Υπάρχουν πολλά σύμπαντα εντός του παρόντος χωροχρόνου.
Παράλληλα,τεμνόμενα και σύγχρονα μεταξύ τους. Σύμπαντα χρωματιστά και γκρίζα.
Μαυρόασπρα και κλαρωτά. Σύμπαντα βαρετά, ή σύμπαντα "άλλα".Τόσο άλλα που δεν τα καταλαβαίνεις.
Αυτά είναι αυτά που δεν ανήκεις, που απλά ανακατεύτηκες.

Υπάρχουν και τα σύμπαντα που ταιριάζεις, που γελάς που κλαις και που "είσαι".

Που νιώθεις κομμάτι τους και που κανένας δεν θα σε στραβοκοιτάξει, κανένας δεν θα σε θαυμάσει

και κανένας δεν θα σε αγνοήσει.

Αν σου τύχει και πέσεις στην κουφάλα κάποιου δέντρου που ξεπήδηξε απο την φαντασία του Λούις Κάρολ,

βρίσκεις και άλλα συμπαντα.

Αυτά που είχες αφήσει, γιατί δεν έμοιαζαν με τα άλλα και δεν σε χώραγε ο τόπος.
Αυτά τα σύμπαντα που η μουσική έχει γεύση, που οι φανταστικοί χαρακτήρες εχουν υπόσταση,

που η λεπτομέρεια εχει σημασία.
Δεν είναι χρωματιστά δεν είναι γκρι δεν είναι ασπρόμαυρα. Έχουν φάσμα, βάθος και στιγμή.
Είναι ξεκάθαρα. Δεν είναι αχταρμάς. Δεν είναι μονομανής κουλτουρόσουπα.
Δεν χωράνε όλα ταυτόχρονα και παντού.

Είναι τα σύμπαντα που οι νότες έχουν χώρο.
Τα βήματα ορμή.
Οι χειρονομίες νόημα.
Τα χρώματα οντότητα.
Οι λέξεις, σειρά.

Και για να προλάβω τους κακοπροαίρετους ή τους μεθυσμένους ρομαντικούς,
Είναι τα σύμπαντα που ο ρεαλισμός εχει ύπαρξη.
Η καθημερινότητα έχει τόνο.
Ο χαβαλές έχει ύφος, όχι πόζα.

Όλα έχουν την διαδικάσια τους και δεν μπαίνουν σε αισθητικό μπλέντερ.
... και όταν τα συναντάς, θυμάσαι πόσο θες να ξαναγίνεις πριν γίνεις όπως ήθελες.

Και κάπως έτσι αποχαιρετάς δια παντός την flat-αδούρα.