Δια (μÝσου) της ΑνÜστασης του Θεανθρþπου, η ανθρþπινη φýση οδηγÞθηκε τελεσßδικα στην οδü της αθανασßας, και Ýγινε φοβερÞ και γι’ αυτü τον θÜνατο. Γιατß πριν απü την ΑνÜσταση του Χριστοý, ο θÜνατος Þταν φοβερüς για τον Üνθρωπο. Και απü την εποχÞ της ΑνÜστασης του Κυρßου, γßνεται ο Üνθρωπος φοβερüς για το θÜνατο. ΕÜν ζει δια (μÝσου) της πßστης στον ΑναστημÝνο ΘεÜνθρωπο ο Üνθρωπος, ζει πÜνω απü το θÜνατο. Καθßσταται απρüσβλητος και απü το θÜνατο. Ο θÜνατος μετατρÝπεται σε «Υποπüδιον των ποδþν αυτοý»: «Ποý σου, θÜνατε, το κÝντρον; Ποý σου Üδη, το νßκος;» (πρβλ. Α´ Κορ. 15, 55-56). ¸τσι, üταν ο «εν Χριστþ Üνθρωπος» πεθαßνει, αφÞνει απλÜ το Ýνδυμα του σþματüς του για να το ντυθεß πÜλι κατÜ την ημÝρα της Δεýτερης Παρουσßας.

ΜÝχρι την ΑνÜσταση του Θεανθρþπου Χριστοý, ο θÜνατος Þταν η δεýτερη φýση του ανθρþπου. Η πρþτη Þταν η ζωÞ, και ο θÜνατος η δεýτερη. Ο Üνθρωπος εßχε συνηθßσει το θÜνατο σαν κÜτι το φυσικü. ΑλλÜ με την ΑνÜστασÞ Του ο Κýριος Üλλαξε τα πÜντα: η αθανασßα Ýγινε η δεýτερη φýση του ανθρþπου, Ýγινε κÜτι το φυσικü στον Üνθρωπο, και το αφýσικο καταστÜθηκε ο θÜνατος. ¼πως μÝχρι την ΑνÜσταση του Χριστοý, Þταν φυσικü στους ανθρþπους το να εßναι θνητοß, Ýτσι μετÜ την ΑνÜσταση Ýγινε φυσικÞ γι’ αυτοýς η αθανασßα.

Δια (μÝσου) της αμαρτßας ο Üνθρωπος καταστÜθηκε θνητüς και πεπερασμÝνος. Δια (μÝσου) της ΑνÜστασης του Θεανθρþπου γßνεται αθÜνατος και αιþνιος. Σ’ αυτü δε ακριβþς Ýγκειται η δýναμη και το κρÜτος και η παντοδυναμßα της ΑνÜστασης του Χριστοý. Και για τοýτο χωρßς της ΑνÜστασης του Χριστοý, δεν θα υπÞρχε καν ο Χριστιανισμüς. Μεταξý των θαυμÜτων, η ΑνÜσταση του Κυρßου εßναι το μεγαλýτερο θαýμα. ¼λα τ’ Üλλα θαýματα πηγÜζουν απ’ αυτü και συνοψßζονται σ’ αυτü. Απ’ αυτü εκπηγÜζουν και η πßστη και η αγÜπη και η ελπßδα και η προσευχÞ και η θεοσÝβεια. Οι δραπÝτες μαθητÝς, αυτοß οι οποßοι Ýφυγαν (πολý) μακριÜ απü τον Ιησοý, üταν πÝθαινε, επιστρÝφουν προς Αυτüν, üταν αναστÞθηκε. Και ο Ρωμαßος εκατüνταρχος üταν εßδε τον Χριστü να ανασταßνεται απü τον τÜφο, τον ομολüγησε σαν Υιü του Θεοý. ΚατÜ τον ßδιο τρüπο και üλοι οι πρþτοι Χριστιανοß Ýγιναν Χριστιανοß, διüτι αναστÞθηκε ο Χριστüς, διüτι νßκησε το θÜνατο. Αυτü εßναι εκεßνο το οποßο ουδεμιÜ Üλλη θρησκεßα Ýχει. Εßναι εκεßνο το οποßο κατÜ τρüπο μοναδικü και αναμφισβÞτητο, δεßχνει και αποδεικνýει, üτι ο Ιησοýς εßναι ο μüνος αληθινüς Θεüς και Κýριος σ’ üλους τους ορατοýς και αüρατους κüσμους.

ΧÜρη στην ΑνÜσταση του Χριστοý, χÜρη στη νßκη πÜνω στο θÜνατο, οι Üνθρωποι γινüντουσαν και γßνονται και θα γßνονται πÜντοτε Χριστιανοß. ¼λη η ιστορßα του Χριστιανισμοý δεν εßναι τßποτα Üλλο, παρÜ ιστορßα ενüς και μοναδικοý θαýματος, της ΑνÜστασης του Χριστοý. (Αυτü) το οποßο συνεχßζεται διαρκþς σε üλες τις καρδιÝς των Χριστιανþν, απü μÝρα σε μÝρα, απü Ýτος σε Ýτος, απü αιþνα σε αιþνα, μÝχρι τη Δεýτερη Παρουσßα.

Ο Üνθρωπος γεννιÝται στ’ αλÞθεια üχι üταν (τον) φÝρνει στο κüσμο η μητÝρα του, αλλÜ üταν πιστεýει στον ΑναστημÝνο ΣωτÞρα Χριστü, γιατß τüτε γεννιÝται στην αθÜνατη και αιþνια ζωÞ, ενþ η μητÝρα γεννÜ το παιδß της προς (τον) θÜνατο, για τον τÜφο. Η ΑνÜσταση του Χριστοý εßναι η μητÝρα üλων μας, üλων των Χριστιανþν, η μητÝρα των αθÜνατων. Δια (μÝσου) της πßστης στην ΑνÜσταση του Κυρßου, γεννιÝται πÜλι ο Üνθρωπος, γεννιÝται για την αιωνιüτητα.

-Τοýτο εßναι αδýνατο! Παρατηρεß ο σκεπτικιστÞς (Üνθρωπος). Και ο ΑναστημÝνος ΘεÜνθρωπος απαντÜ: «ΠÜντα δυνατÜ τω πιστεýοντι» (πρβλ. ΜÜρκ. 9, 23). Και αυτüς που πιστεýει, εßναι εκεßνος ο οποßος μ’ üλη τη καρδιÜ, μ’ üλη τη ψυχÞ, μ’ üλο του το εßναι, ζει κατÜ το ΕυαγγÝλιο του ΑναστημÝνου Κυρßου Ιησοý.

Η πßστη μας εßναι η νßκη δια (μÝσου) της οποßας νικÜμε το θÜνατο, η πßστη δηλαδÞ στον ΑναστημÝνο Κýριο. «Που σου, θÜνατε, το κÝντρον;» «Τü δε κÝντρον του θανÜτου η αμαρτßα» (Α’ Κορ. 15, 55-56). Δια (μÝσου) της ΑνÜστασÞς Του ο Κýριος «Üμβλυνε του θανÜτου το κÝντρον». Ο θÜνατος εßναι ο üφις, η δε αμαρτßα εßναι το κεντρß του. Δια (μÝσου) της αμαρτßας ο θÜνατος εκχýνει το δηλητÞριο στη ψυχÞ και το σþμα του ανθρþπου. ¼σο περισσüτερες αμαρτßες Ýχει ο Üνθρωπος, τüσο περισσüτερα εßναι τα κÝντρα διÜ των οποßων χýνει ο θÜνατος το δηλητÞριü του (μÝσα) σ’ αυτüν.

¼ταν η σφÞκα κεντρßσει τον Üνθρωπο, βÜζει αυτüς κÜθε δυνατÞ προσπÜθεια για να βγÜλει το κεντρß απü το σþμα του. ¼ταν δε τον κεντρßσει η αμαρτßα – το κÝντρο αυτü του θανÜτου – τι πρÝπει να κÜμει; - ΠρÝπει με τη πßστη και (τη) προσευχÞ να επικαλεσθεß τον ΑναστημÝνο ΣωτÞρα Χριστü, για να βγÜλει Αυτüς το κεντρß του θανÜτου απü τη ψυχÞ του. Και Αυτüς σαν πολυεýσπλαχνος θα το κÜμει, γιατß εßναι Θεüς του ΕλÝους και της ΑγÜπης. ¼ταν πολλÝς σφÞκες πÝσουν πÜνω στο σþμα του ανθρþπου και τον τραυματßσουν πολý με τα κÝντρα τους, τüτε ο Üνθρωπος δηλητηριÜζεται και πεθαßνει. Το ßδιο γßνεται και με τη ψυχÞ του ανθρþπου, üταν τη τραυματßσουν τα πολλÜ κÝντρα των πολλþν αμαρτιþν. Πεθαßνει αυτüς θÜνατο, ποý δεν Ýχει ανÜσταση.

Νικþντας δια (μÝσου) του Χριστοý την αμαρτßα μÝσα του ο Üνθρωπος, νικÜει το θÜνατο. ΕÜν περÜσει μια μÝρα και εσý δεν Ýχεις νικÞσει οýτε μια αμαρτßα σου, γνþρισε üτι Ýγινες περισσüτερο θνητüς. ΕÜν üμως νικÞσεις μια Þ δυο Þ τρεις αμαρτßες σου, Ýγινες πιο νÝος, με τη νεüτητα η οποßα δεν γερνÜει, την αθÜνατη και αιþνια! Ας μη το λησμονÜμε ποτÝ: το να πιστεýει κανÝνας στον ΑναστημÝνο Χριστü, αυτü σημαßνει να αγωνßζεται διαρκþς τον αγþνα ενÜντια στην αμαρτßα, στο κακü και στο θÜνατο.

Το üτι ο Üνθρωπος πιστεýει «αληθþς» στον ΑναστημÝνο Κýριο, το αποδεικνýει με το να αγωνßζεται ενÜντια στην αμαρτßα και στα πÜθη και εÜν αγωνßζεται, πρÝπει να γνωρßζει üτι αγωνßζεται για την αθανασßα και την αιþνια ζωÞ. ΕÜν üμως δεν αγωνßζεται, τüτε εßναι μÜταιη η πßστη του! Γιατß, εÜν η πßστη του ανθρþπου δεν εßναι αγþνας για την αθανασßα και την αιωνιüτητα, τüτε τι εßναι; ΕÜν με τη πßστη στο Χριστü δεν φτÜνει κανÝνας στην αθανασßα και τη νßκη πÜνω στο θÜνατο, τüτε σε τι (χρησιμεýει) η πßστη μας; ΕÜν ο Χριστüς δεν αναστÞθηκε, αυτü σημαßνει üτι η αμαρτßα και ο θÜνατος δεν Ýχουν νικηθεß. ΕÜν δε, δεν Ýχουν αυτÜ τα δυο νικηθεß, τüτε γιατß να πιστεýει στο Χριστü; Εκεßνος üμως ο οποßος δια (μÝσου) της πßστης στον ΑναστημÝνο Χριστü αγωνßζεται ενÜντια σε κÜθε αμαρτßα του, αυτüς ενισχýει βαθμιαßα στον εαυτü του την αßσθηση, üτι ο Κýριος üντως αναστÞθηκε, üντως Üμβλυνε το κÝντρο του θανÜτου, üντως νßκησε το θÜνατο σ’ üλα τα μÝτωπα της μÜχης.

Η αμαρτßα βαθμιαßα μικραßνει τη ψυχÞ του ανθρþπου, τη πλησιÜζει προς το θÜνατο, τη μεταβÜλλει απü αθÜνατη σε θνητÞ, απü Üφθαρτη και απÝραντη σε φθαρτÞ, σε πεπερασμÝνη. ¼σο περισσüτερες αμαρτßες Ýχει ο Üνθρωπος, τüσο περισσüτερο εßναι θνητüς. Και εÜν ο Üνθρωπος δεν αισθÜνεται τον εαυτü του αθÜνατο, εßναι φανερü üτι βρßσκεται üλος βυθισμÝνος στις αμαρτßες, σε σκÝψεις μυωπικÝς, σε αισθÞματα νεκρωμÝνα. Ο Χριστιανισμüς εßναι μια κλÞση στον μÝχρι «εσχÜτης αναπνοÞς» αγþνα ενÜντια στο θÜνατο, μÝχρι δηλαδÞ τη τελικÞ νßκη πÜνω σ’ αυτüν. ΚÜθε αμαρτßα αποτελεß μια υποχþρηση, κÜθε πÜθος μια προδοσßα, κÜθε κακßα μια Þττα.

Δεν πρÝπει να διερωτιÝται κανÝνας γιατß και οι Χριστιανοß πεθαßνουν το σωματικü θÜνατο. Αυτü γßνεται, γιατß ο θÜνατος του σþματος εßναι μια σπορÜ. ΣπÝρνεται σþμα θνητü, λÝγει ο Απüστολος Παýλος (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 42 εξ.), και βλασταßνει, αυξαßνει και γßνεται αθÜνατο. ¼πως ο σπüρος που σπÝρνεται, Ýτσι και το σþμα διαλýεται, για να το ζωοποιÞσει και (το) τελειοποιÞσει το ¢γιο Πνεýμα. ΕÜν ο Κýριος Ιησοýς δεν εßχε αναστÞσει το σþμα, τι üφελος θα εßχε αυτü απ’ Αυτüν; Αυτüς δεν θα εßχε σþσει ολüκληρο τον Üνθρωπο. ΕÜν δεν ανÝστησε το σþμα, τüτε γιατß σαρκþθηκε, γιατß ανÜλαβε το σþμα, αφοý δεν του Ýδωσε τßποτα απü τη θεüτητÜ Του;

ΕÜν ο Χριστüς δεν αναστÞθηκε, γιατß τüτε να πιστεýει κανÝνας σ’ Αυτüν; Ομολογþ ειλικρινÜ, üτι εγþ ποτÝ δε θα πßστευα στο Χριστü, εÜν δεν εßχε αναστηθεß και δεν εßχε νικÞσει το θÜνατο, το μεγαλýτερο εχθρü μας. Αλλ’ ο Χριστüς αναστÞθηκε και δþρισε σε μας την αθανασßα. Χωρßς αυτÞ την αλÞθεια, ο κüσμος μας εßναι μια χαþδης Ýκθεση απεχθþν ανοησιþν. Μüνο με τη Ýνδοξη ΑνÜστασÞ Του ο θαυμαστüς Κýριος και Θεüς μας, μας ελευθÝρωσε απü το παρÜλογο και την απελπισßα. Γιατß χωρßς την ΑνÜσταση δεν υπÜρχει οýτε στον ουρανü, οýτε κÜτω απü τον ουρανü, τßποτα πιο παρÜλογο απü τον κüσμο αυτü. Οýτε μεγαλýτερη απελπισßα απü τη ζωÞ αυτÞ, δßχως αθανασßα. Γι’ αυτü σ’ üλους τους κüσμους, δεν υπÜρχει περισσüτερο δυστυχισμÝνη ýπαρξη απü τον Üνθρωπο που δεν πιστεýει στην ΑνÜσταση του Χριστοý και την ανÜσταση των νεκρþν (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 19). «Καλüν Þν αυτþ ει ουκ εγεννÞθη ο Üνθρωπος εκεßνος» (Ματθ. 26, 24).

Στον ανθρþπινο κüσμο μας, ο θÜνατος εßναι το μεγαλýτερο βÜσανο και η πιο φρικιαστικÞ απανθρωπιÜ. Η απελευθÝρωση απ’ αυτü το βÜσανο και απ’ αυτÞ την απανθρωπιÜ εßναι ακριβþς η σωτηρßα. ΤÝτοια σωτηρßα δþρισε στο ανθρþπινο γÝνος μüνο ο ΝικητÞς του θανÜτου – ο ΑναστημÝνος ΘεÜνθρωπος. Δια (μÝσου) της ΑνÜστασÞς Του Αυτüς μας αποκÜλυψε üλο το μυστÞριο της σωτηρßας μας. Σωτηρßα σημαßνει το να εξασφαλισθεß για το σþμα και τη ψυχÞ αθανασßα και αιþνια ζωÞ. Πþς (λοιπüν) κατορθþνεται αυτü; Μüνο δια (μÝσου) της θεανθρþπινης ζωÞς, της νÝας ζωÞς, αυτÞς μÝσα στον ΑναστημÝνο και για τον ΑναστημÝνο Χριστü!

Για μας τους Χριστιανοýς, η ζωÞ αυτÞ πÜνω στη γη εßναι σχολεßο, στο οποßο μαθαßνουμε πως να εξασφαλßσουμε την αθανασßα και την αιþνια ζωÞ. Γιατß τι üφελος Ýχουμε απ’ αυτÞ τη ζωÞ, εÜν μ’ αυτÞ δεν μποροýμε να αποκτÞσουμε την αιþνια; ΑλλÜ, για να αναστηθεß μαζß με το Χριστü ο Üνθρωπος, πρÝπει πρþτα να πεθÜνει μαζß Του και να ζÞσει τη ζωÞ του Χριστοý, σαν δικÞ του. ΕÜν το κÜνει αυτü, τüτε την μÝρα της ΑνÜστασης θα μπορÝσει μαζß με τον ¢γιο Γρηγüριο το Θεολüγο να πει: «Χθες συνεσταυροýμην Χριστþ, σÞμερον συνδοξÜζομαι, χθες συνενεκροýμην, ζωοποιοýμαι σÞμερον, χθες συνεθαπτüμην, σÞμερον συνεγεßρομαι»

Σε τÝσσερες μüνο λÝξεις συγκεφαλαιþνονται και τα τÝσσερα ΕυαγγÝλια του Χριστοý: Χριστüς ΑνÝστη! – Αληθþς ΑνÝστη!... Σε κÜθε (μια) απ’ αυτÝς βρßσκεται απü Ýνα ΕυαγγÝλιο, και στα τÝσσερα ΕυαγγÝλια βρßσκεται üλο το νüημα üλων των κüσμων του Θεοý, των ορατþν και αüρατων. Και üταν τα αισθÞματα του ανθρþπου και üλες οι σκÝψεις του συγκεντρωθοýν στη βροντÞ του πασχαλινοý αυτοý χαιρετισμοý: «Χριστüς ΑνÝστη!», τüτε η χαρÜ της αθανασßας σεßει üλα τα üντα και αυτÜ μÝσα σε αγαλλßαση απαντοýν, επιβεβαιþνεται το πασχαλινü θαýμα: Αληθþς ΑνÝστη!»

Ναι, αληθþς ΑνÝστη ο Κýριος! και μÜρτυρας αυτοý εßσαι εσý, μÜρτυρας εγþ, μÜρτυρας κÜθε Χριστιανüς, αρχßζοντας απü τους Αγßους Απüστολους μÝχρι και τη Δεýτερη Παρουσßα. Γιατß μüνο η δýναμη του ΑναστημÝνου Θεανθρþπου Χριστοý μπüρεσε να δþσει, - και συνεχþς δßνει και συνεχþς θα δßνει - τη δýναμη σε κÜθε Χριστιανü – απü τον πρþτο μÝχρι τον τελευταßο – να νικÞσει ολüκληρο το θνητü (μÝρος) και αυτü τοýτο το θÜνατο. Ολüκληρο το αμαρτωλü (μÝρος) και αυτÞ τοýτη την αμαρτßα. Ολüκληρο το δαιμονικü (μÝρος) και αυτüν τοýτον τον διÜβολο. Γιατß μüνο με την ΑνÜστασÞ Του ο Κýριος, κατÜ τον πιο πειστικü τρüπο, Ýδειξε και απÝδειξε üτι η ζωÞ Του εßναι αιþνια ΖωÞ, η αλÞθεια Του, εßναι αιþνια αλÞθεια, η αγÜπη Του εßναι αιþνια αγÜπη, η αγαθüτητÜ Του εßναι αιþνια αγαθüτητα, η χαρÜ Του αιþνια χαρÜ. Και επßσης Ýδειξε και απÝδειξε üτι üλα αυτÜ τα δßνει Αυτüς, κατÜ την απαρÜμιλλη φιλανθρωπßα Του, σε κÜθε Χριστιανü, σ’ üλες τις εποχÝς.

ΚοντÜ σ’ αυτÜ, δεν υπÜρχει οýτε Ýνα γεγονüς, üχι μüνο στο ΕυαγγÝλιο, αλλÜ οýτε σ’ ολüκληρη την ιστορßα του ανθρþπινου γÝνους, το οποßο να εßναι μαρτυρημÝνο κατÜ τρüπο τüσο δυνατü, τüσο απρüσβλητο, τüσο αναντßρρητο, üσο η ΑνÜσταση του Χριστοý. Αναμφßβολα ο Χριστιανισμüς σ’ üλη του την ιστορικÞ πραγματικüτητα, την ιστορικÞ του δýναμη και παντοδυναμßα, θεμελιþνεται πÜνω στο γεγονüς της ΑνÜστασης του Χριστοý, δηλαδÞ πÜνω στην αιþνια ζþσα Υπüσταση του Θεανθρþπου Χριστοý. Και για τοýτο μαρτυρÜει üλη η μακραßωνη και πÜντοτε θαυματουργικÞ ιστορßα του Χριστιανισμοý.

Γιατß αν υπÜρχει Ýνα γεγονüς στο οποßο θα μποροýσε να συνοψισθοýν üλα τα γεγονüτα, απü τη ζωÞ του Κυρßου και των Αποστüλων και γενικÜ ολüκληρου του Χριστιανισμοý, το γεγονüς αυτü θα Þταν η ΑνÜσταση του Χριστοý. Επßσης, αν υπÜρχει μια αλÞθεια στην οποßα θα μποροýσε να συνοψισθοýν üλες οι ΕυαγγελικÝς αλÞθειες, η αλÞθεια αυτÞ θα Þταν η ΑνÜσταση του Χριστοý. Και ακüμα, εÜν υπÜρχει μια πραγματικüτητα στην οποßα θα μποροýσε να συνοψισθοýν üλες οι ΚαινοδιαθηκικÝς πραγματικüτητες, η πραγματικüτητα αυτÞ θα Þταν η ΑνÜσταση του Χριστοý. Και τÝλος, αν υπÜρχει Ýνα Ευαγγελικü θαýμα στο οποßο θα μποροýσε να συνοψισθοýν üλα τα ΚαινοδιαθηκικÜ θαýματα, τüτε το θαýμα αυτü θα Þταν η ΑνÜσταση του Χριστοý. Γιατß μüνο μÝσα στο φως της ΑνÜστασης του Χριστοý, αναδεßχνεται θαυμÜσια (και) με σαφÞνεια και το πρüσωπο του Θεανθρþπου Ιησοý και το Ýργο Του. Μüνο μÝσα στην ΑνÜσταση του Χριστοý παßρνουν τη πλÞρη εξÞγησÞ τους üλα τα θαýματα του Χριστοý, üλες οι αλÞθειες Του, üλα τα λüγια Του, üλα τα γεγονüτα της ΚαινÞς ΔιαθÞκης.

ΜÝχρι την ΑνÜστασÞ Του ο Κýριος δßδασκε για την αιþνια ζωÞ, αλλÜ μετÜ την ΑνÜστασÞ Του Ýδειξε üτι ο ºδιος üντως εßναι η αιþνια ζωÞ. ΜÝχρι την ΑνÜστασÞ Του δßδασκε για την ανÜσταση των νεκρþν, αλλÜ με την ΑνÜστασÞ Του Ýδειξε üτι ο ºδιος εßναι πρÜγματι η ΑνÜσταση των νεκρþν. ΜÝχρι την ΑνÜστασÞ Του δßδασκε üτι η πßστη σ’ Αυτüν μεταφÝρει (τον Üνθρωπο) απü το θÜνατο στη ζωÞ, αλλÜ με την ΑνÜστασÞ Του Ýδειξε üτι ο ºδιος νßκησε το θÜνατο και εξασφÜλισε μ’ αυτü το τρüπο στους θανατωμÝνους ανθρþπους τη μετÜβαση απü το θÜνατο στην ΑνÜσταση. Ναι, ναι, ναι: ο ΘεÜνθρωπος Ιησοýς Χριστüς με την ΑνÜστασÞ Του Ýδειξε και απÝδειξε, üτι εßναι ο μüνος αληθινüς Θεüς, ο μüνος αληθινüς ΘεÜνθρωπος σ’ üλους τους ανθρþπινους κüσμους.

Και κÜτι ακüμα: χωρßς την ΑνÜσταση του Θεανθρþπου δεν μπορεß να εξηγηθεß οýτε η αποστολικüτητα των Αποστüλων, οýτε το μαρτýριο των Μαρτýρων οýτε η ομολογßα των Ομολογητþν, οýτε η αγιüτητα των Αγßων, οýτε η ασκητικüτητα των Ασκητþν, οýτε η θαυματουργικüτητα των Θαυματουργþν, οýτε η πßστη των πιστευüντων, οýτε η αγÜπη των αγαπþντων, οýτε η ελπßδα των ελπιζüντων, οýτε η νηστεßα των νηστευüντων, οýτε η προσευχÞ των προσευχομÝνων, οýτε η πραüτητα των πρÜων, οýτε η μετÜνοια των μετανοοýντων, οýτε η ευσπλαχνßα των εýσπλαχνων, οýτε οποιαδÞποτε χριστιανικÞ αρετÞ Þ Üσκηση. ΕÜν ο Κýριος δεν εßχε αναστηθεß και σαν ΑναστημÝνος δεν εßχε γεμßσει τους μαθητÝς Του με τη ζωοποιü δýναμη και τη θαυματουργικÞ σοφßα, ποιος θα μποροýσε αυτοýς τους φοβισμÝνους και δραπÝτες να τους συγκεντρþσει και να τους δþσει το θÜρρος και τη δýναμη και τη σοφßα για να μπορÝσουν τüσο Üφοβα και με τüση δýναμη και σοφßα να κηρýττουν και να ομολογοýν τον ΑναστημÝνο Κýριο και να πηγαßνουν με τüση χαρÜ στο θÜνατο γι’ Αυτüν; Και αν ο ΑναστημÝνος ΣωτÞρας δεν τους εßχε γεμßσει με τη θεßα δýναμÞ Του και σοφßα, πως θα μποροýσαν ν’ ανÜψουν μÝσα στο κüσμο την Üσβεστη πυρκαγιÜ της ΚαινοδιαθηκικÞς πßστης, αυτοß οι απλοúκοß και αγρÜμματοι, αμαθεßς και φτωχοß Üνθρωποι; ΕÜν η ΧριστιανικÞ πßστη δεν Þταν πßστη του ΑναστημÝνου και κατÜ συνÝπεια του αιþνια ζþντα και ζωποιοýντα Κυρßου, ποιος θα μποροýσε να εμπνεýσει τους ΜÜρτυρες στον Üθλο του μαρτυρßου, και τους ΟμολογητÝς στον Üθλο της ομολογßας, και τους ΑσκητÝς στον Üθλο της Üσκησης και τους ΑνÜργυρους στον Üθλο της αναργυρßας, και τους ΝηστευτÝς στον Üθλο της νηστεßας και εγκρÜτειας, και οποιοδÞποτε Χριστιανü σε οποιονδÞποτε Ευαγγελικü Üθλο;

¼λα αυτÜ εßναι λοιπüν αληθινÜ και πραγματικÜ και για μÝνα και για σÝνα και για κÜθε ανθρþπινη ýπαρξη. Γιατß ο θαυμαστüς και γλυκýτατος Κýριος Ιησοýς, ο ΑναστημÝνος ΘεÜνθρωπος, εßναι η μüνη ¾παρξη κÜτω απü τον ουρανü, με την οποßα μπορεß ο Üνθρωπος εδþ στη γη να νικÞσει και το θÜνατο και την αμαρτßα και τον διÜβολο, και να κατασταθεß μακÜριος και αθÜνατος, συμμÝτοχος στην Αιþνια Βασιλεßα της ΑγÜπης του Χριστοý... Γι’ αυτü, για την ανθρþπινη ýπαρξη ο ΑναστημÝνος Κýριος εßναι τα πÜντα, μÝσα στα πÜντα, για üλους τους κüσμους: ¼,τι το Ωραßο, το Καλü, το Αληθινü, το ΠροσφιλÝς, το Χαρμüσυνο, το Θεßο, το Σοφü, το Αιþνιο. Αυτüς εßναι üλη η ΑγÜπη μας, üλη η ΑλÞθεια μας, üλη η ΧαρÜ μας, üλο το Αγαθü μας, üλη η ΖωÞ μας, η Αιþνια ΖωÞ σε üλες τις θεßες αιωνιüτητες και απεραντοσýνες.

- Γι’ αυτü και «πÜλι και πολλÜκις», και αναρßθμητες φορÝς: Χριστüς ΑνÝστη!

Του (+) Αρχιμανδρßτη και καθηγητÞ της ΔογματικÞς του Πατριαρχεßου Σερβßας, Ιουστßνου Πüποβιτς