Μια φιγούρα αντρική, έχει καθίσει μπροστά σ’ ένα παράθυρο. Ορθάνοιχτο παράθυρο. Ανοιγμένο από δυο χέρια –ζητιάνους- , πριν αφήσουν το πρώτο πρωινό χάδι πάνω στα τριανταφυλλένια στήθη της γυναίκας.

Ο άνδρας, ρεμβάζοντας τον απέξω κόσμο, θαρρεί πως έχει έναν καθρέπτη αντικριστά του. Από μικρός είχε αυτό το περίεργο πάθος: κοιτούσε τον εαυτό του μέσα σε βουνά και θάλασσες. Χωρούσαν και τα δυο μέσα του… Μισούσε τους καθρέπτες. Σιχαινόταν την όψη του. Δεν την άντεχε.

Μόνο καμιά φορά, την ώρα του έρωτα στα μωβ σεντόνια, έριχνε φευγαλέες ματιές σε κάποιον καθρέπτη. Γιατί καμωνόταν κι εκείνος, πως ρουφούσε όλη την ομορφιά που πλημμύριζε από τα πόδια, τα χέρια και τα δέκα της δάχτυλα. Όμως, στην πιο δημοκρατική τους στιγμή-στον οργασμό-ο καθρέπτης θρυμματίστηκε σε εκατό κομμάτια.
Ένα γυαλί τη σημαδεύει. Στο αριστερό της στήθος. (Ρήμα δε χρειάζεται, είναι το στήθος της). Είναι το αριστερό που της ζύμωσε περισσότερο ο άνδρας. Είναι το αριστερό που θηλάζει το παιδί που δε γεννήθηκε ακόμη, αλλά παρόλα αυτά αναπνέει…. Κι ο άντρας και το αγέννητο παιδί, πλάθουν ένα Θεό πάνω στο σώμα της.

Η γυναίκα, ενώ εκείνη καθόριζε τα όρια της μέρας ξανά από την αρχή, βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση από την στιγμή που την έσκισε το γυαλί. Τα χείλη της κλειστά κι αυτά. Κουβαριασμένη όπως το έμβρυο, εννέα ολόκληρους μήνες. Έτσι που να αισθάνεται ένα με την ψυχή της… Η μοναξιά της, σαν ιδρώτας της ποτίζει το δέρμα… Περιμένει μια αχτίδα αγάπης, φωτός, φιλιού να της λούσει τα χρυσά της μαλλιά. Μάταια. Ανώφελες αναμονές. Τι κι αν ακούγεται ο Λόρκα από ένα ανύπαρκτο βιολοντσέλο να κλείνει τις πληγές του, με το σκοπό του Λεοντή!! Μύθος… Το ξέρει, αλλά δεν κάνει ούτε μισό βήμα πίσω…

Ο άνδρας πιο μόνος από ποτέ. Πιο μονός από ποτέ ο άνδρας. Μόνος. Ένας. Άνδρας. Μόνος. Μόνη. Μια. Γυναίκα. Μόνη. Μόνοι. Δύο. Άνδρας και Γυναίκα. Μόνοι. Μετρούν κρυφά τα χθεσινά τους κουφάρια. Στιγμές στιγμές τους δίνουν και φιλιά στα χείλια, τα πιο αληθινά, ερήμην τους...και συνεχίζουν δειλά. Τρομακτικά δειλά.

Φοβούνται ν’ αγαπήσουν. Ν' αγαπηθούν, το φοβούνται ακόμη πιο πολύ... Ύστερα, έρχεται κι ο θάνατος ο μισός. Ο χωρισμός. Δε θα κοιμηθούν ποτέ ξανά μαζί. Δε θα ξυπνήσουν ποτέ μαζί, πάνω στο ίδιο κρεβάτι. Δε θ' αφήσει σταγόνα δάκρυ ο ένας στον πόνο του αλλονού. Ο καθένας θα τραβήξει, θα χαθεί σε μέρη αρρωστιάρικα μόνος του. Έτσι πρέπει, αν θέλεις να λέγεσαι σύγχρονος άνθρωπος. Τι κατάρα και βαθιά δυστυχία να ΄σαι σύγχρονος άνθρωπος.! Πόσο αμείλικτοι θα γίνουν ακόμη οι καιροί μας..!

Απειλή οι σύγχρονοι άνθρωποι. Μόνοι. Δυο. Γυναίκα και Άνδρας. Μόνοι.

"Κι όταν δεν πεθαίνει

ο ένας για τον άλλο

είμαστε κιόλας νεκροί... Τ.Λ."

Ξημέρωμα Τετάρτης.

Καθόμαστε όλοι μαζί σ' ένα στρογγυλό τραπέζι και πίνουμε ρακή. Απέναντί μου ο Dimitir Dimiter... Εδώ και 16 χρόνια είναι δίπλα στον πατέρα μου, ακοίμητος φρουρός του. Έφυγε απ' την Αλβανία και ήρθε στην Ελλάδα για να φοβάται λιγότερο το αύριο.

Τον κοιτάω λοιπόν κατάματα και τον ρωτάω: "αντιμετώπιζες ρατσιστικές συμπεριφορές αρκετά συχνά;" Μου απαντάει, γεμάτο φόβο στο βλέμμα: "όχι, εδώ οι άνθρωποι είναι "καλοί", δουλεύεις γι' αυτούς μετά σε κερνάνε ένα καφέ και κάθονται μαζι σου και ΣΟΥ ΜΙΛΑΝΕ.." Αισθάνεται δηλαδή ευγνωμοσύνη για το αυτονόητο... Αχ, μελαγχολώ κάτι τέτοιες στιγμές... Άκρως ρατσιστική η εποχή που διανύουμε και το τραγικότερο, το δεχόμαστε με την απραξία μας. Ρατσισμός για τα πάντα: στα χρώματα, στις γλώσσες, στη διαφορετικότητα. Ακριβό το τίμημα της διαφορετικότητας. Βαρύ. Σκληρό.

Αναρωτιέμαι: Πώς σε μαγεύει μια φωτοτυπία; Μα τι είμαστε οι άνθρωποι, χαζοί;

Η διαφορετικότητα είναι ταυτότητα. Είναι όλη η γοητεία. Ας μην τη σκοτώνουμε. Ας μην τη χλευάζουμε. Τον έχω στην καρδιά μου το Δημήτρη και τον θαυμάζω που κατάφερε ν' αφήσει τις ρίζες του πίσω-αυτό θα πει ταξιδιώτης!! Κι άσε τους αλλούς να φέρονται αλήτικα, θολωμένοι απ' τα πολλά τους τα συμπλέγματά. Απ' τα αγεφύρωτά τους κενά.

Πόσες φορές δε νιώσαμε εξόριστοι μέσα στην ίδια μας την πόλη... Εξόριστοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Πόσες φορές δε σου διάβασα τα ερωτικά του Ρίτσου μετά που λουστήκαμε με ιδρώτα ερωτικό, αλλά ποτέ δεν άκουγες. Γυρνούσες αδιάφορα το βλέμμα καγχάζοντας πως έχεις όλη την οριμότητα που μου λείπει.

Μίλησα. Δεν κατάλαβες. Γλωσσοδέτες οι λέξεις μου. Θάνατος η σιωπή σου. Δεν άνοιξες ποτέ την καρδιά μου. Κουραζόσουν και μόνο στη σκέψη. Καλά έκανες. Μην έρθεις.

Παρ' όλ' αυτά, εγώ θα συνεχίζω να παίζω μουσική, για να σμίγω τα διαφορετικά... Η μουσική λέει όλα τα μισοτελειωμένα που αφήνουν οι λέξεις. Θα τραγουδώ τα πιο αδιάφορα, τα μπροστά απ' την εποχή-όχι τα περασμένα όπως πολλοί θαρρούν-!! Θα ονειρεύομαι... Θα αγαπώ... σε μια εποχή που ουδείς λόγος για Αγάπη... Μέσα απ' τα πλήκτρα θα σου γνέφω... και θα παλεύω για τα δικαιώματα των ανθρώπων... των διαφορετικών...της ελευθερίας... της Αγάπης...της Ελευθερίας...της Αγάπης...

Να προσέχεις εκεί έξω!!

Ένα απο τ' αγαπημένα μου χρώματα, είναι εκείνο που παίρνει ο ουρανός κάθε που σουρουπώνει...Ή εκείνο που έχει η φλόγα ενός κεριού. Πονετικού κεριού...

Μήπως, κάποιος που ζωγραφίζει (ή και όχι) κατέχει να μου πει πως λέγεται αυτό το χρώμα; Πορτοκαλοκόκκινο; Βαθύ πορτοκαλί; Κοραλλί; Πώς; Ρωτώ και καίγομαι για μιαν απάντηση....

Μπόρεσε κανείς να το προδιορίσει;

Σήμερα ευτυχώς τελείωσαν τα καύσιμα και ξέμεινα στο χωριό. Αποφασίζω λοιπόν. Αποφασίζω κι ανεβαίνω σ' ένα βουνό, που 'χει ένα μισοχτισμένο φρούριο του Νικηφόρου Φωκά.

Ξαπλώνω πάνω σ' ένα βράχο κι άρχιζω να τραγουδώ την καρδιά μου!! Δεν είπα σε κανέναν που πήγα γιατί, για πολλά γιατί. Χωρίς μυστικά καταφύγια,δεν αντέχεται ο βαθύς γκρεμός του κόσμου...

Έτσι μου κατέβηκε μια ιδέα στο κεφάλι!! Σας καλούμε, αντί να κάνουμε "beach party" τον Ιούλιο, να οργανώσουμε ένα "mountain party" στην Κρήτη, με ρακές κι άλλα εδέσματα... H ρακή ενώνει τους ανθρώπους... Για ν' ακούσω τους καλούς τους ταξιδιώτες του καλοκαιριού(κι απούχει στην ψυχή φτερά τ' ανοίγει και γλιτώνει)..!!

Άιντε και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί με το βλέμμα ψηλά:

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ

τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει

μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό...

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου για 'κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω

για να της τραγουδήσω το πιο βαρύ καημό...

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω

για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό

κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της

μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ...

Καμιά φορά που απ' το πιοτό πέφτουμε μεθυσμένοι

σχεδόν αγαπημένοι καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα

σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί... Δ.Α.

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί

Είναι αυτοί που ζουν κοντά μουΤους κοιτάζω,

τους αγγίζω, τους μιλώ

Τους ανοίγω την καρδιά μου...

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Μέσ’ στην άγνωστη ψυχή του

Ο καθένας στην δική του ξενιτιά

Πολεμάει για τη ζωή του

Οι δικοί μου ξένοι είν’ οι αγαπημένοι...

Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά

Κι από μακριά αγαπάνε

Έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά

Και θυμόμαστε όπου πάμε

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός

Κι αδελφή ψυχή γυρεύει

Και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς

Την αλήθεια του λαξεύει

Οι δικοί μου ανθρώποι της καρδιάς μου οι τόποι.... Χ

Σήμερα σκότωσαν το μωρό μου, την Ήρα μου.

Μέσα στα δυο μου μάτια, έφτυνε μαύρο αίμα απ’ το στόμα… Αχ, και να φιλούσα το τραύμα σου να σε γύριζα πίσω κι ας με ξυπνούσες κάθε βράδυ με τα γαβγίσματά σου!! Πως είσαι ακοίμητος φρουρός ήθελες να μου φωνάξεις- το καταλάβαινα...Όλη μέρα χθες, έτρεχες μ' ένα φόβο και χτυπούσε η καρδούλα σου μικρό μου… Από τα μεσάνυχτα και μετά σ’ έχασα, χτύπημα στην πόρτα κανένα.

Παίρνω λοιπόν τ’ αυτοκίνητο να ευχηθώ χρόνια πολλά στ' αφεντικό μας και στο δρόμο, συναντώ την τελευταία σου εικόνα. Έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Πολύ, γιατί πλασματάκι ήσουνα και κάποιος ανίδεος σ’ έβαλε κάτω απ’ τις ρόδες του. Μάλιστα, βάζω στοίχημα πως μετά αντί να προσέξει εσένα, κοιτούσε τους τροχούς και σ’ έβριζε κι από πάνω…

Έτσι είναι οι (απ)άνθρωποι καλοί μου...! Σε σκοτώνουν και δε νοιάζονται για το πτώμα, μα κοιτάζουν πως θ' ακονίσουν καλύτερα το μαχαίρι τους για την επόμενη σφαγή… Θα σε θυμάμαι κάθε που θα περνώ απο κείνο το δρόμο... Δυστυχώς όχι αλλιώς, γιατί πήρα πίκρα μεγάλη.

Μέσα σε όλα βέβαια, υπήρχε και η κωμική πλευρά των πραγμάτων!! Ο παππούς, μου έλεγε πως θα φωνάξει ένα παπά να την κηδέψουμε. Ένας περαστικός μου δήλωσε ότι θα κηρύξεί τριήμερο πένθος και το καλύτερο ειπώθηκε απ' τον πατέρα μου...

Τηλεφωνεί λοιπον στη μαμά και γίνεται ο εξής διάλογος:

Daddy: Έλα βρε αγάπη μου, μην κάνεις έτσι για το σκύλο, θα σου πάρω άλλο...

Mummy: -Όχι. Όχι. Όχι, δε θέλω άλλο γιατί δε μπορώ να ξαναπεράσω τα ίδια. Όχι λέω (με λιγμούς αυτά).

Daddy: -Καλά, θα σου πάρω ΔΥΟ σκύλους μόνο μην κλαίς!! Και Ιγκουάνα άμα θέλεις, θα σου πάρω.... (εκεί γέλασε ακόμα και η Ήρα)!!

Καλό σου ταξίδι, μπουμπού μου..!!

5.30 το πρωί. Πίνω τσάι με μέλι, να γλυκάνει ο λαιμός!

Διαβάζω διάφορα θέματα απ’ τον ακριβό μας μουσικοπαράδεισο. Κάποια απ’ αυτά με ανατριχιάζουν μόνο στο άκουσμα και στιγμιαίες σκέψεις μου τριβελίζουν το κεφάλι.

-Μήπως ήταν κρίμα που έφυγες πουλάκι μου από τα «Λονδίνα»; Και μ’ απαντά ο Ελευθερίου με τη φωνή του Χρηστάκου : Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές…

Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί σε μια συνεργασία: Η Αλεξίου στην ίδια σκηνή με την Μπάμπαλη. Μα που τη βρήκε τη φωνή η κυρία και συμμετέχει παντού κι αρχίζουν να τη μαθαίνουν κι οι πέτρες; Στιγμές στιγμές, δε χωράει ο νους μου ότι τη Μποφίλιου, τη Ζουγανέλη, το Χαρούλη τους ξέρουμε εσύ κι εγώ, ενώ κάτι πλασματάκια σαν τη Μπάμπαλη, είναι χιλιοακουσμένα απ’ τα ελληνικά αυτάκια…

Δε φταίνε οι νεότεροι σαφώς, αλλά οι γηραιότεροι… Αναζητώ όλες τις ευθύνες απ’ τους παλαιότερους λοιπόν.

Λόγω τιμής βρε πουλάκια μου, δε χωράει ο νους μου ότι η Αλεξίου σέβεται την Ανδριάνα μας. Αντιθέτως, αρχίζω να πιστεύω πως για να μη χάσουν το γόητρό τους και το θρόνο τους, τραγουδάνε πλάι στην Μπάμπαλη κι όχι πλάι στη Ζουγανέλη που είναι της ίδιας κλάσεως… Κατεβείτε απ’ το θρόνο (που μόνοι σας πλάσατε) επιτέλους εσείς οι παλαιότεροι, υπάρχουν αντάξιοι συνεχιστές και πιο αξιόλογοι μη σας πω… Σσσσςςς σιωπή μην τρομάξουμε τα τέρατα. Ξετινάξτε επιτέλους τις καρδιές σας από κάθε ίχνος συμπλέγματος ανωτερότητας (το λέω εγώ).

Θα μου πεις, η τέχνη τη μόδα της εποχής ακολουθεί, το αντίθετο είναι ανέφικτο. Οπότε μάλλον πρέπει να χωνέψουμε πως αυτή η χώρα κι οι υπόλοιπες, θα προωθούν πρόσωπα που φοράνε μάσκες για να αποτυπώνονται στις καρδιές των ανθρώπων…

Αλλά πως; Έχετε καμιά ιδέα πως καταπίνεται τέτοια πικρία; Πως βάζεις στις καρδιές των άλλων πως ο «άγνωστος» Παυλάκος έχει τη μουσική ποιητική μέσα του κι όχι ο καλωδιωμένος Πλιάτσικας… Η Λιζέτα έχει την υπέροχη φωνή κι όχι η Μελίνα… Ο Ζαχάρης Σπυριδάκης εξελίσσει την παράδοση κι όχι ο Τζουγανάκης… Ο Αποστολάκης με το μαντήλι στο μέτωπο είναι ροκ κι όχι ο Παπακωνσταντίνου… Η Βιτάλη με τ' αγκάθινο στεφάνι είναι η πριγκίπισσα κι όχι η Αλεξίου με τα μεταξωτά της φορέματα… Είδωλα, είδωλα, είδωλα… Βύσματα, βύσματα, βύσματα...

Και για να μη μείνουν μισοτελειωμένες λέξεις μου, ο Παπάζογλου μου τραγουδά απ' το cd Ρασούλη:

« Αχ Ελλάδα θα στο πω,

πριν λαλήσεις πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι,

μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς

μα κι απάνω μου κρεμιέσαι…

Κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά…»

ΥΓ: τη Μπάμπαλη την αναφέρω σαν παράδειγμα χωρίς να σημαίνει ότι δεν πιστεύω στα όσα γράφω για 'κείνη....Απλά υπάρχουν πολλές Ανδριάνες και θα ξεμυτίσουν ακόμα....Τρέμετε!