Ο Σκουίτ καθόταν αναπαυτικά πάνω στο κλαδί του δέντρου του και μασουλούσε έναν καρπό. Το πορτοκαλί μπαλόνι που βγάζει φως και ζέστη και που οι άνθρωποι επιμένουν να το αποκαλούν ήλιο, είχε από ώρα ξαπλώσει στο μπλε ταψί που επίσης επιμένουν να το λένε ουρανό– αλήθεια πόσο ανόητοι είναι οι άνθρωποι που δε βλέπουν πόσο απλά είναι τα πράγματα και επιμένουν να τους δίνουν περίπλοκες ιδιότητες και ονόματα!

Και για να επανέλθουμε στον Σκουίτ που καθόταν κι έτρωγε… Από το πρωί τον είχαν ξυπνήσει φωνές. Το μικρό χωριό, η πλατεία του οποίου τον φιλοξενούσε, είχε παζάρι! Πόσοι άνθρωποι, φωνές και προπάντων πόσο φαγητό! Φαγητό όσο μπορείς να φας εσύ, οι φίλοι σου και να αποθηκεύσεις για ολόκληρο το χειμώνα!! «Σκουάτ, έλα γρήγορα», φώναξε ο  Σκουίτ το μεγαλύτερο αδερφό του. «Ώρα να βγούμε για ψώνια» και πριν προλάβει να πάρει απάντηση όρμησε να κατέβει τον κορμό. Ένιωσε ένα τράβηγμα στην ουρά και είδε το αυστηρό βλέμμα του αδερφού του να τον μαλώνει.

«Τι έχουμε πει;», είπε σοβαρός ο Σκουάτ, «Ποτέ κοντά στους ανθρώπους. Όπου είναι οι άνθρωποι είναι και γάτες και….»

«Καλά καλά ξέρω… Αμάν!Τίποτα δεν μπορεί να κάνει πια κανείς μαζί σου!», είπε και κάθισε μουτρωμένος στο κλαδί του.

«Όταν φύγουν οι άνθρωποι θα κατέβουμε και θα πάρουμε ό,τι θέλουμε», του υποσχέθηκε ο Σκουάτ και μπήκε στη φωλιά για να συνεχίσει το καθάρισμα.

«Και να χάσουμε όλο το γλέντι…» μουρμούρισε ο μικρός και αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει στον αδερφό του όλη μέρα.

Σε λίγο άκουσε ένα περίεργο θόρυβο από τη βάση του δέντρου του. Κάτι σαν νερό που έτρεχε, σαν γδάρσιμο. Έσκυψε και είδε ένα μικροκαμωμένο ανθρωπάκι – από αυτά που οι μεγάλοι τα λένε παιδιά – να βγάζει νερό από τα παράθυράκια της ψυχής – που τα λένε μάτια – και να βγάζει κοφτές ανάσες. Ο Σκουίτ κατέβηκε γρήγορα από το δέντρο και έφτασε δίπλα του.

«Τι έχεις, μικρούλη;»

Καμία απάντηση. Μόνο που ο μικρός τον κοίταξε και για λίγο σταμάτησε το κλάμα. Τότε ο Σκουίτ είδε ότι ο μικρός κρατούσε το πόδι του και κάτι σκάλιζε. Ένα αγκάθι είχε σφηνωθεί στην μικροκαμωμένη πατουσίτσα και την πλήγωνε.

«Άσε με να το δω», είπε και πλησίασε το μικρό ποδαράκι. Με το μικροκαμωμένο του χεράκι έπιασε το αγκάθι και το τράβηξε.

Ο μικρούλης χαμογέλασε:

«Γελαοσπφ», είπε και του έδωσε ένα καρύδι.

«Δεν καταλαβαίνω τι λες αλλά ο Σκουάτ είναι ανόητος. Όπου είναι άνθρωποι δεν είναι γάτες. Είναι καρύδια!»

υπογράφει η

MARGOT

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγκάθι, ένα δέντρο κι ένα πορτοκαλί μπαλόνι. Ένα πρωινό ξεκίνησαν να πάνε στο παζάρι του χωριού. Στον δρόμο λέει το πορτοκαλί μπαλόνι στο αγκάθι:

-Ε! πρόσεχε μη με πατήσεις και σκάσω!

-Ε κι εσύ! Μην πας μπροστά μου!

-Μην τσακώνεστε, λέει το δέντρο. Ανεβείτε πάνω μου να σας μεταφέρω εγώ με ασφάλεια!

Έτσι λοιπόν, το αγκάθι και το πορτοκαλί μπαλόνι ανέβηκαν πάνω στα κλαδιά του δέντρου και συνέχισαν χαρούμενα τον δρόμο τους. Όταν έφτασαν στο κέντρο της πλατείας, ένας χωρικός που είδε το δέντρο με το αγκάθι και το πορτοκαλί μπαλόνι έμεινε έκπληκτος!

-Για κοίτα να δεις πράγματα! Ένα δέντρο που βγάζει αγκάθια και μπαλόνια!

Και έτρεξε να το πει στους συγχωριανούς του. Όταν εκείνοι τον άκουσαν, έτρεξαν να δουν το περίεργο θέαμα και έμειναν και εκείνοι με ανοιχτό το στόμα. Αφού για πολλή ώρα θαύμαζαν το περίεργο αυτό δέντρο, ένας από αυτούς είπε:

-Είναι μοναδικό φαινόμενο! Εγώ προτείνω να στήσουμε το δέντρο στην πλατεία, να το ποτίζουμε και να περιμένουμε να δούμε αν θα φυτρώσουν και άλλα αγκάθια και πορτοκαλί μπαλόνια!

Οι υπόλοιποι συμφώνησαν με ενθουσιασμό κι έτσι έπιασαν το δέντρο, το φύτεψαν στο χώμα στο κέντρο της πλατείας και το πότισαν με μπόλικο νερό.

Τότε οι τρεις φίλοι μας άρχισαν να λένε μεταξύ τους: μπλέξαμε! Αυτοί θα μας κρατήσουν εδώ και δεν θα μας αφήσουν να φύγουμε αν δεν φυτρώσουν κι άλλα αγκάθια και πορτοκαλί μπαλόνια! Τι θα κάνουμε?

Αφού σκεφτόντουσαν κάμποση ώρα, ακούστηκε μια φωνούλα να λέει:

-εγώ θα σας βοηθήσω, αλλά θα πρέπει κι εσείς να με βοηθήσετε να βρω που είναι τα φτερά μου γιατί μου είπαν πως θα γίνω πεταλούδα!

-ποιος μιλάει? Ρώτησε το δέντρο

-εγώ, εδώ κάτω!

Έσκυψαν και είδαν μια μικρή κάμπια που τους γέλαγε παιχνιδιάρικα

-και πώς θα μας βοηθήσεις εσύ η μικρή κάμπια? Ρώτησε το αγκάθι

-Μπορώ να σας βοηθήσω, αλλά πείτε μου πρώτα, τι ήρθατε να κάνετε στο παζάρι?

-Εγώ, λέει το δέντρο, ήρθα να βρω κανένα αυτόματο πότισμα γιατί έχει πέσει πολύ ξεραίλα και θα μαραθώ!

-Εγώ, λέει το αγκάθι, κάνω παρέα με το πορτοκαλί μπαλόνι αλλά επειδή όλο τσακωνόμαστε μην το πατήσω και σκάσει ήρθα να αγοράσω παπούτσια!

-Εγώ, λέει το μπαλόνι, επειδή δεν εμπιστεύομαι το αγκάθι γιατί και παπούτσια να πάρει θα τα τρυπήσει, ήρθα να πάρω μια προστατευτική πανοπλία για να μην τρυπιέμαι και σκάσω!

Η κάμπια σκέφτηκε πως ήταν λίγο περίεργοι οι τρεις αυτοί φίλοι αλλά ήθελε πολύ να τους βοηθήσει.

-δηλαδή, τους λέει, άμα βρείτε όλα αυτά θα είσαστε ικανοποιημένοι?

-ναι λένε και οι τρεις, αλλά θα πρέπει να μας αφήσουν μετά να φύγουμε!

-μην στενοχωριέστε καθόλου! Και τότε η κάμπια σφύριξε δυνατά και μαζεύτηκαν όλοι της οι φίλοι. Ανέβηκαν πάνω στο δέντρο και άρχισαν κουνιούνται πέρα δώθε

Όταν οι χωρικοί είδαν το θέαμα, το θεώρησαν κακό σημάδι και φοβήθηκαν ότι οι κάμπιες θα μεταφερθούν και στις σοδιές τους και άρχισαν να το ξεριζώνουν άρον άρον!

Το δέντρο τρομοκρατήθηκε στην αρχή άλλά σκέφτηκε ότι οι ρίζες του ήταν πολύ γερές και δεν θα πάθαιναν τίποτα. Όταν το έβγαλαν από την θέση του, το παράτησαν έξω από το χωριό και γύρισαν γρήγορα στα σπίτια τους.

-λοιπόν είπε η κάμπια! Ευχαριστημένοι? Τώρα πρέπει να με βοηθήσετε κι εσείς να βρω τα φτερά μου!

Τότε το δέντρο, το αγκάθι και το πορτοκαλί μπαλόνι αφού συζήτησαν λίγο μεταξύ τους, είπαν στην κάμπια:

-καλή μας κάμπια, πότε βγήκες από το κουκούλι σου?

-ε, να δεν θυμάμαι καλά αλλά νομίζω πριν από μερικές μέρες

-ναι, αλλά για να βρεις τα φτερά σου πρέπει να κάνεις λίγη υπομονή!

-όλοι αυτό μου λένε! Αλλά εγώ δεν τους πιστεύω πια!

-μα δεν έχει έρθει ή ώρα για τα φτερά σου ακόμα! Γιατί βιάζεσαι τόσο πολύ?

-γιατί, αν δεν τα βρω γρήγορα δεν θα μπορώ να πετάξω και θα χάσω το πανηγύρι του διπλανού χωριού με τις υπέροχες ζαχαρωτές μαργαρίτες!

-ε! για αυτό κάτι μπορούμε να κάνουμε τότε!

Κι έτσι οι φίλοι μας έκαναν το εξής: αφού ψώνισαν αυτά για τα οποία είχαν έρθει στο παζάρι, αγόρασαν και κλωστή πολλά μέτρα μακριά. Έδεσαν την μία άκρη στο πορτοκαλί μπαλόνι, την άλλη στην μέση της κάμπιας . Το αγκάθι στερέωσε την κλωστή στο ψηλότερο κλαδί του δέντρου και το πορτοκαλί μπαλόνι τράβηξε την κάμπια επάνω στο δέντρο. Όλοι μαζί τότε ξεκίνησαν για το πανυγήρι του διπλανού χωριού. Εκεί η κάμπια μπορούσε μαζί με το μπαλόνι να πετά πάνω από το λούνα παρκ και να πηγαίνει στις ζαχαρωτές μαργαρίτες!

-σας ευχαριστώ πολύ είπε! Σας ευχαριστώ!

Αλλά τότε, ένοιωσε από τα πλευράκια της να σχηματίζονται κάτι λεπτά, χρωματιστά φτεράκια!

-τα φτερά μου! Βρήκα τα φτερά μου φώναξε και όλοι μαζί χειροκρότησαν

Αφού το πανηγύρι τελείωσε οι τέσσερις πια φίλοι αγκαλιάστηκαν και αποφάσισαν να συνεχίσουν το δρόμο τους όλοι παρέα!

Στον δρόμο, όλοι ήταν χαρούμενοι και το παπούτσι του αγκαθιού δεν τρύπησε τελικά γιατί είχε αγοράσει pip-toe!!!

μια φορά κι έναν καιρό απο την MELLIA

Παίζαμε με τις λέξεις ..

ΑΓΚΑΘΙ  ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ(ΧΡΩΜΑ) ΜΠΑΛΟΝΙ  ΔΕΝΤΡΟ  ΠΑΖΑΡΙ 

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ