Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

                                   ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ.

Το ποίημα προτρέπει σε μια Αντίσταση εναντίον όλων.
Η σημειολογία του είναι μια εντολή για Ολική Αντίσταση
εναντίον της Μεταπολεμικής Τάξης Πραγμάτων που
επικράτησε μετά την στρατιωτική συντριβή των"Ιδεολογιών" το1945.                                                                                   Ο Μιχάλης Κατσαρός,πνεύμαΕλεύθερο,Ασυμβίβαστο,Ανεξάρτητο
δεν χωρούσε σε κανένα μανιφέστο,γι αυτό και κυνηγήθηκε λυσαλέα κι απο τη δεξιά,κυρίως όμως απο την αριστερά που τον περιθωριοποίησε,όπως και τον Μαγιακόβσκη,που τον οδήγησε στο θάνατο το Σοβιετικό καθεστώς.

Όταν ο Μιχάλης το 1953 έγραψε  το ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ, έστειλε στο

"ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ" ένα απο τα ποιήματα,τη ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ προς

δημοσίευση.Έπεσε πανικός.Στην προσπάθειά τους να τον απαξιώσουν,το

δημοσίευσαν,αφού όμως πρώτα το λογόκριναν αγρίως.Το κουρέλιασαν.

Αφαίρεσαν τις αναφορές για αντίσταση:

-στην κρατική εκπαίδευση

-στον φόρο

-σ'αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα

ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις

-στον πρόεδρο του εφετείου

-στις υπηρεσίες αλλοδαπών και διαβατηρίων

-στις φοβερές σημαίες των κρατών

-στη διπλωματία

-στα εργοστάσια πολεμικών υλών

-στα θούρια.

Η οργισμένη απάντηση του ποιητή ήταν ένα συγκλονιστικό ποίημα.

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Ο Μιχάλης Κατσαρός έφυγε στις 21 Νοεμβρίου 2001.Σε μία απο τις τελευταίες συνομιλίες που είχε με τον πιστό του φίλο Δημήτρη Κατσιμάνηείπε για τους αριστερούς
του κατεστημένου και του Κολωνακίου.

Απόψε θέλω να σας πω την όμορφη ιστορία
του Διομήδη του τρελλού που φάγαν τα θηρία
όχι απ'αυτά που συναντά κανείς μέσα στη ζούγκλα
μα κάτι άλογα γερά,με πέταλα και φούντα.

Αυτός λοιπόν γεννήθηκε στη μακρινή τη Θράκη
κι είχε μια κούνια αργυρή κι ένα χρυσό βρακάκι.
Ήταν ωραίος πρίγκηπας,(βραδύνους και τεμπέλης)
όπως θα έγραφε γι αυτόν κι ο φίλος Καμπανέλης.

Ήταν γλυκός,ήταν ψηλός,είχε δυο μέτρα μπόϊ
κι μάννα τον καμάρωνε και όλο του το σόϊ
ώσπου μια μέρα ,συμφορά χτύπησε το παλάτι
κι ο βασιλιάς αρρώστησε απ'το κακό το μάτι.

Βρε τι ξυνά του δώσανε,σιρόπια και ματζούνια,
τι ξεματιάστρες φέρανε,απ'άγνωστα καντούνια,
αυτος εκεί,μουλάρωσε.Δεν έλεγε να γιάνει.
Ώσπου μια μέρα πέθανε τελείως στο ντιβάνι.

Κι όπως συνήθως ο λαός,μια μέρα τον πενθούσε
και τις υπόλοιπες εννιά,χόρευε και πηδούσε.
Μετά την ψάξαν τη δουλειά,διαπλοκές και αίμα
κι ο Διομήδης βρέθηκε με θρόνο και με στέμα.

Μαζί με το βασίλειο,του δώσανε και προίκα
κάτι παλάτια εξοχικά,κάτι συκιές με σύκα,
βόδια,γελάδια κι άλογα,που ζούσανε σε σταύλους,
κάτι ρεμάλια αυλικούς και μια χιλιάδα σκλάβους.

Τον πρώτο χρόνο χαίρονταν,πετούσε στα ουράνια.
Γλεντούσε με τους φίλους του,τους έδινε και δάνεια,
δάνεια θαλασσοδάνεια,διπλές τριπλές μερίδες,
όπως αυτά που πέρνουν όσοι έχουν εφημερίδες.

Στον δεύτερο τα πράγματα δυσκόλεψαν λιγάκι,
είναι και άγριος ο καιρός Δεκέμβριο στη Θράκη,
οι αποθήκες άδειασαν,καθώς και τα ταμεία,
κατά διαόλου πήγαινε λοιπόν η οικονομία.

Και τότε του'ρθε έμπνευση,τεράστια,μεγάλη,
αφού κι αυτός απόρησε πώς του'ρθε στο κεφάλι.
Αντί σανό που δίνουμε στα άλογα του σταύλου
εμείς θα εφαρμόσουμε τη δίαιτα του σκλάβου.

Κάθε πρωί θα σφάζουμε πεντ'έξη απ'τους θρεμμένους
κι αφού χορτάσουν τ'άλογα θα κάνουμε πολέμους.
Καινούργιους σκλάβους θα'χουμε,τροφή εν αφθονία
για τις μελλούμενες γενιές,τη νέα κοινωνία.

Έσφαζε αδιάκριτα αρσενικά και κόρες
κι οι άλλοι σκλάβοι φώναζαν "O tempora! O mores!"
Αλλά αυτός ανάλγητος,πήγαινε και για τσάρκα
όσο οι άλλοι τάϊζαν τα άλογα με σάρκα.

Μα ο χειμώνας ο βαρύς δεν έλεγε να φύγει,
θαρείς και ερωτεύτηκε τη γη του Διομήδη.
Κι όταν οι σκλάβοι τέλειωσαν,δεν είχε άλλα κομμάτια,
απο την πείνα θόλωσαν τα αλογίσια μάτια.

Χτυπούσαν τα κεφάλια τους,τα κάναν όλα χάλια,
κοιτάζονταν με νόημα,τους τρέχανε τα σάλια
κι όταν μια μέρα ο βασιλιάς άνοιξε το πορτάκι,
πέσαν όλα επάνω του και χόρτασαν λιγάκι.

Έτσι λοιπόν τελείωσε ο βίος του Διομήδη
που προς στιγμήν εζήλωσε τη δόξα του Αρχιμήδη.
Η φύση τον αντάμειψε δίκαια και ωραία
και πάσα ομοιότητα είν'εντελώς τυχαία.

Υ.Γ.
Το τραγούδι μου αυτό είναι μια σύγχρονη ματιά στην ιστορία του Διομήδη με τα άγρια άλογα,που είναι το όγδοο απο τα θελήματα που έκανε ο Ηρακλής.
Οι παλιοί μας το στείλαν το μήνυμα κλεισμένο μέσα στο μπουκάλι της μυθολογίας.
Προσέξτε,μας είπαν.Τέτοιες μαλακίες να μην κάνετε.
Σιγά μη τους άκουγαν οι τρελλαμένες Εγγλέζες.Και ιδού οι τρελλές αγελάδες!