Είναι καθισμένος στο λεωφορείο με αριθμό 12, στην αρχή της Τσιμισκή. Σε θέση πίσω και δεξιά του λεωφορείου. Κοιτάζει απ' το παράθυρο έξω τις βιτρίνες. Τον κοιτάζει κι ένας επιβάτης εξ' αριστερών του, μάλλον αλλοδαπής προελεύσεως, ανατολικά της Ελλάδος. Μ' ένα απαθέστατο, ψυχρό και ανέκφραστο βλέμα ανταποδίδει. Δείχνει να απομακρύνεται ο "κίνδυνος εξ' ανατολάς"... και συνεχίζει το αγνάντεμα των βιτρινων...  "Νo harm" και "so far, so good" είναι οι πρώτες ατάκες που έρχονται να στριμωχτούν στο μυαλό του.

Στα ακουστικά του οι Killing Joke με το "Complications" τους. Στο μυαλό του να φτιάξει μια punk/noise/industrial μπάντα με φιλαράκια του. Φλασιά με τους Big Black, λίγο πιο κει και οι Nine Inch Nails παρέα με τους Misfits... "hm, I can do that" σκέφτεται. Και οι βιτρίνες συνεχίζουν και περνούν μπρος απ' τα μάτια του. Στάση να ανανεωθεί το επιβατικό κοινό, άλλοι παν, άλλοι έρχονται. "huh! Still no harm."

Ακριβώς δίπλα και πίσω απ' τη στάση υπάρχει ένα κοσμηματοπωλείο. Κοιτώντας τα εκθέματα της βιτρίνας, αυτά εξαφανίζονται! Δε βλέπει πουθενά κοσμήματα! Αντ' αυτών, στα μαξιλαράκια που αναπαυοταν ως πριν τα διαμαντένια κολιέ και δαχτυλίδια, βλέπει αποτρόπαιες εικόνες, σαν φωτογραφίες, βαλμένες εκεί πάνω, στα βελούδινα μαξιλαράκια. Συγκρατεί μία στη σκέψη του.

Στη θέση ενός διαμαντιού τώρα υπάρχει μία φωτογραφία ενός μαύρου Αφρικανού που μαστιγώνεται από κάποιον λευκό και του 'χει πάρει -έναντι τιποτένιας αμοιβής- ένα ακατέργαστο διαμάντι που μόλις βρήκε στο χώμα σ' ένα χρυσορυχείο της Αφρικής.

Παρακάτω, μια βιτρίνα από κατάστημα με είδη αθλητικών υποδημάτων. Το ίδιο σκηνικό! Φωτογραφίες αντί αντικειμένων. Και πάλι μία συγκρατεί καλά. Στη φωτογραφία απεικονίζονται δεκάδες παιδιά, μάλλον Κινεζάκια, πάνω από ραπτικές μηχανές και ένας ψηλός με καπέλο, όρθιος, σαν να τους φωνάζει "πιό γρήγορα, θέλουμε κι άλλα, κι άλλα".

Κι άλλη βιτρίνα πιο κει! Μα τώρα κλείνει τα μάτια του. Δε θέλει να δει αντί βιβλίων που υπήρχαν στη βιτρίνα, φωτογραφίες με κομμένα δάση...

"Oh! That hurt!!!" και κατεβαίνει γρήγορα γρήγορα στην επόμενη στάση.

Προσπαθεί ως τώρα να καταλάβει πως έγινε αυτό. Γιατί? Είναι 102% βέβαιος ότι εκεί, στις βιτρίνες, υπήρχαν εμπορεύματα, προϊόντα, δείγματα, χειροπιαστά. Μα... δεν έβλεπε αυτό που υπήρχε εκεί (διαμάντι, παπούτσι, βιβλίο), έβλεπε μέσα τους, το τι προηγήθηκε μέχρι να γίνουν προϊόντα και να βρίσκονται στις βιτρίνες. Σχιζοφρενής? Μμμ... Ρομαντικός? Μπα... Ανθρωπιστής? Μηδενιστής? Έξυπνος? Αγανακτησμένος? Διορατικός? Φαντασμένος?

Τι απ' όλα ρε γαμώτο?...

Ακούστηκε το 1970 στην ταινία "Αστραπόγιαννος".
Λογοκρίθηκε και αλλάξανε στίχους.
Η Παρασκευή είχε θεωρηθεί ημέρα με ύποπτο νόημα (αναγωγή στο Πραξικόπημα)...
Έτσι ο στίχος άλλαξε...
Αφιερωμένο στους "γιατρούς" εκείνης της ημέρας που έκαναν λάθος διάγνωση και τοποθέτησαν τον ασθενή "στο γύψο"...

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Καίτη Αμπάβη
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Λαμπράκη

Και πού να ρίξω το μεγάλο μου καημό
όπου θ' ανοίξει η γης, θ' ανοίξει η γης
και θα ραΐσει το βουνό

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
(Παρασκευή μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό).

Και τα κορίτσια ρίξανε κάτω τα μαλλιά
για να πιαστείς αϊτέ, να πιαστείς αϊτέ
ν' ανέβεις απ' τη λησμονιά

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό
κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
(Παρασκευή Μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό). 

...ακόμη ακολουθώ τη ζωή πιο πιστά, με τη μόνη διαφορά ότι το 'χω πάρει προσωπικά. Χαλαρά. Κι ορισμένα έχουν αλλάξει από παλιά.

Οι δύσκολοι καιροί είν' εδώ κι εγώ προσπαθώ ν' ανταπεξέλθω απέναντι σ' αυτούς σαν ήρωας. Έρωτες, αγάπες, φασαρίες, δουλειές, γροθιές. Κι από το σύστημα έμαθα ν' απορροφώ το κράτος.

Μα το χτύπημα του καθένα με πένα και χαρτί που βγάζω, παρουσιάζω ένα κομμάτι της τέχνης του δρόμου, ένα κομμάτι του πόνου, ένα κομμάτι της αδιαφορίας του κόσμου προς του αδύναμους που θέλουν βοήθεια.

Μήπως βρίσκεις τα λόγια μου ηλίθια?

Εφησυχασμό ζήτησες για να μη βρω την αλήθεια. Μα συνεχίζω ακάθεκτος δίχως να μου πάρουν την προσοχή τα στήθια μιας γυναίκας.

Αν πέσω σε παγίδα και χαθώ έχω πυξίδα. Μακρία από μένα τ' όνειρο και τ' άγγιγμα του Μίδα. Υπάρχει ελπίδα. Κι η ελπίδα είν' αθάνατη, ζω μαζί της εδώ και χρόνια κι είμαστε άνετοι.

Αν σκοντάψω και πέσω μετά από λίγο θα 'μαι όρθιος, κινούμαι αισιόδοξος, παράλληλα ορθόδοξος. Ο λοξός δρόμος δεν ταιριάζει σε μένα, δεν παίζει να 'μαι ποθητός σε πολλούς κι ας δίνω αγάπη στον καθένα.

Τι να κάνεις, έτσι είν' η ζωή. Εκεί που αγαπάς δίνεις και δεν παίρνεις κι εκεί που δεν το περιμένεις παίρνεις από άσχετους τόσα πολλά, που στην τελική χαίρεσαι σαν μικρό παιδί διπλά!

Προσπαθώ να μην βαδίζω σε μονοπάτια τυφλά, προσπαθώ να 'χω τα μάτια μου πάντα ανοιχτά. Τ' αφτιά μου για ν' ακούω και το στόμα να μιλάω όταν παν' να μου αρπάξουν όλα αυτά που δικαιούμαι.

Δυστυχώς υπάρχουνε πολλοί που απλώνουν χέρι, μα ο Νίκος είν' πιο έξυπνος κι ο Νίκος θα στη φέρει.

Πολλοί μέχρι το σήμερα μ' "αρπάξανε" χαρές που μ' ανήκαν, μα ως εδώ και μη παρ' έκει, αυτά κοπήκαν! Όποιος ξανά απλώσει χέρι σ' όλα αυτά που δικαιούμαι -στο λόγο της τιμής μου- θα τον βρω από κοντά να πούμε ότι δεν έχουμε πει, να μου πει το "γιατί".

Κι αν δε μου απαντήσει, λυπάμαι, γιατί...

...ένα χρόνο πιο μετά από τα είκοσι εφτά ακόμη ακολουθώ τη ζωή πιο πιστά!