Σιωπή.... ένα  δάκρυ κυλάει..Ενα δάκρυ είμαστε που θα τρέξει...Είμαι ξυπόλητος...Όνειρο ίσως ήτανε....δεν θέλω να ξυπνήσω...

Το ραγισμένο δοχείο...


Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.


Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.

Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού έως τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.
Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του.
Ύστερα από... δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.
"Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!"
"Μα γιατί;" ρώτησε η γριά. "Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;"
"Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!"

Η γυναίκα χαμογέλασε: "Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα." "Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!"

Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις "ρωγμές" του και τις "αδυναμίες" του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να "στολίσουν" τη ζωή μας. Κάθε "ρωγμή" μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

"Ραγισμένοι" φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά
σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.

ανάρτηση kosmosnews

Μου άρεσε και ήθελα να το μοιραστούμε

sillia

Το μυστικό μέρος

Δεν είναι πολλές οι μέρες που έμαθα γι’αυτό……

Μου είπαν ότι είναι κάπου μακριά, κάπου που δεν ακούς την βουή της πόλης, κάπου που κυριαρχεί η ηρεμία

Έτσι, άρχισα σιγά σιγά να μαζεύω τα πράγματά μου και να παίρνω το δρόμο προς το μαγεμένο δάσος.

Μέσα στη μικρή τσάντα έβαλα λαμπερά στολίδια για να τα δώσω στα ξωτικά του δάσους αν χαθώ.

Έτσι ξεκίνησα το ταξίδι μου, περπάτησα για μέρες βάζοντας και βγάζοντας την κουκούλα μου για να μην δω τον Ήλιο κάνοντας παρέα μόνο με το Φεγγάρι.

-Που πάς;   Άκουσα μια φωνή δίπλα μου

-Σε κάποιο μέρος βαθιά μέσα στο δάσος, απάντησα χωρίς να κοιτάξω δίπλα μου

-Και τι είναι αυτό που έχεις στην πλάτη;

Το άνοιξα και φάνηκαν τα λαμπερά στολίδια και μια μάσκα που δεν θυμόμουν να  είχα βάλει μέσα

-Αυτό θα πάρω φώναξε

Κι απλώνοντας τα χέρια του τράβηξε μια καρφίτσα την έβαλε στο πέτο και μου είπε…

-Δες πώς ταιριάζει μα τα μικρά χρυσά μου σκουλαρίκια

Εγώ χωρίς να χάσω στιγμή το ρώτησα που είναι το μέρος που είχα ακούσει, Προς το ξέφωτο μου είπε

Άρχισα να τρέχω προς τα εκεί ακολουθώντας μια γλυκιά μουσική και φτάνοντας στο ξέφωτο το είδα……………

Μια μισάνοιχτη πόρτα στον ξύλινο φράχτη με χώριζε από αυτό…..

Κοίταξα μέσα και είδα χιλιάδες Κουκουτσάκια να τραγουδούν και να χορεύουν

Ξαφνικά η μουσική σώπασε κι εγώ εξοστρακίστηκα στην πραγματικότητα.

Τώρα περιμένω την επόμενη Τρίτη να ξαναβρεθώ κοντά τους

Κουκουτσοχώρι…………… Σου έρχομαι……….. 

Η ιστορία είναι απο το KOUKOUTSI μας

Κοίταξε για άλλη μια φορά το ρολόι του.Φώναξε το όνομά της αλλά δεν πήρε απάντηση.Θα έχαναν την παράσταση αν δεν ξεκινούσαν αμέσως.Ανέβηκε στο δωμάτιο να δεί τι έκανε επιτέλους και αργούσε τόσο πολύ,αλλά δεν ήταν εκεί.Στη θέση που συνήθιζε να ετοιμάζεται υπήρχε μόνο ένα σπασμένο σκουλαρίκι.Έλειπε ενα μικρό κομμάτι στο σημείο της μικρής διαμαντένιας πέτρας.Εκείνη τη στιγμή  ένα σημείο στον καθρέφτη μαγνήτισε το βλέμμα του.Ήταν τόσο παράξενο...το διαμάντι απο το σκουλαρίκι φαινόταν μέσα στον καθρέφτη,αλλά δεν υπήρχε πουθενά.Ακούμπησε το χέρι του εκεί ακριβώς που το έβλεπε,και χωρίς να καταλάβει πώς, διαπέρασε τον καθρέφτη και βρέθηκε σε ένα σκοτεινό μέρος
με μοναδικό φωτισμό , μερικά κεριά που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά σε ένα διάδρομο που φαινόταν να μην έχει τέλος.Άρχισε να κατευθύνεται προς το βάθος.Γύρω του επικρατούσε απόλυτη ηρεμία,πράγμα που τον φόβιζε.Είχε εξοσταρκιστεί στην άλλη μεριά του καθρέφτη,και δεν μπορούσε να καταλάβει ποιός ή τί ήταν κρυμμένο εκεί.Συνέχισε να περπατά,και όσο προχωρούσε,αισθανόταν να συρρικνώνεται,να γίνεται πιο μικρός και απο τα κεριά δίπλα του.Όταν έφτασε μπροστά σε μια πελώρια γυάλινη πόρτα είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται πάνω της.Ήταν μια μικρή κουκίδα πια,που χωρούσε μέσα απο την κλειδαρότρυπα.΄Έστι πέρασε απο εκεί και βγήκε σε ένα ολόφωτο δωμάτιο.Το δυνατό φώς τον τύφλωνε,και η υπερβολική ζέστη που έβγαζαν τα φώτα δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο τη θέση του.
Τη σιωπή που επικρατούσε τόση ώρα,έσπασε μια σιγανή φωνή που τον διέταζε να παραμείνει μέσα σε εκείνο το δωμάτιο,γιατί διαφορετικά θα τον σκότωνε.Εκείνος δεν έδωσε σημασία παρα μόνο όταν τον κυρίευσε πανικός,βλέποντας ότι  αυτό που άκουγε προερχόταν απο μια μάσκα.....εκείνη την ώρα άκουσε μια δυνατή φωνή να του φωνάζει και τον  επαναφέρει στην πραγματικότητα.Είχε αποκοιμηθεί με το ''Φάντασμα της όπερας''στα χέρια του.Συνήθιζε να διαβάζει  βιβλία μέχρι να ετοιμαστεί η μόνιμα αργοπορημένη σύντροφός του.Εκείνη γελούσε σε όλη τη διαδρομή όσο της εξιστόριζε το παράξενο όνειρο που είχε δεί,επηρεασμένος απο  αυτά που διάβαζε.

Σε αυτήν έχει βάλει όλη του την φαντασία ο πρόεδρος CROSS

παίζαμε με τις λέξεις 

ΜΑΣΚΑ  ΚΟΥΚΙΔΑ  ΗΡΕΜΙΑ  ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ  ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙ

ευχαριστούμε τα καουκουτσάκια...

ΚΑΛΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ.......

Ακούστε το 

Πολλά τα τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας απο Πατρινούς  σε τοπικά μέσα ενημέρωσης

Επεσε και η σχετική γιούχα...

Εμείς όπως και νάχει ευχόμαστε ΚΑΛΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ

Η έναρξη στις 17-01 και για 45 μέρες τρελό κέφι και διάθεση για να παρουσιάσουν και φέτος οι  Πατρινοί κάτι ξεχωριστό.

- Εμένα με λένε Κωστάκη και είμαι απο την Ελλάδα.Εσύ;

- Εμένα με λένε Σελίμ και είμαι απο την Παλαιστίνη.

- Είμαι 11 χρονών.Εσύ;

- Εγώ είμαι 10.

- Τι τάξη πηγαίνεις στο σχολείο;

-Τι είναι το σχολείο Κωστάκη;

ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ....ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ....ΔΙΑΛΕΞΕ !

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:

Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ’ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»

ανάρτηση απο
troktiko

sillia

ΣΩΠΑ

του Αζίς Νεσίν

…σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα, κι όλα πολύ εύκολα.
Μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου,
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις
ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς".
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς,
Θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός, αφού δε θα μιλήσεις,
καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου,
για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά σου.
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα' ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....