Θες ο καιρός που λυσομανάει, θες ότι καιρό είχα να κάνω κάτι για μένα, σήμερα έβαλα άνω τελεία σε όλα όσα με απασχολούν.

Διάλεξα μια αγαπημένη ταινία -Sympathy for Lady Vengeance- και πέρασα το πρωινό στον δερμάτινο καναπέ κάτω από την κουβερτούλα μου. Για άλλη μια φορά ανατρίχιασα με την ιστορία, πέλαυσα την φωτογραφία και τις εικόνες όπως εξελίσονταν, σοκαρίστηκα με το τέλος και μαγεύτηκα από τη μουσική της.

Το soundtrack έκτοτε παίζει σε επανάληψη.. κι έχουν περάσει πάνω από 12 ώρες.

Νοστάλγησα την Καθαρά Δευτέρα στην Αθήνα. Θυμήθηκα τον παππού μου και τους πρώτους χαρταετούς, που εδώ και πολλά χρόνια πάψαμε να πετάμε γιατί λέει μεγαλώσαμε - λες και το να μεγαλώνεις είναι συνώνυμο του να παύεις να κάνεις πράγματα για τη δική σου ευχαρίστηση. Τους μεζέδες που τρώγαμε στα μαγαζάκια ή σε συγγενικά σπίτια, αρχικά όλη η οικογένεια παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, θείοι, ξαδέλφια, φίλοι και στη συνέχεια όλο και λιγότεροι...

Εδώ δεν πετάνε χαρταετούς... ή τουλάχιστον όχι όπως εμείς εκεί. Όμως κι εδώ κι εκεί οι άνθρωποι ονειρεύονται. Μια δουλειά, μια εκδρομή, ένα άγγιγμα, μια αναγνώριση, ένα ταξίδι, ένα αύριο πιο ζεστό και ανθρώπινο. Σε πείσμα του αέρα και της βροχής που από χτες χαλάνε τον κόσμο.

Αφού αποκοιμήθηκα με αυτά και με κείνα στον καναπέ, έβαλα να δω λίγο από την σειρά Planet Earth του BBC... άλλη μια απόδραση από την πραγματικότητα... ή καλύτερα μια απόδραση στην πραγματικότητα... αυτή που επιλέγουμε καθημερινά να αγνοούμε.

Βραδάκι τώρα, θυμήθηκα τα περσινά μου βράδια στο μικρό δωματιάκι της εστίας με μουσική και κόκκινο κρασί. Πετάχτηκα και πήρα ένα μπουκάλι, φτηνό κρασί. Ξαναέβαλα τη μουσική της Lady Vengeance και άνοιξα ένα βιβλίο για τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά...

Κι η νύχτα μόλις ξεκινά...

I wish I was as invisible as you make me feel

Το ξέρω. Έχω πολλά ελλατώματα.

• Όπως το ότι θέλω σε μια σχέση να έχω την προταιρεότητα και όχι απλά να γεμίζω κενά.
• Όπως το ότι θέλω ο άλλος να ενδιαφέρεται για μένα και να το δείχνει. Και μάλιστα με τρόπο που να γίνεται αντιληπτό από τη μεριά μου. Γιατί αν δεν το νιώσω είναι σαν να μην υπάρχει.
• Όπως το ότι έχω ιδιαίτερη σχέση με την επικοινωνία, είτε είναι τηλεφωνική είτε πρόσωπο με πρόσωπο, και με το χρόνο. Σιχαίνομαι την αναμονή, για ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε, μια εξήγηση που δεν δόθηκε, μια απάντηση που αποσιωπήθηκε και τις παρατάσεις-αναβολές που πολλές φορές ακολουθούν.
• ‘Όπως το ότι έχω ανασφάλειες-κατάλλοιπα του παρελθόντος. Στους απλούς γνωστούς αυτές μένουν καλά κρυμμένες, αλλά από κάποιους -λίγους και εκλεκτούς- απαιτώ να τις κατανοούν και να με βοηθάνε να τις διαχειριστώ αντι να με στήνουν στον τοίχο.

κτλ. κτλ. κτλ.

Το ξέρω. Έχω πολλά ελλατώματα.

Αλλά θα έπρεπε να αντισταθμίζονται από κάποιες άλλες συμπεριφορές μου.

• Όπως το ότι δίνω στον άλλο προταιρεότητα απέναντι στα θέλω και την ρουτίνα μου. Αλλιώς δεν θεωρώ ότι υπάρχει λόγος να μπω στον κόπο και στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί του.
• Όπως το ότι είμαι εκεί για τους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου 24/7 και δίνω το 100% του εαυτού μου. Και το έχω αποδείξει.
• Όπως το ότι κάνω ό,τι μπορώ για να σε κρατήσω ευχαριστημένο, πολλές φορές καταπιέζοντας με.
• Όπως το ότι δείχνω κατανόηση σε βαθμό που μπορώ να χαρακτηριστώ μαλάκας.

κτλ. κτλ. κτλ.

Το ξέρω. Έχω πολλά ελλατώματα.

Αλλά αν θες να λέγεσαι άνθρωπός μου, πρέπει να μπορείς να τα αποδεχτείς και να με εκτιμήσεις συνολικά. Αλλιώς χαραμίζεις το χρόνο μου. Και σου είπα. Έχω ιδιαίτερη σχέση μαζί του.

:-(

Έστω ότι σε κάθε κατάσταση έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δυο επιλογές, τη σωστή και τη λανθασμένη.

Τί συμβαίνει όταν διαλέξεις την σωστή απόφαση αλλά για τους λάθος λόγους;
Ή την λανθασμένη αλλά για τους σωστούς;

Τί είναι προτιμότερο;

Υ.Γ. Από πότε τα κίνητρα έπαψαν να έχουν σημασία και μετράνε μόνο τα αποτελέσματα;

Η μοναξιά είναι εσωτερική κατάσταση.

Δεν έχει απαραίτητα σχέση με το χώρο που βρίσκεσαι, ούτε με αυτούς που σε περιτριγυρίζουν.

Κι αν γυρίσω Αθήνα κι αισθάνομαι το ίδιο μόνη όπως τώρα, εδώ;

Τότε τί γίνεται;