Η πολυκατοικία που βρίσκεται απέναντι από το δωμάτιο στο οποίο κάθομαι και γράφω τις αφηρημάδες μου, έχει καλύψει κάθε χιλιοστό του οικοπέδου. Ένας όμορφος αρχιτεκτονικά ογκόλιθος. Μάλιστα το διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου είναι πιο μικρό από αυτό του τρίτου και το υπόλοιπο είναι μια τεράστια βεράντα, σα roof garden ένα πράγμα. Τα πατζούρια είναι τον περισσότερο καιρό κλειστά. Ο ιδιοκτήτης ( δε νομίζω να πρόκειται για ενοικιαστή γιατί τα ποσά είναι ανήκουστα) είναι μάλλον μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, έχει φυσικά ένα πανάκριβο αυτοκίνητο και έρχεται 2-3 φορές το χρόνο από  λίγες μέρες.

Αν στρέψω  40ο μοίρες το κεφάλι αντικρύζω το νέφος που καλύπτει τον Αττικό ουρανό. Ακριβώς από πάνω μου φαίνεται καταγάλανος αλλά είμαι σίγουρη ότι αν πάω εκεί που βλέπω το νέφος…δε θα μοιάζει το ίδιο γαλανός.

Έκανα σήμερα μια βόλτα στην παραλιακή του Π.Φαλήρου. Η θάλασσα λάδι ή γιαούρτι ή όπως αλλιώς θέλετε να τη χαρακτηρίσετε…κάποιοι γενναίοι μάλιστα τόλμησαν να αναμετρηθούν με τα μικρόβια του πυθμένα της.  Με την ευκαιρία πήγα και στην τράπεζα για μία πληρωμή. Ενημερώθηκα και για τα επιτόκια ! Ο γυρισμός στο σπίτι περιελάμβανε ελιγμούς ανάμεσα στις ράγες του τραμ και τα  παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Με το περίπτερο που βρισκόταν 50 μέτρα μπροστά μου στοιχημάτιζα αν θα καταφέρω να το διαπεράσω ως άλλη Superwoman, Spiderwoman ή  Batwoman, ενώ η ύστατη επιλογή θα ήταν να κάνω ένα σάλτο μορτάλε έτσι για να πω ότι ρισκάρω και στη ζωή μου. Τελικά και επειδή τα κατάφερα να βγω αλώβητη και από αυτή τη μάχη πήρα ως έπαθλο μια Χρυσή Ευκαιρία ( Όνομα και πράγμα… )

Σήμερα έλαβα και μια δυσάρεστη είδηση, αλλά το ξεπέρασα πιο γρήγορα από ότι θα περίμενα  ίσως γιατί μου φάνηκε πιο τραγικός ο ήχος του κομπρεσέρ από τον παρακάτω δρόμο.

Είναι φορές που όλα μοιάζουν βουνό…και άλλες πάλι με ξάστερο ουρανό…

Αυτό που νιώθεις θηλειά στο λαιμό…γίνεται περιδέραιο γεμάτο χρυσό…

Και η απώλεια που ζεις…

Τώρα πια έμεινε μόνο ένας δεσμός με εκείνον τον τόπο στους πρόποδες του Ιτάμου.

Δύσκολος ο γυρισμός. Πόσες ευκαιρίες πρέπει να χρεωθείς μέχρι να καταλάβεις το αυτονόητο?

Η ζωή τελικά είναι τοκογλύφος...και η Ελλάδα ένας μύθος...