Περασε  κι ολας ενας  χρονος  από  την « Πειρατεια  στα ηλεκτρονικα  ερτζιανα»,

Το πρωτο ποστ.

Γυμνο Σκηνικο, η ονομασια του blog, γιατι  μια καλη παρασταση δεν χρειαζεται φτιασιδια, βασιζεται στον λογο  στην σκηνοθεσια  ,στην υποκριτικη δεινοτητα

Των ηθοποιων , την αφαιρεση.

Οι παλιες αγαπες  πανε στον παραδεισο, και φωλιαζουν στα μυχια.

Πτεραρχος το νικ, ειχε καθιερωθει  σε καποιο Ταγμα  Πεζικου- δεν εχω δουλεια μαζι σας, ειμαι της Αεροποριας μη μου την σπατε- εβγαλε γελιο και το σημαντικο, επιασε!

Απολυθηκα  από το Πεζικο με βαθμο Πτεραρχου.

Υπογραφη  ,….ο ερωτας  σου μια πληγη και τρεις κραυγες…

Ο Καββαδιας  ξερει γιατι.

Αρσενικο  και παλια δαντελα , η εξοχη κωμωδια  του Οσκαρ Ουαιλντ.

Ενας χρονος, με τα πανω του ,τα κατω του.

Νυχτες  στην οθονη του υπολογιστη, μερες.

Ο προσωπικος χωρος εκφρασης , επαφης , επικοινωνιας.

Οι φιλοι.

Οι συναντησεις.

Οι εξομολογησεις.

Είναι  συγκινητικο, ανθρωποι  που δεν γνωριζουν ο ενας τον αλλον, να αλλαζουν ονειρα  ποθους  ελπιδες  σκεψεις.

Καποιες φορες σκεφτομαι  ότι οι φιλοι  εκτος σαιτ, με ξερουν λιγοτερο από τους εντος.

Παιδια που κρατας επαφη , εχεις δεθει μαζι τους ,αλλους εκτιμας , αλλους αγαπας,

Εχεις σκιρτησει, με τα κειμενα τους, εχεις βουρκωσει, εχεις γελασει.

Εχεις  ερωτευθει, την εκφραση,  τον μυστικο κοσμο, τα χαρισματα τα ψυχικα,

Καποιων  εκπροσωπων  του ωραιου φυλου.

Χωρις  να  χρειαζεται  να ξερεις την  μορφη τους.

Και  αυτό το βρισκω  μαγευτικο.

Ενας χρονος μαγειας λοιπον.

Αυτή  είναι η μια επετειος.

Η   άλλη  ηταν  τις μερες  που ειχα μεινει από υπολογιστη  και ο φορτος της δουλειας 

Μαζι με την αναμενομενη κουραση δεν επετρεψαν  αναφορα.

18 Ιουλιου, πριν  χρονια , δηλαδη τοτε που η Ακροπολη  ηταν οικοπεδο ακομα,

Ο πελαργος  μ’ένα θεαματικο βολ πλανε, αφησε ένα καλαθι  στην αγκαλια της μαμας.

.Το ανοιξε και  αποφασισε  να με κρατησει.

Τωρα τι καταλαβε, ενας Θεος το ξερει.

Το  ειχα μισοξεχασει  και μου το θυμησαν  ευγενικα  οι Μαιρηλυν, Μπριζας, Σπιρτουλης.

Και παλι ευχαριστω παιδες.

Και δεν θελω αηδιες του τυπου ποσο χρονων γινεσαι;

Οι λογισμοι μας αχρονοι, όπως  λεει στους Ορνιθες ο Θειος Αριστοφανης.

Πως περνανε τα ρημαδια;

Με την ευκαιρια χρονια πολλα στα Καρκινακια του σαιτ.

Ξερω  τουλαχιστον δυο.

Ποσοι ημαστε;

Αν διαβαζει η παρεα  από την Αντιπαρο, συγνωμη για την καθυστερηση στην αναφορα, αλλα γινεται χαμος στην δουλεια και η κουραση  είναι διπλη με τις αδειες.

Υποσχομαι να  επανερθω .

Φιλια σε ολους.

Αριστερα  της παραλιας  απεναντι στο Δρυονησι. Μια συσταδα βραχων.

Στο βαθος  να λιαζεται η Ναξος.

Το φεγγαρι παραδοξο μεταφυσικο σουρεαλιστικο πεντε και κατι  το

 απογευμα , ν’αχνοφαινεται να στεφανωνει τον Δρυο και το απεναντι ερημονησι.

Η  θαλασσα βαθια γαλαζια ,ποτε απανεμη , ποτε παιχνιδιαρα.

Η παραλια  με χαλικια σε  λιγες μεριες , την αμμο στις περισσοτερες.

Η αιωνια θαλασσα.

Απο ποια  αχλυ μυθικη  πεφτουν στην αγκαλια της;

Συλλεγουν τον πλουτο της;

Αρμονικα  γλαροι και βαρκες.

Θαλασσοπουλια  και διχτυα.

Ηρεμια  γαληνη. Αρμυρα και ηλιος.

Ο γλαρος   ξεχωριζε  απο το σμηνος. Ποτε με το πεταγμα του το μεγαλοπρεπο

Ποτε  με τις καταδυσεις του στην  θαλασσα ,ποτε με το λικνισμα του

Μεταξυ  του θολου  και του νερου.

Περηφανος  καταλευκος  αγερωχος.

Δεσποζε  στην συσταδα  των βραχων  , κυρης τους.

Περπατουσε  απεναντι απο τα τραπεζια της παραλιας, με τον χαλκινο  κορμο της λαμπας,   απομειναρι  αλλων  καιρων.

Το ταβερνακι   θυμιζε  δεκαετια ανθρωπινη.Με τα  παρτερια του  τα φυτεμενα

Τ’ασβεστωμενα.

Ομοια  ο τοιχος  ο χαμηλος  τα πεζουλια. Ουτε  δεκα μετρα αποσταση  απο την θαλασσα…

Ο γλαρος  εποπτευε την κολυμβητρια  που εσκιζε το νερο με χαρη  .

Ευρωστη  χαμογελαστη  ευγενικη φιγουρα.

Λωρα την καλουσαν οι γυρω της.

Ισως  και ο γλαρος  ο περηφανος  στα βραχια.

Δρυος και Δρυονησι.

Μερικα χιλιομετρα  διαδρομης απο την Ναουσα.

Εκει που ειχε βγαλει  η  μοτοσυκλετα  πριν ενα καλοκαιρι.

Οδηγημενη  απο αρχεγονη  φυγη ,αναζητηση  παραμυθιας.

Ποιος δρομος  ποιοι θεοι  οδηγησαν  κι αυτο το καλοκαιρι στον Δρυο;

Η χαμογελαστη ανεμελη  παρεα  στο απεναντι τραπεζι  με τις ομορφες

Βορειες  υπαρξεις  , δεν ειναι σε θεση ν’απαντησουν.

Ο γλαρος του   μπορει.

Η λατρεμενη  μοτοσυκλετα  που ξερει την διαδρομη μπορει…

Βραδυα της Ναουσας  στα ομορφα  καλντεριμια της , τα νυχτερινα τα Βακχεμενα.

Νυχτες  αστροφωτες  φορτωμενες μνημες παθη ονειρα…

Ξημερωματα  συντροφευμενα με σελιδες  γραμμενες  και αγραφες…

Πυλες  της Φωτιας  του Πρεσφιλντ  και  δικες…

Γλαρε  που καταδεχεσαι τους στεριανους και βαδιζεις  για λιγο αγερωχος περηφανος διπλα τους, που λικνιζεις  το  το ρυθμικο σου πεταγμα απο πανω τους, που βουτας  στα κυματα λιγες δεκαδες μετρα μακρυα τους.

Γλαρε του Δρυου που στεφανωνεις με τις φτερουγες σου τους ηλιοποτες.

Γλαρε ομορφε περηφανε.

Δικος  τους  και δικοι σου πια.

Μερος του τοπιου.

Τα βοτσαλα  το ερημονησι  η τρυφερη γαλαζια απεραντοσυνη.

Μια δρακα  γης  ριγμενη στο πελαγο

Οι ανθρωποι με το λιγο γελιο  με το ζεστο χαμογελο.

Αυτοι που ηρθαν  να βρουν περισευμα.

Ανακαρας  ηλιου    κοκκινου κρασιου.

Των μυστικων  του Κρατους του Ποσειδωνα.

Επιτιμοι πολιτες του αναγορευτηκαν ,παντοτινοι υπηκοοι.

Γλαρε  ομορφε  περηφανε…