Είναι πρωί σαββάτου, ο αέρας λυσσομανάει (δίνει δραματικό τόνο όπως και να το κάνουμε). Βουτάω στον καφέ μου και προσπαθώ να αντιληφθώ την ακόμα μία φορά cult χθεσινή βραδιά.

Το βράδυ της παρασκευής λοιπόν με βρήκε, με αφορμή τα γενέθλια μίας φίλης, στο GHOST HOUSE, στην περιοχή του Ψυρρή. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα, αλλά σήμερα είχα και live. Όπως κάθε παρασκευή, φιλοξενούσε τον.. (τυμπανοκρουσίες).. τον παλιό που είναι αλλιώς..

Όχι, δεν μας έρχεται;

Τον one and only THANOS KALLIRIS!

Έτσι λοιπόν έκανα μια βουτιά στην εφηβεία μου ακούγοντας τραγούδια που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν, και αυτό για μένα είναι είδηση γιατί θυμάμαι ποιος μου έφαγε το πιροσκί στην Α δημοτικού (!), αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Είπε όλες τις παλιές επιτυχίες του διασκευασμένες κιθαριστικά και ελαφρώς ροκ βέβαια και ομολογώ ότι ο ήχος ήταν σύγχρονος, Βέβαια τα τραγούδια ήταν ηχητική χρονοδίνη όπως και να το κάνεις.

Το συγκρότημα που τον συνόδευε και η κοπέλα στα φωνητικά, οι οποίοι απο ό,τι κατάλαβα υπάρχουν ως γκρουπ άσχετως Θάνου Καλλίρη έπαιζαν πολύ ωραία, και ο ήχος τους ήταν πολύ δεμένος και επαγγελματικός.

Ο ίδιος ο Θάνος Καλλίρης το ευχαριστιόταν, καταδιασκέδαζε και νομίζω ότι του πάνε πολύ τα μικρά μαγαζιά. Η φωνή του όπως πάντα ήταν υπερεπαρκής, άλλωστε τον αδικεί η ηχογράφηση και ήταν πραγματικα σαν να βλέπεις έναν έφηβο, παρόλο που πρέπει να κοντεύει τα σαράντα.

Η νύχτα κύλησε, τα φώτα χαμήλωσαν και η παρέα σε έναν παροξυσμό χαβαλέ άναψε αναπτήρες συνοδεύοντας παλινδρομικά "το νου σου κύριε οδηγέ γλιστράω στις χειρολαβές ... "

Υποθέτω πως αν είχαμε ενα blanco θα γράφαμε στον τοίχο Γ + Α + Ε + Ρ + Π + Μ = Β.F.F.Ε ή κάτι εφάμιλλο.

Συνεχίσαμε με u really got me και στην συνέχεια ακολούθησαν funky !!!!!

Στην πραγματικότητα το πρόγραμμα είχε κρίση ταυτότητας, αλλά απλά δεν μας ένοιαζε.

Ο ίδιος ο Καλλίρης δείχνει απόλυτα προσαρμοσμένος σε αυτό και ενώ από την μία απορώ γιατί δεν προσπαθεί να επανέλθει καλλιτεχνικά ταυτόχρονα πιστεύω ότι αυτό που κάνει τον καλύπτει, και δεδομένου ότι δεν είναι εμπορεύσιμο ιδιαίτερα εν έτει 2009 νομίζω πως η απορία μου λύθηκε.

Όποιος λοιπόν θέλει, αλλά πρέπει να θέλει, να θυμηθεί πως είναι να τρώει γρανίτα algida και να κάθεται πάνω σε μελάνι από σπασμένο στυλό, και πως είναι να βάζεις τους φίλους σου να μυρίζουν την ανάσα σου για να μην καταλάβουν οι δικοί σου ότι κάπνισες... ας κάνουν μία βόλτα..

Γιατί καλλιτεχνικά δεν με συγκίνησε αλλά at the bottom of it

Είχε πλάκα!