Λες κ οι άνθρωποι βασίζουν τις σχέσεις τους στα υλικά κ τιποτένια...
Και λησμονούν τη λάμψη μιας ψυχής...
Τη γοητεία του να υπάρχεις και να διαφέρεις...
Μέσα στο συρφετό του κόσμου τούτου...
Χάνοντας έτσι αυτό που αναζητούν απελπισμένα...
Δίχως να το ξέρουν και οι ίδιοι ακόμα...

Ανιδιοτελή
Γενναιόδωρη
Αέναη
Παραγωγική
Ηδονική

Και χάνονται αναζητώντας το χρυσό του Πακτωλού...
Κατακερματίζοντας και σπαταλώντας τη ζωή τους εδώ κ εκεί...
Εγωιστικά και βάναυσα ...
Γιατί δεν είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους...

    Την πλακόστρωτη πλατεία της Leicester γλύφει το νερό και εγώ δίχως ομπρέλα στη μέση να χαζεύω τη μεγάλη οθόνη που έστησαν προφανώς για τις ανάγκες κάποιας πρεμιέρας...προβολείς και φώτα που σε υπνωτίζουν... Eισπνοή... Eκπνοή... Ιδέα!!! Τρέχω γρήγορα σε ένα κιόσκι και αγοράζω 2 εισιτήρια για θέατρο. Χαρά μεγάλη... Θα είναι μια έκπληξη για τη Δέσποινα...έχουμε ζοριστεί αρκετά τον τελευταίο καιρό...μας χρειάζεται μια ανάπαυλα...η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά και διάβασμα.

    Δευτέρα 20 Νοεμβρίου ώρα 19:15 βρισκόμαστε στην είσοδο του Her Majesty's Theatre, το οποίο από το 1986 αποτελεί το σπίτι για την παραγωγή του Andrew Lloyd Webber, The Phantom of the Opera, βασισμένο σε ένα θρύλο που εμπνεύστηκε ο Gaston Leroux το 1911.

    Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχαμε... Ωστόσο αυτό που βιώσαμε τις 3 ώρες στη ζεστή αίθουσα του θεάτρου δεν περιγράφεται με λόγια... Μαγεία... Έκσταση... Ερμηνείες που σε καθηλώνουν, μουσική πλεγμένη από 7 βιολιά, 1 βιόλα, 1 τσέλο, 1 κοντραμπάσσο, 1 άρπα, 2 φλάουτα, 1 όμποε, 1 κλαρινέτο, 1 φαγκότο, 2 τρομπέτες, 1 τρομπόνι, 3 κόρνα, κρουστά, πλήκτρα...όλα να υποτάσσονται στις κινήσεις της μπαγκέτας.

    Αξίζει ένα ταξίδι στο Λονδίνο απλώς και μόνο για να το απολαύσετε...

   "Think of me, think of me fondly
    when we've said goodbye.
    When you find
    that, once again, you long
    to take your heart back and be free
    If you ever find a moment,
    spare a thought for me..."

   "You were once a friend and a father,
    then my world was shattered.
    Wishing you were somehow here again...
    knowing we must say goodbye...
    try to forgive, teach me to live...
    give me the strength to try..."

   "Past the point of no return-
    no going back now:
    our passion-play has now, at last, begun...
    Past all thought of right or wrong-
    one final question:
    how long should we two wait before we 're one...?"

   "The Phantom of the Opera is there...inside your mind...
    Sing! My Angel of Music!!!"

    Με αχνιστό καφέ σε υποδέχομαι, εδώ που το κρύο ξεχνιέται με 46 αράδες και μαύρες κουκίδες σε πέντε γραμμές να αναδεύουν την ψυχή, με τη σειρά που πρέπει... Δε σε βλέπω, μόνο μια σκιά...Και δεν είναι που δεν ήθελα να έρθω...είναι που δε θα μπορούσα να φύγω. Γεμάτο κάρβουνο τα χέρια ακολουθούν τις γραμμές σου. Είναι τόσο εύκολο, σα να τις έχω περπατήσει ξανά. Μη με περιμένεις Ω! Νύχτα γλυκιά στης αγκαλιάς σου το παρανάλωμα. Θα ζήσω λίγο παραπάνω απόψε...

     Όλοι έχουμε φτάσει στο σημείο κάποια στιγμή να πούμε "αυτή τη στιγμή την έχω ξαναζήσει", είναι το λεγόμενο Dejà-vu. Άλλες φορές το νιώθουμε λιγότερο και άλλες περισσότερο έντονα...Τι ακριβώς συμβαίνει όμως τότε? Κάποιοι πεζοί τύποι μιλούν για περίεργες συνάψεις νευρικών κυττάρων, για αργοπορημένες νευρικές ώσεις κλπ κλπ. Ε λοιπόν εγώ θα σας πω τι ακριβώς συμβαίνει... Όταν μιλάς με κάποιο άτομο και νομίζεις ότι έχεις ξαναζήσει τη στιγμή εκείνη...ταυτόχρονα πέφτει στα κεφάλια σας Νεραϊδόσκονη!!! Και όμως υπάρχει!!! Είναι αυτή που γεμίζει κάθε κενό και μας φέρνει πιο κοντά...Είναι αυτή που μας κατακλύζει όταν σκεφτόμαστε το παρελθόν...Είναι αυτή που κρατάει τα αγαπημένα μας πρόσωπα ζωντανά, ακόμα κι αν είναι πολύ πολύ μακρυα...Είναι αυτή που σου προκαλεί ευχάριστο τσίμπημα στην καρδιά...Είναι αυτή που κάνει πιο έντονα τα χρώματα και τα αρώματα...Είναι αυτή που κάνει τη σιωπή μια γλυκιά μελωδία... Αν όλα αυτά σου φαίνονται αστεία τότε μάλλον έχασες την πηγή της Νεραϊδόσκονής σου...είναι στο σύμπαν...είναι μέσα σου... Ευχαριστώ που και σήμερα είδα τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει... χαίρομαι ψυχή μου που νομίζω ότι έχω ξαναζήσει τη στιγμή τούτη...

    “…κι ώσπου ο ύπνος να σε πάρει/στρώμα σου εγώ και μαξιλάρι…”