Από νωρις  ξεκινησε, τα πρωτα ηταν ουζακια  με ένα φιλο.

Αυγουστιατικη ,ζεστη  τους ειχε βγαλει .

Ένα τραντζιστορακι  πανω στο τραπεζι ,κατι μεζεδες

Πανω τους  το φεγγαρι  εριχνε κλεφτες ματιες

Στην αδεια πολη , και στο ποτηρι του ενός που αδειαζε .

Και αδειαζε.

Δεν ακουγε τα λογια του συντροφου του καλα καλα.

Η ματια του  ηταν  αδεια   πλανιωταν ποτε  στον ουρανο

Ποτε  στο ραδιακι , σαν να προσπαθουσε να  κρατηθει από καπου.

Ανηλεη η σκεψη  του ασταματητη.

Δικη  της ροτα  δικους της νομους.

Σκαρφαλωνε  στις νοτες  οποιου τραγουδιου την ταξιδευε.

Πιανοταν γερα  από το ποτηρι  και  του το αδειαζε.

Η σκεψη  ειπε  φυγε  κι αυτος υπακουσε.

Μηχανικα η αληθεια.

Μια τυπικη καληνυχτα, ο άλλος  τον εννοιωσε.

Η σκεψη  ανοιξε  ένα μπουκαλι ακομα.

Ξανασκαραφαλωσε  στις νοτες και εμεινε εκει.

Ερημην του.

Τατου, ετσι ξεκαρφωτα ,τατου.

Γυρω μεσα στο δωματιο ,γυρω μεσα στο ταξιδι της .

Διπλα  στην βιβλιοθηκη.

Μεσα  σε στιχους τραγουδια  απουσια.

Αλλαξε δωματιο ,αλλαξε μπουκαλι.

Ένα σπανιολικο  κουκλιστικο λεπιδι επαιζε  στα χερια της .

Το ανοιξε το ζυγισε  χαιδεψε την στενη μακρυα  λαβη του

Δοκιμασε την κοψη ,την μυτη του ατσαλιου.

Λεπιδα ομορφη , στενομακρη.

Και χαραξε  πανω της  μονογραμμα .

Σπλαχνικη  λεπιδα.

Χαραξε απαλα ,τρυφερα ,εγραψε πανω της  το θελω της.

Κι η σκεψη  επιασε το ποτηρι της  μια ακομα φορα

Κατι ευχηθηκε  και εμεινε να κοιταζει το μονογραμμα της .

Ευθειες  που τεμνονταν  ,καπου δεν ηταν σιγουρη και ξαναχαραξε.

Δροσοσταλιες  κοκκινες  ακολουθουσαν τις ευθειες.

Εμεινε  να  τις βλεπει.

Περασαν μερες.

Περασαν νυχτες.

Μια από αυτές  ηταν σκαρφαλωμενη σ’ένα μπαρκο.

Κατι της θυμησε…

Πηγε στην βιβλιοθηκη

Ανοιξε τον Καββαδια  και διαβασε.

WILLIAM  GEORGE ALLUM.

Ηταν το τραγουδι  που ακουγονταν  από από καποιους ξεμπαρκους.

Κοιταξε τις αυλακιες  ,πανω της  και την μυτη  της λεπιδας.

Εκει στην ακρη  της  ειχε μεινει μια  τελευταια  δροσοσταλια.

Σκουπισε  μαλακα  το ομορφο λεπιδι , το εκλεισε και το εκρυψε.

Μουρανο, τα ειχε  δει στην βιτρινα, ηξερε ότι είναι ακριβα κρυσταλλα,φτιαγμενα  εκει καπου στην Ιταλια.

Ομορφα  πολυτιμα  ακριβα.

Με  οποια φορτιση μπορει να εχει η λεξη.

Εκει στην βιτρινα  ένα  κομματι  πανακριβο σε  χρωμα  ανταυγειες  αισθηση.

Στην βιτρινα.

Διπλα του   δυο μικρα   ακομα   μονακριβα το συντροφευαν και ένα μεγαλυτερο

Παρεκει.

Εβγαζε,  παραξενο,μια μελωδια το πρωτο αν εσκυβες ν’ αφουγκραστεις.

Γλυκοηχη  καποιες  αρμονικες  που γεμιζαν την ψυχη.

Εφευγαν και ταξιδευαν μακρυα  .

Πολύ πιο μακρυα  από την βιτρινα .

Αν αφουγραζοσουν  θ’ακουγες  σιμα  δυο ακομα  μελωδιες  .

Τρυφερες  αισθαντικες.

Η μουσικη ταξιδεψε  και ταξιδεψε.

Ένα βραδυ , παραξενο βραδυ  εφτασε μεχρι τον Νοτο.

Καποιος  που δεν ειχε υπνο  δεχτηκε  σαν βαλσαμο  το ηχοχρωμα .

Και εμεινε  ν’ ακουει

Να  αισθανθει  να ξεχαστει να ταξιδεψει  μαζι  μάυτη .

Αυτό που τον μαγευε  ηταν  μια μελωδια  που ειχε υποσταση μορφη .

Παντα εχει μορφη .

Αφεθηκε να ταξιδεψει μαζι της.

Νυχτες  και μερες,  μερες που ηταν  νυχτα , νυχτες που ηταν μερα.

Και όταν πια  το συνορο  χαθηκε  στο αρμα  του Φαεθωνα

Κι όταν τα  συνορα δεν ηταν συνορα εσκυψε τρυφερα  πανω στην

Μορφη μελωδια την ακραγγιξε  με τα δαχτυλα της ψυχης του

Διακριτικα   ζεστα   προσεκτικα  ν’ αφουγκραστει καλυτερα.

Αγαπουσε την  μελωδια   αγαπησε  και την μορφη της μοιραια.

Οι Μουσες δεν ηταν μαζι του.

Το αρμα  ξεκινησε  ως  το χει καθημερνο  συνηθειο  και ξαναορισε τα συνορα

Δεν σφαλλει  το αρμα.

Το ξημερωμα  η μελωδια  ντυμενη  πολυτιμο γυαλι  του χαρισε  το πιο ομορφο χαμογελο της

Απλωσε τα χερια  να την κρατησει  λιγο ακομα.

Την ικετεψε  να μεινει  λιγο ακομα.

Ο Φαεθωνας    πανω στο αρμα ξαναχαραξε  τα συνορα.

Και οι δικες του Μουσες δεν ηταν πια εκει.

Ένα πολυτιμο συμπλεγμα Μουρανο  φανταζε  μακρυνο στην βιτρινα

Το σουρουπο.

Χαθηκε  η μορφη.

Η μελωδια   ακουγονταν ακομα.