Από μικρή μου άρεσε η θάλασσα, αλλά η σχέση μας ήταν πάντα άστατη και με σκαμπανεβάσματα. Τη μια στιγμή μπορεί να περνούσα ώρες με τη μάσκα και τον αναπνευστήρα, ή μαζεύοντας κοχυλάκια στην αμμουδιά και την επόμενη να μη μου κάνει καμία αίσθηση.
Στο γυμνάσιο δήλωνα πως ήθελα να γίνω ωκεανολόγος, αλλά μέχρι να φτάσω στο λύκειο λίγο το ότι στην Αθήνα δεν υπήρχε τέτοιο τμήμα, λίγο τα άλλα ενδιαφέροντά μου, με έκαναν να απορίψω την επιλογή αυτή και να το ξεχάσω.
Μέχρι που στο τρίτο έτος της σχολής μου, ανακάλυψα ότι τελικά είχα μετανιώσει την επιλογή μου, και ήθελα το επάγγελμά μου να σχετίζεται με την θάλασσα. Το έψαχνα από δω, το έψαχνα από εκεί.. δεν μπορούσα να βρω μια άκρη. Συν του ότι μέσα μου με έτρωγε η αμφιβολία μήπως αυτός ήταν πάλι ένας απλός ενθουσιασμός, σαν εκείνους που με πιάνουν κατά καιρούς για πολλά πράγματα που κάνουν οι άλλοι και δεν κάνω εγώ...
Έτσι τελείωσα τη σχολή μου, επέλεξα ένα μεταπτυχιακο με γνώμονα τη στυγνή λογική της επαγγελματικής αποκατάστασης και σε μια κρίση πανικού ξαναέδωσα μηχανογραφικό, επιλέγοντας μια σχολή στης Μυτιλήνη για τις επιστήμες της θάλασσας. Τα είχα φτιάξει όλα στο μυαλό μου σχεδόν ιδανικά. Θα έδινα τα μαθήματα κάθε χρόνο όσα μπορούσα, κι όταν έφτανα να χρωστάω μόνο τα εργαστήρια -απόδειξη της αφοσίωσής μου- θα μετακόμιζα στο νησί για να τελειώσω. Τελικά το σχέδιο αυτό βυθίστηκε "αύτανδρο" καθότι υπολόγιζα χωρίς τον καπετάνιο, στην περίπτωσή μας τους κανονισμούς του τμήματος για τα χρωστούμενα μαθήματα. Αν δεν μετακομίσω στην Μυτιλήνη για 4 χρόνια πτυχίο δεν παίρνω, και αφού το ενδεχόμενο της μετακόμισης το έχω αποκλείσει, το θέμα έκλεισε άδοξα.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, στην Αγγλία, όπου κάπου στα μέσα της χρονιάς, μέσω διαφόρων συνειρμών μου ήρθαν στο νου οι ...καταδύσεις!! Όπως και να το κοίταζα το έβρισκα τρομερά ενδιαφέρον. Ένας νέος μαγευτικός κόσμος, μια αφορμή για ταξίδια και αποδράσεις από την καθημερινότητα. Τελικά στις διακοπές του Πάσχα, γράφτηκα σε μια σχολή και ξεκίνησα τα μαθήματα θεωρίας και πισίνας.
Και μπορώ να πω ότι το έχω λατρέψει! Τώρα πια κοντεύω να ολοκληρώσω την εκπαίδευση, μιας και δεν μένει παρά να δώσω ένα τεστάκι και να κάνω τις 2 βουτιές σε ανοιχτή θάλασσα (στην περίπτωσή μου, μάλλον σε καμιά λίμνη εδώ γύρω με βλέπω). Και μετά θα μπορώ να βουτάω σε βάθος μέχρι 20 μέτρων. Δυστυχώς λόγω εξεταστικής, αυτό το δεύτερο μέρος έχει αναβληθεί για λίγο. Ωστόσο, ανυπομονώ πολύ για την πρώτη μου κατάδυση, η οποία θα γίνει -καλώς εχόντων των πραγμάτων- μέσα στον Ιούνιο!
Αισθάνομαι ότι μια μικρή πόρτα ανοίγει σιγά σιγά... Μπορεί να μη καταφέρω να συνδυάσω τη δουλειά μου με τη θάλασσα, αλλά τουλάχιστον κάνω ένα βήμα για να τη προσεγγίσω καλύτερα.
Μοναδικός περιορισμός; Χρειάζομαι έναν ακόμα φίλο/φίλη για να με συντροφεύει στα υποθαλάσσια ταξίδια μου... Ενδιαφέρεται κανείς; ;-)
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣήμερα είχε γενέθλια η συγκάτοικός μου, η Niah που είναι Ιρλανδή. Μαζευτήκαμε λοιπόν στην pub απέναντι από την εστία για να την γιορτάσουμε. Η παρέα εκτός από μένα, ήταν η Niah, δυο ακόμα από τους συγκάτοικούς μας, ένας Ιρλανδός κι ένας Κύπριος, και κάτι συμφοιτητές της Niah, αποκλειστικά Εγγλέζοι κι Ιρλανδοί.
Με το που έφτασα, τα παιδιά είχαν ήταν ήδη στο δεύτερο-τρίτο ποτό (μπύρα κλασικά), έπαιζαν ένα παιχνίδι και φαινόντουσαν να το διασκεδάζουν. Επειδή τα παιχνίδια ήταν αρκετά πολύπλοκα είπα να τα καταγράψω για να τα θυμάμαι.. ποτέ δεν ξέρεις...
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Παιχνίδι Νο 1: 21 (όχι καμμία σχέση με τη δική μας Πρωτοχρονιάτικη 21)
Όπως καθόμαστε γύρω γύρω στο τραπέζι ή στο μπαρ, ξεκινάει ένας και επιλέγει τη φορά που θα μιλάνε οι παίχτες (δεξιά του ή αριστερά του) και ξεκινάει να μετράει από το 1. Μπορεί να πει 1 νούμερο, 2, ή 3 (με τη σειρά πάντα όχι ανακατεμένα). Όταν λέει 1, ο επόμενος παίχτης συνεχίζει και λέει τον επόμενο αριθμό. Αν πει 2 νούμερα, τότε αλλάζει η φορά του παιχνιδιού (αν πηγάίναμε δεξιόστροφα, τώρα θα πρέπει να μιλήσει αυτός που κάθεται αριστερά του). Τέλος αν πει 3 νούμερα, τότε η φορά παραμένει ίδια, αλλά ο επόμενος παίχτης χάνει τη σειρά του και πρέπει να μιλήσει ο μεθεπόμενος.
Σκοπός: Να φτάσουμε στο νούμερο 21. Αυτός που θα πει δε το νούμερο αυτό, πρέπει να πιει το ποτό του μονοκοπανιά.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Παιχνίδι Νο 2: Πεντάρες
Ο κάθε παίχτης βάζει το χέρι του μπροστά σε γροθιά. Αυτός που ξεκινάει το παιχνίδι μετράει κάθε χέρι (ξεκινώντας από το δικό του) ανά πέντε. Δηλαδή αν παίζουν 6 άτομα, θα πρέπει να πει 5-10-15-20-25-30 χτυπώντας κάθε φορά τις γροθιές των άλλων. Στη συνέχεια μετράει μέχρι το τρία και πρέπει να πει είτε 0 είτε έναν αριθμό από το 5 έως το 30 (ανάλογα το πόσοι παίζουν, κάθε χέρι μετράει για 5) και πάντα αυτός ο αριθμός να είναι πολλαπλάσιο του 5. Ταυτόχρονα οι άλλοι παίχτες πρέπει να κρατήσουν τα χέρια τους γροθιά ή να τα ανοίξουν. Κάθε ανοιχτή παλάμη μετράει για 5, ενώ κάθε γροθιά για 0. Αυτός που καταφέρει να μαντέψει το σωστό αριθμό κερδίζει και βγαίνει από το παιχνίδι.
Σκοπός: Να μαντέψει ο παίχτης πόσα χέρια θα είναι ανοιχτά, λέγοντας τον σωστό αριθμό. Και πάλι αυτός που θα μείνει τελευταίος πρέπει να πιει μονορούφι το ποτό του.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Κι έτσι περνάει η βραδιά και γίνονται όλοι τύφλα...
Υ.Γ. Αν κάπου χαθήκατε, μην ανησυχείτε... φυσιολογικό είναι! Ακόμα και εκείνοι που το παίζουν χρόνια για να εξηγήσουν τους κανόνες χρειάστηκαν αρκετή προσπάθεια!
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΦωτογραφία: David Brian
Μπορεί μια σχέση να περάσει από τη φιλία στον έρωτα; Ή ο έρωτας ακυρώνει τη φιλία;
Κι όταν ο έρωτας χαθεί, τί γίνεται; Μπορείτε να ξαναγυρίσετε στην προ-ερωτα φιλία, ή κι αυτή έχει χαθεί ανεπιστρεπτί τη στιγμή που αποφάσισατε να παραχωρήσετε την σχέση σας στη δικαιοδοσία του έρωτα;
Τί βαραίνει πιο πολύ; Μια δυσεύρετη φιλία ή ένας έντονος έρωτας; Στην περίπτωση που και τα δυο συγκεντρώνονται στο ίδιο πρόσωπο, πώς να επιλέξεις; Δεν είναι άδικο να πρέπει να θυσιάσεις ένα από τα δύο;
Κι όταν το τέλος έρθει, τί συμβαίνει σε δυο φίλους, που γίναν εραστές;
Μπορεί μια σχέση να περάσει από τη φιλία στον έρωτα και πάλι στη φιλία;
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο3 μέρες αφότου άνοιξα το blog οφείλω να ομολογήσω ότι η διάθεσή μου έχει ανέβει σχεδόν κατακόρυφα. Μόνη παρενέργεια: είμαι 20 μέρες πριν την εξεταστική και αντί να μελετάω, αποθηκεύω πρόχειρα κείμενα για καταχώρηση...
Είναι όμως μια πρόοδος.... πριν αντί να μελετάω, κοιμόμουνα.
- Στείλε ΣχόλιοΧωρίς σχόλια, απλά ας κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί. Και μαζί μπορούμε να κάνουμε πολλά.
Earth day network
Earthwatch institute
Greenpeace
WWF
European environmental agency
UNEP
Intergovernmetal panel on climate change
Worldwatch institute
Friends of the earth
World business council for sustainable development
European environmental bureau
- Στείλε ΣχόλιοO Gregory είναι ο supervisor μου, κοινώς, ο επόπτης για την πτυχιακή μου. Είναι από την Καλιφόρνια, αλλά έχει ζήσει αρκετό καιρό στην Ιαπωνία και την Γερμανία. Είναι ήρεμος άνθρωπος, καλόβολος και χαλαρός. Έχει μακριά μαλλιά τα οποία πάντα πιάνει σε κοτσίδα, φοράει αυτά τα κόκκινα γυαλιά που βλέπετε στην φωτογραφία, μιλάει αργά και χαμηλόφωνα κι έχει σχεδόν μόνιμα ένα αχνό χαμόγελο. Προσωπικά μου θυμίζει περισσότερο τύπο κολλημένο με υπολογιστές παρά καθηγητή πανεπιστημίου. Όποτε τον βλέπω, γελάω γιατί σκέφτομαι το τραγούδι "Πήρα κόκκινα γυαλιάαα κι όλα γύρω σινεμάααα τα βλέπω..."
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣτο δωμάτιό μου, στην Αθήνα, έχω αρκετά κουκλάκια, μικρά και μεγάλα. Ωστόσο, από όλα διάλεξα να πάρω μαζί μου στην Αγγλία τον Eeyore. Μου τον χάρισε ένας καλός φίλος λίγες μέρες πριν φύγω κι από τότε είμαστε αχώριστοι. Εδώ στην "ξενιτιά" -τη σιχαίνομαι αυτή την λέξη- είναι η παρέα μου, ο "άνθρωπός" μου.
Τί; Δεν ξέρετε ποιός είναι ο Eeyore; Μα ο φίλος του Winnie, ο συμπαθητικός, μελαγχολικός γαϊδουράκος.
Όταν ήμουνα μικρή, δεν μπορώ να πω ότι έβλεπα συχνά την παιδική σειρά. Όχι γιατί δεν μου άρεσε, απλά δεν τύχαινε. Ωστόσο, πριν λίγο, χαζεύοντας στο internet, είπα να μπω στην επίσημη σελίδα να δω αν λέει τίποτα για το φιλαράκι μου.
Και να τί έγραφε:
" Eeyore is everyone's favorite delightfully dismal donkey. But Eeyore doesn't see himself as gloomy -- he just has low expectations. He expects nothing from anybody, so whenever his friends do come to his aid his expectations of the worst are overthrown, and he is sincerely grateful. Eeyore's tiny bright pink bow on his tail, the one hint of color against his gray, is a perfect symbol of the kernel of joy that occasionally surfaces in Eeyore. Though he may pretend he's helping because there's nothing better to do -- make no mistake, Eeyore is always there for his friends."
Ξέρετε ποιό είναι το αστείο; Ότι τελικά έμείς οι δυο έχουμε πολλά κοινά! Ίσως γι αυτό να τα πηγαίνουμε τόσο καλά!
- Στείλε ΣχόλιοΣάββατο 21/4, ώρα 21.25.
Θέμα εργασίας:
"A coherent pricing strategy provides one of the biggest challenges to international marketers. Identify what these challenges are and critically evaluate their impact on international marketing practices."
Ημερομηνία παράδοσης: Τρίτη, 24/4, ώρα 10.00.
Μέγεθος: 3.000-4.000 λέξεις
Είμαι στο δωμάτιό μου, δίπλα σε μια κούπα καφέ που έχει πια κρυώσει, με 4 άρθρα στα δεξιά μου, κι άλλα τόσα αποθηκευμένα στον υπολογιστή. Σύνολο 8. Ακόμα δεν έχω διαβάσει κανένα. Έχασα πάλι το απόγευμά μου ψάχνοντας, γιατί χρειάζομαι τουλάχιστον άλλα 4. Και φυσικά εννοείται ότι δεν έχω ξεκινήσει το γράψιμο.
Αχ.. τί θα κάνω;;;
Μουσικούλα, καφεδάκι, σοκολατίτσες, και καλό ξενύχτι.
Υ.Γ.Και μετά αναρωτιέμαι γιατί τον τελευταίο μήνα έχω πάρει κάποια κιλά...
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
"The material of music is sound and silence.
Integrating these is composing.
I have nothing to say and I am saying it."
Πριν αρκετό καιρό μίλαγα με ένα φίλο στο MSN και μου έστειλε το παρακάτω link λέγοντάς μου να του πω τί ακούω.
"John Cage - 4'33' by David Tudor"
Το άφησα να παίξει ενώ ταυτόχρονα έκανα κάτι άλλες δουλειές. Όμως τίποτα.. Το βιντεάκι τελείωσε κι ο πιανίστας δεν είχε παίξει ούτε μια νότα... Οπότε το ξαναέβαλα κι αυτή τη φορά συγκεντρώθηκα αποκλειστικά σε αυτό. ’κουσα το ρολόι του πιανίστα, μετά κάποιες από τις κινήσεις που έκανε και κάνα δυο φορές την ανάσα του. Το είπα στο φίλο μου, αλλά επέμενε να το ξανακούσω. Ψιλοαμήχανη άρχισα να του λέω πως με έκανε να αισθανθώ αλλά και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος. "Δε σε ρωτάω τί ένιωσες, αλλά τί άκουσες". Ψιλοενοχλημένη πλέον του απάντησα "τίποτα, πέρα από αυτά που σου είπα στην αρχή, τίποτα άλλο."
"Μάλλον δεν άκουσες προσεχτικά" ήταν η απάντησή του.
Κι έτσι έβαλα το βιντεάκι να παίξει γι άλλη μια φορά. Και τότε σιγά σιγά άρχισα να ακούω... Το θόρυβο του επεξεργαστή του υπολογιστή μου, τα βήματα στην αυλή της εστίας, τον συγκάτοικό μου από την κουζίνα, τη βρύση του μπάνιου μου που έσταζε, το θόρυβο των αυτοκινήτων στο δρόμο, την κοπέλα από το διπλανό δωμάτιο κτλ κτλ...
Κι εκείνος, μου απάντησε:
"Οι θόρυβοι που βρίσκονται γύρω σου κάνουν τη μουσική. Αλλά είδες πώς δεν τους έδωσες σημασία;"
Τώρα πια αντιμετωπίζω διαφορετικά και τη σιωπή και τους θορύβους, γιατί και τα δύο έχουν τη δική τους μουσικότητα. Αρκεί να αφουγκραστούμε προσεχτικά και να είμαστε έτοιμοι να την αποδεχτούμε.
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΗ φύση του ανθρώπου είναι τέτοια ώστε να μοιράζεται με τους άλλους τα συναισθήματά του, τις σκέψεις και τις αγωνίες του. Όταν όμως είσαι ένας άνθρωπος κλειστός, ιδιόρρυθμος και μοναχικός τότε καταπιέζεις αυτή την πλευρά σου. ’λλες φορές γιατί πιστεύεις ότι θα δεν γίνεις κατανοητός, άλλες φορές γιατί φοβάσαι, άλλες φορές γιατί δεν μπορείς να εμπιστευτείς.
Ίσως να έχεις πληγωθεί στο παρελθόν, αλλά όπως και να 'χει, είσαι πεπεισμένος ότι έτσι είναι καλύτερα. Εσύ κι ο εαυτός σου μπορείτε να τα καταφέρετε μια χαρά και μόνοι σας. Δεν έχεις ανάγκη τους άλλους. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να είσαι βρεις την δική σου εσωτερική ισορροπία. Όμως είναι επώδυνος αυτός ο αγώνας, γιατί κρύβεις πολλές αντιφάσεις μέσα σου, πολλά δίπολα. Και κάπου εκεί, χαμένος σε μια διαρκή αυτοψυχανάλυση, ξεχνάς ότι η συντροφικότητα είναι βασική ανάγκη όχι μόνο των "άλλων" αλλά και δική σου.
Αν και αισθάνεσαι άνετα στην μοναξιά σου, έρχονται στιγμές που σε βαραίνει αφόρητα. Το δέχεσαι σα μια "κρίση" που θα περάσει. Ενίοτε όμως αντιδράς σπασμωδικά, ανοίγεσαι, προσπαθείς να είσαι κοινωνικός και στο τέλος τρως τα μούτρα σου, γιατί έχεις ξεχάσει πώς γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί αισθάνεσαι ότι παρόλη την προσπάθεια που καταβάλεις δεν έχεις κοινό σημείο επαφής με τους άλλους, η μοναξιά σου αντί να μειώνεται, αυξάνεται γεωμετρικά όσο περισσότερος κόσμος βρίσκεται γύρω σου. Κι έτσι αποσύρεσαι πάλι.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Σε μια τέτοια "κρίση", άνοιξα αυτό το blog. Η ανάγκη να επικοινωνήσω, να εκφραστώ μου χτύπησε πάλι την πόρτα... Κι είπα να προσπαθήσω ξανά, αλλά αυτή τη φορά με λιγότερο δραστικά κι ακραία μέσα. Αυτή η σελίδα προορίζεται να λειτουργήσει σαν ένα παράθυρο του εσωτερικού μου κόσμου προς τα "έξω". Το πόσο σκοτεινός ή φωτεινός θα φανεί ο κόσμος αυτός στους τρίτους και το πόσο ανοιχτό ή κλειστό θα αποφασίσω να κρατήσω το παράθυρο, εξαρτάται φυσικά από την κυκλοθυμικότητά μου. Γι αυτό και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Πρόκειται για ένα ελεγχόμενο πείραμα. Αλλά υποθέτω είναι κι αυτή μια αρχή.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο'Οτι θυμάμαι χαίρομαι... Deconstructing Steppenwolf London calling Αναποδιές και γκρίνιες Αποδράσεις από την καθημερινότητα Ξεσπάσματα Ψάχνωντας απαντήσεις Μουσικά ταξίδια Πανεπιστημιακά Ταξιδιωτικές εξορμήσεις