Ε ναι λοιπόν...

Πατάω ελληνικό έδαφος πλέον και ταυτόχρονα με τσαλαπατάει η αθάνατη ελληνική πραγματικότητα!! Αλλά ας μην αρχίσω με pc-μουρμούρα....ντροπή και γρουσουζιά!

Λοιπόν δεν ξέρω τι συνεννόηση έκανε ο Δέοντας...αλλά το κόκκινο χαλί το τράβηξαν τελευταία στιγμή κάτω από τα πόδια μου...μάλλον γιατί ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν ως τσόντα στο κομματάκι εκείνο που κάηκε από το τσιγάρο της Madonna. Βέβαια μου το ανταπέδωσε με ένα ωραιότατο παγωτάκι στο Πασαλιμάνι.

Αααα έγινα και νονά για δεύτερη φορά! Βέεεβαια....Και το όνομα αυτού Βασίλειος!!!

Βαρύ παιδάκι ... έκανα και μπράτσα δε λέω!!! Ένα κουκλί το αγοράκι μου!!!

Βροχές πολλές στην Καρδίτσα που λέτε...καλό έλεγαν γιατί είχε πέσει η στάθμη της Λίμνης του Πλαστήρα... εγώ από μέσα μου να σκέφτομαι " Μήπως να γυρίσω Λονδίνο που κάνει πιο καλό καιρό?" Τελικά άντεξα τη μούχλα και την υγρασία και επέστρεψα Αθήνα!!

Εδώ απολαμβάνω το ταξί των 4-5 ευρώ... βέβαια δεν ξέρω όταν λάβω τον ελληνικό μισθό αν θα το απολαμβάνω εξίσου...χαχαχα

Και τώρα ήρθε η ώρα για την πρώτη pc-murmur:

Φτάνω με το λεωφορείο από Καρδίτσα και παίρνω ταξί από τη Λιοσίων...οδηγός βαρύς και ασήκωτος....στόλιζε τους πάντες απλόχερα!!! μετά από μένα πήρε και έναν άλλο κύριο...λέμε τώρα...ο οποίος έλεγε και ξανάλεγε ότι βιαζόταν...

Και ποιός δε βιάζεται κύριέ μου??? Τί να πω κι εγώ που έχω ολόκληρη σπανακόπιτα και πρέπει να τη βάλω στο ψυγείο???

Αποτέλεσμα: Με άφησε καμιά 200αριά μέτρα από το σπίτι γιατί αν έμπλεκε στα στενά δε θα προλάβαινε να πάει τον άλλο στον προορισμό του και να παραδώσει το ταξί στην ώρα του...θα μου πείτε...έπρεπε να επιμείνεις...είναι που είμαι ευγενικός άνθρωπος...ακόμα....χαχαχα

Οφείλω να τονίσω όμως ότι συνάντησα και οδηγούς ταξί που ήταν αξιοπρεπέστατοι και πολύ ευγενικοί και εκτίμησαν την καλημέρα που τους είπα!

Δεύτερη pc-murmur:

Πάω να καταθέσω κάτι χαρτιά στη Νομαρχία του Πειραιά. Ο υπεύθυνος είναι ένας άνθρωπος τον οποίο αν τον έβλεπα στο δρόμο θα του έδινα 2 ευρώ γιατί θα νόμιζα ότι ήταν ζητιάνος. Και επειδή θέλω να προλάβω όσους βιαστούν να με κρίνουν για αυτό που έγραψα...τονίζω ότι κατανοώ απόλυτα τη δυσκολία των καιρών και τα έξοδα που έχει ο καθένας...ωστόσο είναι σημαντικό η παρουσία μας να είναι και η πρέπουσα εν ώρα εργασίας...και επιτέλους....ζώσε άνθρωπέ μου το μισό πουκάμισο που κρέμεται και θέλει και μαντάρισμα....ή βγάλε το όλο έξω...δε σκάβεις κιόλας!! Ενα γραφείο σου έδωσαν και έχεις λιώσει τις κωλότσεπες από το τρίψε-τρίψε.

Χωρίς λοιπόν να κοιτάξει ο κύριος τα χαρτιά μου λέει ότι πρέπει να πάω στην Καλλιθέα ( σε άλλο τμήμα). Του ζητάω να κοιτάξει πρώτα τα χαρτιά αλλά εκείνος επιμένει. Τον πιστεύω..τι να κάνω...

Στην Καλλιθέα μου είπαν αυτό που περίμενα να ακούσω...Έπρεπε να πάω στη Νομαρχία Πειραιά για να μου βάλουν υπογραφές. Παίρνω πάλι ταξί, πηγαίνω Πειραιά, βάζουν τις μισές υπογραφές γιατί έπρεπε να έχω και ένα άλλο χαρτί για να μπούν και οι υπόλοιπες. Δεν άντεξα και πήγα να βρω εκείνον τον κύριο που συνάντησα αρχικά. Γιατί? Μήπως θα έβρισκα το δίκιο μου? Όχι...αλλά για να μου φύγει ο καημός.\

-Ξέρετε κύριε χωρίς καν να δείτε τα χαρτιά μου με βάλατε σε τέτοια ταλαιπωρία
-Φέρε μου τα χαρτιά να τα δω
-Τώρα δεν υπάρχει λόγος...είναι αργά
-Ε και τι θες τώρα?
-Να επισημάνω την ανευθυνότητά σας
-.....( εν τω μεταξύ όση ώρα του μιλούσα δε με κοιτούσε καν)
-και 10 ευρώ για το ταξί που εξαιτίας σας αναγκάστικα να πληρώσω
-Τι είπες?
-Είπα ότι η καρέκλα σου έχει παραζεσταθεί...

Αυτά έζησα τις λίγες μέρες που βρίσκομαι στην Ελλάδα!

Σε λίγες μέρες πάω Κρήτη...ποιός ξέρει...αν βοηθήσει ο καιρός ίσως κάνουμε και καμιά βουτιά!!! Όσοι πιστοί προσέλθετε!!!

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ ΒΡΕ!!!!!!!

Έχω πολλούς λόγους για να γιορτάζω!!

Από την 19η Σεπτεμβρίου απολαμβάνουμε με την κολλητή μου τη
μετα - Μεταπτυχιακού εποχή όπως επίσης και τη
μετα - Μετανάστευσης εποχή !!

Πρώτο event: Cubana, τουτέστιν ασταμάτητη Salsa, Merengue, Bachata μέχρι τελικής πτώσης, με τα mojitos να έρχονται και να φεύγουν σε χρόνο dt!!!

Δεύτερο event: το leaving-do party όπως το λένε εδώ...αλά ελληνικά όμως!!!!! Εν ολίγοις...ξεσηκώσαμε το Piccadilly !!!! Με μεγάλη μας χαρά η παρέα απαρτιζόταν από όλα εκείνα τα άτομα με τα οποία ζήσαμε εδώ καταστάσεις φοβερές και τρομερές!! Οι όποιες απουσίες ήταν δικαιολογημένες λόγω νυχτερινής βάρδειας!!

Το ξημέρωμα μας βρήκε υπό τους ήχους ελληνικών ασμάτων και τα πόδια ίσα να μας κρατάνε!!!Χορός, ποτά, γέλια, αναμνήσεις....

Σας ευχαριστούμε πολύ παιδιά!!!!

Δε χανόμαστε...

Τώρα ήρθε η ώρα να φτιάξω τις βαλίτσες με τα τελευταία πράγματα...

Κάτι θα μείνει πίσω... αλλά για αυτό αξίζει ένα ολόκληρο ποστ...

Καλή εβδομάδα να χουμε!!!

¨

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα στρείδι.

Άνοιγε και έκλεινε πολύ γρήγορα ίσα  για να πάρει την τροφή του… ίσα για να επιβιώσει.

Αν ανοίξει τελείως ένα στρείδι μετά δεν κλείνει ξανά…είναι εκτεθημένο και ευάλωτο.

Άλλα κρύβουν μαργαριτάρια και άλλα χώμα…άλλα πάλι έχουν μαργαριτάρια που με τα πολλά άνοιξε –κλείσε αποκτούν μια σκουριά που τα διαβρώνει.

Είναι ωραία τα μαργαριτάρια…άλλοι τα δωρίζουν σε έναν ψηλόλιγνο λαιμό για να τον κατακτήσουν, άλλοι τα δωρίζουν στα αυτιά που για χρόνια άκουγαν με κατανόηση, άλλες τα φορούν για να κρύβουν με τη λάμψη τους την κενότητά τους, άλλες τα φορούν γιατί  τα θαυμάζουν…έτσι απλά.

Λένε πως έχουν μια αδιόρατη θλίψη και έναν πένθιμο χαρακτήρα.

Όταν όμως πέσει πάνω του το φως γεννά χρώματα.

Το μαργαριτάρι είναι ζωντανός οργανισμός και το στρείδι οφείλει να το προστατεύσει.

Μην  του κακιώνεις λοιπόν αν δε μπορείς να το ανοίξεις.

Μην  του μπήξεις το μαχαίρι βαθειά, έχει ήδη πληγή.

Μην το στοιχειώσεις…

Ίσως μια μέρα φανεί αυτό που κρύβει….είτε μαργαριτάρι, είτε χώμα…

Ίσως και όχι…

Ίσως…

ps: Η Joan Baez τραγουδάει βέβαια για διαμάντια...αλλά είναι αγαπημένο τραγούδι :)