Οι ψυχολόγοι επιμένουν ότι όταν κάποιος διαλέγει συνεχώς ακατάλληλους συντρόφους αυτό σημαίνει ότι υποσυνείδητα θέλει να αποφύγει τη δέσμευση.

Η αλήθεια είναι ότι οι δικές μου επιλογές δεν ήταν πάντα οι καλύτερες. Για την ακρίβεια οι περισσότερες είναι... άξιες μελέτης για να το θέσω κομψά.

Σε γενικές γραμμές θεωρώ όμως ότι προοδεύω. Αποφεύγω να κάνω τα ίδια λάθη. Χμ.. τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον απλά βρίσκω νέους τρόπους για να τα κάνω.. αλλά δεν πιάνονται για ίδια, πιάνονται;;; Αφού πρωτοτυπώ κάθε φορά... αυτό τουλάχιστον πρέπει να μου το αναγνωρίσω.

Βέβαια κάποια μοτίβα δυστυχώς επαναλαμβάνονται... γιατί όσο κι αν προσαρμόζεται, ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Τις τελευταίες μέρες με απασχολούν ξανά δυο έννοιες: αυτές της αγάπης και της ανάγκης. Υποθέτω όταν δυο άνθρωποι πρωτοαποφασίζουν να είναι μαζί, αυτό γίνεται γιατί αλληλοκαλύπτουν κάποιες ανάγκες τους. Όσο περισσότερες τόσο πιο απαραίτητος γίνεται. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Μπορεί στον καθένα αυτές να είναι διαφορετικές, αλλά αρχικά τουλάχιστον αυτό δεν έχει σημασία. Όμως αξίζει να μένεις με κάποιον απλά και μόνο επειδή σου καλύπτει κάποιες ανάγκες; Δηλαδή αυτό είναι μόνο; H ανάγκη δεν ακυρώνει την αγάπη;

Γιατί μπορείς να αγαπάς κάποιον και να μην τον χρειάζεσαι. Αλλά μπορείς να είσαι με κάποιον χωρίς να τον έχεις ανάγκη; Κι αν ναι, τότε γιατί όταν χωρίζουν οι δρόμοι μεταξύ ζευγαριών, πολλές φορές ο ένας ή και οι δυο πέφτουν στα πατώματα; Αν υπήρχε μόνο αγάπη τα πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολα.. άρα μήπως είναι οι χωρισμοί είναι επώδυνοι επειδή χάνεις κάτι που το έχεις ανάγκη... κι όχι κάτι που απλά το αγαπάς; Και τί άλλο μπορεί να σημαίνει η φράση "ξεπερνάω ένα χωρισμό" αν όχι παύω να έχω ανάγκη τον άλλο;

Ώρες ώρες οι σχέσεις μου φαίνονται τόσο εγωιστικές. Από ό,τι φαίνεται μάλλον είναι όντως έτσι, εκτός αν μου διαφεύγει κάτι.. Κι ίσως τελικά να μην είναι πρόβλημα η ανάγκη. Αλλά γιατί εμένα με προβληματίζει τόσο;

Εξάλλου πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το γνωστό "η αγάπη ξεκινάει εκεί που σταματάει η ανάγκη"; Κι αν αυτό τελικά ισχύει, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πώς γίνεται;;;

που στην περίπτωση μου μεταφράζεται σε:

• ατελείωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη,
  
  
• παλινδρομήσεις από το γραφείο στον καναπέ και ξανά πίσω στο γραφείο,
  
  
• μεγάλες ποσότητες γλυκών και αλμυρών σνακ,
  
  
• μάταια προσπάθεια να πειθαρχήσω και να συγκεντρωθώ σε μια διαδικασία που ονομάζεται "αναζήτηση εργασίας" και περιλαμβάνει αποστολές αιτήσεων 1500+ λέξεων...
  
  
• θρήνος των θυμάτων των τελευταίων ημερών, μερικά εκ των οποίων η -έτσι κι αλλίως μειωμένη- αισιοδοξία μου και η αυτοπεποίθησή μου...
  
  
• έντονες τάσεις φυγής, απομόνωσης και ασφυξίας
  
  
• πολύ μουσική κοψοφλέβικη κατά προτίμηση

Συνήθως όταν είμαι σε μια περίοδο της ζωής μου που αισθάνομαι ότι όλα πάνε μια χαρά κι έχουν σιγά σιγά πάρει το δρόμο τους, είμαι πάντα στην τσίτα ότι κάτι θα γίνει και το σκηνικό θα στραβώσει από στιγμή σε στιγμή. Πάντα οι γύρω μου, μου έλεγαν να χαλαρώσω κι ότι όλα είναι υπό έλεγχο.

Αυτή τη φορά έκανα ακριβώς αυτό. Χαλάρωσα και απολάμβανα τις στιγμές που περνούσαν. Γι αυτό και τίποτα δε μπορούσε να με προετοιμάσει γι αυτά που ερχόντουσαν. Μέσα σε 4 μέρες η ζωή μου ήρθε πάνω κάτω.

Δυο πράγματα που πίστευα ότι κυλούσαν αβίαστα και χαλαρά, ανατράπηκαν βίαια.

Όταν έγραφα προχτές ότι τώρα θα έχω πιο πολύ χρόνο, σίγουρα δεν είχα στο μυαλό μου αυτό που έγινε.

Το θέμα που ανοίγει τώρα είναι πολύ απλό. Τί κάνεις τώρα;

Και φυσικά οι επιλογές είναι συγκεκριμένες:

α) τα μαζεύεις και γυρίζεις Αθήνα

β) το παλεύεις να βρεις άλλη δουλειά στο Λονδίνο

Πριν μια βδομάδα, μια τέτοια εξέλιξη, όσο δυσάρεστη και να ήταν δεν θα με έβαζε σε τόσο μεγάλο δίλλημα. Υπάρχαν λόγοι να γυρίσω Αθήνα κι όσο κι αν στεναχωριόμουν για την εξέλιξη αυτή, θα μπορούσα να βρω "παρηγοριά" σε άλλες σκέψεις.

Τώρα όμως, τα πράγματα είναι λίιιιγο πιο πολύπλοκα...

Το ενδεχόμενο να μείνω εδώ και να βρω μια σοβαρή δουλειά, είναι λίγο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Κι αυτό γιατί σε 1 μήνα έχουμε Πάσχα και μετά είναι καλοκαίρι και όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, δουλειά κανονική πριν το Σεπτέμβριο δύσκολο να βρω. Αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει για 6 μήνες να ξαναζήσω την περίοδο Σεπτέμβρη-Νοέμβρη με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Και στην δική μου ψυχολογική κατάσταση κάτι τέτοια φαντάζει πραγματικά ακατόρθωτο.

Το ενδεχόμενο να γυρίσω στην Αθήνα δεν αλλάζει και πολύ την κατάσταση, Πάλι θα πρέπει να βρω δουλειά πάλι θα πρέπει να περάσω την ίδια διαδικασία και φυσικά δεν πρόκειται να ανακαλύψω τί θέλω να κάνω επαγγελματικά απλά και μόνο επιστρέφοντας. Το θέμα όμως είναι ότι αφενός δεν θα έχω τόσα έξοδα κι αφετέρου ότι το όλο περιβάλλον φαίνεται -τουλάχιστον από τα δικά μου μάτια- πιο φιλικό. Είσαι στο σπίτι σου, στο χώρο που θεωρείς δικό σου, έχεις τους φίλους σου κοντά, και σε κάθε περιπτώση δεν αισθάνεσαι και τόσο βάρος όσο αν είσαι έξω και σε τρέφουν οι δικοί σου.

Σαφώς οι επαγγελματικές προοπτικές στην Αθήνα είναι περιορισμένες... αλλά δεν είναι κι ότι εδώ που είμαι ξέρω ότι θέλω να κάνω αυτό και το κυνηγάω.. Πάλι στα τυφλά πηγαίνω.

Δεν θέλω να πάρω βιαστικές αποφάσεις. Από την άλλη πρώτη μέρα σήμερα σπίτι και με έχει πιάσει ήδη ένα σφίξιμο. Ούτως ή άλλως υπολόγιζα να γυρίσω το Δεκέμβριο. Οι συνθήκες άλλαξαν βέβαια, αλλά δεν νομίζω ότι έχει νόημα να περιμένω 6 μήνες, να πιάσω μια δουλειά για 4 μήνες και μετά να επιστρέψω... Το Λονδίνο είναι πανέμορφο σα πόλη, αλλά μου λείπει πραγματικά η ανθρώπινη επαφή. Δεν είμαι άνθρωπος που όταν περνάει ζόρια θα τρέξει στους φίλους, αλλά θέλω να αισθάνομαι ότι είναι κοντά μου κι ότι αν το θελήσω μπορούμε να τα συζητήσουμε και να μου δώσουν και μια αγκαλιά.

Και νομίζω ότι για άλλη μια φορά το βασικότερο θέμα μου είναι η έλλειψη μιας -άνευ όρων- αγκαλιάς...

Είναι αστείο πώς τα φέρνει ο καιρός..

Μπορεί να παιδεύεσαι καιρό να πάρεις μια απόφαση, και πάνω που έχεις καταλήξει να συμβαίνει κάτι και να βρίσκεται πάλι εκεί που ξεκίνησες. Και μερικές φορές ακόμα πιο πίσω...

Όταν καταφέρεις να το δεις από απόσταση -και χρονική αλλά κυρίως συναισθηματική- είναι όντως αστείο. Αλλά εκείνη την ώρα δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις... κι απλά σε απογοητεύει..

Είναι κάποια τραγούδια που τα συνδέεις με καταστάσεις και ανθρώπους συγκεκριμένους... και κάποια άλλα που τα θυμάσαι πάντα σε συγκεκριμένες στιγμές ασχέτως του πλαισίου που τις περιβάλλουν...

Ένα από τραγούδια που για μένα βρίσκονται στην δεύτερη κατηγορία είναι κι αυτό που παίζει παρακάτω... Ίσως να ερμηνεύω τους στίχους του από ένα διαφορετικό πρίσμα αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι το ότι με αγγίζε και με αγγίζει πάντα βαθιά. Πόσο μάλλον ένα τέτοιο βράδυ.

Νόμιζα ότι είχα ισορροπήσει κάποια πράγματα. Από ότι φαίνεται έκανα λάθος και θα πρέπει να ξαναρχίσω μια διαδικασία εσωτερικού διαλόγου.. πάνω στο τί θέλω, τί έχω ανάγκη, τί μπορώ να δώσω και τί κρατάω για μένα. Μια διαδικασία που μάλλον ποτέ δεν σταμάτησε κι απλά τόσο διάστημα λειτουργούσε υπογείως.

Είναι ειρωνικό πάντως, να χαλάς κάτι τώρα για κάτι που ίσως γίνει πολύ αργότερα... Ίσως να 'ναι για καλύτερα. Δεν ξέρω. Ίσως να είναι και υποκριτικό.. Θα χρειαστώ χρόνο να το επεξεργαστώ καλύτερα και να το καταλάβω. Όπως και να'χει, μάλλον θα μου μείνει παράπονο. Αλλά επειδή μου έχει ξανασυμβεί, αρχίζω να πιστεύω ότι τελικά το προκαλώ μόνη μου με τη συμπεριφορά μου.

Έλειψα αρκετό καιρό από εδώ μέσα.. υποθέτω τους επόμενους μήνες θα έχω περισσότερο χρόνο. Μπορεί και όχι. Θα δείξει...