Καλησπερα.

Εχουμε   να  τα πουμε  μερες.  Από  εκεινο το μεσημερι  στου  Ψυρρη.

Τεταρτη ηταν. Αναμεσα  , στα  πραγματα  του παλαιοπωλειου, στο βεστιαριο

Που πια δεν υπηρχε  εκει.

Στα βηματα  μεσα στα  στενα  μεχρι  την πλατεια.

Το γωνιακο τραπεζι  και τις παγωμενες  μπυρες.

Ξερεις  πως είναι. Όταν   ο λογος  δεν  προτασσεται.

Όταν  το πρεπει  αντιβαινει  το  αισθανεσθαι.

Τι  εμεινε;  Όχι  η κουβεντα  , η  αυρα.

Η αποσταση  αναμεσα  στα  παγωμενα ποτηρια .

Στιγμιαια  μακρυσμενα, συχνοτερα  να σμιγουν μεταξυ τους

Και μετα  να χαριζουν δροσια  χαμογελο  λαμπερες ματιες.

Και μετα ερχοταν  ο λογος το γελιο  το αγγιγμα.

Δεν εχει  τοπο  ν’ αναπαυτει  η ματια  περα  από  το ταξιδι της μορφης

Της αγαπημενης .

Σταθμος  , και  εναγκαλισμος  και  ολη φλογα  σε δυο λογια,

Σ’έναν ασπασμο.

Σαν την αγκαλια  το σηκωμα  στον αερα , τοσο αναλαφρο λοιπον

Πουπουλο σχεδον, το αιτιο  λατρειας;

Τι είναι αυτό ;

Πως συμβαινει;

Τι βαραινει πιο πολύ ;

Η ματια  , το χαμογελο  ,  η αυρα;

Πανε μερες  που  ηθελημενα   σιωπω.

Θα θελεις  μιαν  αιτια.

Υπαρχει.

Στο νου  παιζουν  ,  καποια κομματια.

Σπασμενα κομματια ανακατα χωρις σειρα.

Θα δωσω  την αρχη του μιτου.

Ισως  μπεις  στον ιδιο λαβυρινθο..

Boat on  the river.

Από την  Πεμπτη  εχουν μεσολαβησει

Ενας απεργος  πεινας  ,  μια συνελευση

Και μια ταινια.

Θυμισε με τον χειροτερο τροπο  , αυτό  

Που θελω  να ξεχνω.

Αν τυχει  και ακουσεις  τα κομματια, μεινε λιγο παραπανω

Στο  Lady  in  black.

Δεν ξερω  ποτε θα σε ξαναδω.

Υστ.

Κτητωρας  των λουλουδιων  ποιος είναι;

Αν εχεις απαντηση

Θα  είμαι εκει.

επιστολή του ποιητή

Δημήτρη Ιατρόπουλου,

στους Έλληνες τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κι αρχοντοδεσπότες

«Κυρίες και Κύριοι, αδελφοί Συνέλληνες. Τώρα που πέσανε πια όλες οι μάσκες, τώρα που η χώρα αυτή, για άλλους Πατρίδα, για άλλους χώρος επιχειρήσεων και για άλλους κερδοσκοπικός παράδεισος, κινδυνεύει όχι πλέον να πτωχεύσει αλλά να σβηστεί απ τον παγκόσμιο χάρτη κυριολεκτικά, σε ελάχιστα μονάχα χρόνια, τώρα λοιπόν που οι κατεργάρηδες μέσα κι έξω απ τον τόπο, είναι τόσοι πολλοί ώστε να μην υπάρχουν πάγκοι για να καθίσουν, ας κοιταχτούμε στα μάτια, στα ίσα, κι ας κουβεντιάσουμε σταράτα και κάθετα.

Γνωριζόμαστε όλοι σ' αυτό τον τόπο. Εννοώ κι εσάς τους 10.000 -δεν είσαστε περισσότεροι- κι εμάς που παροικούμε την Ιερουσαλήμ της Ενημέρωσης ως ένοικοι του Δημόσιου Βήματος αυτής εδώ της τραυματισμένης Δημοκρατίας.

Δεν ωφελεί κανέναν μας πια, η Οπισθοδακτυλοκρυψία, το Συναξάρισμα, η Επαγγελματική Υποκρισία και το Αλληλοπαραμύθιασμα. Η Ελλάδα έγινε Μπατεσκυλαλεσταρία. Απευθύνομαι σ' εσάς, -με ξέρετε όλοι, περνάτε καλά μαζί μου όταν «τα χώνω» από τηλεοράσεως, έχετε διασκεδάσει με τα τραγούδια μου, κοντά μισόν αιώνα τώρα, και σε κάποιες εξαιρέσεις σας μάλιστα, έχετε επικοινωνήσει και με τον καθαρό ποιητικό μου λόγο, κλπ.

Απευθύνομαι σ εσάς, διότι εσείς κυβερνάτε εδώ και πολλά χρόνια τον τόπο. Αγοράζετε και εξαγοράζετε επίορκους, ανίκανους και φτωχομπινέδες πολιτικούς, -οι εξαιρέσεις, πασίγνωστες και φωτεινές δεν αρκούν να τουμπάρουν τη ζυγαριά- φτιάχνετε νόμους και καθιερώνετε διατάξεις σύμφωνα με τα κλειστά δικά σας συμφέροντα, γράφοντας στα παλιά σας τα παπούτσια το λαό αυτής της χώρας. Τον οποίο συχνά πυκνά φωνάζετε να σκύψει κι άλλο και να βγάλει απ τη μύγα το ξύγκι να το καταθέσει στις ατέλειωτες τεράστιες δεξαμενές χρημάτων που είτε κληρονομικά, είτε με τη δικιά σας μαεστρία και ικανότητα, έχετε αποθηκεύσει για πολλές-πολλές γενιές των οικογενειών σας.

Απευθύνομαι σ' εσάς γιατί δεν είσαστε όλοι παλιοτόμαρα, η συντριπτική σας πλειοψηφία έχει σπουδάσει, συνήθως στο εξωτερικό, έχετε λάβει και ελληνική παιδεία, ξέρετε γλώσσες αλλά μιλάτε και την ελληνική πολύ καλά.

Έχετε διαβάσει ιστορία και μετέχετε των παραδόσεων στο βαθμό που οι τελετές τους σας εξασφαλίζουν ένα μίνιμουμ ψυχικής ευφορίας.

Πολλοί από σας είσαστε και αληθινά φιλοπάτριδες. Και βοηθάτε μακριά από τη δημοσιότητα με συγκεκριμένο φιλανθρωπικό έργο.

Κανείς δεν δικαιούται να σας βάλει σ' ένα καζάνι όλους μαζί, έτσι απλουστευτικά και αφελώς.

Απευθύνομαι λοιπόν σ εσάς, γιατί ετούτες τις μέρες η Ιστορία μας η Ελληνική, μας χτυπάει τα τζάμια των παραθύρων, έρχεται τη νύχτα στον ύπνο μας, κυκλοφορεί αμεταμφίεστη πλέον στους δρόμους μας, τη βλέπετε βουρκωμένη να κρεμιέται σαν την πρώτη τυχούσα πουτάνα στα περίπτερα...

Κατ αρχήν, εσείς οι τραπεζίτες μας. Όπως η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας ομολογεί, το ενεργητικό σας είναι 580 δισεκατομμύρια Ευρώ. Τα τελευταία χρόνια μονάχα, κερδίσατε 350 δις!

Κι εσείς οι επιχειρηματίες μας. Τα «Νέα» γράφανε το Μάη του 09, αυτό που αποκαλύπτει το παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, ότι έχετε 10.000 οφ- σορ εταιρίες δικές σας και κάνετε κάθε χρόνο τζίρο, 500 δις!

6.000 από σας χρωστάτε 15 δις ευρώ στο κράτος! Αλλά τα ρέπος σας, γίνανε τα τελευταία χρόνια 277 δις ευρώ! Και οι προθεσμιακές σας καταθέσεις στις τράπεζες είναι άλλα 136 δις!

Και το επίσημο Ενεργητικό των επιχειρήσεών σας, (τα λέει η ICAP αυτά) έχει φτάσει στα 700 δις!

Την ίδια ώρα αυτή η κυβέρνηση, έχει κιόλας ανακοινώσει τη χρηματοδότησή σας με 10 δις ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δις ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δις μέσω των «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», ενώ άλλα 4 δις ευρώ σας τα χαρίζει για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλετε!

Τι άλλο θέλετε πια; ΄Ελεος!

Εσείς οι εφοπλιστές μας, πάλι, το έλλειμμα των 30 δις ευρώ για το οποίο πάμε να βουλιάξουμε έναν ολόκληρο λαό στη μιζέρια, ισοδυναμεί, («Καθημερινή» (8/9/2009)), με μια και μόνο παραγγελία σας για τη ναυπήγηση των νέων 777 ποντοπόρων πλοίων σας εντός του 2009!

Όσο για σας αρχοντοδεσπότες, με την αμύθητη περιουσία που δεν μπορεί να μετρηθεί καν, τι να πει κανείς, οι αριθμοί χλομιάζουν! Δισεκατομμύρια ευρώ, τεράστια φιλέτα της χώρας, χιλιάδες ακίνητα, κτήρια, μέγαρα, καταθέσεις, μετοχές, ΜΚΟ μαϊμούδες, λιβάδια, κοπάδια...

Λοιπόν; Τι θα κάνουμε Κύριοι; Βλέπετε ένα λαό στη συντριπτική του πλειοψηφία ολιγογράμματο, μαστουρωμένο απ τον μπανιστηρτζίδικο λαϊκισμό, και πανικόβλητο. Έχετε κι εσείς, -ξέρετε ποιοι- ευθύνη γι αυτή την κατάντια.

Βλέπετε αναρίθμητους προβοκάτορες να καταστρέφουν τα πάντα, να καίνε τη χώρα βάσει σχεδίου, να βομβαρδίζουν την όποια εναπομείνασα εθνική φυσιογνωμία, να διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.

Βλέπετε μια νεολαία ζαλισμένη, και με το δίκιο της. Βλέπετε την ξευτίλα, την υποτέλεια, την υποταγή, η Ελλάδα κινδυνεύει για πρώτη φορά μετά από την ΄Αλωση της Πόλης με μια καινούργια Άλωση.

Θα το επιτρέψετε; Τι σόι αίμα κυλάει στις φλέβες σας; Πόσο νομίζετε ότι θα ζήσετε; Μια μπριζόλα χωράει η κοιλιά σας κι αυτή μετά από άδεια του γιατρού. Για τους απογόνους σας φροντίσατε δεν κινδυνεύουν για πολλές γενιές, τα είπαμε.

Δεν υπάρχει ανάμεσα σας ένας Έλληνας μωρέ, μια αληθινή Ελληνίδα, να βουρκώσει επιτέλους, γαμώ τα λεφτά σας, γαμώ; Η πατρίδα κυλιέται σαν τσούλα στα πεζοδρόμια, οι κωλοσύμμαχοι βγάζουνε όλα τους τα κόμπλεξ, οι ανθέλληνες περιμένουν σαν κοράκια να μοιράσουν τις σάρκες μας, κι εσείς μετράτε τι ακόμα θα κερδίστε απ' αυτό το σαρακοφαγωμένο «νεοελληνικό» κρανίο, που πάνε να του αφαιρέσουν εντελώς τη φαιά ουσία απ την κρανιακή κάψα;

Τα παιδιά μας μισογραμματιζούμενα, οι γέροι μας πανικόβλητοι, οι ψυχές μας πεταγμένες στα πεζοδρόμια, τα όνειρά μας σκέτοι εφιάλτες, ηγέτες δεν έχουμε, πολιτικούς δεν έχουμε, πνευματικούς ανθρώπους δεν έχουμε, μαλάκες οι περισσότεροι, τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα.

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ:

Ε, όχι λοιπόν, όχι! Εσείς κυβερνάτε! Κάντε κάτι. Τη σκόνη μονάχα να δώσετε, σώθηκε η πατρίδα. ΄Εχετε και τον τρόπο και τη δύναμη. Κρατείστε την Ελλάδα, γιατί φεύγει! Και δεν το θέλετε ούτε εσείς, που διαβάζετε την ιστορία, να σας σκατοψυχάνε οι μεταγενέστεροι! Δώσετε στην Ελλάδα τη σκόνη από τα αμύθητα πλούτη σας, για να μην διαλυθεί η σκόνη της μνήμης σας κάποτε, στους πέντε ανέμους. Κάντε αυτό που πρέπει. Τώρα. Εσείς, και αμέσως!

Με μια διαφορα Δημητρη.

«Όταν  καποιος  σας  λεει  ότι εγινε πλουσιος  με σκληρη  δουλεια, ρωτηστε  τον.

ΤΙΝΟΣ:»

H Σατραπεια

Τι    συμφορα  ενώ εισαι  καμωμενος

Για τα ωραια  και τα μεγαλα εργα

Η αδικη  αυτή σου  η τυχη παντα

Ενθαρρυνση κ’επιτυχια  να σε αρνηται

Να σ’εμποδιζουν ευτευτελεις  συνηθειες,

Και μικροπεπειες , κι αδιαφοριες.

Και τι φρικτη η μερα  που ενδιδεις,

(η μερα που αφεθηκες κ’ ενδιδεις),

Και φευγεις οδοιπορος για τα Σουσα,

Και  πηαινεις  στον μοναρχην Αρταξερξη

Που ευνοικα σε βαζει στην αυλη του,

Και σε προσφερει σατραπειες και τετοια.

Και συ τα δεχεσαι  με απελπισια

Αυτά  τα πραγματα που δεν τα θελεις.

Αλλα  ζητει  η ψυχη σου, γι’ αλλα κλαιει

Τον επαινο του Δημου  και των Σοφιστων ,

Τα δυσκολα και τ’ ανεκτιμητα  Ευγε

Την Αγορα , το Θεατρο, και τους Στεφανους.

Αυτά  που θα σ’τα δωσει ο Αρταξερξης,

Αυτά που θα τα βρεις στην σατραπεια

Και τι ζωη χωρις αυτά θα καμεις.

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Κοκκινες   γραμμες  του εταξαν

Τελευταιο οχυρο , τελευταια γραμμη αμυνας.

Ένα  ένα επεσαν τα οχυρα.

Εκων  ακων  συρθηκε.

Κι  όχι να πεις  ότι ειχε λογο η κριμα.

Μπαλα  σιδερη κουβαλαγε  στο ποδι δεμενη με καδενα

Και τωρα μετραει το εχει  του και δε του βγαινει.

Και τωρα  κανει ανακαρα  λιγος  καπνος  που απομεινε

Σε μισοκαπνισμενη πιπα.

Στυφος καπνος βαρυς καπνος

Και το γελιο λιγο.

Κι ο θυμος  πολυς.

Κοκκινη γραμμη, αυτος  όταν εβαζε

Εχυνε το αιμα του, να την διαβουν.

Και δεν περναγαν…

Αχνογελασε  σαν ακουσε  καλπικο σαλπισμα.

Γεμισε  θυμο την πιπα του και τραβηξε .

Στυφος  καπνος βαρυς καπνος…

.