Άκου!

Κάπου- κάπου, δεν έχω πρόλογο για αυτά που θέλω να πω
και κάπου- κάπου, στερεύουν οι λέξεις που ήθελα να γράψω.

Μα πάντα, όταν ακούω αυτόν (εδώ) τον ρυθμό,
ισιώνω-πεισμώνω και θέλω να γελάσω, να κάψω
τις νύχτες που οι μνήμες γίνονται νύφες και την αυγή νιφάδες…

Νιφάδες, που λιώνουν στις ζωής τις συμπληγάδες.

Τα ζόρια έρχονται, δε σταματάνε,
μα…σαν τα βαγόνια των τραίνων περνάνε
κι εμείς όσα αγαπήσαμε αφήσαμε…

                                                                    Να ‘ σαι καλά, θα σε θυμάμαι!

Τις νύχτες που οι μνήμες γίνονται ευθύνες,

ρίμες σε σελίδες (δεκάδες αράδες),
και την αυγή οι θυμοί, κέρινοι βασιλιάδες.

Ζω!

ανάμεσα σε φως και σκοτάδι

και πίσω τα όνειρά μου περπατάνε, πετάνε,

συναντάνε έρωτες που φύγανε σε κάποιο χάδι
κι αγαπημένα πρόσωπα,

που όταν τους μιλάς αλλού κοιτάνε και σου απαντάνε…

…με αναπάντητα μηνύματα, αναπάντητα τηλεφωνήματα

κι όλα αυτά εντέλει, με προορισμό το τίποτα.

                            Τόσα είχα να σου πω

Κοκκινες νυχτες και αστρα του ουρανου κι εσυ ευχη καρτερικη στις ακρες του μυαλου,ραγδαια βροχη της σκεψης μου πιοτο..ελατε αργα μεθυστικα παρτε το σωμα μου..