Ποσες φορες σκεφτηκαμε πραγματικα τα συναισθηματα μας?
Ποσες φορες αναλογιστηκαμε τι υπαρχει μεσα μας και πως μπορουμε να το εξωτερικευσουμε?
Καθομαστε και χαραμιζομαστε σε ηλιθιες ανουσιες συζητησεις.. Διαπληκτισμους ...Βγαζουμε στους γυρω μας ολο το θυμο και ολα τα αποθημενα μας ... Κρυβωμενοι (μαλλον τελειως ακυρη λεξη...) πισω απο το δαχτυλακι μας...
Μαλωνουμε...Φωναζουμε...Στον γραπτο λογο αποσβηνουμε ολη την κακια και την πικρα που εχει κατακρεμνισει την ψυχη μας..
Αποθημενα πανε και ερχονται..
Ποσες φορες ομως γυρισαμε να πουμε στον ιδιο μας τον εαυτο ολοι μας: ΜΑ ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ? ΤΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ?
Ισως ποτε....
Με θλιβει η μανια των ανθρωπων να σκοτωνουν οτιδηποτε ομορφο ρομαντικο τρυφερο αγαπημενο υπαρχει γυρω τους μεσα τους κοντα τους..
Εσυ μαγκα που μου το παιζεις γνωστης και μουσικος...Ενα ασμα γραφηκε πριν πολλα χρονια που παιζει να μην ειχες γεννηθει καν...ΑΝΘΡΩΠΕ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ ΔΩΣΤΗ ΣΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ..Τι διαολο κρατησες απο αυτο......?
Οχι ...Δεν κανω καποιο μουσικο αφιερωμα...
Ουτε ειμαι στην φαση, ουτε εχω τις γνωσεις για υποδειξεις...
Πραγματικα ομως δεν καταλαβαινω...
ΚΟΣΜΕΕΕ...! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ...
ΚΟΣΜΜΕΕΕΕΕ ΞΥΠΝΑ....!
Η ζωη σου θα περασει και θα εχεις κρατησει μεσα σου τι ?? αποστροφη ,αποξενωση ,μισος και κακια...?
ΕΡΩΤΑΣ ΡΕ...ΑΓΑΠΗ.... ΖΩΗ...ΧΑΜΟΓΕΛΟ..! ΠΙΣΤΗ...!
ΑΝΑΣΕΣ!!! ΞΥΠΝΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΘΑΡΓΟ ΣΑΣ ΡΕ....
Ποσες φορες κοιταξατε καταματα τα μουτρα σας και ειπατε ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ?
Ποσες φορες ρε κοσμε ΗΡΘΕΣ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΟΝΤΑ..?
Ποσες φορες πραγματικα εβαλες πανω απο ολα την σκεψη της αγαπης...?
συνωστισμος στον μεσα κοσμο μου οι ερωτησεις και οι αποριες..
Και ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ με εντονα κεφαλαια μαυρα γραμματα να τρεμοπαιζει...
Ξερετε αραγε εσεις να μου πειτε ΓΙΑΤΙ....?
Σιωπη......
Χμμμ.... Φυσικα... Ας παιξει και παλι ο γιουτιουμπης....
Ερωτευμενη παντα με την στιγμη που πεφτουν τα πρωτα φυλλα...
Το πρωτο συννεφο..Η πρωτη ψιχαλα.. Σημαδια του αποχαρετισμου των οριζοντων..
Καθισμενη κλασσικα στο πατωμα του μπαλκονιου, Καλωσοριζω με απεραντη ευχαριστηση το πρωτο αγερι..
Στις 2 τα χαραματα αγκαλια με ενα ποτο καθομαι και συλλογιεμαι...
Οχι δεν με πηρανε τα χρονια να λησμονω το παρελθον μου κοιτωντας πισω του...
Μου πηραν το μυαλο οι αγεριδες και τα πρωτοβροχια..
Η λατρεμενες μου εποχες κοντευουν..Λησμονω τις στιγμες που ανοιγουν οι ουρανοι και ο αερας δεν ξερει ποιον δρομο να πρωτοπαρει..
Μου λειπουν οι στιγμες που καθομουν και παλευα να βρω τον εαυτο μου ...
Γιατι νιωθω οτι καπου τον εχω χασει...
Δροσια μου...Μ'αρεσει το κρυο που σε χτυπαει στο προσωπο... Σου θυμιζει οτι εισαι ξυπνιος ..Οτι νιωθεις..
Παντοτε απο μικρη ειχα το (κακο?) συνηθειο να συνδεω την ψυχικη μου διαθεση με τις εποχες..
Καθε καλοκαιρι επεφτα σε αδρανεια..
Παιζει να ημουν το μοναδικο παιδι του χωριου που απεχθανοταν τον ηλιο...Εβλεπα φως και κρυβομουν...Ερχοταν το καλοκαιρι και με επιανε καταθλιψη..
Παιζει να ημουν το μοναδικο παιδι που ζητουσε απο τον μπαμπα του να το παει στην θαλασσα οκτωβρη μηνα...
Καθομουν με τις ωρες στην αμμο και χαζευα την φουρτουνιασμενη θαλασσα... Δεν πα να εβρεχε...Δεν πα να χιονιζε...
Κ επειτα...Ερχομενος βαρυχειμωνιας...Κρυοοοοοοο.... η καλυτερη μου ...
Παιδακι ολη μερα στα χιονια και στο -25.... Μεχρι που ανεβαζα 40αρια και με μπουντρουμιαζε η φωτουλα...Και τοτε κολλουσα μουρη και χερακια στο παραθυρο αρρωσταινοντας ολο και περισσοτερο που δεν μπορουσα να βγω...
Βροχη μου...Μαγικο μου φαινομενο ...
Τελικα δεν αλλαζει και πολυ ο ανθρωπος με το περασμα των χρονων..Μπορει να μεγαλωνει...Μπορει να γερναει...Μπορει να εχει ξεχασει τι ηταν ...Μπορει χιλια μπορει...
Να το παλι....Ερχεται να μου ξυπναει θυμησες... Σκαει υπουλα στο προσωπο και ερχεται εκεινη η στιγμη που κλεινεις τα ματια..Ανασαινεις... Και νιωθεις οτι ξυπνανε τα παντα μεσα σου...
Χαιρομαι που παραμενω παιδι μεσα μου...
Ευχομαι να μην αλλαξω ποτε...
Ευχομαι να συνεχισω να αγαπω και να απολαμβανω το πρωτο πρωτοβροχι...
Νιωθω οτι πραγματικα εισχωρει και ξεπλενει την ψυχη μου...
Στα ταξιδια των ανθρωπων μες τον κοσμο παντα προσπαθουσα να καταλαβω τι υπαρχει στο μυαλο τους...
την στιγμη που θαρρεις οτι ενα πλανο βλεμμα χανεται και ο νους τρεχει ακαταπαυστα μες το χρονο...
Τι κρυβει ο καθενας και τι σταυρο κουβαλαει δεν το ξερει παρα μοναχα ο ιδιος...
φυσικα δεν μπηκα στον πειρασμο να ρωτησω ποτε μου κανεναν...
Μα καπως ετσι δεν ειναι κ καθενας μας.? καπως ετσι δεν ειμαι και εγω..?
Αφηνοντας πισω μου το τερας που λεγεται Αθηνα ενιωθα να ξελαφρωνω... Ενιωθα την ψυχη μου απαλλαγμενη απο χιλια πρεπει και επιασα τον εαυτο μου ηδη να ταξιδευει...
πολυ πιο γρηγορα απο το τρενο..
Επιασα τον εαυτο μου να γεμιζει αναπνοες καθαριες.. Απλετες και γεματες...
Καθως αφησαμε πισω κ τον τελευταιο σταθμο που ενιωθα οτι με δενει με την πρωτευουσα , χαλαρωσα...
Στις ανηφοριες της Ελλαδας αναπνεω.. Κοιτουσα απ το παραθυρο και ενιωθα μια απεριγραπτη εξαψη...
Πρεπει οντως να φεγγοβολουσα γιατι ενιωθα τα περιεργα βλεμματα των τριγυρω..
Αλλα δεν με πολυενοιαζε... Πηγαινα σπιτι μου ...
Σαν εριξε η νυχτα τον πρωτο της μανδυα απορροφηθηκα..
Τα φωτα του κοσμου αναβαν ενα ενα ... Καθε φως κ η δικη του κρυφη ιστορια..
Καθε φως και το δικο του παραπονο... Ο δικος του καημος..
Περιπλανωμενη και χαμενη στις χαζες μου σκεψεις ανακαλυψα οτι ειχαμε φτασει στη Λαρισα..Απο δω και περα αρχιζε το καρδιοχτυπι...
Ακομα μια ωρα και κατι με χωριζε απο τον τοπο μου.. Εναν τοπο που παντοτε μισουσα...Για την πολλη του ζεστη το καλοκαιρι και το τσουχτερο του κρυο το χειμωνα..
Για τα απαισια κουνουπια του και τις μελισσες του...Εναν τοπο που ξαναγυρνω ομως σαν ξενιτεμενη πισω του ...
Κατερινη... Αρχιζω να νιωθω σαν παιδι που περιμενει με προσμονη το δωρο του...Αυτη η ευφορια νιωθω σιγα σιγα οτι με κατακλυζει περα για περα..
Δεν με χωραει ο τοπος...Το βαγονακι ξαφνικα εχει γινει πολυ μικρο και με πνιγει...Εχω αναγκη να βγω εξω ...Να με χτυπησει ο αερας.. Αλλα τι εμεινε..?Υπομονη..
Πλατυ....Ενιωθα σαν ερωτευμενη με την φωνη που ειπε αυτην την μαγικη λεξη..Πλατυ...Ο τελικος προορισμος μου ...
Κατεβηκα σαν υπνωτισμενη απο το βαγονακι που με ανεχτηκε τοσες πολλες ωρες...
Με ενα βλεμμα στον κοσμο ανακαλυψα αμεσως τα οικεια προσωπα της οικογενειας μου..
Αυτο ηταν...Ξαφνου ενιωσα 10 χρονια νεοτερη...
Αλλη μιση ωρα και θα φτασω... Χωριουδακι μου...
Με αναμεικτα συναισθηματα για αυτον τον τοπο προσηλθα στην αγκαλη του..
Και ναι μου ελειψε...
Μεχρι και το τεραστιο πλατανι στην αυλη που μου φερνει τοσα πολλα αψου καθε τρεις και λιγο...Χαλαλι και το φτερνισμα...
Ειμαι σπιτι μου...Στην αυλη μου στα λουλουδια μου ..Στις χαζες γατες της γιαγιας που ξαφνου και αυτες τις αγαπαω...
Στην ηρεμια μου ...
Φιλια απο την λατρεμενη Κρυα βρυση....
Πρωινο και περιεργο ξυπνημα... Ζαβλακωμενη ακομα και με την τσιμπλα στο ματι,σηκωθηκα, κουτουλωντας πραγματικα, με μοναδικο προορισμο την κουζινα μου...
Ενα κουταλακι καφε,λιγο γαλα κ ζεστο νερο... Η πολυαγαπημενη μου συνταγη τα τελευταια χρονια..
Ψαχνοντας σημειο για να απολαυσω αυτο το δημιουργημα,κατεληξα στο πατωμα του μπαλκονιου μου ,τυλιγμενη με μια κουβερτα,απολαμβανοντας ενα απροσμενο αλλα ευχαριστο ψυχρο αγερι...Μοναδικος κ περιεργος συνδυασμος με την καυτη κουπα στα χερια μου...
Η πολη σιγα σιγα ξυπναει...Μια κορνα ακουγεται απο μακρια, τα πρωτα αυτοκινητα αρχιζουν να ξεμυτιζουν..Και ομως ...Ακομα ειναι νυχτα...Τα φωτα δεν εχουν σβησει... Σκεφτομαι να ξαναπαω για υπνο μιας κ εκανα μακραν τον χειροτερο υπνο ολων των εποχων.. Απ την αλλη μου αρεσει αυτη η πρωινη παλαβωμαρα...
Δεν θα παω τελικα..
Κλεινω τα ματια και νιωθω πολυ ομορφα αν κ αυπνη...
Η αιτια..?Το τελευταιο βραδινο τρενο που ξεκινησε απο Θεσσαλονικη...Το πρωτο πρωινο που φθανει στην Αθηνα... Την στιγμη που η πολη ακομα κοιμαται, ο πιο αγαπημενος μου ανθρωπος ερχεται για να μαζεψει τα κομματια μου ..
Το μαγικο αυτο τρενακι... Και η μαγικη μαμα μου...
Αληθεια...σας εχω μιλησει για την Φωτουλα..? Θα την θυμαστε ισως απο την μερα που μου εβαφε τα μαλλια και δεν μπορουσα να γραψω και μου φωναζατε..
Η μαμα μου που λετε,ειναι ενας ανθρωπος περιεργος..Εχω να μοιασω δηλαδη.. Αλλα ειναι ενας ανθρωπος γεματος αγαπη για ολον τον κοσμο...35 χρονια Νοσηλευτρια... Παντα την θαυμαζα οταν πηγαινε στη δουλεια ντυμμενη στα ασπρα...Παντα την λατρευα για την αγαπη της προς τον κοσμο...Παντα ευχομαι να μπορεσω να παρω εστω ελαχιστη απο την καλοσυνη της...
Η Φωτουλα ...Η φωτουλα μου...Η μαμα μου...Εχω να την δω πανω απο 2 μηνες..Και μου ελειψε πραγματικα...
Δεν θα υπαρξει ποτε ανθρωπος στην ζωη μας που να μας αγαπησει τοσο πολυ.. Και να μην απαιτησει ποτε τιποτα ως ανταλλαγμα... Παρα μονο ενα φιλι...Αντε κ ενα σ'αγαπαω ..
Η μανα...
Δεν υπαρχει μεγαλυτερη δυναμη απο αυτην της μανας...
Οταν αρρωστησα φυσικα κ δεν της ειπα κουβεντα...Κ χτυπησε το τηλεφωνο...Μολις ειχα μπει στο νοσοκομειο...Το σηκωσα κ η πρωτη της κουβεντα ηταν:παιδι μου δεν εισαι καλα ε?
Ανατριχιαζω ακομα που το θυμαμαι...
Το πρωτο πρωινο τρενο σε λιγο φτανει...Ο μοναδικος ανθρωπος που εχω αγαπησει τοσο στην ζωη μου ερχεται κοντα μου...
Την αγαπαω...Ειναι η μανουλα μου.. Και η σκεψη αυτη με γεμιζει μονο με χαμογελο και απεραντη ευτυχια..
Καλημερα μουσικοπαρεα μου....
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΥπαρχουν στιγμες που νιωθεις τον μεσα κοσμο σου να γκρεμιζεται...που νιωθεις μονος τοσο μονος ..τοσο σκοταδι τοση σιωπη... Στιγμες που λες .. τι διαολο?
Εμαθα να φοβαμαι τους ανθρωπους.. Και οταν το ξεπερνουσα κερδιζα πονο κ αποξενωση.. Φταιω..? μπορει... Μπορει οχι... Δεν ξερω.. Δεν ξερω καν αν θελω να το μαθω..Εμαθα να αγαπαω τους ανθρωπους...Ισως με εναν πολυ περιεργο δικο μου τροπο..Αλλα τους αγαπαω.. Μπορει απο αποσταση .. Μπορει πολλα μπορει..
ερωτευτηκα.. Αγαπησα...Πονεσα..Γελασα...Εκλαψα...
Ειμαι γεματη απο συναισθηματα... Αναμικτα ...Αλλα ειμαι γεματη...
Υπαρχουν ομως στιγμες... Που νιωθω πως μονο εχω πονεσει... Και ειναι απιστευτος ο πονος μεσα στο στηθος... Νιωθεις πως...Μια δυναμη εχει βαλθει να σου τραβηξει απο μεσα σου ολο σου το ειναι ...Κ τοτε λιωνεις...Δεν σου μενει τιποτα αλλο περα απο απογνωση κ πονο...
Καθισμενη σε μια οθονη προσπαθω να περιγραψω το μεσα που με τρωει...Δεν μπορω ... Δεν περιγραφεται ...Και ποναει... Και φοβαμαι οταν ποναω...
Εχω μια τεραστια αναγκη να γελασω.. Εχω μια τεραστια επιθυμια να χαμογελαω... Και να ναι πραγματικα απο την ψυχη μου ...Να βγαινει απο μεσα..Να ναι γελιο πραγματικο καθαριο ατοφιο και γεματο ζωη..
Αλλα αυτην την στιγμη νιωθω τοσο κουρασμενη... Τοσο μονη και τοσο απογοητευμενη..Απογυμνωμενη απο καθε ιχνος ντροπης ξεδιπλωνω απλοχερα οτιδηποτε με περιβαλλει και με θλιβει παλευοντας ισως να το ξορκισω..
Απλα κουραστηκα..Κουραστηκα να βλεπω τα ματια μου υγρα κ την ψυχη μου μαυρη...Και ψαχνω.. πραγματικα ψαχνω απεγνωσμενα τροπους να ξεφυγω απο ολο αυτο ..
Κουραστηκα να με πληγωνουν ενω αγαπω ...Απλα κ μονο γιατι δεν μπορω να το εκφρασω.. Κουραστηκα να με πληγωνουν κ να μην με καταλαβαινουν..
Φοβαμαι πλεον να ποναω ... Φοβαμαι να πληγωνομαι πια.. Σας φοβαμαι εσας τους ανθρωπους... Μπρος στην θεληση κ τον εγωισμο σας καταπατατε ψυχες γεματες συναισθηματα.. Σας φοβαμαι εσας τους ανθρωπους γιατι μου δειξατε τοση σιωπη...
Εμαθα στην ζωη μου να γελω..Εχω αναγκη να γελω..Εχω αναγκη να ελπιζω κ να χαμογελω.. Να εχω ψηλα το κεφαλι μου και να μαι περηφανη.. Εχω αναγκη να μαι γεματη ομορφα συναισθηματα.. ΘΕλω η ψυχη μου να εχει χρωμα... Κοκκινο μωβ γαλαζιο!!! Χρωματα πολλα!!! γεματα ζωη κ φως..! ενα απλετο φως που θα βγαινει προς τα εξω και θα καθρεφτιζεται στο προσωπο μου..
Εσεις οι ανθρωποι ...Ποσα πολλα εχω να μαθω ακομα απο σας... Αλλα μην με πονατε αλλο... Εχω αναγκη το χαμογελο... Μου μου το στερειτε..
Ειναι μερες που δεν φευγουνε ποτε απ'το μυαλο μου..Που θυμαμαι καθε τους μυρωδια, καθε σκεψη, καθε παραπανω χτυπο της καρδιας..
Μερες που δεν κυλησαν, μα ξαπλωσαν πανω στην ψυχη μου σαν σφραγιδες, με καθε τους στιγμη ατοφια και κρυσταλλινη να περναει μπροστα απ"τα ματια μου, να τρεχει κατευθειαν στην καρδια μου,να βουτιεται στην σκεψη μου.....Να γινεται εγω....Να γινομαι αυτη....
Για εκεινη τη μικρη και φευγαλεα αιωνιοτητα της διαρκειας της..Εχουν ολη τη δυναμη να σε ρουφηξουν και να χαθεις για παντα μεσα τους..Και ομως...Ποτε δεν καθονται αρκετα για να προλαβεις...Βουτουν ενα κομματι σου και τρεχουν στα εγκατα σου να κρυφτουν...Και εκει ματωνουν,στα σκοτεινα της ψυχης εκει ανθιζουν,εκει σιγα.. Και αθορυβα σε πλαθουν..
Τα εμποδια προς το ονειρο σου ειναι εκει και θα ειναι παντα εκει,οσα και να πιστευεις οτι εχεις κατακτησει...Ομως αν καθε φορα που ορθωνονται μπροστα σου θεορατα και αμετακινητα, πιστευεις πως μπορεις να τα διαβεις και να τα προσπερασεις και να τα κοιταξεις μονο με οσο φοβο χρειαζεται ωστε να μην σε καταβαλει υπεροψια,Τοτε οι αγγελοι ξυπνουν..Γιατι μοναχα η ελπιδα σου μπορει να τους ξυπνησει...
Και κανουν τα εμποδια διαφανα και απο κει πισω βλεπεις ν'απλωνεται υπερλαμπρο το ονειρο της καρδιας σου...Και τοτε πια δεν μπορεις να σταθεις δειλος και στασιμος...
Χιλιες φορες θα πεσεις και χιλιες θα ξανασηκωθεις..Και καθε φορα θα σηκωνεσαι και λιγο πιο ψηλα, θα νιωθεις λιγο πιο αδυναμος,θα κανεις ενα βημα και θα βλεπεις πως εγινες λιγο πιο δυνατος...
Μην με ρωτας ποτε αυτο τελειωνει....ισως ποτε.. Γιατι μια ανθρωπινη ζωη δεν φτανει μονη της για να αγγιξει τα ουρανια...Μαθε να στερεωνεις τα φτερα στην πλατη σου και ασε μετα τον εαυτο σου να σου πει ποσο ψηλα θελεις να φτασεις... Και αν τωρα νιωθεις αλυσοδεμενος και κολλημενος σε μια σταση με χιλια "πρεπει" να σε κρατουν ακινητο, ξεχασε για λιγο το κορμι σου...Ψαξε να βρεις την ψυχη σου και αφησε την να πεταξει...
Σιγα σιγα θα την ακολουθησεις, μοναχα μην δειλιασεις...Να λες συνεχεια πως, αν υπαρχει εστω και ενας ανθρωπος σ'αυτη τη γη που τα καταφερε, τοτε μπορεις και εσυ...
Στησε τον εαυτο σου διπλα στο μεγαλυτερο αναστημα και λεγε του "ερχομαι ..μεσα απο την δικη μου πορεια ερχομαι"....
Οσο ψηλα και αν στεκεται ...
οσο χαμηλα και αν βρισκεσαι εσυ.....
"Χριστινα χονδρογιαννη"
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο