Και η ζωή συνεχίζεται.

Με παραγράφους αυτή τη φορά, μετά από πολλά χιλιόμετρα στους σκοτεινούς δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας, μετά από δεκάδες λίτρα stella, μετά από χιλιάδες ανάμεικτες γαλλο-αγγλικές συνομιλίες, μετά από πολλές ώρες απαραίτητου ύπνου, μετά από αρκετά κλασσικά γαλλικά πιάτα αλλά και διεθνή και τόσο όμορφα παρακμιακή κουζίνα.

Πίσω πάλι στην πραγματικότητα μετά από μια εβδομάδα με φίλους και φίλες τόσο διαφορετικούς και τόσο ίδους.

Πίσω σε μια πραγματικότητα που φαντάζει (σήμερα) τόσο κουραστική.

Γιατί είναι πολύ όμορφο όταν όλα φαίνονται τόσο διαφορετικά. Τόσο όμορφο όταν σου απομένουν τα πάντα να ανακαλύψεις.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο (σήμερα) να ψάξεις για να ανακαλύψεις. Γιατί φαίνεται πως όλα είναι κρυμμένα.

Πίσω από χαρούμενα πρόσωπα και εύθυμες παρέες, πίσω από χορούς και πανηγύρια, πίσω από χιλιάδες ανούσια τσουγκρίσματα (sic) ποτηριών.

Εάν υπάρχει κάποιο νόημα στη ζωή, σίγουρα θα βρίσκεται κρυμμένο στο πακέτο των κάμελ. Και αν η ζωή ήταν καμήλα θα κάπνιζε καρέλια. Γιατί μόνο στην καλαμάτα υπάρχουν τα πανάρχαια μενίρ που την καθιστούν κόμβο τελουρικών ρευμάτων.

Επειδή ακόμα δεν είμαι καμήλα και δυσκολεύομαι να μεταφερθώ μέσα στο πακέτο των κάμελ, θα προσπαθήσω να γίνω άνθρωπος και να μεταφερθώ στο σύγχρονο θέατρο που παίζεται ακριβώς έξω από το περιτύλιγμα του δέρματός μου.

Και θα αρχίσω πίνοντας ένα εσπρέσσο.

Στην υγεία σας.