chapter II

Και για μια ακόμη φορά, μακρυά από κάθε προσδοκία, πέρα από κάθε φυσιολογική σκέψη, με κίτρινο λινό πουκάμισο και μαγιώ, η ζωή συνεχίζεται.

Τα μαλλία της μυρίζουν ακόμη σαμπουάν. Της αρέσουν τα χειροποίητα ζυμαρικά και το πέστο. Πίνει τζιν τόνικ. Κολυμπάει στο μαρτίνι, μαζί με άλλες 8 νότες του that feel (there is one thing you can lose, but no that feel...). Πλένει τα βρώμικά της πόδια στην πισίνα. Την φιλάς και σε φιλάει. Στον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού σου. Στο κρεβάτι του γείτονά σου. Σου δείχνει το δρόμο για το σπίτι. Δεν λέει να μεγαλώσει. Πετάει ανάμεσα από γκρίζους και μπλε καπνούς. Φτάνει στον πάτο γιατί είναι ωραία να μην έχεις πιο χαμηλά να πέσεις. Είναι ωραία να μην μπορεί κανεις να σε ρίξει. Την φωτογραφίζεις γυμνή ένα σάββατο στο παρίσι. Πας μαζί της σε πάρτυ. Πίνετε μαζί, σε μεθάει και σε αφήνει. Βάφεται πάντα νωρίς το πρωί. Ξεβάφεται κάθε πέντε λεπτά. Μπαίνει κάθε μέρα στο μετρό και διαβάζει Τομ Ρόμπινς, χαμογελώντας με τις βλακείες του κοκκινομάλλη τρυποκάρυδου. Είναι το ροδακινάκι. Κάνει μιαμ. Χορεύει jitterbug. Ταξιδεύει για να βρει τους φίλους της στο berlin και το residents που κατά ένα περίεργο τρόπο δεν υπάρχουν πια. Μπαίνει παραξενεμένη στο urban και παραγγέλνει τζιν τόνικ. Χορεύει εκεί που κανείς δεν χορεύει. Σου ζητά να βγείτε και το παίρνει πίσω. Είναι ωραία. Είναι με κάποιον. Τραγουδάει Tom Waits. Φοράει μακρυά φούστα και ζει στα εξάρχεια. Σπουδάζει στο Πολυτεχνείο. Δουλεύει σε διαφημιστική εταιρεία. Κοιμάται στον δερμάτινο καναπέ σου. Πίνεις το κρασί της. Ανάβεις τα τσιγάρα και τις τα δίνεις. Της αφιερώνεις το ομορφότερο τραγούδι. Σε κοιτάει και φοράει το κίτρινο πουκάμισο και βουτάει στην πισίνα και κρατάει την άνοιξη στα χέρια της.

Είναι κάποια πράγματα για τα οποία δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε. Ίσως; Ποια;

Les histoires d' amour finissent mal, en general.

Είναι κάποια πράγματα που περιγράφονται πολύ δύσκολα.

I don't wanna float a broom, fall in love and get married then boom

(αυτός κάπως το είπε)

Evening coming

the office girl

--Unloosing her scarf.

(κι άλλος που το έπιασε)

Εγώ δεν μπορώ να το πω. Αλλά το λένε ο Tom Waits και ο Jack Kerouac για εμένα. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ.