Η Ουρανία  είναι όπως πάντα έξω και θαυμάζει το φεγγάρι. 

Μόνη αυτή τη φορά. Όταν έχει πανσέληνο την πιάνουν έντονοι συναισθηματισμοι, θέλει να δώσει η να πάρει μια αγκαλιά. Όχι από αυτές τις κρύες αγκαλιές τις ξεψυχισμενες τις ψεύτικες. Από αυτές που έχουν το τρυφερό χαιδεμα των μαλλιών και σιωπή μόνο αυτού του είδους τη σιωπή, που τα μάτια τα λένε όλα. Κι όταν τα μάτια είναι κλειστά τα μάτια της ψυχής τα βλέπουν όλα. 

Μόνο αυτό και τίποτα άλλο, τίποτα ερωτικό, τίποτα πρόστυχο στη σκέψη. Μόνο μια αγκαλιά που γιατρεύει τα πάντα όλες τις στεναχωριες όλες τις δυσκολίες γιατί η ζωή κατά βάση δεν είναι ροδινη έχει κυρίως δυσκολίες. Ειδικά τώρα με τον covid και ολη αυτή την φάση απομόνωσης που έζησε όλος ο κόσμος είδε πολλά εκτιμησε ακόμα περισσότερο κάποια πράγματα.

Και αισθάνθηκε όμως και πολλά χάρη σε μια αγκαλια. Χμ αυτά τα πολλά φοβάται να τα ομολογήσει. 

Δεν θέλει να πληγώσει κανένα δεν θέλει να πληγωθει κουράστηκε να πηγαίνει μπροστά και να μην τη ν ακολουθούν, ίσως ήρθε η ώρα να κάνει πίσω. Μπορει να φοβάται ότι κάνει λάθος πάλι γι αυτό. Πίσω σε αυτά που σκέφτεται? Πίσω σε αυτά που νιώθει?

Χμμμ μόνος δεν πας μπροστά όμως. Μένεις εκεί να κοιτάζεις το φεγγάρι και να νοσταλγεις την αγκαλιά του ατόμου που ενώ ξέρεις ότι θέλει για τους δικούς του λόγους στην αρνείται. 

Κι η Ουρανία μένει να νοσταλγει εκείνο το χάδι στα μαλλιά που άλλαξε την ύπαρξη της, εκείνη την αγκαλιά μες στο σκοτάδι που δεν έχει υπάρξει ομοια της πουθενά και να σκέφτεται ότι το ομορφότερο μέρος του κόσμου όταν έχει πανσέληνο είναι η αγκαλιά του αγαπημένου σου ή της αγαπημένης σου.