"...

Και με τα star
Σ’αυτή τη χώρα τα φωνάζουμε συνήθως
Σαν να είναι φιλαράκι κολλητό
Συγγενής ο κάθε μύθος

Με τα star
Εμείς εδώ νερό κι αλάτι ως συνήθως
Γιατί star είναι κάτι πού’ναι λίθος
Και που λάμπει στο σκοτάδι
Λέει ο μύθος

Να’σαι star
Σημαίνει ΑΕΚ, προσφυγιά ξεριζωμένη
Μια οθόνη παρελθόν δαιμονισμένη
Να τσεκάρει ποιο παρόν μας περιμένει

..."

Απόσπασμα από το τραγούδι "Τσάι με Κανέλλη" του Στ. Κραουνάκη.

Βάλθηκα λοιπόν σήμερα να αναλύσω τι είναι καλλιτέχνης!

Την είδα έτσι την κανέλλα στον καπουτσίνο μου αυτό το πρωί.

Για κάποιους καλλιτέχνης είναι ο ηθικός, ο ριζοσπαστικός ο ρηξικέλευθος.

Για άλλους, αυτός που κατέχει την τεχνική της τέχνης του μέχρι αξιοθαύμαστου βάθους.

Για άλλους αυτός που πρωτοτυπεί και το κάνει αλλιώς ακόμα και ας υστερεί τεχνικά.

Άλλοι πάλι λένε ότι είναι αυτός που καταθέτει την ψυχή του στο έργο του, αν και υποκειμενικό κριτήριο.

Αρκετοί πιστεύουν ότι έχει να κάνει και με το ποιόν του φερόμενου ως καλλιτέχνη συνολικά. Για παράδειγμα ένας δεξιός, πώς μπορεί να είναι καλλιτέχνης, ή ένας εγκληματίας; Ή ένας pop-ular δήθεν σταρ;  

Μερικοί, όπως και ο υποφαινόμενος, πιστεύουμε πολύ στην έννοια του ταμπεραμέντου.

Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ εκ των ουκ άνευ την κατάρτιση ενός καλλιτέχνη στον τομέα του, αλλά ακόμα σημαντικότερο θεωρώ να υπερασπίζεται αυτό που κάνει, να το μεταδίδει, να μην σε αφήνει να το αγνοείς.

Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που σέβομαι περισσότερο την Παπαρίζου από τον Γιάννη Κότσιρα.

Υπάρχει μία αρκέτα διαδεδομένη άποψη, ότι το ποιοτικό είναι τέχνη επείδη είναι "έντεχνο", άρα αν έισαι έντεχνος είσαι καλλιτέχνης.

Άρα η Ηρώ είναι άτεχνη;

Και η Μπάμπαλη γιατί είναι έντεχνη;

Ο Μύρωνας Στρατής τότε τί είναι; (για μένα τίποτα αλλά άλλο αυτό.).

Υπάρχει ακόμα, και πάντα υπήρχε η διάθεση να ταυτιστούμε με τους καλλιτέχνες που θαυμάζουμε.

Κάποια στιγμή δεν υπήρχε κανείς αξιοθαύμαστος και αρχίσαμε να αποθεώνουμε τους ριαλιτάδες με τους οποίους ταυτιστήκαμε κατά οριζόντια κατεύθυνση, αφού ψηλότερα δεν βλέπαμε κάτι αξιοθαύμαστο.

Άρα θαυμάσαμε αυτό που μπορούμε και εμείς να κάνουμε, πράγμα παλαβό αφού μας γέννησε την ιδέα ότι όλοι εν δυνάμει μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και χάθηκε η διάθεση της αυτοβελτίωσης.

Και αντί να ανέλθουμε εμείς σε αξιοθαύμαστο επίπεδο, κατήλθε το επίπεδο του αξιοθαύμαστου και έτσι όλοι θαυμαζόμαστε!

Μερικοί λένε για φίλους γνωστούς και λοιπούς παρατρεχάμενους "αυτός είναι καλλιτεχνική φύση".

Συνήθως εννοούν ότι είναι μία πολύχρωμη προσωπικότητα με πολύ χιούμορ, έντονη παρουσία, χαρακτηριστικούς προβληματισμούς, ενδιαφέρουσες απορίες, υπερτροφικό "εγώ" αλλά λαοφιλής παρά ταύτα και με μόνιμη διάθεση να εκφράζεται...και όλα τα παραπάνω, με το καλό του προφίλ!!

Ε, λοιπόν και εγώ κατά μεγάλο ποσοστό, αυτό πιστεύω. Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει εκτόπισμα, αλλά να μπορεί να αιωρείται, να μπορεί να σε μαγνητίζει και να νιώθεις ότι σε παραμερίζει ταυτόχρονα και πάνω απ’όλα να ζει εδώ.

Είναι λίγο αστείο να βλέπεις καλλιτέχνες και μάλιστα ενδιαφέροντες και "ψαγμένους", να κάνουν τέχνη για λίγους, απομονωμένοι σε δικό τους μικρόκοσμο σε σύμπαν παράλληλο και συνειδητά να μην προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το κοινό που απευθύνονται. Πολύ εγωιστική άποψη αυτή για την τέχνη και ιδιαίτερα απαξιωτική στάση. Σαν να σνομπάρεις το κοινό σου. Αυτή είναι η δήθεν διανόηση.

Η οποία αντιδιαστέλλεται με την αντίληψη ότι αν δεν ακουστεί ντέφι και αν δεν ανέβεις σε μπάρα δεν διασκεδάζεις.

Και υπάρχουν τόσες αποχρώσεις του γκρί ενδιάμεσα!!!

Τώρα βέβαια θα σκέφτεστε, τί μου ήρθε και ανεβάζω Πασχαλινό θέμα, 10 μέρες μετά.

I´ve been bussy!

Με κλέψανε στον δρόμο, το σύστημα πέφτει στις τράπεζες, δεν μπορώ να κανονίσω να φύγω την Πρωτομαγιά γιατί όλα είναι φίσκα και πολλά δρομολόγια πλοίων δεν θα γίνουν λόγω Πρωτομαγιάς ( !!! ), και εκεί που πίνω καφέ (άλλο θέμα και τούτο), στο γραφείο μου, είπα να γράψω για το Μεγάλο Σαββατόβραδο....

Γυρνάω λοιπόν Μ. Σαββάτο μετά την Ανάσταση σπίτι να φάμε οικογενειακά, μου είχαν πέσει όλοι για ύπνο σαν τα κοτόπουλα, οι γλετζέδες!

Βάζω φαγητό, ανοίγω τηλεόραση κατά το σύνηθες και κάνω ζάπινγκ στα εορτάστικα προγράμματα, και στα βιντεοσκοπημένα από τα περσινά και προπέρσινα και λίγο νωρίτερα σχήματα της αθηναϊκής νύχτας!

Στην κρατική έχουμε: Καραφώτης - Γλυκερία, από την εκπομπή του Σ. Παπαδόπουλου.

Στο  mega έχουμε Νταλάρα...

Στον Αlpha Πέγκυ Ζήνα - Νίνο..

Στο Star Καραφώτη - Μερκούρη - Μαρτάκη.

Στον Αντ1 Πέγκυ Ζήνα - Καραφώτη - Μαρτάκη.

ΚΑΛΟ Ε;;

Άρα έχουμε.... Κώστα Καραφώτη εις τριπλούν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(Πλάκα με κάνεις;;;)

Μαρτάκη εις διπλούν!

Και Πέγκυ εις διπλούν επίσης!!!!

"Απανωτά τα χτυπήματα της μοίρας", σκέφτηκα!

Η Πέγκυ ότι να΄ναι, μέχρι και το what a feeling τραγούδησε με διάφορους γλάστρους και γλάστρες που μπλέκονταν με την πόζα, άσε δε, που στο λαικό πρόγραμμα φωτογραφιζόταν και με τους θαμώνες ενώ ταυτόχρονα τραγουδούσε, της μίλαγε η λουλουδού, τις έστελνε φιλάκια ο "όλα για πάρτυ σου λαχαναγορίτης", που πήγε να την απολαύσει κλπ κλπ κλπ.

Αυτό με τις φωτογραφίσεις όμως αξεπέραστο!

Τύπου "θέλεις να πεθάνω.."

say cheese !!!

"δεν έχω να σου δώσω παλάτια και λεφτα.."

κάτσε κρύβεις το φως, θα βγω σαν αράπης

"εσύ αν έχεις πλούτη..." 

Αχ, γεια σου Μαρία μου, βγαίνω φώτο μια στιγμή

"εγώ εχω καρδιά..."

ΚΟΥΛΑΜΑΡΕΣ!

Και το γαρύφαλλο σύννεφο!

Η Μερκούρη βασικά παρίστατο.... ΘΕΑ!!

Αλλά τι να το κάνεις;

Πόναγα που την άκουγα να τραγουδάει, νόμιζα ότι θα σπάσουν οι χορδές τις και θα προσγειωθούν στο φιλέτο του πρώτου τραπεζιού.! .. και το γαρύφαλλο σύννεφο!

Τι ράπισμα ήταν αυτό!

Έτσι, μάλιστα, δέρνεις με λουλούδι. Άρπα και το πανέρι κατακούτελα, να σε δω αν μετά μπορείς να πεις "Ναι κανείς εδω δεν εμεινέ".

Προσοχή, τον τόνο στο "νέ"!

Ο δε Μαρτάκης τουρίστας!

Ρε να μην του πάει η πίστα!

Ωραία φωνή.

Εντυπωσιάστηκα!

Αλλά δεν ξέρανε και αυτοί τι να τον κάνουνε!

Τί Γαλάνη είπε, τί Γονίδη, Βέρτη, Πάριο. Τίποτα δεν άφησε!!

Αλλά ο κόσμος ήρθε για την Πέγκυ, όπως και να το κάνεις.

Και το γαρύφαλλο σύννεφο μην ξεχνιόμαστε!

Σαν να κηδεύαμε την καλογουστιά με τιμές αρχηγού κράτους!!

Και να σου ο Καραφώτης τρισδιάστατος. Περισσότερο σε αυτόν μου άρεσε ένα γκρί μεταλιζέ σακάκι, τρελό fashion item, το θέλω!

Κατά τα άλλα νόμιζω ότι μας αξίζει και η μουσική που ακούμε και η τηλεόραση που βλέπουμε!

Για τον Νταλάρα σχόλιο δεν έχει.

Είδατε τι έπαθε ο Πανούσης.

Για τέτοια είμαι ο ληστευθείς;;

Η μόνη εμφάνιση που προσκύνησα είναι η κυρία Σόφη Ζαννίνου στο "εφτά τραγούδια θα σου πω" στην εκπομπή του Σπ. Παπαδόπουλου, όπου εμφανιζόταν και ο Καραφώτης!

Μία ηθόποιος λοιπόν ή έστω show woman έβαλε τα γυαλιά σε επαγγελματίες....

τί λέω!!!

Στους χτεσινούς τελοσπάντων!!

Και δεν σου λέω, λαϊκό, μάλιστα!

Δεν μπορούμε να δούμε ένα show αξιώσεων;

Με φωνή, σκηνοθεσία, άποψη;

Μόνο γαρύφαλλο;

Μόνο ο Κραουνάκης και ο Βουτσινάς μπορούν να το κάνουν ;!

Έλα τωρα εσύ και πες μου ότι έχω άδικο, και εγώ θα σου προσφέρω γαρύφαλλο!

Συνεχίζουμε την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε. Ας κάνουμε όμως πρώτα μερικές διευκρινίσεις.

Προς τους φίλτατους αναγνώστες, για τους οποίους νιώθω εκστατικός που με διαβάζουν θα απευθύνω έκκληση να διαβάσουν και το πρώτο μέρος. Για να μην χάσουν την σειρά τους. Πως ήταν στην "ΛΑΜΨΗ" που δεν ξέραμε αν η Σελήνη αγαπάει τον Χόχο ή τον Αλέξη γιατι το χάσαμε το προηγούμενο; Έτσι.

Δεύτερον, τις φώτο με τα νησιώτικα theme τις βάζω γιατί ήρθα και καλοκαίριασα και βρίσκομαι σε trans σαντορινιώτικου ηλιοβασιλέματος διαρκώς. Λες και εχω ενδοκρινή παραγωγή βαλεριάνας είμαι!

Πάμε παρακάτω λοιπόν.

.............................................................................................................................

Φτάνω στο σπίτι της μεγάλης μου αδυναμίας λοιπόν και την χαιρετάω γιορτινά, αποκαλώντας την "Αγάπη, πάθος, έξαψη, σέξυ ηδονή", για να μην ξεχνιόμαστε. Με καλοσωρίζει ανάλογα και ετοιμαζόμαστε εν τάχει να προλάβουμε τον απόπλου (!) του επιταφίου. Η καθέλκυση, καλά καλά ντε! .. Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ (σπασικλάκια!), θα ξεκίναγε στις 21.00 η απόσταση ήταν μικρή οπότε αποφανθήκαμε ότι το έχουμε.

Κοντοζυγώνουμε στις παρά πέντε στην εκκλησία και βλέπουμε απ’έξω καμιά εικοσαριά άτομα παρατεταγμένα σε πηγαδάκια με τα κεράκια τους. Σαν ειρηνική διαμαρτυρία έξω από την αμερικανική πρεσβεία ήταν. Κανείς δεν ήξερε που είναι ο επιτάφιος, αλλά όλοι υπέθεταν οτί τώρα θα έφυγε. Ξάφνου σαν από μηχανής θεός διασχίζει το προαύλιο της εκκλησίας μία τριμελής παρέα ενώ ακούμε μία κοπέλα να λέει: "Πρώτη φορά τον χάνω, ελάτε από εδώ ".

Γυρνάω στο μωρό μου και της λέω: "Χαρά, ακολούθα αυτή την παρέα".

Τους καταδιώξαμε ωσάν άλλος Κλουζώ και Σαίνης.

(ΑΣΧΕΤΟ: ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝΟ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΤΙΚΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΓΡΑΜΜΑ;;)

Ανοίξαμε το βήμα μας, πήραμε την στροφή, είμασταν διαρκώς έτοιμοι για οποιαδήποτε αιφνίδια αλλαγή κατεύθυνσης και δύο τετράγωνα πιο κάτω.....

Ε ναι! Ο επιτάφιος περιστοιχισμένος από τους ευλαβικούς πιστούς, και κάπου στο βάθος ο αχνός -δυστυχώς- ήχος της φιλαρμονικής.

....................

Την ίδια ώρα σε διπλανό προάστιο, η Ευτυχία κατάφερε να βρεί παρέα και να συμμετέχει σε αυτή την υπέροχη στιγμή του θείου δράματος. Η κατάσταση περίπου ίδια, και παίχτηκε άλλη μία βερσιόν του "Κυνηγώντας τον χαμένο επιτάφιο"

Αυτή η εκδοχή ήταν musical αφού μετά από το πρώτο λαχάνιασμα οι πρωταγωνίστριες μας έκαναν τις λαμπάδες μικρόφωνα, συγχρονίστηκαν μπρογιερικά (σαν τις αδελφές Μπρόγιερ καλέ!), και άρχισαν να τραγουδούν "στάσου, λίγο στάσου γύρνα πίσω, και μην κοιτάς μπροστά σου".

Μην πανικοβάλλεστε, οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο επιτάφιος όυτε που αχνοφαινόταν. 

Τελικά τον πρόλαβαν στην κεντρική πλατεία εκεί που συναντιέται με άλλους επιταφίους και γίνεται τζέρτζελο. Εμένα πολύ μ’αρέσει αυτό.

Πλησιάζοντας το αμίλητο πλήθος γιατί ακόμα δεν είχαν έρθει οι άλλοι επιτάφιοι, έλαβε χώρα η εξής στιχομυθία. Βασικό για να την καταλάβετε έιναι να φανταστείτε όλο το πένθιμο και υποβλητικό ύφος:

-Πολύς κόσμος έχει έρθει ε;

-Όντως. (ΠΑΥΣΗ) Λες να γίνουν επεισόδια;;;

Αυτό ήταν, επίσημα πλέον. Η εαρινή σαχλαμάρα τις είχε χτυπήσει!

Προχωρώντας, γυρνάει η Ευτυχία, γεμάτη ευτυχία και διαπιστώνει μεγαλόφωνα "αχ! διανυκτευρεύον φαρμακείο! Μισό μην φύγεις, πάω να πάρω ένα φάρμακο που θέλω γιατί ο γυναικολόγος μου βρήκε μύκητες"!!!!!!!!!

Η φίλη που την συνόδευε είχε αρχίσει να κλατάρει  "Καλά παιδί μου, στον επιτάφιο θα κάνεις τα ψώνια σου; Και τί φωνάζεις; Το μισό ποίμνιο πρέπει να ξέρει ότι έχεις μύκητες; Πήγαινε πάρε το ρημαδοφάρμακο και πάμε να φύγουμε, ΑΝΤΕ!"

....................

Εμείς στο μεταξύ είχαμε ακολουθήσει την βόλτα του επιταφίου η οποία ήταν ιδιαζόντως μικρή, τύπου 5 τετράγωνα.

Όπως ενημερώθηκα αυτό συνέβαινε γιατί οι παπάδες των ενοριών είχαν θέμα και δεν ήθελαν να συναντιούνται, γιατί απ’ότι φαίνεται ένας εκ των δύο ήταν λίγο κτητικός με την ενορία του, δεν επέτρεπε σε κληρικούς άλλων ενοριών να κάνουν ευχέλαια στην περιοχή του, δεν ήθελε οι ενορίτες να εκκλησιάζονται αλλού και άλλα τέτοια!

Κοίτα να δεις πόση πολιτιστική διείσδυση κατάφερε η ιταλική μαφία!!

Μπράβο και Δον Κορλεόνε ο παπάς!!

Κάθησα λίγο στην λειτουργία (μπορεί να μην το έχω κάνει και ποτέ), χάζεψα λίγο τον πιο ανοιξιάτικο επιτάφιο που έχω δει ever με κατακίτρινα λουλούδια, που αρχίσαν να τον μαδάνε ανηλεώς για κάποιο λόγο οι πιστοί!! Τα παιδάκια τρόμαζαν με τις φωτιές γύρω τους και πέρνανε γκριματσουλίτσες!! Εκτός από ένα που προσπαθούσε να βάλει το δάχτυλό του στη φωτιά του κεριού σου και ξαμολιόταν η δόλια η μάνα να τον μαζέψει πριν κάνει "φουπ" και λαμπαδιάσει σαν Τσετσένος αυτονομιστής. Υπήρχε και ένα παιδάκι που ήταν ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος. Νομίζω ότι έπαιζε "λαμπαδηδρομίες" με το κερί και  διέσχιζε το πλήθος με το κερί μισό μέτρο πάνω από το μπόι του.

Λίγο αργότερα πήγαμε σε ένα γειτονικό καφέ για ποτάκι, όπως πολλά σχολιαρόπαιδα που θεώρησαν οτί ο επιτάφιος είναι τρελό meeting point!  Ήθελα να ήξερα τί τα κουβαλάτε;;

Αφήστε τα να παίξουνε wii! Να κάθομαι μετά να ακούω "Χρόνια Πολλά ρε man τι λέει εδώ; Πάμε φουλ για resurrection και έτσι φάση;"!!!!

Λες και είναι η νύχτα των ζωντανών νεκρών!

Καθόμαστε για ποτάκι, εγώ την έβγαλα με τσάι γιατί δεν κάνει να πιώ και άκουγα την soft μουσική που ακουγόταν χαμηλόφωνα. Δεν είναι και κακό για αλλαγή να ακούς χαμηλά lounge, πόσες φορές τον χρόνο γίνεται;

Καμία!

Γιατί το μαγαζί έπηξε από κόσμο εν ριπεί οφθαλμού, μπήκε στην διαπασών το "στην πυρά" και όλες οι τσούλες της γης πρέπει να ήπιαν την μισή ποσότητα τεκίλας που εξάγει η Λατινική Αμερική.!

Εδώ να σημειώσω ότι νήστευαν.

Ναι το αλκοόλ νηστίσιμο είναι δεν λέω αλλά μία ενδέκατη εντολή "ο νηστεύων ου ντέφι ποιεί" (= αυτός που νηστεύει δεν πρέπει να γίνεται ντέφι), δεν υπάρχει;

Ο δύσμοιρος ο μπάρμαν, τί τράβηξε!!!!

Οι παραγγελίες η μία μετά την άλλη να απλώνονται μπροστά του σαν το κόκκινο χαλί των Όσκαρ, να έχει την έννοια του, να έχει και κάτι τύπους που του επιστρέφανε την σοκολάτα λέγοντας "Έχετε βάλει γάλα εδώ;"

Λες και φτιάχνεται με μουρουνόλαδο η σοκολάτα.

"Γιατί νηστεύω και δεν ήξερα ότι γίνεται με γάλα, μου κάνετε μία με νερό;"

Κοίτα να δεις που τελικά δεν διέρευσε η μυστική συνταγή! Όχι, μπράβο!

Και βέβαια υπήρχαν και οι κορυφαίες παρέες που κάπου στο τέλος του μπουκαλιού ρώταγαν:

"Τα πατατάκια, είναι νηστίσιμα;;"

"Ξέρω’γω; Καλαμπόκι είναι."

"Ναι αλλά δεν είσαι σίγουρος, να δω τα συστατικά."

Δεν φεύγεις και εσυ μαζί με τον Johnie Walker παρέα ρε χριστιανέ μου, μου ήρθε να πω!

"Να έχει λεκιθίνη, από αυγό δεν είναι αυτό; Δεν μπορώ να το φάω! Και έχει και δεξτρόζη. Τι είναι δεξτρόζη;"

Πετάγομαι εγώ "σάκχαρο είναι". Οι σπουδές γαρ.

"Σίγουρα;" (Δύσπιστα!)

"Ναι".

"Καλά ευχαριστώ"

Και μαζί με τον Ιησού, κηδεύσαμε και την λογική σε σεμνή τελετή μεταξύ συγγενών και φίλων!

ΥΓ: Για εσάς που αναρωτιέστε, είδα την Ευτυχία στην Ανάσταση γιατί δεν ήρθε νωρίτερα γιατί δεν τις τηλεφώνησα γιατί εγώ πρέπει να της αποδείξω ότι την νοιάζομαι.

Το προεμμηνοριακό σας μέσα!

Ούτε και εγώ ξέρω πόσους καφέδες θα χρειαστεί να πιω μετά απο αυτό το τετραήμερο.

Ένα Πάσχα στην πρωτεύουσα θα πέρναγα όπως τόσα και τόσα και πρέπει να ανεβάσω 4 post για να το καλύψω πλήρως!!

Ας πάμε από Μ. Παρασκευή, σε μορφή διηγήματος.

............................................................................................................................ 

Παρασκευή 17/4 του τρέχοντος πίνω καφέ, πρωί πρωί κατα τις 13.00.

Άκουω ξαφνικά το la mezzaluna του Celentano, πάω να χορέψω τσα-τσα αλλά θα έχανα την κλήση, οπότε αποφάσισα να το σηκώσω. Ήταν ο έρωτας μου, η καλή μου, το κουραμπιεδοκουρκουμπινάκι μου! (μπλιαχ!).

-Έλα καλό μου, καλή σου μέρα

-Έλα ρε αγάπη μου, γιατί δεν το σηκώνεις;

-Να μωρέ, έριχνα τις βόλτες μου, με το ringtone!

-Πάλι αηδίες έκανες; Τι είναι αυτό το πράγμα, ακούς πενιά και στροβιλίζεσαι σαν τον el ninjo; (σσ. γνωστός τυφώνας παροιμιώδης για την καταστροφική του δράση).

Anyway, το απογευματάκι έρχεσαι απο εδώ και πάμε επιτάφιο; Είμαι χάλια και δεν μπορώ να κάνω αποστάσεις, μην έρχομαι εγώ.

(Εδώ να σημειώσω ότι η καλή μου διαμένει σε γειτονικό προάστιο).

-Ναι οκ! Δεν υπάρχει θέμα μιλάμε αργότερα, φιλάκια στα μουτράκια!

- Bye γλυκό μου!

Πηγαίνω στην κουζίνα να βάλω άλλον έναν καφέ, πρωί παραμένει άλλωστε... στην Πορτογαλία! Κοιτάω έξω απο το παράθυρο να δω τι καιρό θα κάνει γιατί δεν είδα χτες Πετρούλα λόγω μεγάλης εβδομάδας, και τί να δω;;;

Η κολλητή μου η οποία δεν μένει πια κοντά γιατι έφυγε απο το πατρικό της έχει έρθει για Πάσχα με τους δικούς της προφανώς!

"Δεν με πήρε τηλέφωνο", σκέφτηκα.

Μου κρατάει μουτράκια το γλυκό μου γιατί δεν της συμπαραστέκομαι λέει.

(Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας που έχει προκυψει στην οικογένεια της).

Αλλά χαρά μου άμα θες να σου συμπαρασταθώ, πάρε και εσύ ένα τηλέφωνο, που μου γίνατε όλοι εύθικτοι!

Θα της τηλεφωνήσω άυριο για Ανάσταση, όπως αποφάσισα, μην δίνω και έκταση τώρα σε θέματα.

Φεύγοντας απο το σπίτι το απόγευμα πηγαίνοντας στο μωρό μου, την αγάπη μου το τρελό μου πάθος, (άμα δεν σας γυρίσω τα άντερα δεν θα ησυχάσω), με πετυχαίνει ο πατέρας την κολλητής μου έξω απο το σπίτι.

"Α! Χρόνια πολλά βρε παιδάκι μου, που χάθηκες; Έλα μέσα, είναι και η Ευτυχία".

Δίστασα για να μην στήσω την Χαρά, (την έτσι, πως το λένε), αλλά επειδή διατρέχω τον κίνδυνο να με αποκληρώσει μία φίλη και για να το παίξω και μάρτυρας, είπα να πάω!

Μπαίνω μέσα, ξαφνιάζεται η Ευτυχία, της λέω ότι ειμαι φευγάτος τα ψιλολέμε και κάνω την ερώτηση του 1.000.000 €.

-Με ποιον θα πάς στον επιτάφιο;

-Με εσένα.

Συγχύζομαι, εν συνεχεία ηρεμώ, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να πω όχι σε φίλο που έχω απογοητεύσει, της εξηγώ ότι θα προσπαθήσω αλλά δεν το υπόσχομαι και φεύγω προς το σπίτι της Χαράς.

Καθ’οδον τηλεφωνώ.

-Έλα Χαρά μου, θα σε πέιραζε να έρθεις εσύ απο εδώ;

-Γιατί;

Της εξήγησα τι συνέβη και έλαβα την εξής λογική απάντηση.

"Ωραία αφού ήθελε να πάτε μαζί και δεν έχει άλλη παρέα γιατί δεν σου τηλεφώνησε;"

Δίκιο είχε το μωρό μου αλλά της εξήγησα ότι δεν μπορώ να χαλάω χατήρια ειδικά όταν προσπαθώ να αποδείξω στον άλλον ότι είμαι το καλύτερο παιδί μετά τον Γιάννη Πλούταρχο!

Μέγας μαζοχισμός.

Διαστροφή ντιπ για ντιπ.

Τελικά καταλήξαμε στο:

"Εντάξει άμα θες έρχομαι αλλά θα ταλαιπωρηθώ πάρα πολύ", για να επακολουθήσει το

"Πηγαίντε εσείς και θα δω τι θα κάνω"

Μμμμμ.

Οπότε παίρνω και εγώ τηλεφωνο την Ευτυχία, της λέω ότι δεν μπορώ να κουβαλήσω την Χαρά γιατί δεν αισθάνεται καλά και ότι είχαμε ήδη κανονονίσει, οπότε θα τα πούμε αύριο, έτσι αναστάσιμα.

Ακούω με προσμονή:

"Δηλαδή δεν γίνεται με τίιιιιιποτα, ρε παιδί μου;"

ΕΛΕΟΣ!

Σαν να θέλουν όλοι να με γεμίσουν ενοχές, και δεν το έχω και σε πολύ να το ρίξω στην υπερβολή για να εξιλεωθώ!

Μία Χαρά και μία Ευτυχία ώρες ώρες μου προκαλούν μιζέρια και θλίψη.

Εγώ φταίω! Αλλά τί είναι και τούτη η γυναικεία φύση; Αδηφάγα μαύρη τρύπα στοργής!

Και τί να ισορροπήσω, τα ανισόρροπα;

Εντάξει δεν λέω και εγώ να χειριστώ την κατάσταση προσπάθησα αλλά gimme a break!

Πάντα προσπαθούσα να κάνω τους ανθρώπους να με έχουν ανάγκη για να με κρατάνε στην ζωή τους και να τώρα.....

Μια είναι η λύση θα κλωνοποιηθώ.

Να έχω και βοήθεια στο σπίτι... τί να την κάνεις την Βουλγάρα φιλιππινέζα;

ΣΣ. Ο επιθετικός προσδιορισμός της καταγωγής "φιλιππινέζα", από εμένα χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό συνώνυμο της "οικιακής βοηθού" επειδή κάποτε ήταν φιλιππινοκρατούμενο επαγγελματικό πεδίο. Ως εκ τού του μπορέι κανείς να προσλάβει Αλβανή φιλιππινέζα ή και Ελληνίδα φιλιππινέζα. Ακόμη-ακόμη και την μάνα του για φιλιππινέζα.

Εξ’ου και το "30 χρονών μαντράχαλος νομίζεις ότι θα σου κάνω την φιλιππινέζα;".

Έχω μπεί στο λεωφορείο κατευθυνόμενος προς το σπίτι της Χαράς και παρακολουθώ μία συζήτηση που τεκταίνεται(!).

ΤΙ ΛΕΚΤΙΚΗ ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΘΕΕ ΜΟΥ!

Είναι λοιπόν μία κυρία γύρω στα 60 μετα της θυγατρός της και προσπαθούν να βρουν ένα χτύπο στο κινητό της που να είναι αρκετά δυνατός ώστε να το ακούει.

Η κυρία μάλιστα αξιολογεί κινητά με βάση την ένταση του ήχου κλήσης.

Δεν πα να είναι 3G, να έχουν ασύρματη πρόσβαση, κάμερα, να σου ανάβουν το θερμοσίφωνα με sms, αν δεν βαράει το subwoofer δεν πιάνουν μία.

Ο ήχος βρέθηκε αλλά τώρα έπρεπε να μάθουμε πως να το βάζουμε στο αθόρυβο.

Η κόρη αντιμετώπισε πλήρη άρνηση από την μητέρα, η οποία ξέστόμισε:

"Δεν ξέρω τί θα κάνω, θα το βάζω μέσα σε τσαντάκια πορτοφολάκια, θα το τυλίγω σε πανιά, θα το καταχωνιάζω, να μην ακούγεται τουλάχιστον στο γραφείο και την εκκλησία"

Και τότε το είδα όραμα.

Από αυτό το Πάσχα, θα λείπει μόνο ο Εμίρ Κουστουρίτσα.

Και βγήκα αληθινός.

Σύντομα η συνέχεια.

Μισό να βάλω καφέ να σας τα πω! Μεγάλο πατιρντί χθες βράδυ, βέεεεεεεβαια. Και εκεί που θες να αγιάσεις μέρες που΄ναι, να μην σε αφήνουν, μάνα μου!

Γύρισα εχθές στο σπίτι κατά την 1:00, πάω να κάνω ένα ζάπινγκ, καθιερωμένο άλλωστε με το βραδυνό μου φαγητό και πέφτω πάνω στον υιό της δυναστείας MIRARAKI όπου παρουσίαζε ένα χαλί. Παρακολουθούσα εναγωνίως με το ενδιαφέρον αμείωτο εώς ότου έφτασε η στιγμή να αναλύσουμε τον τάπητα χρωματολογικώς...

Απ’ότι φαίνεται, το χαλί ήταν... "ΧΡΥΣΟΜΟΥΣΤΑΡΔΙ"!

Μου έφυγαν πηρούνια, κουτάλια, στραβοκατάπια, όλα τα έπαθα!

Είπα να ξεφύγω από τα χαλιά και έβαλα ΑΝΤ1 γιατί είχε και όλα9 χτες.

Αλλά διαπίστωσα ότι και εκεί χαλιά παρουσίαζαν και ούτε χρυσομουσταρδί, ούτε καννελοσομόν ούτε κοραλοκεραμιδί. Σκέτα κόκκινα!

"Μπαναλιτέ", σκέφτηκα. Άσε που τα προτιμούσα τα χαλιά τα προηγούμενα. Ήταν και χρηστικής σημασίας και έκαναν και το μπούγιο τους.

Τουτοί εδώ; Που’ναι και τέσσερεις νοματαίοι και δεν μπορούν να μου τραβήξουν την προσοχή, που φούξια να βαφτούν ολόκληροι και να χοροπηδάνε επί σκηνής, η λουλουδού θα κλέψει την παράσταση!

Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν παραφράζεις παροιμιώδεις εκφράσεις. Όταν τα μαύρα τα βλέπεις για κόκκινα κια τα χάλια για χαλιά, με χρυσομουσταρδί μπουχάρα θα καταλήξεις στην καλύτερη, γιατί το "μπεζ του εμετού" παραφορέθηκε. Πολύ χολή ρίχνω όμως οπότε να εξηγήσω λίγο τι έπαθα και εγώ.

Δεν έχω τίποτα με τα παιδιά. Με την άγνοια τους έχω. Η Καλομοίρα εις τετραπλούν μου πέφτει κάπως. Και ανησυχώ και λίγο. Θα τους καταπιούν. Θα τους στίψουν, θα τους παγιώσουν μπλοκάρωντας κάθε καλλιτεχνική εξέλιξη τους και θα τους φτύσουν μετά απο 2-3 eurovision. Κρίμα τα αντικαταθλιπτικά που θα χρειαστούν δηλαδή.

Ο Θέμος, καθ΄όλα συμπαθής κατά τα άλλα, τους αντιμετώπισε σαν να είναι η αποκάλυψη της χρονιάς. A match made in heaven (music), φαντάζομαι. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα με την αποδοχή απο το κοινό -τι ηλικιών άραγε;- και δήλωναν πασιχαρείς που κάνουν αυτό που αγαπούν, που στην συναυλία στην Κύπρο την οποία επισκέφθηκαν 5 φορές το τελευταίο τρίμηνο παραβρέθησαν 5.000 άτομα, που μόλις τελέιωσαν τα live στην Σαλονίκη και όλα πήγαν πολύ καλά, και άλλα τέτοια! 

Τραγούδησαν και το track από το single τους που τους έγραψε ο Γ. Θεοφάνους με τίτλο "Χαρταετός".. αναμασημένο pop rock ήταν για όσους αναρωτιούνται...

Και τότε το συνειδητοποίησα!!!

ΖΗΛΕΥΩ!!

ΦΘΟΝΩ!!

ΑΠ΄ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΩ!!

Βαρέθηκα να βλέπω ατάλαντους να ξεφτιλίζονται ταλαντούχα και να ζουν την ζωή μου, κακά!

Γιατί φυσικά εγώ θα το έκανα καλύτερα, μην με βράσω!

Φυσικά σε reality δεν θα έμπαινα ούτε κατά διάνοια.

Αλλά ζήλεψα σαν απατημένος σύζυγος!!

Σαν να μου πήραν την εμπειρία που θα ζήσω και την έκλεψαν από το μέλλον μου, ένα πράμα!

Α παπα!! Κοίτα μικροψυχιά που σου’ρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις.

Αλλά εξακολουθώ να ζηλεύω. Δεν έχω καμμία διάθεση να το φιλοσοφήσω. Ας κατακτήσουν άλλοι το ζεν αντί για εμένα, δεν θα τους ζηλέψω αυτούς!

Πάντως μετά από αυτό, όχι χαλί, όχι φλοκάτη, ούτε χαλάκι μπάνιου δεν θέλω να αντικρύσω!!

Σήμερα δεν έχω πιεί καφέ και προσπαθώ σθεναρά να αντισταθώ στην πρωινή μου ζαλάδα.

Αλήθεια πόσα χρόνια παίρνει σε κάποιον να συνηθίσει το πρωινό ξύπνημα;

Κατεβαίνω κέντρο και εφόσον κατευθύνομαι από Αλεξάνδρος προς Ναυαρίνου θα σταματήσω στην πλατεία Εξαρχείων να με κεράσω έναν καφέ.

Η λιακάδα είναι super, εχθές ήρθα μόυρη με μούρη με την πρώτη πεταλούδα της άνοιξης και γενικώς έχω λουλουδιάσει λόγω εποχής

"Έναν espresso freddo μέτριο παρακαλώ", αναφώνησα και προχώρησα προς το ταμείο όπου αίφνης παρατήρησα μία ανδρόγυνη φιγούρα μεταξύ emo, νεομετάλλου και παλιού ροκά να εκφέρει "καλά μ***κα! Γα**ει!"

Ο λόγος για το ρόφημα που είχε παραγγείλει το οποίο ήταν τύπου freddoccino-καραμέλα-σαντιγυ-με-μισή-τούρτα-black-forest-να-επιπλέει.

Αρχικά μου φάνηκε αστείο το πόσο παράταιρη ήταν η επιλογή ροφήματος, σε σχέση με την εμφάνισή της, και μετά την εύγλωττη έκφραση που ξεστόμισε, ενθουσιασμένη μετά την πρώτη γουλιά του σκευάσματος που απολάμβανε, έμεινα εμβρόντητος διαπιστώνοντας ότι επρόκειτο για συμφοιτήτρια, πιθανώς πτυχιούχο πλέον.

Με το συγκεκριμένο άτομο πίναμε συχνά καφέ στην σχολή και τα λέγαμε.

Τότε ακόμα ήμασταν και οι δύο η επιτομή του brit pop στυλ, αποθεώναμε το alternative και το laternative και η συναναστροφή μας ήταν φοιτητική.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ως φοιτητική συναναστροφή ορίζεται η διαδικασία επιλογής ημέτερων μέσω μίας αρχικής ακρόασης βάσει ταλέντου. Οι επιτυχόντες εμφανίζονται με βραδυνό ένδυμα, εν συνεχεία απαντούν σε ερωτήσεις και εάν προκριθούν ενδέχεται να παρελάσουν και με μαγιώ.

Κοινώς πουλάγαμε μούρη.-

Στο μεταξύ, οι Placebo δεν είναι πια indy, τα nike cortez παραφορέθηκαν και το γυρισμένο μπατζάκι έγινε κλισέ.

Και τώρα βλέπω το ίδιο άτομο να συμπεριφέρεται ακόμα σαν 17χρονο και να προσδιορίζεται απαραιτήτως εκτός συρμού προφανώς για να διατηρήσει τον τίτλο του εκκεντρικού (;).

Και εύλογα αναρωτιέμαι.. το φαινόμενο του αντισυρμού οφείλεται στα κόμπλεξ της μοναδικότητας; Στην άρνηση να μεγαλώσουμε; Ή απλά στο ότι ο συρμός έχει δύο πλευρές... την μέσα και την έξω;;