Μαμά γερνάω…

Είναι ίσως το μόνο τραγούδι που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια…

Όχι για το χρόνο που περνάει…

Για τη μοναξιά που φέρνει…

Κι αν είσαι μέσα στο πλήθος…

Πόσες δεν είναι οι φορές που είναι όλοι αόρατοι για σένα…

Κι αν στο μικρό σου δωμάτιο κάνει ζέστη…

Πόσες φορές δεν κάνεις το σώμα σου ένα κουβάρι γιατί κρυώνεις…

Και μένεις έτσι…ελπίζοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο…

Μια γνώριμη φωνή θα είναι η λύτρωσή σου…

Αναπόληση…

Της χαμένης αθωότητας…

Τότε που έπαιρνα το ποδήλατο για να πάω στο μάθημα αρμόνιου…

Στο σπίτι με τη σκεπή και τα κεραμίδια πάνω στο λόφο…

Τα λουλούδια που έκοβα από την άκρη του δρόμου για να τα αφήσω στα χέρια της μάνας μου…

Όταν ο πατέρας μου έπαιρνε το μικρό μου χεράκι και με μάθαινε να αλλάζω ταχύτητες…

Κι αργότερα όταν ίσα που ήξερα να οδηγώ…λίγο πριν τη μεγάλη στροφή για το χωριό με τα πλατάνια…καθόμουν εγώ στο τιμόνι για να με δει ο παππούς που καθόταν στο μπαλκόνι…

Τα καθαρισμένα αμύγδαλα από τα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς…

Τα μεταμεσονύχτια τορτελίνια…

Οι βεγγέρες του καλοκαιριού…

Ο γαλλικός καφές στην πορσελάνη όταν μπαίνει το φθινόπωρο…

Το τελευταίο πράγμα που κάνω κάθε φορά πριν αφήσω το καταφύγιό μου…ένα φιλί στο πιάνο μου…

Το πιάνο που δεν παίζω πια…

Τότε που ξάπλωνα ανάμεσα στους γονείς μου και τους έπαιρνα αγκαλιά…και τα δυοοο!!!

Τότε που με την αδερφή μου επικοινωνούσαμε χτυπώντας τα δαχτυλάκια στον τοίχο που μας χώριζε…

Αυτά έρχονται στο μυαλό μου κάθε βράδυ που κλείνω την πόρτα και γίνομαι ένα με τη σκιά μου…

Τα υπόλοιπα έχουν ξεθωριάσει ήδη...μαζί με αυτά και το πρόσωπό της…σα να ήταν όνειρο…κρίμα γαμώτο…

   Όπως σε κάθε δουλειά υπάρχει ένας Ρουφ, έτσι υπάρχουν και δυο άλλες μορφές για να τον πλαισιώνουν...ίσως και να είναι συγγενείς εξ αίματος, δεν ξέρω. Πάντως είναι γεγονός πως αποτελούν το τρίδυμο λαχνό, σχηματίζουν το τρίγωνο των Βερμούδων, έστω κι αν δε φοράνε βερμούδα στη δουλειά για να επιδείξουν διαγωγή κοσμιοτάτη, όταν βρεθούν όλοι μαζί ως άλλο τρίο μπελκάντο τότε οι υπόλοιποι πάνε για τσιγάρο.

   Τα φιλαράκια μας είναι ο Μπορόλας και ο Ξερόλας.

   Ο Μπορόλας είναι το σιγανό εκείνο ποταμάκι με την αγγελική φατσούλα που έχει βιωνικά αυτιά πάντα ανοιχτά και καθαρισμένα με μπατονέτες Johnson & Johnson. Με το που ακούει ότι πρέπει να γίνει κάτι...ακόμα κι αν είναι πέρα από τις αρμοδιότητές του, τρέχει να αποδείξει την αλληλεγγύη του, τη συναδελφικότητά του ακόμα και τη φιλομάθειά του....με την προϋπόθεση ότι όλα αυτά γίνονται υπό το άγρυπνο βλέμμα του προϊστάμενου ή έστω του διευθυντή προσωπικού.

   Ο Ξερόλας από την άλλη είναι εκείνο το ψηλομύτικο όν που δεν έχει καμία ρυτίδα έκφρασης ακριβώς γιατί δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα και κανέναν...τα ξέρει όλα, εδώ και τώρα. Μην τολμήσεις να ρωτήσεις κάτι μπροστά του...το ότι θα λάβεις μια απάντηση είναι σίγουρο...το ποσοστό αυτή η απάντηση να είναι σωστή είναι 50% ...το θέμα είναι αν έχεις όρεξη να αντικρύσεις μια ξινισμένη μούρη μες στην ειρωνία και ενώ μέχρι τότε είχες καθαρό ποινικό μητρώο...τώρα να έχει αμαυρωθεί από έναν πνιγμό εν βρασμώ ψυχής.

   Επίσης υπάρχει και η περιπτώση να συνυπάρχουν αυτοί οι δύο σε ένα σώμα με δισυπόστατη φύση. Ε τότε γίνεται έκρηξη γνώσεων και ικανοτήτων, συνοδευόμενη από έκρηξη των νεύρων των υπολοίπων.

    Tips για να διατηρήσετε την ψυχική σας ηρεμία:

• Πείστε τον προϊστάμενο πως η καλύτερη λύση για να ανέβουν οι μετοχές της εταιρείας είναι να στείλει κάποιον να του φέρει κρυπτονίτη για το κακό μάτι...θα πάει ο Μπορόλας...και σίγουρα θα αργήσει να γυρίσει...
• Αν η δουλειά που έχετε αναλάβει χρειάζεται ένα Σ/Κ για να βγει...κάντε τον ψόφιο κοριό και αρχίστε να ρωτάτε τι πρέπει να κάνετε παρόντως του Ξερόλα...και στην κατάλληλη στιγμή να του την πασάρετε προς απόδειξη του κομπασμού του.
• Τώρα αν υπάρχει κάποιος που είναι Μπορόλας Και Ξερόλας...τότε απλώς αλλάξτε δουλειά.

   Συμπέρασμα...και έτσι κι αλλιώς...όλοι κάγκουρες είναι χαχαχαχα (μερικοί φαίνονται από μικροί...προσοχή!)

    Δε λέει να φύγει ο μικρός τυμπανιστής μέσα από το κεφάλι μου...διακοπές διαρκείας κάνει...τον παίρνω με το καλό (δηλαδή να φύγει από μόνος του)..τίποτα...τον παίρνω με το άσχημο (depon, panadol extra κλπ ) πάλι τίποτα. Θέλει και αποκλειστικότητα...μην τολμήσω να ανοίξω ένα βιβλίο.

    Κάνει κίνηση το χέρι να πιάσει το πινέλο.Μάταια...Και το άλλο μισοτελειωμένο είναι...
Να μαυρίσει το χέρι απο κάρβουνο...Αυτό...Να απλωθεί το μαύρο στο λευκό, να γεννηθούν σκιές και να με τυλίξουν.
Κρατήστε με σφιχτά και κλείστε μου το στόμα...να μη μπορώ να ανασάνω...Κι αν είναι να χαθώ...ας είναι...

Flight No:A3605 STN/ATH

Με ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ήρθα...με AEGEAN θα φύγω...τουλάχιστον θα ακούω ελληνικά να συνηθίζω και στην ιδέα του επαναπατρισμού.

Μαζεύω σιγά σιγά τα πράγματά μου σε κούτες...μα είναι δυναμόν να μάζεψα τόσα πολλά μέσα σε 3 χρόνια? Με 2 βαλίτσες ήρθα μόνο και τώρα χρειάζομαι μεταφορική! Έμαθα ότι ο Δέοντας αναλαμβάνει (ξε)καθαρίσματα γενικότερα...ίσως να είναι πολύτιμη η βοήθειά του...εχέμυθα,αβάδιστα,αβίαστα κλπ κλπ χαχα

Επίσης αν δεν έχετε επισκεφθεί το Λονδίνο ακόμα...να η ευκαιρία σας! Το πακέτο περιλαμβάνει ξενάγηση σε όλα τα σημεία κλειδιά του Λονδίνου, δωρεάν διαμονή με πρωινό... ΑΡΚΕΙ...να σας φορτώσω ένα μέρος της πραμάτειας μου στο γυρισμό σας. 'Εχετε και το νου σας μήπως νοικιάζεται κανένα καλό διαμερισματάκι εις τας Αθήνας...θέλω και από αυτό! Όσον αφορά στη δουλειά αυτό το κανονίζω μόνη μου. Ε μη σας τα φορτώσω όλα...

Θα μου πείτε...και γιατί να τα κάνουμε όλα αυτα? Μήπως υπάρχει και άλλος Spirtoulis και δεν το ξέρω???? Ερωτώ!!!

Σκέφτομαι ότι τα τελευταία 5 χρόνια η ζωή μου είναι μια βαλίτσα...όχι ότι παραπονιέμαι...ίσα ίσα πέρασα καταπληκτικά. Ταξίδια, γνωριμίες, δουλειά, σπουδές...εμπειρίες όμορφες και άσχημες...δε μετανιώνω για καμία από τις επιλογές μου. Χαίρομαι γιατί έζησα το κάθε λεπτό από αυτήν την 5ετή περιοδεία.

Διάβαζα παλιά ποστ μου (σιγά τα πολλά δηλαδή)....και το μάτι μου έπεσε σε εκείνο της 24ης Σεπτεμβρίου 2007 όπου έγραφα για τις αλλαγές μου εδώ στο Λονδίνο...και τότε είχα μετακόμιση, ξεκινούσα το μεταπτυχιακό και αναρωτιόμουν ποια θα είναι η αλλαγή που θα έκανα σε ένα χρόνο...

Είναι εξαιρετική η σύμπτωση ότι το εισητήριο του επαναπατρισμού μου είναι για τις 24 Σεπτέμβρη...

Go with the flow λένε εδώ...έτσι πρέπει...ποιό το νόημα να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια όταν αυτά αλλάζουν κάθε μέρα? Απλώς να είσαι δεκτικός στις αλλαγές και να προσαρμόζεσαι εύκολα χρειάζεται.

Οκ Οκ δε φιλοσοφώ άλλο....είναι η ώρα τέτοια, έχω πακετάρει ήδη 2 κούτες, ακούω και τραγούδια όλο νοήμα...πολύ θέλει?

Ετοιμάζω ταξίδιιιι μοναχάαα για πάρτη μουυυυ....

ps: να μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ ποιά θα είναι άραγε η αλλαγή που θα κάνω του χρόνου τέτοια εποχή? ;-)

Τέρμα τα ρύζια, τέρμα οι μπομπονιέρες.

Ούτε έξοδα στολισμού, ούτε φωτισμού.

Εννοείται πως ο άλλος δε θα ξεροσταλιάζει με τα λουλούδια στο χέρι για το κλασσικό ακαδημαϊκό τέταρτο. Εννοείται πως η άλλη δε θα του τσακίζει τον κάλο στο γνωστό Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα.

Με συνοπτικές διαδικασίες και εντελώς μεταξύ μας...για να αποφύγουμε και το κακό μάτι...κανονίζουμε στις 10πμ συνάντηση με το πεπρωμένο...όσο κρατήσει αυτό...

Ορίστε που φοβόντουσαν οι παλιοί ότι θα φτάσουμε σε εποχές όπου η υπογραφή μας δε θα έχει καμία ισχύ και όλα θα επισφραγίζονται με ένα τσιπάκι εμφυτευμένο στο δεξί χέρι. Ακόμα και σε αυτό το προοδευτικό βήμα μία τζίφρα πρέπει να τη βάλεις.

Το καλό είναι πως ένα τέτοιο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης σου εξασφαλίζει δάνειο πρώτης κατοικίας και ρυθμίζει θέματα συνταξιοδοτικά, κληρονομικά και παιδιά. Σε περίπτωση που ο ένας από τους δύο συντρόφους χαιρετήσει τον κάτω κόσμο, αυτός που επιζεί έχει κληρονομικό δικαίωμα στο 1/6 αν έχει παιδιά που προηγούνται, στο 1/3 αν υπάρχουν άλλοι συγγενείς κληρονόμοι και σε όλη την περιουσία αν δεν υπάρχουν άλλοι συγγενείς.

Το κακό είναι πως ξεχνάμε τα λεφτά που δίνουν οι συγγενείς στο έθιμο του Κρεβατιού, όπως επίσης και τις μαξιλαροθήκες γεμάτες με φακελωμένα 50ευρα (το λιγότερο) όπως συμβαίνει στην Κρήτη ( ολόκληρη περιουσία μαζεύεις εκεί αν σκεφτείς ότι σε κάθε γάμο καλούν 1000-1500 άτομα).Επίσης υπάρχει η περίπτωση να γυρίσεις ένα απόγευμα από τη δουλειά σου και να βρεις ένα γράμμα κολλημένο στην πόρτα σου. Είναι η κοινοποίηση του δικαστικού επιμελητή ότι ο σύντροφος την έκανε για άλλες πολιτείες αλαργινές...τουλάχιστον δεν πρόκειται για έξωση...πάλι καλά.

Το μεγαλύτερο δράμα όμως θα ζήσουν οι πεθερές...τέρμα οι εποχές των παχιών αγελάδων και των παρεμβάσεων για τις ετοιμασίες του γάμου, το γλέντι, το όνομα των εγγονιών κλπ κλπ.

Έλα να πέφτουν οι υπογραφέεεεες!!!!!

Υ.Γ Δεν είμαι υπέρ ούτε κατά..το επεξεργάζομαι ακόμα. Άλλωστε είναι κάτι το οποίο συμβαίνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια, απλώς τώρα το επισημοποιούμε.

Καλημέρα με αστραπόβροντα...έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια εδώ με τον καιρό...μήπως είναι και εκείνος Δίδυμος?? Μάλλον. Δεν εξηγείται αλλιώς η κυκλοθυμικότητά του.

Προχτές ξεκίνησε μια φαινομενικά καλοκαιρινή μέρα...κοντομάνικο, σανδαλάκι και δρόμο για ελληνικό καφέ (freddo) και τυρόπιτα. Πιάσαμε και τραπεζάκι έξω..για να μας βαράει ο ήλιος (τρομάρα μας). Τελικά άρχισε το φτύσιμο από πάνω και κάναμε ένα ωραιότατο μπάνιο μέχρι να φτάσουμε σπίτι.

Χτες ήμασταν πιο οργανωμένοι...εντάξει με το κλειστό παπούτσι..αλλά όχι και να κρατάω ομπρέλα Ιούλιο μήνα. Ευτυχώς κάτι ναζιάρικες ψιχάλες έπεσαν μόνο. Όποιος όμως θέλει να το παίξει γενναίος με το κρύο αυτά παθαίνει...γιατί όταν οι άλλοι φορούσαν πουλοβεράκια και μπουφάν, εγώ ήθελα να βγω με ένα μακό μόνο...ας είναι.

Σήμερα τα ξημερώματα νόμιζα ότι μου κάνουν νοήματα απ' έξω με φως. Ήταν η αστραπή μέχρι να αρχίσει η βροντή...τί να κάνω και γω η δόλια...μετρούσα τα δευτερόλεπτα μέχρι να ακουστεί το μπουμ για να δω πόσα χιλιόμετρα μακρυά έπεσε ο κεραυνός.

Από ότι μαθαίνω στην Αθήνα θα γίνεται κοκορέτσια αυτές τις μέρες και θα φτάσετε στο σημείο να φωνάζετε Όχι άλλο κάρβουνο!! Δεν ξέρω αν το ζηλεύω..αλλά σίγουρα έχω βαρεθεί τις ιδιοτροπίες του καιρού εδώ...ούτε μια νορμαλ εποχή να μην έχουν αυτοί οι άνθρωποι πια...:p

Η τελευταία λέξη είναι σαν τη μπουκιά της ντροπής…όλοι θέλουν να την πουν αλλά κανένας δεν τολμά. Γιατί όταν έχει μείνει στο πιάτο ένα κρύο μιζυθροπιτάκι και τολμήσει κάποιος από την παρέα να το φάει θα σκεφτούν οι μισοί ότι είναι εγωιστής και πειναλέος, ενώ οι άλλοι μισοί θα τον βρίζουν που τόλμησε και το άρπαξε πριν πάρουν εκείνοι την ηρωική απόφαση.

Πολλές φορές μάλιστα τυχαίνει την ώρα που κάνεις εσύ την κίνησή σου να απλώνει και ο άλλος το πιρούνι του προς την ίδια κατεύθυνση…τότε η μπουκιά της ντροπής μετατρέπεται σε πολύτιμη μπουκιά...τυχερός αυτός που θα την κατακτήσει…ο άλλος θα έχει το συγχώριο (αν όντως είχε πρόθεση να την κατακτήσει ή ήταν αντανακλαστική κίνηση). 

Όπως και να ‘χει…η τελευταία λέξη πρέπει να ειπωθεί, όπως ακριβώς και η μπουκιά της ντροπής πρέπει να φαγωθεί…γιατί όπως λένε οι γιαγιάδες εκεί βρίσκεται όλη η δύναμή σου. Βέβαια πρέπει να αναλάβεις και τις συνέπειες της πράξης σου…είτε να σκάσεις, είτε να πλαντάξεις. Και στις δύο περιπτώσεις θα ξαλαφρώσεις.

Εδώ που τα λέμε…θέλει κότσια να καταπιείς την τελευταία μπουκιά.