Οι αναγνωστες του Περιοδικο Rolling Stone ψηφισαν για τους 10 καλυτερους τραγουδιστες και το blog “No Comment”

Σας τους παρουσιαζει.

Στην πρώτη θέση βρέθηκε
ο Robert Plant των Led Zeppelin, με την τριάδα να συμπληρώνεται από τους Freddie Mercury (Queen) και Bono (U2), στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.

Δείτε παρακάτω την τελική δεκάδα:

1. Robert Plant

Αν και κατά την ταπεινή μου άποψη ούτε ο Kurt Cobain αξίζει να είναι στο 10 ( έπρεπε να είναι ψηλότερα)

Ούτε ο Morrison στο 5 ( τουλάχιστον στο 2).

Μάνος Λοίζος, Νίκος Ξυλούρης, Νικόλας Άσιμος, Παύλος Σιδηρόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Παπάζογλου...
Και η λίστα των αξίων που τους παίρνει ο Θεός για να στήνουν γλέντια στον ουρανό με μπαγλαμάδες και νταούλια μεγαλώνει...

Σε μας απομένει η λίστα των αχρείων που επίσης μεγαλώνει: Ρέμος, Κιάμος, Οικονομόπουλος, ΟΝΙ(Δ)ΡΑΜΑ, Κόκκινα Χαλιά, Μέλισσες, Κοκκίνου, Βίσση κλπ.

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια όπως έγραψε ο Ρασούλης και τραγούδησε ο Παπάζογλου.
Τους πάτησε το τρένο.
Το τρένο του καρκίνου, των εμφραγμάτων, των ναρκωτικων, της τρέλας...
Πάντως σίγουρα "με μάγκικο σαλπάρανε ναργιλέ σβησμένο"

Ο Παπάζογλου ήσυχα έζησε και ήσυχα έφυγε. Ήσυχα ως μάγκας
Γι αυτό δεν του ταιριάζουν μιξοκλάματα από τηλεοράσεως και μάλιστα μεσημεριάτικης.

Διότι όπως έγραψε κι ο Μάλαμας για το Θεό...
"ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του"

Κι ο Νικόλας δεν μπορούσε πια να γλεντήσει με τους ζωντανούς
"Ο μονάχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι"

Μόνος, όπως ο καθένας που αρρωσταίνει είναι μόνος στην καταραμένη αυτή αρρώστια, προκειμένου να μη σκύψει το κεφάλι, είπε να πάει αλλού να συνεχίσει το γλέντι του και τις πενιές του.
Και να πιει. Είτε με το Θεό. Είτε με το Διόνυσο, ως ο κατεξοχήν τραγουδιστής των διονυσιακών γλεντιών της ελληνικής ταβέρνας.

Τώρα θα ναι κει πάνω και θα το γλεντάνε σε ένα τσιμπούσι που ολοένα και μεγαλώνει.
Τώρα... οι μπαγλαμάδες θα παίζουν Dylan κι ο Peter Hammill διπλοπενιές, ο Tom Waits με τα κλαρίνα και τα νταούλια θα παίζουν Yes!

ΥΓ.: Σωκράτη, Θανάση, Χαρούλα, μην τυχόν και μας κάνετε κάνα αστείο...

toixo toixo.blogspot

Στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 ένα δώρο έμελλε να αλλάξει τον ρου της μουσικής ιστορίας. 108 μίλια νοτιοδυτικά του Σιάτλ, στο βροχερό Αμπερντίν, ο 14χρονος τότε Κερτ Ντόναλντ Κομπέιν άρπαζε με τα εφηβικά του δάχτυλα μία κιθάρα. Ένα δώρο που στα χέρια του αποτέλεσε κάτι παραπάνω από ένα μουσικό όργανο.

Ένα "μεγάφωνο" με το οποίο μίλησε για τις... ανησυχίες μίας ολόκληρης γενιάς. Της Generation X, όπως αποκαλέστηκαν από κάποιους έφηβοι και ενήλικες που απλά μέσω των σκληρών ριφ, των προβληματισμένων στίχων και των "εκλεπτυσμένων" κραυγών του, μπόρεσαν να «συναντήσουν» το... ασυμβίβαστο.


Πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα ο Κομπέιν μαζί με τον σερβικής καταγωγής Κρις Νοβοσέλιτς, σχημάτισε ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα. Οι Nirvana ήταν πλέον πραγματικότητα. Με τον Τσαντ Τσάνινγκ να χτυπά αλύπητα τα ντραμς, το πρώτο άλμπουμ τους, "Bleach", κάνει την εμφάνιση του στα δισκοπωλεία το 1989. Ένας δίσκος ο οποίος όμως δεν έμεινε στην ιστορία τόσο για τα μουσικά του θέματα, όσο για το χαμηλό κόστος παραγωγής του. Μόλις 600 δολάρια. Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα ήταν θετικά...

Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Η μεταπήδηση από την underground δισκογραφική Sub Pop, στην διεθνώς αναγνωρισμένη Geffen, η ρυθμική ευρηματικότητα του Ντέιβ Γκρολ στα τύμπανα και η δημιουργία του "Nevermind" (1991) εκτόξευσε τόσο ψηλά τους Nirvana, που αυτά τα ύψη αποδείχθηκαν δυσθεώρητα για τον Κομπέιν. Ένα κομμάτι που άκουγε στο όνομα "Smells Like Teen Spirit" αποτέλεσε τον ύμνο της Gen X.

Ένα ύμνο τον οποίο ο ίδιος ο Κομπέιν θέλησε να απομυθοποιήσει λέγοντας ότι: "... ήθελα να γράψω το απόλυτο ποπ κομμάτι. Βασικά προσπαθούσα να γδύσω (κλέψω) τους Pixies". Η επιτυχία σόκαρε τόσο τους ίδιους όσο και γενικότερα τη μουσική βιομηχανία. Το Grunge, περισσότερο δόκιμος όρος ως τρόπος ζωής και λιγότερο ως είδος μουσικής, γεννήθηκε και από αυτό βγήκαν στην επιφάνεια συγκροτήματα της μουσικής σκηνής του Σιάτλ που μέχρι τότε ζούσαν γύρω από την λίμνη της πόλης, κάτω από την αδυσώπητη βροχή και μέσα στα ασφυκτικά... μικρά κλαμπ.

Pearl Jam, Soundgarden, Screaming Trees κ.λπ αναδύθηκαν στον αφρό των κυμάτων που δημιούργησε στην λιμνάζουσα μουσική βιομηχανία η επιτυχία των Nirvana. Ωστόσο ο ίδιος ένιωθε ότι πρόδιδε τα ιδανικά του, τη μουσική του, τους οπαδούς. Το χρήμα, η δόξα και η φήμη δεν ήταν ο στόχος. ”The fun”, όπως τόνισε στις τελευταίες αράδες που έγραψε, είχε αρχίσει να χάνεται.

To “In Utero”, τρίτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, ηχογραφήθηκε σε μόλις δύο εβδομάδες και η εταιρεία που χαρακτήρισε τα sessions αντιεμπορικά!!! Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993, ο δίσκος κάνει το ντεμπούτο του στην αγορά, σκαρφαλώνει στην πρώτη θέση του Billboard 200, γίνεται πέντε φορές πλατινένιος και πουλάει πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ!!!

Ο Κομπέιν δεν μπορεί όμως ακόμα να ξεφύγει από τους "δαίμονές" του. Η πίεση που του ασκείται από τα ΜΜΕ τον κάνει να αισθάνεται άβολα. Πολλαπλά overdose τον αναγκάζουν να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία. Και στις 5 Απριλίου, «πεπεισμένος» ότι κοροϊδεύει τους οπαδούς του, κάτι που δεν ήθελε όπως ο ίδιος ανέφερε στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, αποφάσισε να βάλει τέρμα στο "μαρτύριό" του. Αυτοπυροβολήθηκε...

Τρεις μέρες αργότερα το πτώμα του ανακαλύπτεται και η είδηση σοκάρει τους ανά τον κόσμο θαυμαστές της μουσικής του. Ο "πατριάρχης" του Grunge και ηγέτης μίας ολόκληρης μουσικής σκηνής είναι νεκρός.

Το θάνατό του ακολούθησαν θεωρίες συνομωσίας περί δολοφονίας του από τη σύζυγό του Κόρτνεϊ Λοβ (φρόντγουμαν του γκρουπ Χόουλ) και φυσικά η εμπορική εκμετάλλευση του. Κάτι που όπως αποδείχθηκε απομυθοποίησε τον Κομπέιν, τους Nirvana και τα όσα προσέφεραν, λίγα ή πολλά, στις γενιές που δεν έλιωσαν τα "σταράκια" τους χοροπηδώντας υπό τις νότες που παράγονταν από το άγγιγμα της βελόνας στις αυλακιές του Blew, του In Bloom και του Heart Shaped Box.

Turning Japanese – Vapors

«I think I’m turning Japanese; I think I’m turning Japanese; I really think so», είναι μια κωδική έκφραση της αγγλικής αργκό για την αυτοϊκανοποίηση. Με τέτοια θεματολογία, δεν είναι τυχαίο πως οι βρετανοί αυτοί πανκηδες δεν έβγαλαν ούτε μισό τραγούδι που να αξίζει τα λεφτά αυτού εδώ του κομματιού, απ’ το μακρινό 1980.

What’s Up? – 4 Non Blondes

Και που τις άφησαν να κάνουν βιντεοκλίπ πολύ τους ήτανε: ασχημομούρες, αλόγες, άφωνες και πολλά ακόμη επίθετα με το στερητικό α- σηματοδοτούν την πορεία της γυναικείας αυτής αμερικανικής μπάντας, η οποία έβγαλε αυτό το κομμάτι το 1992, ένα άλμπουμ και διαλύθηκε, ευτυχώς για εμάς τους υπολοίπους!

Your Woman – White Town

Το προσωπικό project και μουσικό όχημα του Jyoti Prakash Mishra, ενός άγγλου, που όμως αποδείχτηκε τόσο ατάλαντος που ακόμη και το πιο γνωστό του τραγούδι είναι κλεμμένο από ένα αντίστοιχο του Bing Crosby, απ’ το 1962. Το «Your Woman» κυκλοφόρησε το 1997.

Τwo Princes – Spin Doctors

Εκνευριστικοί αμερικανοί που έγιναν πρώτη μούρη το 1991 με το πανάθλιο αυτό ανοσιούργημα. Το άλμπουμ όπου περιεχόταν πούλησε 5 εκατομμύρια αντίτυπα, το επόμενο 2, το τρίτο 50.000 και τα δυο τους τελευταία άλμπουμ, μαζί, 234 αντίτυπα. Τελικά, το κοινό έχει μύτη και μυρίζεται τους, πραγματικά, κακούς μουσικούς.

Πολύ καιρό μετά το τελευταίο post μου, επιστρέφω με 10 μεγάλα τραγούδια που οι δημιουργοί τους χάθηκαν στα βάθη των χρόνων....
Τραγούδια από μπάντες ή καλλιτέχνες που έσκασαν στο μουσικό στερέωμα σαν διάττοντες αστέρες, έκαναν ένα μεγάλο μπαμ και μετά χάθηκαν στη λήθη του χρόνου, ανίκανοι να επαναλάβουν την επιτυχία τους.

Από το Νο 10 λοιπόν και αντίστροφα έχουμε και λέμε:

10/ A Girl like You – Edwyn Collins
Ο ηγέτης των σκοτσέζων anorak-άδων Orange Juice που τους παράτησε σύξυλους για να ακολουθήσει σόλο καριέρα, έκανε ένα φοβερό ξεκίνημα, αλλά απ’ το πρώτο κιόλας εμπόδιο της κούρσας έπεσε όπως η αντίπαλος της Βούλας Πατουλίδου, μη καταφέρνοντας να φτάσει ούτε καν μέχρι τον τερματισμό. Έχει να βγάλει αξιοπρεπές τραγούδι απ’ το 1996

9/ Black Betty – Ram Jam
Άθλιοι παλιοροκάδες που γνώρισαν μια πρόσκαιρη επιτυχία το 1997, ξεπατικώνοντας με όνειδος κι αισχύνη μπλουζ κλίμακες και μεταφράζοντας τις σε βαρυμεταλλικό βόμβο πολλών ντεσιμπέλ. Η αταλαντοσύνη τους ήταν τόσο μεγάλη που διαλύθηκαν μετά από μόλις δυο άλμπουμ.

8/ Breakfast at Tiffany’s – Deep Blue Something
Το 1993 ήταν η χρονιά τους: οι τεξανοί αυτοί, η δεύτερη μεγαλύτερη ντροπή της πολιτείας, μετά τον Τζορτζ Μπους, έγιναν πρώτες φίρμες με το εν λόγω τραγούδι. Η Μούσα της Μουσικής επισκέφτηκε στο τσαρδί τους μια μόνο φορά. Έκτοτε, ουδέν νεώτερον απ’ το μουσικό μέτωπο.

7/ Groove is in the Heart – Deee Lite
Η ανυπαρξία ταλέντου τους ανάγκασε προφανώς να βάλουν τρία έψιλον στο όνομα τους, μπας και γίνει λίγος ντόρος και ακουστούν παραέξω. Το τραγούδι αυτό του 1990 ήταν η μοναδική τους επιτυχία: έβγαλαν τρία άλμπουμ το ένα χειρότερο απ’ το άλλο και διαλύθηκαν το 1995.

6/ Inside – Stiltskin
Τιτανοτεράστια ροκιά από το 1994, που προσωπικά την είχα «λιώσει» όσο λίγες την εποχή εκείνη. Κι όμως, οι τύποι αυτοί δεν έβγαλαν ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Απίστευτο; Ο τραγουδιστής τους, Ray Wilson, πέρασε για ένα φεγγάρι απ’ τους Genesis, αποχώρησε κι από αυτούς και το 2006, 12 χρόνια μετά, έβγαλε το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας. Η εποχή όμως τον είχε ήδη προσπεράσει.

5/ Life is Life – Opus
Αυστριακοί απ’ το Graz, τη γενέτειρα του Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ: δεν είναι τυχαίο πως έπαιζαν μουσική με μια ποιότητα εφάμιλλη της υποκριτικής δεινότητας του νυν κυβερνήτη της Καλιφόρνια. Το τραγούδι αυτό, το 1985 και μετά σπίτια σας όλοι, η σεμνή τελετή έληξε.

Στο επομενο post θα δειτε και την τελικη τετραδα....