Το 'χεις νιώσει; Αυτό το ανατριχιαστικό που λες... δεν μπορεί... κάνε σύμπαν να παράφαγα και να μην είναι κάτι άλλο.

Τι άλλο;

Δεν ξέρω. 

Ξέρω μόνο ότι θέλω να σπάσω τον πάγκο. Στέκεται αναμεσά μας αμετακίνητος και οριοθετεί τις αποστάσεις και τις συμπεριφορές.

Μόνο που το άρωμα ταξιδεύει στον αέρα και σπάει την μύτη και τρυπάει τα μηνίγγια μου.

Και μουδιάζει το μέτωπο μου και η ανάσα γίνεται γρήγορη, κοφτή και η σκέψη ασυνάρτητη.

Το 'χεις νιώσει;

Σαν ψυχρή σταγόνα κατα μήκος της ραχοκοκαλιάς που σε διαπερνάει και σου κόβει την αναπνόη.

Παραδίνεσαι.

Θες να χαμογελάσεις.

Να κινηθείς ανέμελα, άνετα.

Ο πάγκος όμως είναι εκεί. Άσειστος.

Η ανάσα ακόμα μισή και το μυαλό σου αιχμάλωτο.

Ένα κάψιμο στο στομάχι και μία κραυγή που παλινδρομεί και την καταπίνεις. 

Και φουσκώνει το κεφάλι σου σε ξεκουφαίνει ο θόρυβος που σκέφτεσαι.

Το 'χεις νιώσει;

Εχεις κρεμαστεί από ένα χαμόγελο; Από ένα τηλεφώνημα; Από ένα κλεφτό τσιγάρο στο παγκάκι;

Από μία καρτουνίστικη γκριμάτσα;

Η καρδιά σου σπάει, τα αυτιά σου βουίζουν, οι φλέβες στο μέτωπο σου πετάνε, τα μάτια σου καίνε, ο αέρας σου λιγοστεύει.

Αυτό που λες... δεν μπορεί.