Κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα, ειδικά όταν πίνω καφέ και χαζεύω, είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Να εξηγώ συμπεριφορές, να σταμπάρω αντιδράσεις και γενικά να τους μελετάω. Αισθάνομαι ότι με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο γιατί πολλά πράγματα πλέον μπορώ να τα αιτιολογήσω και να τα κρίνω αντικειμενικότερα.

Βρέθηκα λοιπόν αντιμέτωπος με μία φυλή που πραγματικά αγνοούσα την ύπαρξη της. Είναι ο Άνθρωπος Ημίμετρο και πραγματικά αυτή είναι η υπερδύναμη του.

Ο Άνθρωπος Ημίμετρο λοιπόν φέρει τα εξής χαρακτηριστικά.

- Δεν αποφασίζει ποτέ οριστικά αλλά ταλαντεύεται περιοδικά μεταξύ καταστάσεων γιατί είναι *σε φάση*.

- Στα δίνει όλα στάγδην ενώ εσύ περιμένεις πότε στο καλό θα στο καλό θα ανοίξει η κάνουλα. Σε ενημερώνω ότι δεν θα ανοίξει ποτέ, είναι απλά κλειστή και δεν έχει πιτσικάρει.

- Γκρινιάζει εξαντλητικά για ότι του φταίει και αποφορτίζεται αρκετά ώστε να το αντέξει μέχρι να το αλλάξει στο μακρινό μέλλον. Στο μεταξέ τα είπε και ξεμπούκωσε.

- Για αυτόν είναι όλοι ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο γιατί θεός φυλάξοι που θα συναντηθεί με καλή προαίρεση.

- Σε αντιμετωπίζει αλλιως το πρωί αλλιώς το μεσημέρι και αλλιώς το μούχρωμα, μπορεί να σου δώσει πολύ σημασία ή να σε αγνοήσει έτσι για ποικιλία.

- Σε εκτιμάει, αλλά σε σνομπάρει, εναλλακτικά σνομπάρει τις παρέες σου.

- Έχει άποψη για όλα. Μία. Την δική του. Αλλά σου "επιτρέπει" να διαφέρεις.

- Όλα τα παραπάνω δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.

- Σε αφήνει να κάνεις κύκλο γύρω από τον ζωτικό του χώρο αλλά ποτέ να μπεις.

Απορίες;

Μπήκε νέος χρόνος και ξύπνησε πάλι ένα θεόρατο, ακόρεστο “ΘΕΛΩ”, σαν να έπονται οι “366 μέρες που θα αλλάξουν τον κόσμο”. Ευτυχώς που είναι και δίσεκτο και έχουμε περισσότερο χρόνο θα μου πεις. Νομίζω τελικά προς δικαίωση σας ότι τραβάω τα ζόρια μου με τον χρόνο. Θυμάμαι κάτι παλιά καρτούν που αντί να κινείται ο ήρωας κινείται το φόντο και ταυτίζομαι. Αλλά αφού μπήκα στο 2012, ενώ μόλις χτες χόρευα στην συναυλία των MICRO στο Ζάππειο παραμονή του 2000, τότε πρέπει να μπω στον χορό ξανά. Μία ντουζίνα χρόνια πέρασαν, 10 ντουζίνες άνθρωποι, μισή ντουζίνα δουλειές αλλά και πάλι δεν κινείται ο ήρωας, αλλά το φόντο.

Και νομίζω το ζήτημα δεν είναι να θες, το ζήτημα είναι να μην φθείρεσαι μαζί με το χιλιοπαιγμένο φόντο σου. Πρέπει να “ξεφοντάρεις” όπως άκουσα σήμερα σε έναν τηλεοπτικό παροξυσμό του Νίκου Μουτσινά. Αποφάσισα λοιπόν αυτό για το 2012.

Να ξεφοντάρω. Να γίνω πιο… 3D…

Δεν ξέρω τι πάει να πει αυτό. Δεν μεταφράζεται εξ’ ολοκλήρου υλικά. Είναι περισσότερο η ανάγκη να αλλάξω το αίτιο αντί για το αποτέλεσμα. Να αποτινάξω ότι νιώθω ότι με κάνει μικρό άνθρωπο, να τραβήξω όριο σε ότι αισθάνομαι ότι με καταδυναστεύει , να χαμογελάω όπως -έτσι και αλλιώς κάνω - αλλά όχι από συνήθεια.

Να απαιτήσω αυτά που χρειάζομαι, να ρίξω μπινελίκια σε αυτούς που απλά δεν καταλαβαίνουν αλλιώς, να θυμηθώ κάποια πράγματα που ξέχασα, να ξεχάσω κάποια που θυμάμαι.

Να ξεφοντάρω κοινως.

Και να ξυπνάω λίγο πιο νωρίς και να μην χάνω την μέρα μου και να κάνω ένα πιο trendy κούρεμα.

Και να σέβομαι τον οργανισμό μου όταν μου φωνάζει ότι μαζοχίζομαι.

Και να αλλάξω προτεραιότητες, γιατί κάποτε κάπου άκουσα ότι “’όταν δεν μπαίνουν τικ στην λίστα σου, αλλάζεις λίστα”.

Και να μπορέσω να με οργανώσω, γιατί μπορώ να οργανώσω οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα!

Καλά είναι αυτά για φέτος… νομίζω. Ε?