Είμασταν μια παρέα. Τρία κορίτσια και δυο αγόρια. Μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο και πιστεύαμε ότι ο κόσμος ήταν δικός μας. Συμμαθητές από το δημοτικό κιόλας, δώδεκα χρόνια μαζί, γνωρίζαμε απέξω ο ένας τον άλλο. Είμασταν αχώριστοι και πιστεύαμε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό.

7 χρόνια μετά σχεδόν δε μιλάμε.

Προσπαθώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό.

Λένε πως οι παιδικές φιλίες είναι οι πιο ισχυρές.. κι όμως, εμείς πώς τα καταφέραμε και διαλυθήκαμε;

Η σχολή στην Κρήτη του ενός κι η απόσταση, η στρατιωτική σχολή του άλλου κι η αλλαγή στη συμπεριφορά του, κάποιες παρεξηγήσεις στα χρόνια που ακολούθησαν για ένα θάνατο, για ένα γκόμενο, ο στρατός, κατι ανασφάλειες και κάποια κόμπλεξ μας τίναξαν στον αέρα...

Φυσικά έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης στο μπάχαλο που γίναμε.

Αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου και στεναχωριέμαι που καταντήσαμε απλά γνωστοί...
Θέλω πολύ να τους πάρω τηλέφωνο, αλλά όσες φορές σχηματίζω τον αριθμό κάτι με κρατάει. Κι όσες φορές τελικά έχουμε μιλήσει, η κουβέντα μου αφήνει μια πικρή αίσθηση.

Είμαστε όλοι μας τόσο διαφορετικοί από τα παιδάκια του 2001... Αλλάξαμε πολύ σε αυτά τα 7 χρόνια... και μετά τα τυπικά "τί κάνεις; πώς τα περνάς;" πέφτει μια βαριά σιωπή.

Και συνειδητοποιείς ότι οι άλλοτε κολλητοί σου, οι άνθρωποι που ξέρουν ίσως περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο για σένα, τελικά δεν έχουν τίποτα κοινό μαζί σου.

Μου λείπουν οι φίλοι μου. Είναι κρίμα που φτάσαμε ως εδώ και με πληγώνει να μαθαίνω νέα τους από τρίτους άσχετους.. ή να προσπαθώ με κόπο μόνη μου για κάτι που θα έπρεπε να είναι αυθόρμητο και αμοιβαίο...

Είναι δύσκολο να κάνεις τον απολογισμό μιας ολόκληρης χρονιάς κι αυτό γιατί προϋποθέτει ότι ξέρεις πού στόχευες και τί ήθελες να πετύχεις. Ας αφήσω που εγώ τον απολογισμό μου τον κάνω πάντα τον Σεπτέμβρη καθότι για ένα περίεργο λόγο εξακολουθώ να μετράω το χρόνο με σχολικές χρονιές...

Τέλος πάντων, για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν μπορώ να καταλήξω στο αν το 2007 ήταν μια χρονιά καλή ή κακή.. Εξάλλου τα πάντα είναι θέμα οπτικής...

Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι ήταν μια γεμάτη χρονιά. Γεμάτη με εμπειρίες, συγκινήσεις και ανθρώπους. Ήταν επίσης μια χρονιά δύσκολη και απαιτητική. Νομίζω ότι δυο-τρεις φορές σε αυτούς τους 12 μήνες έφτασα πολύ κοντά στα όρια μου, αλλά είμαι και αρκετά περήφανη για τα λίγα πράγματα που κατάφερα να κάνω. Το 2007 ήταν επίσης μια χρονιά σημαντική, καθότι -προς μεγάλη μου λύπη- αποχαιρέτησα την φοιτητική ζωή (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά ρεαλιστικά αν το δούμε οι πιθανότητες να επιστρέψω είναι μηδαμινές) και μπήκα στο χώρο των εργαζομένων ή όπως λένε κάποιοι και με κάνουν να ανατριχιάζω από τρόμο στην "παραγωγική αλυσίδα"... μπλιαχ!

Ακαδημαϊκά αν εξετάσω τη χρονιά αυτή, εντάξει.. ολοκληρώσαμε το μεταπτυχιακό αξιοπρεπώς. Δεν τα πήγα άσχημα, αλλά δεν τα πήγα και τόσο καλά όσο θα μπορούσα, και μάλλον το έχω μετανιώσει. Αν και ξέρω ότι ως γνήσια ξεροκέφαλη και πάλι τα ίδια θα έκανα.

Επαγγελματικά τα πράγματα είναι πολύ πιο συγκεχιμένα. Αφενός έχω μια δουλειά, αρκετά ενδιαφέρουσα με πολύ συμπαθητικούς συναδέλφους και λογικότατο ωράριο, αφετέρου οικονομικά δε με καλύπτει, έχω πολλά ερωτηματικά σχετικά με το αν και πόσο πρέπει να συνεχίσω και σίγουρα δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω όλη μου τη ζωή. Το επακόλουθο ερώτημα είναι τί θες να κάνεις; Αλλά αυτό παραμένει άλυτο μυστήριο...

Συναισθηματικά ήταν μια πολύ έντονη περίοδος, με τα πάνω και τα κάτω της, αλλά πάντα τονισμένα στην υπερβολή... είπαμε είμαι άνθρωπος των άκρων... Αλλά αυτό που μετράει είναι ότι στην παρούσα φάση είμαι καλά. (πώς λέμε, "είμαι η Νίκη και είμαι καλά;" έ κάτι τέτοιο)...

Το 2008 είναι η αλήθεια δεν μπήκε με τον καλύτερο τρόπο.. ταξίδευα πρωτοχρονιάτικα και μου κακοφάνηκε πολύ αλλά ας όψονται οι υποχρεώσεις. Μέσα στην πρώτη βδομάδα μου έκλεψαν και την τσάντα μου αλλά θέλω να είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια...(λέμε τώρα μπας και το πιστέψουμε).

Για το 2008 λοιπόν, θεωρητικά, προταιρεότητα πρέπει να είναι τα επαγγελματικά.. το οποίο σημαίνει ότι άλλος ένας χρόνος θα κυλήσει με τη Νίκη να περπατάει στα σύννεφα ψάχνοντας να βρει το ουράνιο τόξο στη βάση του οποίου είναι γραμμένο αυτό που θέλει πραγματικά να κάνει μαζί με αλάνθαστες οδηγίες για το πώς θα το καταφέρει...

Προχωρώντας σε πιο εφικτούς και άμεσα πραγματοποιήσημους στόχους, πρέπει να βρω ένα τρόπο να εκμεταλλευτώ στο έπακρο την παραμονή μου εδώ. Πράγμα που συνεπάγεται ή ορθότερα, προϋποθέτει να βρω και εν συνεχεία να περιφρουρήσω την ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και τα πράγματα που μου αρέσουν.. (οποιεσδήποτε συμβουλές είναι καλοδεχούμενες).. Διότι αυτή τη στιγμή αυτό που συμβαίνει είναι να περνάει η βδομάδα χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως. Δουλειά, σπίτι, δερμάτινος καναπές, internet. Και ξανά, και ξανά. Και το ΣΚ φασίνα, σιδέρωμα, ψώνια, συμμάζεμα κτλ... και προτού το καταλάβεις είναι και πάλι Δευτέρα...

Το επόμενο θέμα που μάλλον είναι και το πιο καυτό γιατί επιρρεάζει τα πάντα και το οποίο 90% θα πρέπει να επιλυθεί κάποια στιγμή μέσα στους επόμενους 12 μήνες είναι το πόσο καιρό θα κάτσω εδώ. Και λέγοντας εδώ εννοώ, στο αγαπητό Λονδινάκι. Το οποίο εξακολουθεί να μου αρέσει πολύ σα πόλη, αλλά η ανώμαλη μετάβαση στη ζωή του εργαζόμενου σε συνδυασμό με τις μοναξιές που με πιάνουν κατά διαστήματα κάνει την παραμονή μου εδώ μερικές φορές ασφυκτική. Αλλά επειδή δε μου αρέσουν οι βεβιασμένες αποφάσεις προς το παρόν μου δίνω χρόνο να προσαρμοστώ.

Τώρα που ξαναδιαβάζω όσα έχω γράψει δε μπορώ να καταλήξω αν το 2008 πρόκειται για μια χρονιά ενός νέου ξεκινήματος ή απλά για μια περίοδο παράτασης καταστάσεων που δημιουργήθηκαν μέσα στο 2007. Από την άλλη ο χρόνος μοιάζει να είναι εννιαίος και εν πάσει περιπτώσει ποτέ οι σημαντικές μου ημερομηνίες και τα ορόσημα που θεώρησα ότι σηματοδοτούσαν μια αλλαγή δεν συνέπεσαν με την αλλαγή χρόνου... οπότε μπορεί και όλος αυτός ο πανικός να μην είναι τίποτα παραπάνω από τις αγωνίες των τελευταίων 3 μηνών δοσμένες συνοπτικότατα... όπως λένε, ο χρόνος θα δείξει...