«πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα

όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον

ου παραμένει ο πλούτος,ου συνοδεύει η δόξα

επελθών γαρ ο θάνατος ταύτα πάντα εξηφάνισται»

Επανέρχομαι μετά από πολύ καιρό κάνοντας μια μικρή αναφορά στο θέμα των ημερών.

Μια χώρα άνω κάτω,ένα σκάνδαλο απίστευτης  διαπλοκής και πηγή  μέγιστης απογοήτευσης για τους φιλαθωνίτες.

Χαρωπά και πρόθυμα βατο-παιδία,εκπαιδευμένα στο ιδιότυπο και πολυπλόκαμο εκπαιδευτκό σύστημα διαπλοκής «Βατο-παιδεία»,επιδίδονται σε χρηματοπιστωτικές και κτηματομεσιτικές «βατο-παιδιές» χαρίζοντας  28 δις ευρω στος τραπεζίτες και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στα ποικίλα Βατο-πέδια.

Μαϊμούδες πολιτικοί,χρηματοδοτούν τους μαϊμούδες -εμπόρους φρέσκου αέρα (τραπεζικό σύστημα) και τους μαϊμού καλόγερους-εμπόρους μεταφυσικής παρηγοριάς.

Βοήθεια μας!

Τα βατοπαίδια

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ από την Ελευθεροτυπία

Η Μονή Βατοπεδίου μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Μοναχισμός με λάιφ στάιλ, καλόγεροι στα σαλόνια, πλήρης εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής, πολιτικές επαφές, ίντριγκες, διεθνής διπλωματία, κοσμοπολιτισμός και κατασκοπία, παραγοντισμός με επιχειρηματίες και κρατικούς λειτουργούς, όλα αυτά μέσα από τα κελιά της προσευχής, της αυτοσυγκέντρωσης και της κοινωνίας με το Θείο. Η εξαΰλωση υλοποιείται και η αποπνευμάτωση παίρνει σάρκα και οστά.

Εκτός από τα άλλα μυστηριώδη, μία συγκλονιστική σημειολογική περιπέτεια εξυφαίνεται γύρω από τη διττή ονοματολογία της Μονής. Υπάρχουν δύο ορθογραφικές εκδοχές του τοπωνυμίου «Βατοπέδιο», μία πεζή και δηλωτική, η δεύτερη με μυθολογικές καταβολές και πλήθος υπαινιγμούς και υποδηλώσεις.

Εχουμε θεολογική και φιλολογική διαμάχη γύρω από τις δύο ορθογραφίες του «Βατοπεδίου», οι οποίες παραπέμπουν σε δύο διαφορετικές ετυμολογικές ερμηνείες.

Εκτός Μονής έχει επικρατήσει η γραφή «Βατοπέδιο». Πεδίον (δηλαδή πεδιάδα) με βάτα, και αυτό ήταν όλο. Πεζός και τετριμμένος βοτανολογικός χαρακτηρισμός, δίχως συνειρμούς και φαντασιακά άλματα. Οπως ακριβώς κάποια γραφειοκρατική υπηρεσία ή κάποια δασική αρχή θα επέλεγε να ονοματίσει μία περιοχή που η χλωρίδα της αποτελείται κατά κύριο λόγο από πόες.

Ο ευφάνταστος και δημιουργικός όμως ηγούμενος της Μονής, ο αρχιμανδρίτης Εφραίμ, επιμένει διακαώς στην άλλη γραφή, τη σαφώς ποιητικότερη και αλληγορική, «Βατοπαίδιο». Η δεύτερη εκδοχή αίρει την ετυμολογική καταγωγή της στον θρύλο και επιφορτίζεται με το θαύμα, την επιβίωση και το δίδαγμα. «Βάτα του παιδιού» είναι ονομασία που ερεθίζει το πνεύμα και ξεσηκώνει τη φαντασία. Ο μύθος λέει ότι κάποιο παιδί ή παιδιά, μάλλον ευγενικής καταγωγής, ναυάγησαν στις ακτές της περιοχής και σώθηκαν αρπάζοντας τα σωτήρια βάτα που φύτρωναν δίπλα στη θάλασσα, κυριολεκτικά πάνω από τα κύματα. Σύμφωνα με μία εκδοχή του θρύλου, το σωσμένο παιδί, το βατοπαίδι, ήταν γιος του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, ενώ αλλού καταγράφεται ότι επρόκειτο για γιους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Προς τιμήν λοιπόν των βατοπαίδων και της σωτήριας παρουσίας των βάτων, η Μονή, που εξακολουθεί και στις μέρες μας τη θαυματουργή της δράση, ιδίως στο πεδίο της πολιτικής, της χρηματοδότησης και των οικονομικών επενδύσεων, ονομάστηκε Μονή Βατοπαιδίου.

Τασσόμεθα λοιπόν υπέρ της ονομασίας «Βατοπαίδιον» επειδή προκρίνουμε το μυστήριο και την αίγλη έναντι της περιγραφικής πεζότητας. Ακόμη, αν η ηγεσία της ομώνυμης Μονής δεν είναι η κατ' εξοχήν αρμόδια να αποφασίσει για την ίδια της την ταυτότητα, τότε ποιος είναι;

Αλλά και η σύγχρονη δράση της Μονής μαρτυρά υπέρ της μυθολογικής ονοματοποιίας. Ο κ. Κώστας Λαλιώτης, άλλοτε γνωστότερος και ως «Θείον βρέφος», ο κ. Γιάννης Αγγέλου, ο κ. Γιάννης Ανδριανός, ο κ. Θεόδωρος Ρουσόπουλος, μηδέ και του Καρόλου της Αγγλίας εξαιρουμένου, καθώς και πολλά άλλα καλόπαιδα, αναβιώνοντας την αρχαία διάσωση, κατέφυγαν και αυτά στους ίδιους ιερούς τόπους, πιστεύοντας στη θαυματουργή δράση των βάτων και στη σωτήρια και εξαγνιστική επίδραση της περιβόητης πλέον Μονής. Αν αυτά δεν είναι τα βατοπαίδια των καιρών μας, τότε ποια είναι;