(   (  ( ((Είχα την φαεινότερη ιδέα της ζωής μου)) )  )   )

Μετά το μυστήριο του γάμου (εμ, για τι άλλο πρήζομαι τελευταία;), βγαίνουμε έξω στα σκαλοπάτια της εκκλησίας, πετάμε το μπουκέτο στις φίλες μας από κάτω, βγάζουμε και δυο-τρεις φωτογραφίες έτσι για το έθιμο και μετά, ανεμίζοντας δυο αεροπορικά εισιτήρια... asta la vista baby!

"Εμείς να πηγαίνουμε, we have a plane to catch που λέμε, καλά να περάσετε στο γάμο σας με τα παιδάκια σας και τις θείτσες σας - Adios amigos!!!"

Με διαπερνούν πολλαπλά ρίγη υπερηφάνειας μόνο που το σκέφτομαι!!! Πίστευα ότι δεν μου είχε απομείνει ούτε ένα γραμμάριο φαιάς ουσίας τελευταίως, αλλά αυτό με εξέπληξε ευχάριστα - είμαι κατενθουσιασμένη!

Τώρα μένει να δούμε πώς θα αποφύγουμε το σενάριο στον τίτλο...

Πιστοποιώ επί ιδία ευθύνη ότι ο Ήμισυς άλλως Χαλάρας άλλως Νωχέλας, κάτοχος πολιτικής ταυτότητος υπ' αρ. τάδε, τυγχάνει ελεύθερος παντός δεσμού [ε όχι και παντός δεσμού - ο Ολυμπιακός Πειραιώς;;] αρραβώνος ή γάμου [ααα... οκ] και δύναται να συνάψη μνηστείαν [γεια σου Πηνελόπη με τα εργόχειρα σου] και έλθη εις πρώτον γάμον [και μη εις ανώτερα] μετά της Σάικκος κατόχου πολιτικής ταυτότητος υπ' αρ. τάδε, ουδενός κωλύματος υπάρχοντος [όποιος έχει πρόβλημα speak now or forever hold your piss], εξ όσον ερευνήσας διεπίστωσα ["Γιε μου είσαι ελεύθερος;" - "Ναι, πάτερ" - "Εντάξει, εν ελεύθερος"].

Ο εφημέριος

Μετά και την κατάρριψη του βιτσίου «συγκλονιστικό ταγκό» και την αντικατάστασή του από το κλασσικό χορό του αγγουριού, τώρα και τα μωρά, όχι μόνο ζωγραφιστά, αλλά και τρισδιάστατα θα παραστούν στο γαμήλιο δείπνο. Full 3D animation.

Παραδόξως όμως, μετά τη λήψη της ανωτέρω απόφασης νιώθω λιγότερο μισοπαίδα και αντελήφθην ότι είναι συγκεκριμένα σποράκια σε συνδυασμό με τις μανάδες τους, που μου διαταράσσουν την ψυχική υγεία.

Είμαι πολύ περίεργη να δω τελικά μ’ αυτόν το γάμο τι θα γίνει όπως το θέλω.

Αν τελικά καλέσουμε και τη θεία την Κατίνα, για την οποία ξεμαλλιαστήκαμε με τη γιαγιά μου παρακαλώ, να ξέρετε ότι έχει πέσει και το τελευταίο απόρθητο φρούριο…

-=Μετά από ώριμη σκέψη, προβαίνω σε αναθεώρηση του ποστακίου χωρίς υστερίες και εκνευρισμούς=- 

----------begin ekmathisi kypriakis---------

X τζιαι πόψε

(όπου Χ ο αριθμός των εναπομείνασων ημερών μέχρι το συμβάν υπό συζήτησιν, "Χ και σήμερα")

-----------end---------

(Στο κελλί) 33 τζιαι πόψε...

Με τα τρεχάματα για το γάμο τις τελευταίες πολλές εβδομάδες, κατέληξα σε κάποια συγκλονιστικά συμπεράσματα, τα οποία θα ήθελα να παραθέσω ως μια κοινωνική προσφορά του ιστολογίου μας.

(α) Άμα σας δίνουν μια πρόσκληση γάμου, να λέτε "ευχαριστώ, η ώρα η καλή".

Δεν υπάρχει λόγος να πείτε τη γνώμη σας για το προσκλητήριο - αν το χρώμα που εβάλαν δεν κάνει την τέλεια αντίθεση με το χαρτί, εδν θα τσακιστεί κανείς να πάει πίσω στο τυπογραφείο να παραγγείλει άλλα.

Δεν υπάρχει επίσης λόγος να επιχειρήσετε να νουθετήσετε το μελλόνυμφο (κατ' εσάς μελλοθάνατο) και να τον αποτρέψετε από το γάμο, αλαλάζοντας "Μείνετε ελεύθεροι μάνα μου" και "Μην κάμετε τέτοιο λάθος" - δεν θα σταματήσει κανείς ό,τι κάνει για να αλληλοκοιταχτεί και να συνειδητοποιήσει ότι έχετε δίκιο.

Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να λάμνετε και να οδύρεστε ότι είναι μία ώρα από την πόλη σας ο γάμος ή ότι δεν ξέρετε πού να αφήσετε τα μωρά επειδή απαγορεύονται και ζωγραφιστά στο τραπέζι.

Δεν υπάρχει λόγος να συμβουλεύετε τους νεόνυμφους να κάνουν τον γάμο τους σε ανοικτό κύκλο και χώρο με φαγητό για όλους - ειδικά την ώρα που σας δίνουν το προσκλητήριο στο χέρι.

Τα έχω παίξει με τη συσσωρευμένη έλλειψη τακτ. Και βάσει των μέχρι στιγμής πορισμάτων, ανησυχώ για το τι έχει να γίνει μέχρι το γάμο. Γιατί ξέρετε, όπου λαλούν πολλά κοκόρια, όσο θέλεις βρόντα.

~~~~~~~~~~~~~~~

Είσαι κινούμενο άγχος...

είσαι και πρηχτάκι...

Αλλά είμαι καλά γιατί εσύ κλίνεις γόνυ και αυχένα για μένα.

Κάθε βράδυ.

Αγαπώ σε

Ίσως το μόνο πράγμα που με διασκεδάζει τις τελευταίες ημέρες είναι η πλάκα που κάνω σε όποιον με ρωτήσει πώς θα φτιάξω τα μαλλιά μου τη μέρα του γάμου. Με πολλή σοβαρότητα απαντώ "κότσο μπανάνα" (για όσους δεν γνωρίζουν πρόκειται για ντεμοντέ hairdo, χωριατιλίκι, κυπριστί πατρωνιά). Τα ύφη, τα ξεροκαταπιώματα και οι εσωτερικές πάλες των φίλων μου είναι συλλεκτικά. Για πιο πιστευτό εφφέ, προσθέτω ότι η κομμώτρια μου ήθελε να μου αφήσει και λίγα κιρκιλλούθκια (=τούφες μαλλιών που σουστάρουν) εκεί στα αυτιά, αλλά της είπα "γιααααξξξ χωρκατοσύνες".

Κατά τ' άλλα, τα νέυρα μου είναι πολτοποιημένα. Λίγο η χαλαρότις του Νωχέλα και η ανοργανωσιά του (μέσα σε 3 μέρες καλέσαμε 3 άτομα - μείναν 30 μέρες και 200 άτομα), λίγο (εώς πολύ) ο τύπος στο κατάστημα που πήγαμε για γαμπριάτικο κοστούμι, ο εγκέφαλός μου ξεκαπνίζει.

Στο κοστουμομάγαζο του δίνει να φορέσει ένα πολύ ωραίο off-white κοστούμι, με γιλέκο από μέσα από ύφασμα ταπετσαρίας (με ιριδίζοντα, άλλως περλέ, μοτίβα). Δεν ήταν άσχημο, φτάνει να μην έβγαζε το σακάκι - τότε, σφικτοτυλιγμένος με την ταπετσαρία, ήταν σαν νυφικό κουπέπι (=κυπριακός ντολμάς).

"Να μη δούμε και καμιά γραβάτα λίγο μακρύτερη, γιατί αυτή του γιλέκου είναι σαν σαλιάρα και άμα βγάλει το γιλέκο θα είναι ρεζίλας;", επιχειρώ.

"ΜΑ ΤΟ ΓΙΛΕΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ, ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!", θίγεται ο τύπος.

"Ναι, αλλά δεν του πάει να είναι μόνο με το γιλέκο. Είναι σαν Αιθίοπας", συνεχίζω. "Και να φοράει το σακάκι από πάνω όλη μέρα, δύσκολο το κόβω".

[ύφος "είσαι άσχετη - πού μπλέξαμε"]

[ξαναπαίξτε τον άνωθεν διάλογο τρις]

"Όπα," εντοπίζω, "οι τσέπες του παντελονιού πώς φεγγίζουν έτσι;! Θα μπορούσαμε να τις φοδράρουμε λίγο να μη φαίνονται έτσι κάτω απ' το παντελόνι; (ΌΠΩΣ ΤΟΝ ΠΙΝΟΚΙΟ?!?!)"

"Μα είναι ήδη φοδραρισμένο το παντελόνι!", απαντά σοκαρισμένος.

"Τότε να ξαναεπενδυθεί με κάτι άλλο ώστε να μη φαίνονται έτσι;", προτείνω, πνίγοντας το αλληθώρισμά μου στη θέα των τσεπών.

"Μα όλα τα Ιταλικά κοστούμια σε αυτό το χρώμα είναι έτσι και κανείς δεν έχει πρόβλημα", απαντά ο ειδήμων, προσπαθώντας να πνίξει κι αυτός το σοκ του με την ιδιοτροπία μου.

[ξαναπαίξτε τον άνωθεν διάλογο πεντάκις]

Μ' αυτά και μ' αυτά, "Να βάλουμε από κάτω ένα κομμάτι άσπρο ρούχο", υποχωρεί ο ειδήμων.

"Όχι άσπρο!! Το άσπρο κάτω από το άσπρο φεγγίζει περισσότερο. Μπεζ πρέπει να μπει!", σπεύδω.

"Καλά", λέει αγανακτισμένος, "ζαχαρί".

"Μπεζζζζ, δερματί, κρεατί, καφετί, ΌΧΙ ΖΑΧΑΡΙ, γκρρρρ", τρελλαίνομαι.

[ύφος "έχε χάρη που είστε καλοί πελάτες και θα με χρυσώσετε και πάλι άρα πρέπει να σφικτώ να μη σε δείρω, παλιοστρύφνα"]

Εξωθούμαι σε ένα απεγνωσμένο τόλμημα. Παίρνω ένα κομμάτι άσπρο χαρτί και το μπήγω κάτω απ' το άσπρο μου μπλουζάκι. "Δες", επιδεικνύω, "πώς ξεχωρίζει το άσπρο κάτω από το άσπρο. Και δες και το μπεζ", λέω και δείχνω το καλυφθέν από μπεζ σουτιέν αριστερό μου στήθος. "Χμ, ναι", μου κάνει βιαστικά και πουφφουρίζοντας (μετά από λίγο το ξέχασε τελείως - δεν ήμουν σε mood να το εκλάβω ως απόρριψη των στηθιών μου).

Μετά πάμε στο παπούτσι. Καφέμυτεροκροκοδειλί.

"Γκουχ", κάνω, "είναι πολύ ωραίο, μόνο που είναι πολύ καφέ και δεν θα ταιριάζει με τη δική μου εμφάνιση..."

"Είναι πολύ καλό. Είναι τέλειο".

"Δεν αντιλέγω, αυτό είπα κι εγώ. Αλλά το νυφικό μου θα φέρνει προς το ασπρο-ασημί, αυτό το παπούτσι σε συνδυασμό με τη ταπετσαρία από πάνω φέρνει προς το καφε-χρυσό. Θα είμαστε σαν πανηγύρι. Να δούμε κάτι σε πιο ανοικτό χρώμα;"

"Μάνα μου, εν έshει λάθος τούτο το κοστούμι. Είναι τέλειος έτσι!"

[ξαναπαίξτε τον άνωθεν διάλογο τετράκις]

"ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΕ, ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ;; ΕΓΩ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΑΠΛΩΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ", και νιώθω να υγραίνεται το μάτι μου - shit, σκέφτομαι, είναι σημάδι ότι τα νεύρα μου είχαν γίνει βασιλικός πολτός.

Στη διάρκεια όλων αυτών, ο ιδρωμένος Νωχέλας αγανακτούσε που τον βάζαμε να βάζει και να βγάζει ρούχα και να τσακωνόμαστε άνευ αυτού (με το γάντι πάντα) για τις τσέπες και τις φόδρες. "Εν εντάξει", έλεγε και ξανάλεγε α λα damsel in distress, "εν πολλά καλό, εν μια χαρά, εν θέλει τίποτε".

"ΓΙΕ ΜΟΥ?!?!", στρίγγλιζα με το βλέμμα μου, "ΜΕΝ ΛΑΜΝΕΙΣ, ΠΟΝΝΑ ΜΟΥ ΣΙΚΚΙΡΤΙΣΤΕΙΣ ΘΕΜΑΣ" (=μη μουρμουράς, που θα μουρμουρήσεις κιόλας).

Και καμώνομαι πως εντυπωσιάστηκα με κάτι μπλουζάκια που κρέμονταν πίσω μου, ευχόμενη να μη στάξει το λαμπυρίζον μάτι μου και φκάλουμε νάμιν.

Βασικά, *&!@$%*#.

Υποσυνείδητο δίδαγμα: Κάτω από το άσπρο να φοράτε μπεζ