Κυριακη  μεσημερι του τηλεφωνησαν  την ωρα που επινε  τον μοναδικο καφε της μερας,διπλα  σ’εκεινη  που εκανε την καρδια του να χτυπα δυνατα.

Θα πεταγοταν για  μια υποθεση  λιγων λεπτων, με την μηχανη ηταν ,δεν θ’αργουσε.

Στην επιστροφη, προσπερασε μια  φιγουρα γνωριμη.Ταυτοχρονα φρεναρισε εκανε αναστροφη, την πλησιασε  λεγοντας τ’ονομα της.

Ειχε πολλα ονοματα πολλες ιδιοτητες χρονια κατοχη μεσα του.

Ηταν ταινιες τραγουδια  παραστασεις  αποσταση πονος.

Ηταν  ένα πλακε μπουκαλι ουσκι  οι Γραμμες των Οριζοντων  και τα τσιγαρα

Πανω σ’ένα  φαρο  που χτυπαγαν τα μανιασμενα  κυμματα  χειμωνιατικου νησιου.

Ηταν η αγκαλια  στο καμαρινι  του Λυκαβηττου, σ’ευτυχισμενη παρασταση.

Ηταν  η πιο δυνατη ερωτικη  στιγμη  που μπορει να ζητησει καποιος από τον Ερωτα.

Ηταν  η πιο γλυκεια μελωδια  που μπορουσαν  του χαρισουν  τ’ακροδαχτυλα της

Όταν  καθοταν για χαρη του στο πιανο της.

Ηταν  αιτια  να την μισησουν  πολλες  χωρις να την ξερουν.

Ηταν αιτια  για πρεμιερες  και αυλαιες.

Στην ζωη  και το Θεατρο.

Μπηκαν αναμεσα τους και τα δυο μαζι με την αποσταση.

Μεχρι την Κυριακη το μεσημερι.

Δεκαοχτω χρονια  μετα  από την πρωτη φορα που εκαναν ερωτα.

Το φαντασμα της  αντικρυζε  την ιδια.

Αυτος  ειχε χαθει  αναμεσα στις δυο  όταν  πηγαν σπιτι της .

Της μιλουσε από κει που ειχαν  μεινει  πριν βρεθει σε μακρινες Σκηνες

Σε ξενα χειροκροτηματα.

Το ματι του επεσε  ασυναισθητα  στο μερος που ειχαν  κανει τελευταια

Φορα ερωτα  ,στο σαλονι,  βλεποντας  την  άλλη κοκκινομαλα την Τζεσικα Ραμπιτ.

Δυο  ανθρωποι  αγκαλια  σ’ένα χορο φαντασματων,ένα ποταμι μνημης

Απεναντι  στον χρονο, ενας καφες  που ειχε μεινει  μονος του πριν ωρες στην πλατεια

Διπλα σε κεινην  που της ειχε πει ‘δεν θαργησω’…

Την ζωη του την ειχαν στοιχειωσει  βιβλια  μουσικες  ταινιες και παραστασεις.

Όλα μαζι  δεμενα  με συναισθημα  που τον ξεπερνουσε.

Ισως  οι αγκαλιες που ειχε περασει  κατά καποιο τροπο  δενονταν μεταξυ τους.

Δυο κασετινες  θεατρικου μακιγιαζ ένα καφε μολυβι  μια θηκη  μινιατουρας

Βιολιου, που μεσα της κρυβει ακριβο σημειωμα, τυλιγμενο σε κορδελα.

Τα βιβλια  τα Θεατρικα στην βιβλιοθηκη.

Μια κρεμα προσωπου  στο ψυγειο  από την τελευταια  του παρασταση.

Ειχε χρονια  να περασει από  το ΣΕΗ.

Ουτε εκει ειχε αλλαξει τιποτα.

Τον αγκαλιασαν και τον φιλησαν.

Ζητησε  την τελευταια Ατακα  και ρωτησε  ποιες είναι οι αμοιβες

Φετος  των Ηθοποιων.

Εγραφε ακομα  όταν  ηρθε μηνυμα  στο κινητο του.

Της τηλεφωνησε, με το κρυσταλλινο  γαργαρο γελιο της

Τον καλεσε  σπιτι της  για την επομενη.

«Μη ξεχνιομαστε 8 του μηνα  αυριο , εχεις τα γενεθλια  σου»

Τα θυμοταν.

Ο νους του  πηγε  σε ένα  χρυσο ζευγαρι  μασκες  θεατρου ,που του ειχε χαρισει.

Συντροφευαν  εκεινη  που ειχε αγορασει   ο ιδιος  με το πρωτο του μηνιατικο,

Από τον Θεατρωνη.