Αυτά τα φώτα της πόλης που πέφτουν.. 

Ανελέητοι εραστές της νύχτας.Μόλις ρίξει τον πρώτο της μανδύα, νιώθεις να αγκαλιάζει την ατμόσφαιρα κάτι το ερωτικό..Κάτι μαγικό..

σιωπηλό..Αηχο.. Μα απόλυτα ερωτικό..

Πόσα μυστήρια και πόσα μυστικά κρύβονται ανάμεσά τους;

Που αρχίζει το παιχνίδι του έρωτα τους και που τελειώνει;

Σε ποιά σοκάκια αφήσαμε μόνο και παρατημένο τον δικό μας , να σιγοκλαίει έναν παλιό σκοπό , που τα χείλη ξεχάσαν τον ρυθμό του...;;

Και γιατί παρακαλώ αφήσαμε σκοτεινά τα σοκάκια της καρδιάς μας;

Που είναι το φως που κάποτε φώλιαζε στην ψυχή και καθρεπτίζονταν στα μάτια..;;

Γιατί άνθρωπε ξέχασες να ζείς...;;

Μην με ρωτήσετε γιατί τα ρωτάω όλα αυτά. 

Πρόχειρες σκέψεις , πρόχειρα γραμμένες , σε πρόχειρους καιρούς...

Παρατηρώντας γύρω μου ,συλλογίζομαι για αυτήν την αρμονία που δένει την νύχτα με τα ερωτικά φλερτ της..

Που αφήσαμε τη δική μας..;

Και που, ερμητικά φυλάξαμε το διακόπτη που θα ρίξει λάμψη και μαγεία σε όλο μας το είναι.;

Δεν ανάβουν τυχαία και εύκολα οι διακόπτες ..Πόσο μαλλον αν τους έχουμε αφήσει αραχνιασμένους στο υπόγειο.. 

Θέλει κότσια ο έρωτας μάγκα μου...

Κότσια και τσαμπουκά...

Σίγουρα θα με ρωτήσεις και τον φόβο που τον πας..?

Ο φόβος θα ναι πάντα εκεί , δίπλα μας.. Να παραμονεύει κάθε μας βήμα..

Και τότε είναι η στιγμή που ... ή ρίχνεσαι στη μάχη ή αποχωρείς νικημένος από τον ίδιο σου τον εαυτό..

Μεγάλες μάχες αυτές.. Και σκληρός και ανελέητος ο αντίπαλος..

Γιατί το κρίμα σε τούτα τα πατήματα , είναι οτι ποτέ δεν βρήκαμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα τα θέλω μας..

Ξεχασμένα τα πάθη ..Αφημένοι στα λάθη και στην συνήθεια μας..

Δεν είναι όλα ένας κύκλος ..Μας βόλεψε να το βαφτίσουμε έτσι απο φόβο μην ξαναζωντανέψουν οι μνήμες..

Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα...

Ακόμα και το πιο κατεστραμμένο κομμάτι μας , πάντα θα κρύβει απο κάτω του την ελπίδα μιας ευτυχίας που μέλλει κάποτε να ανθίσει...

Πατήματα...

Πυροτεχνήματα ακούγονται κάπου στο βάθος...
Ακριβώς στην ώρα τους , χωρίς να χάσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην υποχρέωση τους για το ύστατο αντίο..
Βιαστικά και χρωματιστά ,θορυβώδη και μυστικά...Σκάνε στο σκοτάδι ζωγραφίζοντας το μαύρο φόντο..
Στιγμές χαρμόσυνες ,δευτερόλεπτα μαγείας αναθυμιάζουν μέσα σου ..
Κοιτώντας απ το παράθυρο εύχεσαι πραγματικά να ναι μια νέα χρονιά με ηρεμία και υγεία ..
Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα του γραφείου.. Δύο άγνωστα πρόσωπα , με καλούν στο δωμάτιο της ασθενούς για να κόψουμε πίτα..
-¨Ελα μαζί μας Δωράκι , μια οικογένεια είμαστε , μου είπαν , και με περίμεναν..
Αλλαγή του χρόνου σε έναν θάλαμο με 10 αγνώστους ανθρώπους , να μοιράζονται μαζί μου τα κομματάκια από τις πίτες τους... Και όμως...
Σε δευτερόλεπτα ένιωσα τόσο οικεία και τόσο ήρεμα.. 
Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που πολλές φορές μας προσπερνούν απαρατήρητες..
Και όμως ..
Ευχές.. Ευχές στον αέρα να πλανώνται , σαν τα χρωματιστά μπουμπουνητά του ουρανού..
Αλλά μόνο μια είναι αυτή που εδρεύει στις καρδιές αυτών των ανθρώπων..
ΥΓΕΙΑ..
Για όλους μας ,αλλά κυρίως για τον άνθρωπό τους .
Μια σκέψη και ένας φόβος καιροφυλαχτούν στην γωνία..
Αν και του χρόνου θα είναι όλοι μαζί να γιορτάζουν τέτοιες στιγμές ..
Ποιός το ξέρει αυτό όμως.. 
Κανένας μας..
Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους , που παρά τους κόπους και την ταλαιπωρία τους , σε κοιτάνε κατάματα , σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους και σου εύχονται με όλη τη δύναμη της ψυχής τους...
Καμιά φορά τα πράγματα και τις καταστάσεις , τις προσπερνάμε , θεωρώντας τα πάντα δεδομένα γύρω μας ..
Δυστυχώς ο χρόνος μας σε αυτόν τον τόπο τελειώνει πολύ πιο γρήγορα απ όσο τελικά νομίζουμε  και σιγουρα δεν ξέρουμε το πότε... 
Για αυτό ας εκφραστούμε..
Ας δείξουμε αυτό που πραγματικά νιωθουμε και πιστεύουμε...
Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.. Και σίγουρα δεν συγχωρεί..
Μια ευχή δεν φτάνει απο μόνη της να αγγίξει τα ουράνια.Θέλει και ώθηση απ τις πράξεις και τα λόγια μας..

Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη...