Χουδέτσι 2008.

Μια δίδυμη ψυχή και δυο βλέμματα γνώριμα.

Η ίδια πάντα γκάιντα σε βουλγάρικο σκοπό να συνοδεύει τη φωνή της.

Πιο πέρα, ένα μπεντίρ να παίζει στο ρυθμό του κορμιού της.

Ανατριχίλα. Όλη η συμπαντική μουσική χωράει στα στήθη της.

Ένα λαγούτο παίζει ταξίμια. Ύστερα τα ρίχνει στις πληγές της μέχρι να κλείσουν.

Μα δε γιατρεύονται έτσι. Μονάχα με τα χέρια του. Χάδια που κλείνουν. Όχι που καρφώνουν.

Ένα κερί φέγγει πονετικά. Εκείνη πετάει τους αμανέδες της στη φλόγα.

Το τελευταίο αμάν πετυχαίνει αυτόν στα σημεία και τον αφήνει ανάπηρο.

Ήταν φόνος. Απεφάνθει ο κόσμος.

Παραφροσύνη ψελλίζει εκείνη.

Και με τα σκληρά της νύχια, πλέκει τη δική της θηλιά γύρω απ' το λαιμό, τραγουδώντας:

"Μα εκεί βαθιά στην κόλαση τις αλυσίδες σπάσε,

κι αν με τραβήξεις δίπλα σου, ευλογημένος να ΄σαι..."