(Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις.
Ο ήχος των δεικτών την ύπαρξή σου βιάζει και συ θέλεις να τρέξεις,
τότε εμφανίζονται μονοπάτια...)

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα, αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα 'ναι μακρύς και γλυκός και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ' ένα ξέφωτο να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο.
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ' όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα, κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.

Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά, προάγγελοι θανάτου στιχοισμένοι σε σειρά και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έλξη που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης, με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν και προχώρησα πιο πέρα.
Ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα.
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρια γνώριμες, αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού

...και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει:
"Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή"

Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει.
Εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει.
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ κι όταν για μένα θα μιλάτε, θα σωπαίνω.
Θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω.

Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι όρθιο ακόμα, να 'μαι μόνος στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ' τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι, ίσως δάκρυσα πιο πέρα στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα.
Γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο, ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ' της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές που απ' τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.

Κυνήγι μαγισσών γι' αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μία κι είπε τα παρακάτω λόγια:
"Κρύβω μέσα μου", λέει, "μια άπ' τις προφητείες, όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες".
Σκέψεις βγαλμένες απ' της ψυχής μου τα υπόγεια, μ' ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια.
Κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα μ' ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.

Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα, τα όνειρα που πεθαίνω, για μένα είναι τα καλύτερα.

Έτσι φαίνεται. Έχει καιρό που μου την έχει "βιδώσει" για τα καλά αυτή η λεξούλα. Δε νομίζω πως πρόκειται για κόμπλεξ, μιας και παρατηρώ ότι πολλοί είναι αυτοί που την αποφεύγουν (σκοπίμως ή όχι, δεν έχει και πολύ σημασία).

Ο ήχος και μόνο, της λέξης αυτής είναι... κάπως... αποστροφικός.

Είναι η λέξη "εγώ".

Θεωρώ πως είναι περιττή, πολύ περιττή, άνευ ουσιαστικού λόγου ύπαρξης (στην πλειονότητα των περιπτώσεων) στην ελληνική γλώσσα τουλάχιστον, από τη στιγμή που τα ρήματα κλίνονται, άνετα μπορείς να δώσεις νόημα και κατεύθυνση στην πρότασή σου και χωρίς αυτή. Άσε που όταν τη βλέπεις τυπωμένη σε άρθρα, ρεπορτάζ, σχόλια, γνώμες, κ.τ.λ. κάτι δεν κάθεται καλά στο μάτι.

Τη συναντώ μπροστά μου πολύ συχνά, σε στύλ: "Εγώ νομίζω πως δεν...", "Εγώ πάντως θα σε συνιστούσα να...", "Αυτό που θα σου πρότεινα εγώ είναι..." και άλλα τέτοια "όμορφα"...

Και τώρα δες τι όμορφα που ακούγεται:

"Δεν θα σου συνιστούσα να το..." , "Νομίζω πως καλά κάνεις και..." , "Πάντως, δεν θα συμφωνήσω στο ότι...".

Ε?!

Δεν κρύβω πως μου προκαλεί μια δυσφορία, μια τάση προς ειρωνία (καλοπροαίρετη φυσικά, πες την κι αστεία) απέναντι σ' αυτόν που την ξεστομίζει. Δηλαδή, λες μια πρόταση, χρησιμοποιείς πρώτο ενικό στο ρήμα και βάζεις τη λέξη "εγώ". Ποιά η χρησιμότητα της λέξης αυτής?!?! WE DON' T SPEAK ENGLISH, ALLAH DAMMIT!!!

Τη συναντώ, επίσης, σε στίχους ελληνικών φθηνών τραγουδιών! Χα! Eκεί είναι το μεγάλο γλέντι! Βέβαια, χρησιμοποιείται συχνά όταν ο "καλλιτέχνης" στιχουργός φτάνει σε τέλμα την έμπνευσή του και χρειάζεται κάτι απλό για να συμπληρώσει τη ρίμα.

Παράδειγμα:

"...Να μπορούσα να 'μουν θάλασσα εγώ, ώωωω ωωω,
στη Θεσσαλονίκη να 'ρθω να σε βρώ..."
(Άννα Βίσση: "Για Ένα Λεπτό")

Ναι βρε θεία, ΕΣΥ θα 'σουν θάλασσα, ποιός άλλος, η γάτα μου ο Γιακουμής?!

"...Εγώ γυρνώ ανάποδα όλη τη Γη,
εγώ τρελό και πειραγμένο παιδί..."
(Μιχάλης Χατζηγιάννης: "Ανάποδα")

Πειραγμένο παιδί..... σίιιιιγουρα!

Εν κλειτωρίδι, μπχχχχχ, κατακλείδι ήθελα να πω, με το μπαρδόν... ΕΓΩ νομίζω πως χρειάζεται να την καταργήσουμε αυτή τη λέξη δια παντός. ΕΓΩ δεν θα την ξανά προφέρω γιατί ΕΓΩ δεν είμαι εγωιστής, αφού ξέρεις πως ΕΓΩ, κατά βάθος, μιλάω σοβαρά...!

ΕΓΩ σας εύχομαι να 'χετε ένα όμορφο βράδι, ειλικρινά, διότι ΕΓΩ μιλάω με την καρδιά μου!...

- Το πότε θα σταματήσει επιτέλους αυτό το καιρικό "ανέκδοτο". Ξυπνάς πρωί κι αντικρύζεις λιακάδα! Έρχεται το μεσημέρι, συννεφιά. Απογευματάκι, ε, να μην ρίξει καμιά ψιλή? Κρίμα είναι. Και το βράδυ, αέρας. (Για το τελευταίο βέβαια, παραπονιούνται μόνο οι κυρίες που έριξαν τόνους λακ στα μαλλιά τους για να βγουν να χαριεντιστούν στα παραλιακά πολιτιστικά κέντρα.) Και την επομένη ξανά μανά η ίδια κατάσταση... Φφφφ, σαν τα μωράκια που δεν ξέρουν τι θέλουν κάνεις ρε ουρανέ... Σταθεροποιήσου λιγάκι, Ιούλιος μπήκε!

- Το ότι όταν οι προσδοκίες σου για το Σαββατοκύριακο είναι υψηλές, φαντάζεσαι πράματα και θάματα και περιμένεις πως και πως να φτάσει, συνήθως κάτι συμβαίνει (στη ψυχολογία σου) και λες "δεν πειράζει, το άλλο Σ/Κ". Μόνο που περνάνε κι αυτά χωρίς να το καταλάβεις. Σαν να 'χουν δίκιο αυτοί που λένε πως "αξίζει περισσότερο η διαδρομή, το ταξίδι, παρά ο τελικός προορισμός".

- Βαρέθηκα πια να κάνω μπάνιο (στον ιδρώτα) αμέσως μετά απ' το μπάνιο που έκανα (με νερό στη μπανιέρα). Τι aircondition δοκίμασα, τι ανοιχτά παράθυρα να κάνει ρεύμα, τι ξανθές οάσεις να μου κάνουν αέρα ως άλλος Δερβέν Αγάς... NO FUCKIN' PROFIT!!!

- Η εκδρομή με ιστιοπλοϊκό (απ' αυτά που διοργανώνει η Γραμματεία Νέας Γενιάς μωρέ, ξέρεις τώρα... :p ) είναι μόλις 3 βδομάδες μακριά! Να και κάτι που αγωνιώ να έρθει, για να δω πως είναι να χορεύεις ντίρλα σε ιστιοπλοϊκό, όχι για τις γυναίκες :p. Υπάρχει ασφαλώς και μια μικρή αγωνία για τη σωματική ακεραιότητα των αρρένων που θα παραβρίσκονται στο ιστιοπλοϊκό, οι οποίοι άνδρες φτάνουν στον συγκλονιστικό αριθμό των .... 2 ατόμων! Οι υπόλοιποι 6 θα είναι γυναίκες, Θεός φυλάξοι απ' τις evil προθέσεις τους! Βλέπω να καταλήγουμε φυμωμένοι στον πάτο της θάλασσας... Και κάπου εδώ να διατυπώσω την απορία μου, τι μπορεί να το θέλει μια γυναίκα το πιστολάκι για τα μαλλιά εφόσον θα είναι στο καράβι για 3 μέρες?!?!?!?!?!  Ο Ε Ο ?!?!

- Σε συνέχεια του προηγουμένου, ακριβώς την ίδια ημερομηνία θα παίζει ο Armin (τι πάει να πει "ποιός Armin"?) στην Ελλάδα για δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά. Χάνεις την πρώτη του Armin λόγω πυρετού, χάνεις Tiesto λόγω δουλειάς, χάνεις Armin ξανά λόγω εκδρομής, χάνεις την μπάλα, τ' αυγά και τα πασχάλια... ε άι χάσου ρε χαμένε!!!!

- Γκούχου γκούχου..... Στη Λούτσα, στις 18 του Ιούλη, θα υπάρχει κάνα motel, hotel, παράγκα, σκηνή προς ξεκούραση τριών ταλαίπωρων κορμιών για κανά 6άωρο υπνάκο?!  Guest what.......... :)