Ένα κομμάτι ουρανού μου ανήκει

μια στάλα θάλασσα και λίγο χώμα

κι ο πόνος και η φρίκη μου ανήκουν

όπου κι αν έφτασα το ίδιο χρώμα

Μα απ' όπου πέρασα άφησα φως

κι αν έχω ξεχαστεί

εγώ για όλους έκλαψα.

Σα κρυστάλλινο νερο η μορφή σου αγνή

σα μίσχο ξερό το κορμί σου γέρνει

μα είσαι εκεί και με κοιτάς

με τα χέρια σταυρωμένα

στη γεμάτο άχυρα ποδιά σου

Η γαλάζια σου ματιά που ζεσταίνει το παιδί

άρχιζε να ξεθωριάζει στο μυαλό

πού είναι να τη βρω?

Να τη δω για μια στιγμή

να τη θυμηθώ ξανά

γιατί ο χρόνος μου την έκλεψε...ό,τι είχα από σένα

Έτσι για παρηγοριά κοιτώ τον ουρανό

με την ελπίδα ότι αυτό το γαλανό είσαι εσύ

κοίτα με πόσο μεγάλωσα

κλείνω τα μάτια για να σε κρατήσω περισσότερο μέσα μου

για να μη σε ξεχάσω...