Δυο κοσμοι  δυο  ζωες , θυμικο μονο ένα.

Ο μεσα κοσμος , το είναι , η αληθεια σου  και ο εξω.

Ο αληθινος  ποιος είναι;

 Κοσμος.

Ετυμο της λεξης,  αυτό που κοσμει.

Ουσια της λεξης  αυτό που  διεπει.

Ποιο είναι αυτό;

Ζητουμενο.

Αντιφαση;

Τετοια και τοση  που να καθοριζει την υπαρξη σου ολοκληρη.

Αναγκη επιβιωσης  την ειπαν. Η , ζησε την χαμοζωουλα σου

Με υποκλισεις.

Ενας κοσμος  η φαντασια , η ψυχη τα θελω.

Ο αντιποδας,  τα πρεπει.

Πρεπει να  απευθυνεσαι στον πληθυντικο  σ’οποιον δεν του αξιζει.

Απλα λογω θεσης.

Δεν τον εχει κερδισει….

Πρεπει  να βαλεις τα ονειρα σε στενα παπουτσια, την θαλασσα

Σε ποτηρι, τον ουρανο  σε  κλεφτη ματια λαθραια.

Πρεπει να ερωτευεσαι με μετρο με ταξη , αναλογα την ταξη σου.

Τον ερωτα τον ρωτησες;

Ισως γιαυτο εκδικειται.

Αφουγραστηκες ποτε  τα ονειρα σου;

Ισως γιαυτο εκδικουνται….

Πολυτελεια  η τεχνη.

Προεχουν αλλα.

Επιτελους τι είναι Τεχνη; Γιατι αυτος ο ορυμαγδος στο ονομα της;

Γιατι αυτό το παραναλωμα των  θεραποντων της;

Μια λιμνη με κυκνους που παιζει ,δινει  την απαντηση.

Μια  λιμνη τρικυμισμενη , με οραματα ,ονειρα σπαραγμο.

Φευγατη δυνατη  ρωμαλεα.

Ο μεσα κοσμος  που δεν εχει  ουρανο  δεν εχει κυκνους  δεν εχει μουσικη

Λογοτεχνεια θεατρο ζωγραφικη  Τεχνη , γιατι δεν προλαβαινει.

Γιατι  το βιολι  πνιγηκε στους ηχους της διαφημισης, ο λυγμος του βαρδου

Σ’ένα κοριτσιστικο μπαλκονι  ,δεν προλαβαινει  το πρωινο χτυπημα  του ξυπνητηριου.

Το επομενο βιβλιο που εχεις  κατά νου να διαβασεις , θα το κανεις στις επομενες διακοπες  γιατι  δεν προλαβαινεις.

Α, ναι ειχα προγραμματισει να δω  και  εκεινη την εκθεση , υπαρχει ακομα;

Τα Κυριακατικα φυλλα  που μενουν αδιαβαστα, καποια στιγμη να τα δω , εχει καποια αρθρα που μ’ενδιαφερουν.

.

Καποια στιγμη να ζησω με ενδιαφερει.

Καποια στιγμη να μιλησω με κεινην που δεν μ’αφηνει το βραδυ να κοιμηθω.

Εκτος και αν δεν προλαβω τ’αυριανα μου ραντευου.

Εκτος κιαν  δεν προλαβω τα χρονια  τα καλοκαιρια  την επομενη ποιητικη συλλογη που καποια στιγμη να θυμηθω να περασω από το βιβλιοπωλειο.

Και  καπως ετσι  χαθηκα μεσα στους δρομους που μ’εκλεισαν για παντα…

Η λιμνη του Τσαικοφσκυ  εξακολουθει να παιζει  να ταξιδευει  να δινει.

Οι κυκνοι της   ακολουθουν την προαιωνια  πορεια τους.

Οι δυο κοσμοι  το παραλληλο  τους.

Ο μεσα   πνιγμενος από τον εξω. Ενοχος  και υπολογος στον εξω.

Γιατι  πεθαινουν οι θεοι;

Γιατι   πεθαινουν τ’ αγαλματα;

Γιατι   πεθαινει η Τεχνη;

Δεν χωρεσαν  στο ωραριο.

Πριν  μολις λιγο καιρο  σημαινων  προσωπο  της  πολιτικης ζωης

Τρομαρας της και τρομαρας μας, αποκαλεσε τους ποιητες « λαπαδες.»

Καπως ετσι εξηγειται.

Και  ετσι  τα βιβλια τ’ αγαλματα  η μουσικη τα ονειρα οι ερωτες ξεστρατιζουν.

Περνουσα  κατω  από το Ερεχθειο  προχτες.

Ειχε μια αξιοπρεπεια που τσακιζε κοκκαλα.

Ουτε  που καταδεχτηκε  να  ριξει μια ματια.

Το ιδιο  ο Ναος  του Ηφαιστου.

Δεν ειχαν αδικο….

Αν  το εχω και δεν μπορεις να το δεις ,είναι σαν να μη το εχω,

Ειπε ο ποιητης.

Αν ζω  τον ένα ένα κοσμο ,θυσιαζω τον αλλον.

Το ένα μου κομματι  εναντια στο άλλο.

Δευτερα  παραιτουμαι , την επομενη φορα  που θα με δει  η Καρυατιδα

Εχω την αναγκη  να της χαμογελασω  και να της πω ότι είναι ομορφη  σημερα.

Τοσο ομορφη οσο ποτε.

Και είναι ομορφη.