Είπε:

"...H Ελλάδα εξακολουθεί και έχει old school Djs και ίσως από τους καλύτερους στο κόσμο. Κάνουν realtime πρόγραμμα, απόλυτα ζωντανό. Στο εξωτερικό οι περισσότεροι DJs παίζουν "προ-μιξαρισμένα" sets που "αναπαράγουν" σε πραγματικό χρόνο, με όλα τα cue των τραγουδιών στην θέση τους και με το "automix" πατημένο για σιγουριά... Κάτι σαν τους ψευτοDJ των δεκαετιών '80 και '90 , που είχαν τα βινύλια αριθμημένα και στην σειρά, να παίζουν την ίδια "κασσέτα" ξανά και ξανά κάθε βράδυ, με την ίδια ακριβώς σειρά, αλλά σε "ενότητες" για να μην κουράζεται το κοινό τους. Τους άλλαζες την σειρά των δίσκων και τρέχανε και δε φτάνανε, γιατί ούτε τα εξώφυλλα από τους δίσκους δεν ξέρανε!

Όσο για την μουσική παιδεία του εξωτερικού, αρχίζω να αμφιβάλλω όλο και περισσότερο με το κάθε ταξίδι που κάνω εκεί. Μουσική μνήμη χρυσόψαρου για τους περισσότερους και υπερεξειδικεύση που τους έχει αδρανοποιήσει το αισθητήριο και τους έχει παγιδέψει στον μικρόκοσμο της μουσικής που παίζουν, χωρίς να μπορούν να προσαρμοστούν στα νεότερα ακούσματα και να τα συνδυάζουν με τα ήδη υπάρχοντα. Και επειδή αυτό έχει γίνει ο κανόνας, έχουμε εδώ και 10 χρόνια τα ίδια presets στην trance...

Ας κάνουμε λίγο τις συγκρίσεις: Η trance άλλαξε από το 1987 (αρχαία μορφή ως acid house) έως και το 1997 (αποκρυστάλλωση των βασικών παραλλαγών της) 20 - και βάλε - φορές.
Από το 1997 έως και το 2010 πόσες φορές άλλαξε;;;

Όσο για την House, από την στιγμή που η Progressive έφτασε να φλερτάρει με τα 122bmp, καλά να πάθουμε.

Τέσπα, το εξωτερικό δεν έχει μουσική παιδεία. Δεν έχει καμία σχέση αυτή η Ευρώπη με την Ευρώπη των προηγούμενων δεκαετιών. Απλά είναι οργανωμένοι εκεί και η Dance μουσική δεν είναι στιγματισμένη κοινωνικά όπως εδώ. Και μπορεί και κάνει festival σε γήπεδα, με κόσμο που πάει εκεί γιατί δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει. Πολύ βαρετή η ζωή τους. Μπύρα και χασίσι, τίποτα άλλο. Άχρηστο κοινό, σήμερα ακούει εσένα και αύριο schlager... Καλύτερα με τους χίλιους τρελούς εδώ, παρά με τους χιλιαδες μαστουρηδες εκεί.

Η ανατολική Ευρώπη έχει ανέβει πολύ στην χορευτική μουσική, γιατί εκεί βρίσκουν οι δυτικοευρωπαίοι κοινό πλέον για την μουσική τους. Η Πολωνία είναι ότι η Γερμανία πριν 10 χρόνια. Η Ρουμανία χρησιμοποιεί την Dance σκηνή για τους ίδιους λάθος λόγους που την χρησιμοποίησαν εδώ στην Ελλάδα στα μέσα/τέλη της δεκαετίας του 1990 (ναρκωτικά, πουτάνες, κλπ - και οι Ρουμάνοι έχουν πάρα πολλά τέτοια).

Οι Βούλγαροι ίσως να είναι οι ποιο σοβαροί τελικά. Και ξέρεις τι σκοπεύουν να κάνουν; Να γίνουν η Ibiza της Μαύρης Θάλασσας! Και να δεις, ότι θα το καταφέρουν! Ακόμα και εγώ προγραμματίζω ταξίδι για εκεί.

Αντίθετα, εμείς έχουμε την Μύκονο ως το ποιο ακριβό νησί της Ευρώπης, την Κρήτη ανεπίσημη αγγλική τουριστική αποικία και την Κύπρο τελείως αποκομμένη από εμάς  (την Ελλάδα) που στην Κύπρο, η Trance κρατάει ίσως περισσότερο από όλες τις χώρες τελευταία.

Να μην μιλήσουμε για Σκιάθο - Ρόδο - Κέρκυρα, που κάποτε ήταν ο μουσικός παλμός της Ευρώπης, χάρη στον Τουρισμό. Φέτος, με το τουφέκι τους κυνηγάνε τους τουρίστες!

Στην Αθήνα όντως δε θα βρεις κανένα club με αυτό το είδος μουσικής. Πόσο μάλλον στη Θεσ/νίκη και την υπόλοιπη επαρχία. Αλλά φταίμε εμείς. Μας έκαψε η δεκαετία του 1990.
Συγνώμη, αλλά έχουμε -παραέχουμε- χεσμένη και εμείς την φωλιά μας.

Είναι αδύνατο να αποχαρακτηριστεί η Trance στην Ελλάδα. Αυτό και μόνο αυτό ευθύνεται για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η μουσική εδώ. Βέβαια, Trance, στις εμπορικές μορφές της, θα ακούσεις τακτικά σε "καθιστάδικα". Δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα η μουσική, αλλά το ότι δεν υπάρχει ένα club που να παίζει αυτήν την μουσική.

Και αυτό, για την ώρα, δεν θα αλλάξει. Ξέρεις γιατί; Γιατί για την Ελλάδα Χορευτική μουσική σημαίνει ή ότι είσαι γκέι ή χαπάκιας. Στα υπόλοιπα, έχουμε ποζεράδες/τρέντηδες και μουνόδουλους. Αν είναι δυνατόν!

Τεράστια συζήτηση, που δεν τελειώνει εδώ εύκολα. Σίγουρα πάντως, ένα ΥΓΙΕΣ club θα βοηθούσε πολύ την μουσική. Γιατι να βρει χώρο και κεφάλαια να επενδύσει κάποιος σε ένα χώρο τόσο κακόφημο όπως ο δικός μας?..."

...και ελάλησε και αμαρτίαν ουκ έχει.

Η χειρονομία αυτή (εκτός από "απάντηση" στα Γερμανικά μέσα που δημοσίευσαν την περίφημη εκείνη εικόνα αρχαίου ελληνικού αγάλματος με παρατεταμένο το μεσαίο δάχτυλο, εξαιτίας της δυσφορίας των Γερμανών απέναντι στο οικονομικό αδιέξοδο της Ελλάδας) απευθύνεται επίσης σε:

-Όσους αγανακτούν με την περιφρόνηση που μας δείχνουν οι Γερμανοί, ξεχνώντας επιλεκτικά την περιφρόνηση που έδειχναν οι ίδιοι στον εαυτό τους όταν στέκονταν στην ουρά του βουλευτικού γραφείου για να βολευτούν σε μια θεσούλα

-Όσους νιώθουν ταπεινωμένοι από το εξώφυλλο του Focus και όχι από το γεγονός ότι απαντάει δημόσια στους Γερμανούς ο Γιώργος Τράγκας.

-Αυτούς που θυμούνται κάθε φορά ότι οι έλληνες γέννησαν τη δημοκρατία, αλλά αγνοούν τη συνέχεια: Οτι χρησιμοποίησαν τη δημοκρατία για να έχουν μια ψήφο να ανταλλάξουν με τον διορισμό τους.

-Όσους ιδιοκτήτες Cayenne κηρύσσουν με πάθος το μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα!

-Αυτούς που θεωρούν ότι «Ελληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι», κολακεύοντας έτσι τον κάθε ηλίθιο που πιστεύει ότι χωρίς να καταφέρει τίποτα στη ζωή του, δικαιούται να είναι περήφανος (χωρίς να χρειαστεί καν να μάθει ότι το «γεννιέσαι» γράφεται με δύο «ν»)

-Όσους υπερασπίζονται τα Εθνικά σύμβολα και δεν αισθάνονται προσβεβλημένοι από τη φράση «Η Ευρώπη υποκλύθηκε στην Ελληνίδα Καρυάτιδα, Ελενα Παπαρίζου στην Eurovision».

-Όσους «απόγονους του Ικτίνου και του Καλλικράτη», έχουν ταράξει το αυθαιρετάκι τους στο πανοσήκωμα.

-Σε όσους κλάνουν πάνω στην ιστορία της κατοχικής αντίστασης, εξαργυρώνοντάς την με αποζημιώσεις που θα φαγωθούν σε μερικούς διορισμούς και υπερτιμολογήσεις ακόμα, πριν επιστρέψουμε στα ιδια (a la maniere «Σχεδίου Marshall»)

-Όσους μου κάνουν την ίδια ακριβώς χειρονομία κάθε φορά που παρκάρουν το «ανεξόφλητό» τους πάνω στη διαχωριστική γραμμή των θέσεων στα parking, δείχνοντάς μου ότι το «εγώ» τους είναι πιο σημαντικό από το «εμείς».

Τα λέμε.

Ινδουισμός

Βουδισμός

Κομφουκιανισμός

Ταοϊσμός

Ζωροαστρισμός

Σιντοϊσμός

Ισλαμισμός

Χιλιασμός

Μασονισμός

Προτεσταντισμός

Ουνιταριανισμός

Ιθαγενείς Αφρικανικές Λατρείες Ανιμισμός ή Ψυχισμός

Ιουδαϊσμός

Χριστιανισμός

14 επίσημες καταγεγραμμένες θρησκείες (πλην αιρέσεων και παρακλαδίων) στις οποίες ο Θεός αγαπά και νοιάζεται για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Άραγε, Τον Θεό ποιος ή τι θα τον σώσει από εμάς τους ανθρώπους ?

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009, ώρα 15:04. Μια ιστορική στιγμή για το MusicHeaven, σημαντικότερη κι από 'κείνη της δημοσίευσης της συνέντευξης του "Λαθρεπιβάτη" Γιάννη Νικολάου...

Για να μετρήσω... "Δεν σε νοιάζει για μένα", "Εγώ φεύγω", "Σε λυπάμαι", "Φώναξε με", "Μόνο ένα θαύμα", "Η καρδιά μου είναι μεγάλη", "Για την αγάπη να γίνει ο έρωτας θεός", [ευχάριστο διάλλειμα -για να αποφύγουμε το overdose- με hithtoly, nergal, oraclas και kozanitis] και ξανά "Ποιός ξέρει?", "Με αγαπάς όσο και εγώ?", "Είδα ένα όνειρο χθες"...

...κι εγώ έναν εφιάλτη τώρα!

Όχι! Αυτοί οι τίτλοι που διαβάσατε δεν είναι από το νέο double platinum extended edition summer haly gkaly all the money flowers δίσκο της Αγγελικής Ηλιάδη. Είναι τίτλοι ποστς στην κεντρική σελίδα των blogs του M.H.

10 στα 15! Μπορείς και καλύτερα!

...κι όπως θα 'πρεπε να τελείωνε κανονικά η φώτο... "Liza32, μια παρεξηγημένη blogger", mardhm.

...με αποτέλεσμα να 'χουμε φωτεινότατες εξαιρέσεις/παραδείγματα (που έχουν πιάσει το νόημα της "διεθνής καριέρας") όπως η Μαρίνα Άννα Χατζή (καλλιτεχνικό Sasha Grey). Οι Έλενα Παπαρίζου, Monika, Δέσποινα Βανδή και Άννα Βίσση μπορούν τώρα να φαν τα μουστάκια τους!

Η πιο διάσημη πορνοστάρ αυτή τη στιγμή, είναι Ελληνίδα!

Σπουδαία καλλιτέχνης, η Ελληνίδα που δίνει τόσα ρέστα.... στις τσόντες!

Βεβαίως και  αισθανθήκαμε  κορόιδα που δεν την είχαμε πάρει είδηση τόσο καιρό που γύριζε 165 ταινίες. Αν κάποιος έχει βρει dvd της στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς του ας επικοινωνήσει μαζί μας. Είμαστε της ανάλυσης ξέρετε. Να μη γνωρίζουμε τι ρόλο βαράνε αυτοί για τους οποίους γράφουμε;

Η Σάσα Γκρέι (το καλλιτεχνικό της) βαδίζει στα 21, αλλά την έκανε από το σπίτι στα 18. Δυο χρόνια νωρίτερα είχε παρατήσει και το σχολείο …που να βρίσκεις χρόνο…

Όταν βέβαια έχεις δυνατότητες, δεν μένεις υπάλληλος, περιμένοντας τον πρίγκηπα... Γι αυτό η κοπέλα δημιούργησε δική της εταιρία παραγωγής, την "Grey Art" και έχει ήδη αρχίσει και τη σκηνοθεσία.

Σύμφωνα με εγκυρότατες πηγές του εξωτερικού jet set, η Μαρίνα Άννα είναι η διασημότερη στο είδος της, αλλά δεν έχει σταματημό. Είναι συγγραφέας βιβλίου φιλοσοφίας γύρω από το σεξ (από τις λίγες που έχουν δικαίωμα να ομιλούν) και ετοιμάζει κι άλλο αφού δεν χωρούν οι εμπειρίες στο ένα!

Ασχολέιται και με τη διαφήμιση αλλά αυτό είναι νομίζουμε περιττή αναφορά μιας και θα θυμόμαστε άλλα από κείνη.

Όταν το 2005 πήγε να σπουδάσει Yποκριτική και Kινηματογράφο, δούλευε ως στριπτηζέζ για να τα βγάλει πέρα. Δούλεψε και ως σερβιτόρα το κορίτσι αλλά, …είπαμε.

Ενώ θέλει όπως λέει να κάνει κι άλλα εκτός από πορνό, δηλώνει πως μόνο ταινία με ζώα δεν πρόκειτε να γυρίσει… είδες που έχει όρια?!?!

* Ο Περιφερειακός (τρόπος του λέγειν, αφού πλέον είναι πιο πολυσύχναστος κι απ' τη Τσιμισκή) δρόμος της Θεσ/νίκης απέκτησε Βρετανικό αέρα! Καλά ακούσατε, και πως να το πεις διαφορετικά? Αφού, όλοι οι αργόσχολοι και δήθεν νομοταγείς κολλάνε στην αριστερή λωρίδα ΜΕ 80-85 ΧΛΜ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ... και δεν νοιώθουν μήτε Χριστό, μήτε Αλλάχ, μήτε και Βούδα. Heeeyyyyy, we're not in England duuuude! Η αριστερή είναι η γρήγορη λωρίδα και οι άλλες δύο γι' αυτούς που θέλουν να πάνε πιο σιγά!

* Ανάψαν κι εκείνα τα τεράστια video walls, δίνοντας στους ταλαίπωρους οδηγούς χαριτωμένες πληροφορίες -"Drive Carefully, Respect Speed Limits", "Good Traffic Condition"- (το τελευταίο βγάζει απίστευτο γέλιο, ειδικά τη στιγμή που το βλέπεις και μπροστά σου απλώνονται τα καραβάνια των εκδρομέων σαν να φεύγουν για την ξενιτιά...). Ψωμιάδης μου μυρίζει σ' αυτή την υπόθεση...

* Ήθελα να γράψω λίγα πραματάκια σχετικά με τον Massa, τον τραυματισμό του, τις φήμες για επιστροφή Schumacher, αλλά κρατήθηκα. Δεν θα πέσω στην παγίδα. Λέξη δεν θα μου πάρεις απ' το στόμα... Με το καλό να επιστρέψεις ρε συ Fellipe, τι άλλο να πω...

* "Δεν κάνω διακοπές", δεν ξέρω τι μου λες... Το soundtrack του φετινού καλοκαιριού. Άδεια γιοκ! Μόνο δουλειά, στοπ! Α, και τα Σάββατα... χμμ...

* Ο άλλος έγραψε στο facebook του "φεύγω για διακοπές 2 βδομάδες" , το είδαν κάποιοι "φίλοι", μπήκαν και του το ριμάξαν... Να μάθεις άλλη φορά να κάνεις 2367 φίλους στο facebook (αλήθεια, πως είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει προσωπικά 2367 άτομα??? Τελικά ή το facebook είναι για άλλη δουλειά ή εγώ κάτι δεν θα' χω καταλάβει καλά...)

* Αν διανοηθώ πως δεν θα ακούσω live τα Lethal Industry και Nyana στις 9 του Σεπτέμβρη λόγω αναμενόμενης εξάντλησης των εισιτηρίων του -τέως πρίγκηψ της Trance- (κι ΟΧΙ της electronica όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν ραδιοφωνικές διαφημίσεις) Piesto... sorry, Tiesto, θα γίνω Εσκιμώος! Θα το κάψω το μηχάνημα! 2 Σεπτέμβρη πληρώνομαι ρε! Κρατήστε και για μένα ένα! Ουγκ!

* Τελευταία μαζεύω -σε γραπτή μορφή- τα συν και τα πλιν των Θεσ/νίκη και Αθήνα, να δω επιτέλους και με μαθηματική ακρίβεια ποια απ' τις δύο πόλεις μ' αρέσει πιο πολύ... Τα βάζω κάτω και μου βγαίνουν περισσότερα συν για την Αθήνα... Όποιος μπορεί να βοηθήσει να αντιστραφούν τα στατιστικά δεδομένα, ευπρόσδεκτος.

* Όποιος μου ξαναπεί "Καλό Χειμώνα" απ' τις 17 του Αυγούστου, θα του πιω το αίμα!

(Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις.
Ο ήχος των δεικτών την ύπαρξή σου βιάζει και συ θέλεις να τρέξεις,
τότε εμφανίζονται μονοπάτια...)

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα, αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα 'ναι μακρύς και γλυκός και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ' ένα ξέφωτο να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο.
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ' όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα, κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.

Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά, προάγγελοι θανάτου στιχοισμένοι σε σειρά και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έλξη που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης, με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν και προχώρησα πιο πέρα.
Ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα.
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρια γνώριμες, αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού

...και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει:
"Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή"

Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει.
Εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει.
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ κι όταν για μένα θα μιλάτε, θα σωπαίνω.
Θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω.

Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι όρθιο ακόμα, να 'μαι μόνος στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ' τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι, ίσως δάκρυσα πιο πέρα στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα.
Γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο, ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ' της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές που απ' τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.

Κυνήγι μαγισσών γι' αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μία κι είπε τα παρακάτω λόγια:
"Κρύβω μέσα μου", λέει, "μια άπ' τις προφητείες, όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες".
Σκέψεις βγαλμένες απ' της ψυχής μου τα υπόγεια, μ' ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια.
Κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα μ' ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.

Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα, τα όνειρα που πεθαίνω, για μένα είναι τα καλύτερα.

Έτσι φαίνεται. Έχει καιρό που μου την έχει "βιδώσει" για τα καλά αυτή η λεξούλα. Δε νομίζω πως πρόκειται για κόμπλεξ, μιας και παρατηρώ ότι πολλοί είναι αυτοί που την αποφεύγουν (σκοπίμως ή όχι, δεν έχει και πολύ σημασία).

Ο ήχος και μόνο, της λέξης αυτής είναι... κάπως... αποστροφικός.

Είναι η λέξη "εγώ".

Θεωρώ πως είναι περιττή, πολύ περιττή, άνευ ουσιαστικού λόγου ύπαρξης (στην πλειονότητα των περιπτώσεων) στην ελληνική γλώσσα τουλάχιστον, από τη στιγμή που τα ρήματα κλίνονται, άνετα μπορείς να δώσεις νόημα και κατεύθυνση στην πρότασή σου και χωρίς αυτή. Άσε που όταν τη βλέπεις τυπωμένη σε άρθρα, ρεπορτάζ, σχόλια, γνώμες, κ.τ.λ. κάτι δεν κάθεται καλά στο μάτι.

Τη συναντώ μπροστά μου πολύ συχνά, σε στύλ: "Εγώ νομίζω πως δεν...", "Εγώ πάντως θα σε συνιστούσα να...", "Αυτό που θα σου πρότεινα εγώ είναι..." και άλλα τέτοια "όμορφα"...

Και τώρα δες τι όμορφα που ακούγεται:

"Δεν θα σου συνιστούσα να το..." , "Νομίζω πως καλά κάνεις και..." , "Πάντως, δεν θα συμφωνήσω στο ότι...".

Ε?!

Δεν κρύβω πως μου προκαλεί μια δυσφορία, μια τάση προς ειρωνία (καλοπροαίρετη φυσικά, πες την κι αστεία) απέναντι σ' αυτόν που την ξεστομίζει. Δηλαδή, λες μια πρόταση, χρησιμοποιείς πρώτο ενικό στο ρήμα και βάζεις τη λέξη "εγώ". Ποιά η χρησιμότητα της λέξης αυτής?!?! WE DON' T SPEAK ENGLISH, ALLAH DAMMIT!!!

Τη συναντώ, επίσης, σε στίχους ελληνικών φθηνών τραγουδιών! Χα! Eκεί είναι το μεγάλο γλέντι! Βέβαια, χρησιμοποιείται συχνά όταν ο "καλλιτέχνης" στιχουργός φτάνει σε τέλμα την έμπνευσή του και χρειάζεται κάτι απλό για να συμπληρώσει τη ρίμα.

Παράδειγμα:

"...Να μπορούσα να 'μουν θάλασσα εγώ, ώωωω ωωω,
στη Θεσσαλονίκη να 'ρθω να σε βρώ..."
(Άννα Βίσση: "Για Ένα Λεπτό")

Ναι βρε θεία, ΕΣΥ θα 'σουν θάλασσα, ποιός άλλος, η γάτα μου ο Γιακουμής?!

"...Εγώ γυρνώ ανάποδα όλη τη Γη,
εγώ τρελό και πειραγμένο παιδί..."
(Μιχάλης Χατζηγιάννης: "Ανάποδα")

Πειραγμένο παιδί..... σίιιιιγουρα!

Εν κλειτωρίδι, μπχχχχχ, κατακλείδι ήθελα να πω, με το μπαρδόν... ΕΓΩ νομίζω πως χρειάζεται να την καταργήσουμε αυτή τη λέξη δια παντός. ΕΓΩ δεν θα την ξανά προφέρω γιατί ΕΓΩ δεν είμαι εγωιστής, αφού ξέρεις πως ΕΓΩ, κατά βάθος, μιλάω σοβαρά...!

ΕΓΩ σας εύχομαι να 'χετε ένα όμορφο βράδι, ειλικρινά, διότι ΕΓΩ μιλάω με την καρδιά μου!...

- Το πότε θα σταματήσει επιτέλους αυτό το καιρικό "ανέκδοτο". Ξυπνάς πρωί κι αντικρύζεις λιακάδα! Έρχεται το μεσημέρι, συννεφιά. Απογευματάκι, ε, να μην ρίξει καμιά ψιλή? Κρίμα είναι. Και το βράδυ, αέρας. (Για το τελευταίο βέβαια, παραπονιούνται μόνο οι κυρίες που έριξαν τόνους λακ στα μαλλιά τους για να βγουν να χαριεντιστούν στα παραλιακά πολιτιστικά κέντρα.) Και την επομένη ξανά μανά η ίδια κατάσταση... Φφφφ, σαν τα μωράκια που δεν ξέρουν τι θέλουν κάνεις ρε ουρανέ... Σταθεροποιήσου λιγάκι, Ιούλιος μπήκε!

- Το ότι όταν οι προσδοκίες σου για το Σαββατοκύριακο είναι υψηλές, φαντάζεσαι πράματα και θάματα και περιμένεις πως και πως να φτάσει, συνήθως κάτι συμβαίνει (στη ψυχολογία σου) και λες "δεν πειράζει, το άλλο Σ/Κ". Μόνο που περνάνε κι αυτά χωρίς να το καταλάβεις. Σαν να 'χουν δίκιο αυτοί που λένε πως "αξίζει περισσότερο η διαδρομή, το ταξίδι, παρά ο τελικός προορισμός".

- Βαρέθηκα πια να κάνω μπάνιο (στον ιδρώτα) αμέσως μετά απ' το μπάνιο που έκανα (με νερό στη μπανιέρα). Τι aircondition δοκίμασα, τι ανοιχτά παράθυρα να κάνει ρεύμα, τι ξανθές οάσεις να μου κάνουν αέρα ως άλλος Δερβέν Αγάς... NO FUCKIN' PROFIT!!!

- Η εκδρομή με ιστιοπλοϊκό (απ' αυτά που διοργανώνει η Γραμματεία Νέας Γενιάς μωρέ, ξέρεις τώρα... :p ) είναι μόλις 3 βδομάδες μακριά! Να και κάτι που αγωνιώ να έρθει, για να δω πως είναι να χορεύεις ντίρλα σε ιστιοπλοϊκό, όχι για τις γυναίκες :p. Υπάρχει ασφαλώς και μια μικρή αγωνία για τη σωματική ακεραιότητα των αρρένων που θα παραβρίσκονται στο ιστιοπλοϊκό, οι οποίοι άνδρες φτάνουν στον συγκλονιστικό αριθμό των .... 2 ατόμων! Οι υπόλοιποι 6 θα είναι γυναίκες, Θεός φυλάξοι απ' τις evil προθέσεις τους! Βλέπω να καταλήγουμε φυμωμένοι στον πάτο της θάλασσας... Και κάπου εδώ να διατυπώσω την απορία μου, τι μπορεί να το θέλει μια γυναίκα το πιστολάκι για τα μαλλιά εφόσον θα είναι στο καράβι για 3 μέρες?!?!?!?!?!  Ο Ε Ο ?!?!

- Σε συνέχεια του προηγουμένου, ακριβώς την ίδια ημερομηνία θα παίζει ο Armin (τι πάει να πει "ποιός Armin"?) στην Ελλάδα για δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά. Χάνεις την πρώτη του Armin λόγω πυρετού, χάνεις Tiesto λόγω δουλειάς, χάνεις Armin ξανά λόγω εκδρομής, χάνεις την μπάλα, τ' αυγά και τα πασχάλια... ε άι χάσου ρε χαμένε!!!!

- Γκούχου γκούχου..... Στη Λούτσα, στις 18 του Ιούλη, θα υπάρχει κάνα motel, hotel, παράγκα, σκηνή προς ξεκούραση τριών ταλαίπωρων κορμιών για κανά 6άωρο υπνάκο?!  Guest what.......... :)

-Ωραία! Μου ζήτησες να 'ρθω να σε δω, να δω τις δουλειές σου, τα καζάντια σου, τους καινούργιους φίλους του Βορρά, τις πόλεις, τα θέατρα, τους κάμπους, τα βουνά και τα λαγκάδια. Ήρθα, σε είδα, χάρηκα και τώρα πρέπει να φύγω, να κατεβαίνω σιγά σιγά κι αφού σου πω "σ' ευχαριστώ πολύ για όλα", δεν ξέρω αν πρέπει να σου πω κάτι που με πίκρανε... Με φαρμάκωσε.

-Τι έπαθες? Τι σου κάνανε πάλι? Έλα, πες το.

-Να το πάρει το ποτάμι?

-Από ποτάμια εδώ άλλο τίποτα!

-Τώρα πως μιλάς κι εσύ έτσι? Δηλαδή εμείς δεν έχουμε ποτάμια? Κανονικά θα 'πρεπε να μην το θίξω το θέμα καθόλου. Έλα όμως που μέσα μου κάτι με αγκυλώνει συνεχώς.... είναι κι ο χαρακτήρας μου βλέπεις...

-Γνωστό αυτό. Η Καλαμάτα ποτέ δεν πεθαίνει. Το μαντύλι μαντύλι, ο χορός χορός, ο σκοπός σκοπός.

-Λοιπόν, άσε τις εξυπνάδες. Θέλω να μου δώσεις μια απάντηση, σωστή, μετρημένη, σοβαρή.

-Αν μπορώ, ευχαρίστως.

-Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις τι έχουν όλοι οι Βόρειοι με την Πελοπόννησο, με τους Πελοποννήσιους? Γιατί διαμαρτύρονται συνεχώς? Γιατί ότι κακό τους συμβαίνει το φορτώνουν σε μας?

-Σε ποιούς?

-Σ' εμάς τους Νότιους.

-Υπερβολές! Ίσως κατάλαβαν ότι είσαι ευσυγκίνητος Μωραΐτης και σε πείραξαν. Μην τα παίρνεις τοις μετρητοίς.

-Κοίταξε να δεις... δεν είμαστε παιδάκια. Καταλαβαίνουμε. Δεν ανοίξαμε και καφενείο με ταμπέλα "Ο Καλαματιανός" στο Βορρά. Δεν μπορούμε να πούμε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Άσε που το ελληνικό Σύνταγμα τα έχει λύσει αυτά τα θέματα νομίζω. Από τη μία δεν μπορώ να μην πω, να μη δω την ανάπτυξη, την πρόοδο που έχει ο Βορράς, αυτό φαίνεται. Μπράβο! Δρόμοι, Εγνατίες οδοί, θαύματα, κι από την άλλη ν' ακούω όλα αυτά. Ενώ εμείς...

-Πάλι εσείς?

-Ναι. Πάλι εμείς. Θέλω τρεις ώρες από Καλαμάτα να βγω στην Τρίπολη. Άσε αν θέλω να περάσω απ' τους φίλους μου στη Ζαχάρω, στην Ανδραβίδα. Και να ακούω λοιπόν κι από πάνω ότι όλες οι κακοδαιμονίες αυτού του τόπου οφείλονται στους Πελοποννήσιους? Υπάρχει πιο φτωχό μέρος από την Πελοπόννησο σήμερα? Σε ρωτάω!

-Και φταίει ο Βορράς γι' αυτό? Δεν νομίζω ότι είσαι τόσο αφελής.

-Όχι παιδί μου, δεν λέω αυτό. Ρωτάω γιατί τόσο επίμονα, τόσο μονότονα οι Βόρειοι έχουν κακή, φοβική γνώμη για τους Πελοποννήσιους.

-Έλα ρε, γι' αυτό μου μαράζωσες? Σε πείρανε χαμπάρι. Σε είδανε έξυπνο, καπάτσο, ομορφόπαιδο -παίζει και το μάτι σου εδώ που τα λέμε- και θα τους τρόμαξες φαίνεται. Σου λένε, μη μας πάρει και το ματς εντός έδρας ο Πελοποννήσιος!

-Πάλι λάθος κάνεις. Το πρόβλημά τους όπως κατάλαβα, δεν είναι οι Πελοποννήσιοι, είναι η Πελοπόννησος.

-Άκου! Άκου πράματα!...

(άρθρο στο Culture, τεύχος 71)

Είναι cute, συμπαθέστατος, superhero και έχει το αρχικό γράμμα "D" στη στολή του!

Το αφιερώνω με πολύ τρέλαααααα!

Enjoy!

Υ.Γ. Da da da daaaAAaaAaaa...

"Τον χειμώνα παγώνουν τα απ'αυτά μας, το καλοκαίρι καίγονται τα απ'αυτά μας, δεν αντέχω άλλο!" (απελπισμένος πελάτης σε κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών για αλλαγή κλιματιστικού με κρατική επιδότηση που ξεκίνησε σήμερα)

Τελικά τι φταίει? Ο καιρός ή τα απ'αυτά μας?

"Ο Μπρούνο Τσιρίλο είναι πολύ κοντά στο να υπογράψει με τον Π.Α.Ο.Κ." (από τις ειδήσεις της ΝΕΤ)

Κατάλαβα... Κονσεϊσάο, Γκαρσία και Τσιρίλο... με 8 παίχτες θα παίζουμε τη νέα σεζόν σε κάθε ματς απ' τις κόκκινες που θα τρώμε...

"Η τηλεόραση έχει δύναμη. Σε παίρνει μηδενικό και σε κάνει νούμερο" (από τοίχο του Α.Π.Θ.)

Τα "νούμερα" φέρνουν νούμερα, Βέβαια, το να θεωρείσαι Νο1 στην τηλεόραση δεν είναι και κάτι για το οποίο θα πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανος, μιας και το "ένα" είναι λίιιιγο πιο πάνω απ' το "μηδέν"...

"Ο Τρεμόπουλος είναι ο πρώτος Ευρωβουλευτής που βγάζουν ποτέ οι Οικολόγοι Πράσινοι" (από τις ειδήσεις της ΝΕΤ)

...και αυτό φαίνεται να θορύβησε μερικούς λόγω των γνωστών θέσεων του Ευρωβουλευτή περί Σκοπίων, Κεμάλ Ατατούρκ κ.α.

Well, το ζουμί βρίσκεται αλλόυ! Περιμένω πως και πως την πρώτη ατάκα που θα πετάξει τη στιγμή που θα αντικρύσει την Ρουνάμα Ευρωβουλευτή Έλενα Μπασέσκου (φώτο επάνω) ο ένας, ο μοναδικός, ΤΟ αρσενικό, ο μάδαφάκα της γειτονιάς των Βαλκανίων, ο τιμημένος Έλληνας ΛΟΚατζής, ο "Άδωνης" της ελληνικής πολιτικής σκηνής, Θανάσης Πλεύρης.

Σκέφτηκαν οι Ρουμάνοι, "τέτοιο κάλος δεν πρέπει να πάει χαμένο και να μείνει στα στενά σύνορα της χώρας μας" και την ψήφισαν. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο φαίνεται να σκεφτήκαμε κι εμείς, μόνο που αντί για κάλος στείλαμε έναν "κάλο"...

Ο Γιάννης Ντούσκος δεν είναι ούτε ο πρώτος και σίγουρα δε θα είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που όταν ήταν πιτσιρικάς οι γονείς του τον πήγαν σε ένα ωδείο, του ίδιου του καλάρεσε, συνέχισε τις κλασικές μουσικές του σπουδές, τις οποίες ολοκλήρωσε πριν καν κλείσει τα 20 για να καταλήξει όχι να διδάσκει και αυτός με τη σειρά του σε ένα ωδείο ή να δίνει κονσέρτα για κοστουμαρισμένους θιασώτες της κλασικής μουσικής, αλλά να ανακαλύψει το φως το ηλεκτρονικό και να αρχίσει να παίζει με μπλιμπλίκια. Είτε για άλλους, ως DJ, είτε για πάρτη του, ως συνθέτης. Δηλαδή πάλι για άλλους.

«Τόσο κάποιος με ακαδημαϊκές γνώσεις μουσικής όσο και κάποιος αυτοδίδακτος έχουν τις ίδιες πιθανότητες να γράψουν κάτι όμορφο. Αυτά στη θεωρία βέβαια. Στην πράξη, οι μουσικές γνώσεις είναι ένα πολύ καλό εργαλείο όταν έχεις κολλήσει κάπου ή όταν απλά έχεις ξεμείνει από ιδέες. Κι όμως, είναι κάτι που συμβαίνει ακόμα και στους καλύτερους.  Σε αυτή την περίπτωση, ένας μουσικός με γνώσεις έχει σαφές πλεονέκτημα», λέει σήμερα ο Dousk , ο οποίος έκλησε αισίως τα δέκα χρόνια (όχι φαγούρας, αλλά) ηλεκτρονικής δημιουργίας, και από το 1998, οπότε και ξεκίνησε ως μουσικός παραγωγός για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μέχρι και σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεταξύ άλλων δουλειές του στο εστέτ καναδέζικο label Blaq Velvet, άλλο ένα στη Bedrock του «πολύ» John Digweed, ενώ πριν από τρία χρόνια περίπου χρόνια ακούστηκε πολύ και εντός των συνόρων, με το πρώτο του album «D.I.Y.» να φέρει τη «λίρα εκατό» σφραγίδα της Klik Records.

«Τα παιδιά της Κlik έχουν καταφέρει πολλά και είναι ένα σημαντικό highlight για την Ελλάδα στο εξωτερικό. Θέλει guts για να έχεις μια τέτοια εταιρία στην Ελλάδα, πόσο μάλλον όταν το κάνεις  με επιτυχία για 7 χρόνια», θα πει ο ίδιος και θα έχει - τι άλλο; - δίκιο. «Γενικά η μεσόγειος είναι λίγο "καμένη γη". Κάτι συμβαίνει που έχει να κάνει με το lifestyle προφάνως. Όταν αυτοί που θέλουν να χορέψουν είναι δακτυλοδεικτούμενοι υπάρχει πρόβλημα. Ευτυχώς για κάποιους σαν κι εμένα ο υπόλοιπος πλανήτης δεν υποφέρει από τέτοιου είδους κολλήματα».

O Dousk κυκλοφορεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του ("Kind Of Human ") που τον βρίσκει να παραστρατεί ολίγον τι από τη μέχρι τώρα progressive house ρότα του για να τεστάρει τις αντοχές του ακόμη και σε πιο «κανονικά» τραγούδια, λοξοκοιτώντας από το ροκ μέχρι την tropicalia. «Αν νιώσω ότι κάτι χρειάζεται φωνή, δε θα διστάσω να χρησιμοποιήσω μια συλλαβή αποτυπωμένη σε ένα γραμμόφωνο η να μπω σε ένα studio και να ηχογραφήσω κάτι original, ακόμα και ένα πλήρες τραγούδι» θα πει ο ίδιος. Τελικά πως την έχει δει; DJ, παραγωγός ή συνθέτης;

«Ο DJ παίζει μουσική άλλων και σπάνια γράφει δικιά του. Ο παραγωγός/συνθέτης μπορεί να είναι και DJ αλλά δεν είναι απαραίτητο. Ο πυροσβέστης σβήνει φωτιές και ο Μπομπ ο Μάστορας φτιάχνει σκεπές και έχει επαγγελματικό δίπλωμα για μπουλντόζα. Κάνει ζέστη ε;»

Πολύ, Dousk! Πάρα πολύ!!!

" ...I don't want a girl that's with the band
I just want a girl that's gonna hold my hand
No more songs about sex, drugs and rock and roll
It's boring!

Bang, bang, rock and roll
Bang, bang, rock and roll
Bang, bang, rock and roll
I can't stand the sound of the Velvet Underground
(White Light! White Heat!)
I can't stand that sound the second time around

Once is enough!
Once is enough!
Once is enough!
O-N-C-E    I-S    E-N-O-U-G-H ! "

Γιατί από όλα τα πολιτισμικά σύνολα με μονοθεϊστική παράδοση, ο καπιταλισμός, τα κομμουνιστικά ιδεώδη, ο σοσιαλισμός, ο αναρχισμός, οι πολλές και διάφορες εξισωτικές, κολεκτιβιστικές, αντιεξουσιαστικές και αυτοδιαχειριστικές πολιτικοκοινωνικές θεωρίες, γεννήθηκαν, άνθησαν και καρποφόρησαν σε γη χριστιανική ?

Γιατί οι προτεστάντες -πρώτοι καπιταλιστές και ιδεολογικοί πρόγονοι της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης θεωρίας και πρακτικής- υπήρξαν οι πρώτοι που έσπευσαν να αντικαταστήσουν τις εκκλησίες στα κέντρα των πόλεων (δηλαδή, τα κέντρα της οργανικής δραστηριότητας της ανθρώπινης κοινότητας) με τράπεζες, χρηματιστήρια και λοιπά ευγενή και φιλάνθρωπα εμπορικά ιδρύματα ?

Γιατί η συμμαχία των ισχυρών μιας άλλης εποχής (το ιερατείο της Σανχεντρίν και οι Ρωμαίοι) καταδικάζει σε θάνατο αυτόν που διδάσκει την άρνηση της βίας, τη συγχώρεση και την οικουμενική αγάπη ?

Είναι γνωστό πως η γυναίκα ξέρει καλύτερα απ' τον άνδρα να φροντίζει για την ποιότητα της διατροφής, από αρχής του κόσμου. Εκεί που έχεις στρωθεί να απολαύσεις τη ζεστή ανθυγειηνότατη πίτσα, έρχεται να σε ξενερώσει.
-"Μωρό μου, να σου καθαρίσω ένα μηλαράκι?", είπε η Εύα στον Αδάμ.

Αφού όμως ετοιμάσει το μηλαράκι, θα ζητήσει ένα δωράκι σαν αντάλαγμα της καλής της πράξης. Μάλιστα, το δώρο αυτό θα είναι τέτοιο που ίσως να αναγκαστείς να το ψάχνεις για καμιά δεκαετία ή και να φτάσεις στο σημείο να προδόσεις φίλους.
-"Και μην τολμήσεις να επιστρέψεις αν δεν μου βρεις την ενυδατική κρέμα και το σαπούνι jojoba  που σου έγραψα στον πάπυρο", είπε η Πηνελόπη στον Οδυσσέα.
-"Αγάπη μου, είδα έναν υπέροχο χιτώνα, μόνο τριάντα αργύρια κάνει", είπε η γυναίκα του Ιούδα.

Και σαν να μη φτάνουν αυτά, έρχονται και τα διαφόρων ειδών παράπονα από πάνω.
-"Τζουτζούκο μου, αυτά τα σαπούνια Μασσαλίας δεν κάνουν καλό αφρό", είπε η Εύα Μπράουν στον Αδόλφο.

Συνήθως έχει και τις καλύτερες προτάσεις για την εκδρομή του Σαββατοκύριακου.
-"Σήμερα λέω να πάρουμε το cabrio", είπε η Τζάκι Κένεντι στον Τζον.

Η ζήλια της γυναίκας, σχεδόν πάντα, είναι παροιμιώδης.
-"Και ποιός είναι ο Μάο να έχει τέτοιο τείχος κι εμείς όχι?", είπε η κυρία Ούλμπριχτ στο σύζυγό της στην Αν. Γερμανία το 1961.

Κι όταν η κουβέντα φτάσει στα παιδιά, σε χτυπά στο ευαίσθητο σημείο, σε συγκινεί και δεν μπορείς να αντιδράσεις διαφορετικά.
-"Γιώργο, ο αχαΐρευτος ο γιός μας πάλι δεν μπήκε στο Πολυτεχνείο, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να μπει", είπε η Δέσποινα Παπαδοπούλου το 1973.

Κάπου εκεί αγανακτείς και αποφασίζεις να δράσεις, σ' έχει φτάσει στο αμήν, θες να την εξοντώσεις, κι αυτήν και τη μάνα της που σου τα ζαλίζει.
-"Οσάμα, θα πάμε στη Νέα Υόρκη με τη μαμά για ψώνια, αλλά με διαφορετικές πτήσεις", είπε η κυρία Μπιν Λάντεν.

Buy it, use it, break it, fix it,
Trash it, change it, mail - upgrade it,
Charge it, point it, zoom it, press it,
Snap it, work it, quick - erase it,
Write it, cut it, paste it, save it,
Load it, check it, quick - rewrite it,
Plug it, play it, burn it, rip it,
Drag and drop it, zip - unzip it,
Lock it, fill it, call it, find it,
View it, code it, jam - unlock it,
Surf it, scroll it, pause it, click it,
Cross it, crack it, switch - update it,
Name it, rate it, tune it, print it,
Scan it, send it, fax - rename it,
Touch it, bring it, Pay it, watch it,
Turn it, leave it, start - format it. 

Technologic... 

Technologic... 

Technologic...

(ένα τεράστιο "ευχαριστώ" στον Guy-Manuel και στον Thomas)

Είναι καθισμένος στο λεωφορείο με αριθμό 12, στην αρχή της Τσιμισκή. Σε θέση πίσω και δεξιά του λεωφορείου. Κοιτάζει απ' το παράθυρο έξω τις βιτρίνες. Τον κοιτάζει κι ένας επιβάτης εξ' αριστερών του, μάλλον αλλοδαπής προελεύσεως, ανατολικά της Ελλάδος. Μ' ένα απαθέστατο, ψυχρό και ανέκφραστο βλέμα ανταποδίδει. Δείχνει να απομακρύνεται ο "κίνδυνος εξ' ανατολάς"... και συνεχίζει το αγνάντεμα των βιτρινων...  "Νo harm" και "so far, so good" είναι οι πρώτες ατάκες που έρχονται να στριμωχτούν στο μυαλό του.

Στα ακουστικά του οι Killing Joke με το "Complications" τους. Στο μυαλό του να φτιάξει μια punk/noise/industrial μπάντα με φιλαράκια του. Φλασιά με τους Big Black, λίγο πιο κει και οι Nine Inch Nails παρέα με τους Misfits... "hm, I can do that" σκέφτεται. Και οι βιτρίνες συνεχίζουν και περνούν μπρος απ' τα μάτια του. Στάση να ανανεωθεί το επιβατικό κοινό, άλλοι παν, άλλοι έρχονται. "huh! Still no harm."

Ακριβώς δίπλα και πίσω απ' τη στάση υπάρχει ένα κοσμηματοπωλείο. Κοιτώντας τα εκθέματα της βιτρίνας, αυτά εξαφανίζονται! Δε βλέπει πουθενά κοσμήματα! Αντ' αυτών, στα μαξιλαράκια που αναπαυοταν ως πριν τα διαμαντένια κολιέ και δαχτυλίδια, βλέπει αποτρόπαιες εικόνες, σαν φωτογραφίες, βαλμένες εκεί πάνω, στα βελούδινα μαξιλαράκια. Συγκρατεί μία στη σκέψη του.

Στη θέση ενός διαμαντιού τώρα υπάρχει μία φωτογραφία ενός μαύρου Αφρικανού που μαστιγώνεται από κάποιον λευκό και του 'χει πάρει -έναντι τιποτένιας αμοιβής- ένα ακατέργαστο διαμάντι που μόλις βρήκε στο χώμα σ' ένα χρυσορυχείο της Αφρικής.

Παρακάτω, μια βιτρίνα από κατάστημα με είδη αθλητικών υποδημάτων. Το ίδιο σκηνικό! Φωτογραφίες αντί αντικειμένων. Και πάλι μία συγκρατεί καλά. Στη φωτογραφία απεικονίζονται δεκάδες παιδιά, μάλλον Κινεζάκια, πάνω από ραπτικές μηχανές και ένας ψηλός με καπέλο, όρθιος, σαν να τους φωνάζει "πιό γρήγορα, θέλουμε κι άλλα, κι άλλα".

Κι άλλη βιτρίνα πιο κει! Μα τώρα κλείνει τα μάτια του. Δε θέλει να δει αντί βιβλίων που υπήρχαν στη βιτρίνα, φωτογραφίες με κομμένα δάση...

"Oh! That hurt!!!" και κατεβαίνει γρήγορα γρήγορα στην επόμενη στάση.

Προσπαθεί ως τώρα να καταλάβει πως έγινε αυτό. Γιατί? Είναι 102% βέβαιος ότι εκεί, στις βιτρίνες, υπήρχαν εμπορεύματα, προϊόντα, δείγματα, χειροπιαστά. Μα... δεν έβλεπε αυτό που υπήρχε εκεί (διαμάντι, παπούτσι, βιβλίο), έβλεπε μέσα τους, το τι προηγήθηκε μέχρι να γίνουν προϊόντα και να βρίσκονται στις βιτρίνες. Σχιζοφρενής? Μμμ... Ρομαντικός? Μπα... Ανθρωπιστής? Μηδενιστής? Έξυπνος? Αγανακτησμένος? Διορατικός? Φαντασμένος?

Τι απ' όλα ρε γαμώτο?...

Ακούστηκε το 1970 στην ταινία "Αστραπόγιαννος".
Λογοκρίθηκε και αλλάξανε στίχους.
Η Παρασκευή είχε θεωρηθεί ημέρα με ύποπτο νόημα (αναγωγή στο Πραξικόπημα)...
Έτσι ο στίχος άλλαξε...
Αφιερωμένο στους "γιατρούς" εκείνης της ημέρας που έκαναν λάθος διάγνωση και τοποθέτησαν τον ασθενή "στο γύψο"...

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Καίτη Αμπάβη
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Λαμπράκη

Και πού να ρίξω το μεγάλο μου καημό
όπου θ' ανοίξει η γης, θ' ανοίξει η γης
και θα ραΐσει το βουνό

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
(Παρασκευή μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό).

Και τα κορίτσια ρίξανε κάτω τα μαλλιά
για να πιαστείς αϊτέ, να πιαστείς αϊτέ
ν' ανέβεις απ' τη λησμονιά

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
(Παρασκευή Μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό). 

...ακόμη ακολουθώ τη ζωή πιο πιστά, με τη μόνη διαφορά ότι το 'χω πάρει προσωπικά. Χαλαρά. Κι ορισμένα έχουν αλλάξει από παλιά.

Οι δύσκολοι καιροί είν' εδώ κι εγώ προσπαθώ ν' ανταπεξέλθω απέναντι σ' αυτούς σαν ήρωας. Έρωτες, αγάπες, φασαρίες, δουλειές, γροθιές. Κι από το σύστημα έμαθα ν' απορροφώ το κράτος.

Μα το χτύπημα του καθένα με πένα και χαρτί που βγάζω, παρουσιάζω ένα κομμάτι της τέχνης του δρόμου, ένα κομμάτι του πόνου, ένα κομμάτι της αδιαφορίας του κόσμου προς του αδύναμους που θέλουν βοήθεια.

Μήπως βρίσκεις τα λόγια μου ηλίθια?

Εφησυχασμό ζήτησες για να μη βρω την αλήθεια. Μα συνεχίζω ακάθεκτος δίχως να μου πάρουν την προσοχή τα στήθια μιας γυναίκας.

Αν πέσω σε παγίδα και χαθώ έχω πυξίδα. Μακρία από μένα τ' όνειρο και τ' άγγιγμα του Μίδα. Υπάρχει ελπίδα. Κι η ελπίδα είν' αθάνατη, ζω μαζί της εδώ και χρόνια κι είμαστε άνετοι.

Αν σκοντάψω και πέσω μετά από λίγο θα 'μαι όρθιος, κινούμαι αισιόδοξος, παράλληλα ορθόδοξος. Ο λοξός δρόμος δεν ταιριάζει σε μένα, δεν παίζει να 'μαι ποθητός σε πολλούς κι ας δίνω αγάπη στον καθένα.

Τι να κάνεις, έτσι είν' η ζωή. Εκεί που αγαπάς δίνεις και δεν παίρνεις κι εκεί που δεν το περιμένεις παίρνεις από άσχετους τόσα πολλά, που στην τελική χαίρεσαι σαν μικρό παιδί διπλά!

Προσπαθώ να μην βαδίζω σε μονοπάτια τυφλά, προσπαθώ να 'χω τα μάτια μου πάντα ανοιχτά. Τ' αφτιά μου για ν' ακούω και το στόμα να μιλάω όταν παν' να μου αρπάξουν όλα αυτά που δικαιούμαι.

Δυστυχώς υπάρχουνε πολλοί που απλώνουν χέρι, μα ο Νίκος είν' πιο έξυπνος κι ο Νίκος θα στη φέρει.

Πολλοί μέχρι το σήμερα μ' "αρπάξανε" χαρές που μ' ανήκαν, μα ως εδώ και μη παρ' έκει, αυτά κοπήκαν! Όποιος ξανά απλώσει χέρι σ' όλα αυτά που δικαιούμαι -στο λόγο της τιμής μου- θα τον βρω από κοντά να πούμε ότι δεν έχουμε πει, να μου πει το "γιατί".

Κι αν δε μου απαντήσει, λυπάμαι, γιατί...

...ένα χρόνο πιο μετά από τα είκοσι εφτά ακόμη ακολουθώ τη ζωή πιο πιστά!

Κάποιοι απ' τους πιο "αγαπημένους" μου φίλους (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φυσικά) έγιναν "οι καλύτεροί μου φίλοι" με κάπως ...παράδοξο τρόπο. Είτε υπήρξε αρχικά έντονη αντιπάθεια προς το πρόσωπό τους είτε συνέβησαν ομηρικοί καυγάδες ή διαφωνίες -που κάποιος "απ' έξω" θα διέκρινε αμέσως σαφέστατη διαφορετικότητα και αντίθεση ("μα εσείς δεν ταιριάζεται να είστε φίλοι" κ.α.).

Ξαναφέρνοτας στη μνήμη καταστάσεις και γεγονότα που έγιναν τότε καταλαβαίνω σιγά σιγά ότι ο πραγματικός "αυτομαστιγωτικός" λόγος που επέμενα υποσυνείδητα να μου "αρέσουν" αυτά τα άτομα ήταν πως "λέγανε τα πράματα με τ' όνομά τους". Μιλούσαν, διαφωνούσαν, ντόμπρα πράματα, λέγαν τη γνώμη τους, την άποψή τους, ξεκάθαρα, χωρίς φόβο και έχθρα, φιλικά και απλά! Κι ας ήμουν τελείως αντίθετος με τα λεγόμενά τους ή τα πεπραγμένα τους.

Θυμάμαι πως από την πρώτη φορά που άκουσα το γνωστό παραμύθι με το βασιλιά, το ράφτη και το μικρό αγόρι ("ο βασιλιάς είναι γυμνός!!!") έγινε το αγαπημένο μου όλων. Τα υπόλοιπα απλώς τα σνόμπαρα επιδεικτικά, με εξαίρεση κάποιους μύθους του Αισώπου. Εκεί που όλοι είχαν θαμπωθεί και συμβιβαστεί με την αλλαζονεία και τη ματαιοδοξία του βασιλιά, κάπου μέσα απ' το πλήθος αναδύθηκε ο πρώτος αναρχικός της ιστορίας. Και ήταν παιδί! Φώναξε αυτό που έβλεπε ξεκάθαρα μπροστά του, τεντόνοντας το δάχτυλό του προς το βασιλιά, χωρίς να φοβάται, χωρίς να διστάσει καν. Με την αφέλεια και τον αυθορμητισμό που ξεχυλίζει από μια ανόθευτη ανεπηρέαστη ψυχή.

Κάπως έτσι ο πιτσιρικάς έγινε ο "ήρωας" της παιδικής μου ηλικίας -ίσως να είναι και μέχρι σήμερα...

Φτάνοντας στους "e-φίλους", ανθρώπους που δεν ή έχω γνωρίσει από κοντά, βλέπω πως αυτή η λογική που είχα εξακολουθεί και μ' ακολουθεί. Συμπαθώ πάρα πολύ -κι ας μη το δείχνω- ανθρώπους οι οποίοι γράφουν την άποψή τους, τις σκέψεις τους για συγκεκριμένα θέματα, μιλάνε, δεν σωπαίνουν, δεν το παίζουν υπεράνω ή υπερήφανοι στ' αφτιά και στα μάτια, κι ας διαφωνούμε! Ποτέ η κουβέντα και ο διάλογος (πολιτισμένος ή μη δεν μ' απασχολεί) δεν έκαναν κακό. Τουναντίον, πάντα βοηθά στο να εμποτιστούν και τα δύο ή περισσότερα αντικρουόμενα μυαλά με το μικρόβιο της αμφισβήτησης! Κι αυτό είναι το όλο ζητούμενο!

Να μιλήσεις ελεύθερα και ανοιχτά, να αμφισβητήσεις, να αντιπαρατεθείς, να συμφωνήσεις, να αναπτύξεις μα και να κρίνεις.

Διότι αν, επί παραδείγματι, ακούς μια συζήτηση 2 ατόμων γύρω από ένα θέμα που γνωρίζεις καλά και διακρίνεις ανακρίβειες ή ψεύδη στην κουβέντα τους ΟΦΕΙΛΕΙΣ να μη σωπάσεις. Τα άτομα αυτά θα περπατήσουν σε ένα λάθος δρόμο και θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα από την κουβέντα τους. ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ τουλάχιστον να πεις κάποια πράματα. Εδώ η σιωπή μπορεί να γίνει έγκλημα...