Pimm's λέγεται ένα είδος ποτού, δημοφιλές στην Αγγλία. Το εφηύρε ο James Pimm, γιος ενός αγρότη από το Κεντ, θέλωντας να διαφοροποιήσει το μπαράκι του στο Λονδίνο που σέρβιρε όστρακα - δημοφιλές είδος μπαρ εκείνη την εποχή- από τα υπόλοιπα τα οποία συνόδευαν τα όστρακα με μαύρη μπύρα.
Σήμερα το Pimm's θεωρείται κατεξοχήν καλοκαιρινό ποτό, σύνηθες επιλογή για πικ νικ και garden party, ή συνοδευτικό ποτό σε αγώνες κρίκετ, τέννις και κωπηλασίας, αλλά φυσικά το βρίσκουμε και στις pub!
Πώς το φτιάχνουμε;
Λοιπόν, βάζουμε μια γενναιώδορη μεζούρα Pimm's No 1 (που έχει σα βάση το gin, αλλά του οποίου η ακριβής συνταγή παραμένει μυστική!) σε ένα ψηλό ποτήρι με πάγο. Στη συνέχεια προσθέτουμε λεμονάδα ή σόδα και γαρνίρουμε με φέτες πορτοκάλι, λεμόνι, lime, μήλο και μια φέτα αγγουράκι παρακαλώ! Η αρχική συνταγή απαιτούσε αντί για αγγουράκι, φύλλα μποράντζας. Επίσης, αν θέλουμε προσθέτουμε και ένα μικρό φύλλο μέντας... Κι είμαστε έτοιμοι!
Καλό καλοκαίρι!!!
Υ.Γ. Εκτός από την κλασική εκδοχή, αυτή με το gin, πλέον το ποτό αυτό κυκλοφορεί και σε άλλες παραλαγγές χρησιμοποώντας κάθε φορά διαφορετικό ποτό σα βάση, όπως whiskey, brandy, rum, vodka, κτλ..
Τετάρτη 30 Μαΐου, 2007
Η είδηση πέρασε στα ψιλά γράμματα. Ακόμα δεν γνωρίζουμε ποιοί λόγοι έσπρωξαν τον νέο στην αυτοκτονία του. Πώς κατάφερε να κάνει το βήμα που θα τον οδηγούσε από τον 7ο όροφο στην άσφαλτο. Τι ένιωθε και τί σκεφτόταν λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της πτώσης. Την αγωνία του. Και δεν θα μάθουμε ποτέ. Όπως και με τους περισσότερους αυτόχειρες.
Πέρα από το ότι το γεγονός αυτό με ταρακούνησε, -όχι τόσο η αυτοκτονία αυτή καθεαυτή, αλλά ο τρόπος που έγινε και ο τρόπος που σχολιάστηκε στα ΜΜΕ- με έκανε να ξανασκεφτώ λίγο το θέμα της αυτοκτονίας, το οποίο από μικρή βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον.
Γενικά και ίσως λίγο πρόχειρα, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τους αυτόχειρες σε 3 κατηγορίες. Πρώτον, αυτούς που χρησιμοποιούν την αυτοκτονία σαν ένα έσχατο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή. Πρόκειται κυρίως για όσους κάνουν αποτυχημένες απόπειρες. Δεν θέλουν συνήθως να πεθάνουν πραγματικά, απλά στέλνουν μηνύματα SOS στους γύρω τους. Χρειάζονται τη βοήθειά τους και κυρίως την κατανόηση και την αγάπη τους.
Δεύτερον, είναι αυτοί που βρίσκονται σε απόγνωση, που έχουν σοκαριστεί από ένα γεγονός και σχεδόν παρορμητικά καταφεύγουν στην αυτοκτονία. Είτε πρόκειται για κάποια ερωτική απογοήτευση είτε για απόλυση, είτε για κάποιο άλλο γεγονός, αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και μια αόρατη δύναμη να τους συνθλίβει. Η αυτοκτονία γι αυτούς φαντάζει διέξοδος.
Και τέλος, υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία. Αυτοί για τους οποίους η αυτοκτονία είναι είτε συνειδητή επιλογή είτε δήλωση διαμαρτυρίας. Κάποια στιγμή ίσως γράψω για κάποιους τέτοιους αυτόχειρες...
Πολλοί λένε ότι όλοι οι αυτόχειρες είναι δειλοί. Και κυρίως ότι αυτό που κάνουν είναι ανήθικο γιατί δεν μπορείς, δεν έχεις δικαίωμα να αφαιρέσεις μια ζωή, ακόμα κι αν πρόκειται για τη δική σου. Γιατί λέει, δεν σου ανήκει, σου χαρίστηκε και πρέπει να την αξιοποιήσεις. Διαφωνώ κάθετα και με τις δυο απόψεις και κυρίως δεν αντέχω την απαξίωση που συνοδεύει τους αυτόχειρες.
Όταν η αυτοκτονία γίνεται μετά από σκέψη και σε κατάσταση νηφαλιότητας -και ναι, γίνεται συχνά έτσι- χρειάζεται μεγάλη δύναμη και θάρρος για να προχωρήσεις στην πραγματοποίησή της. Το ένστικο της ζωής είναι από τα πιο ισχυρά, αν όχι το ισχυρότερο. Και για να τερματίσεις τη ζωή σου πρέπει να το υπερβείς. Κάτι που πραγματικά δεν γίνεται εύκολα όταν είσαι ψύχραιμος και με πλήρη συναίσθηση αυτού που πας να κάνεις. Αυτοί λοιπόν οι αυτόχειρες που προχωράνε στην αυτοκτονία νηφάλια και συνειδητά, επειδή το έχουν επιλέξει κι όχι επειδή έχουν οδηγηθεί σε αυτή εξατίας της απόγνωσης, ή κάποιου γεγονότος που έχει διαταρράξει την ισορροπία τους, αυτοί τουλάχιστον -πάντα κατά τη γνώμη μου- και ασχέτως με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την πράξη τους, αξίζουν το σεβασμό μας. Και το δικό μου τον έχουν.
Όσο για το ότι η ζωή μας δε μας ανήκει.. δεν ερωτηθήκαμε πριν έρθουμε σε αυτόν τον κόσμο, οπότε κατά την γνώμη πάντα, το πότε και πώς θα φύγουμε θα πρέπει να μπορούμε να το επιλέξουμε. Δεν το καταφέρνουμε πάντα - υπάρχουν και τα απρόοπτα- αλλά δεν μπορώ να καταδικάσω κάποιον που κρίνει ότι η ζωή του πρέπει να σταματήσει εδώ. Ειδικά όταν υπάρχουν θέματα υγείας στη μέση. Γι αυτό άλλωστε και είμαι υπέρ της ευθανασίας. Υπο προϋποθέσεις και με ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά υπέρ.
Και μιας και το ποστ αυτό ξεκίνησε με μια αυτοκτονία στο Λονδίνο, να και κάποιοι αριθμοί από τις αρμόδιες υπηρεσίες. To 2004 5554 άνθρωποι αυτοκτόνησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, εκ των οποίων πάνω από 300 επέλεξαν την πτώση από κάποιο κτίριο ή το να πέσουν μπροστά σε κινούμενο όχημα, συνήθως τρένο. Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μείωση στα ποσοστά αυτοκτονίας, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε ένα εθνικό πρόγραμμα κατά της αυτοκτονίας που τέθηκε σε εφαρμογή το 2002 και σκοπεύει να μειώσει κατά το 1/5 τις αυτοκτονίες μέχρι το 2010. Πιο συγκεκριμένα ο στόχος είναι ο αριθμός αυτόχειρων να φτάσει τα 7 άτομα ανά 100.000. Το 2006 το νούμερο αυτό ήταν 8.5, σημειώνοντας πτώση, σε σύγκριση με τα 9.4 άτομα ανά 100.000 του 1995...
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΤον τελευταίο καιρό έχω κάνει τη νύχτα μέρα... Δε μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ αν δεν αρχίσει να χαράζει.. Και φυσικά, ενώ το πρωί νυστάζω, δε μπορώ να ευχαριστηθώ τον ύπνο, γιατί οι συγκάτοικοί μου ξυπνάνε και -ζωή να'χουνε- φροντίζουν να το κάνουν γνωστό. Και ενώ εκεί γύρω στις 7 το απόγευμα σέρνομαι και λέω "άντε θα κοιμηθώ νωρίς σήμερα" όταν έρθει το βράδυ.. το μάτι γαρίδα...
Κι εντάξει μέχρι πρόσφατα είχα διάβασμα. Η νύχτα πέρναγε σχετικά γρήγορα και ως επί το πλείστον ανώδυνα. Από την Παρασκευή όμως τελείωσαν οι εξετάσεις, και μου μένει μόνο μια πτυχιακή, η οποία ναι έχει διάβασμα και πολύ ψάξιμο, αλλά δεν έχω όρεξη... και κυρίως δεν έχω πίεση.. Η καταληκτική ημερομηνία είναι η 3η Σεπτέμβρη και ενώ ξέρω ότι αν δεν οργανωθώ, είναι πολύ εύκολο να φτάσω μέσα Αυγούστου και να μην έχω κάνει τίποτα, ο Σεπτέμβρης φαντάζει τόσο μακρυνός... Κι οι νύχτες πλέον μετατρέπονται σε αρένες.. μέχρι ο αυτοκράτορας-ήλιος, να δώσει χάρη, μέχρι την επόμενη βραδιά...
Δε μπορώ να πιστέψω πώς πέρασαν κιόλας 8 μήνες... πως άλλη μια χρονιά -κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία μου ως φοιτήτρια- έφτασε στο τέλος της. Χαζεύω της φωτογραφίες της χρονιάς... σα χτες μοιάζουν όλα. Πότε ήρθαμε, πότε γνωριστήκαμε, πότε φτάσαμε στις 30 Μαΐου.... Με διάβασμα, πίεση, άγχος, ξενύχτια, γλέντια, γενέθλια, γιορτές, παρεξηγήσεις, γέλια, κλάμματα, εργασίες, μαθήματα, εξετάσεις... Και τώρα σκορπάμε πάλι ένας ένας... Ήδη έπεσαν τα πρώτα αποχαιρετιστήρια τηλεφωνήματα... Αυτό ήταν;
Ναι, το ξέρω ότι δεν τελείωσε ακόμα η "σχολική χρονιά". Αλλά η πτυχιακή είναι κάτι προσωπικό. Εσύ κι ο επιτηρητής. Παύει να υπάρχει πια η αίσθηση της τάξης, της παρέας... Η επαφή με τους άλλους συμφοιτητές. Τώρα, ο καθένας το δρόμο του.
Κι ο δικός μου; Ποιός είναι; Πώς θα τον βρω; Μια ζωή δεν ξέρω τί θέλω. Μια ζωή αμφιταλαντεύομαι. Ενθουσιάζομαι και μετά βαριέμαι. Δοκιμάζω αλλά δεν εμβαθύνω. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, να γνωρίσω κι αυτό, να πάρω κι από εκείνο. Σα μέλισσα σε λιβάδι με εκατοντάδες ανθισμένα λουλούδια, δε μπορώ να διαλέξω σε ποιό να επικεντρωθώ.. και πετάω εδώ κι εκεί, με μια αγωνία να τα δοκιμάσω όλα και μετά να διαλέξω. Αδύνατον. Ζηλεύω αυτούς που έχουν βρει τί θέλουν, τί ζητάνε και τί τους αρέσει. Και πιο πολύ ζηλεύω αυτούς που έχουν πάθος με αυτό που έχουν επιλέξει. Ποτέ δε θα βρεθώ στη θέση τους. Εξάλλου όσο εύκολα μπορεί κάτι να με συνεπάρει, τόσο εύκολα μπορεί την επόμενη στιγμή να με ξενερώσει.. Αυτό τί σημαίνει; Ότι είμαι επιφανειακός άνθρωπος; Ότι είμαι ίσως ανώριμη;
Τελείωσε η χρονιά. Και είναι μια καλή περίοδος για απολογισμό. Ακαδημαϊκά: Μεταξύ μας, ναι πιέστηκα, ναι ζορίστηκα, αλλά δεν μπορώ να πω ούτε ότι ξεσκίστηκα στο διάβασμα, ούτε ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Όλη η πίεση έμεινε σε ψυχολογικά επίπεδα. Εξακολουθεί να είναι ψυχοφθόρα σα διαδικασία, αλλά τί να το κάνεις, άμα δε μεταφράζεται σε πράξεις κι αποτελέσματα; Συναισθηματικά, ας το αφήσουμε καλύτερα. Κοινωνικά: Κάτω του μετρίου. Τώρα που το σκέφτομαι στους 8 αυτούς μήνες, έχουμε βγει ελάχιστα... αλλά εντάξει αναμενόμενο. Εδώ ήρθαμε για σπουδές λέει. Το Λονδίνο μπορεί να περιμένει. Μπορεί; Επαγγελματικά: Χαχα, ας γελάσω.. ούτε που ασχολήθηκα με το θέμα αυτό...μέχρι τώρα...
Τελείωσε η χρονιά. Και είναι περίοδος για αποφάσεις. Σημαντικές, όπως πάντα. 7 Σεπτέμβρη φεύγω από την εστία. Για πού; Γυρίζω Αθήνα; Ή μένω Λονδίνο; Τί μπορεί να με τραβήξει κάτω; Οικογένεια; Φίλοι; Τί μπορεί να με κρατήσει εδώ; Ανεξαρτησία; Καινούργια πράγματα που δεν κατάφερα να γευτώ αυτούς τους μήνες; Γνωστό vs άγνωστο. ’νθρωποι vs εμπειρίες. Ψευδαισθήσεις vs ελπίδες. Ποιός θα κερδίσει; Θα είναι επιλογή μου ή θέμα τύχης;
Πρέπει να βρω δουλειά. Που σημαίνει ότι πρέπει να αφιερώσω χρόνο και να ψάξω. Να φτιάξω βιογραφικά, να στείλω αιτήσεις, να περάσω συνεντεύξεις και λογής τεστάκια. Να "πουλήσω" τον εαυτό μου, όπως λένε. Αλλά δεν είμαι καλή σε αυτά. Βασικά μου προκαλούν αηδία. Και τί θα πει, να βρω "δουλειά"; Πώς μπορεί ένα άτομο αναποφάσιστο και άστατο όσο εγώ να επιλέξει, και μετά να στηρίξει την επιλογή του; Από εταιρεία μέχρι θέση. Στα μάτια μου όλα είναι λέξεις. ’λλες πιο βαρύδουπες, άλλες πιο απλές. Αλλά όλες κενές νοήματος. Δεν ξέρω τί σημαίνουν. Τί περιλαμβάνουν. Τί κρύβουν.
Δε θέλω να περάσω στο επόμενο στάδιο. Αυτό του εργαζόμενου. Αισθάνομαι τόσο παιδί ακόμα. Τόσο ανέτοιμη για να βγω εκεί έξω. Με τρομάζει.
Το ράδιο μόλις έβαλε:
"There's nothing you can do that can't be done.
Nothing you can sing that can't be sung.
Nothing you can say but you can learn how to play the game.
It's easy."
Είναι; Γιατί εμένα μου φαίνεται βουνό;;; All you need is love επιμένουν οι Beatles... Λες κι είναι κάτι τόσο απλό, προσιτό κι εύκολο. "Αγάπη". Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχω πάψει να πιστεύω σε αυτή. Και λέω σχεδόν, απλά και μόνο για να μην είμαι απόλυτη, και για να συμπεριλάβω τυχόν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Θα προτιμήσω τη συντροφιά του Cave...
"Now I got no one to hold
Now I am all alone again
It ain't too hot but it ain't too cold
And there is no sign of rain"
Είπα πολλά μέσα σε 1 μήνα. Και τώρα θέλω λίγο να μείνω μόνη μου.
Τελείωσε και η εξεταστική και θέλω να αποσυρθώ στα ενδότερα.
Όχι για πολύ. Καμιά βδομάδα. Να χαλαρώσω.
Και να κάνω κάποια πράγματα που μου τα έχω υποσχεθεί.
Σας αφήνω με ένα ποιηματάκι, χαραγμένο σε μια υπόγεια διάβαση του μετρό.
Ναι, γιατί εκτός από τραγουδιστές, αυτό το μετρό έχει και ποιήματα χαραγμένα στους τοίχους. Για όποιον έχει το χρόνο να σταθεί και να τα διαβάσει.
"I dream of a green garden
where the sun feathers my face
like your once eager kiss"
Sue Hubbard
Μελαγχόλησα...
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΔε ξέρω απο τί. Δεν ξέρω γιατί. Μα αισθάνομαι κάτι να με πνίγει και πάλι.
Δεν έχω σοβαρούς λόγους να μην είμαι καλά. Αλλά κάτι έγινε πάλι μέσα μου. Δεν ξέρω τί.
Κι άρχισα να πέφτω. Να βυθίζομαι.Αισθάνομαι ένα κόμπο στο λαιμό μου.Και δε μπορώ να ανασάνω.
Θέλω να φύγω. Μα δε ξέρω για πού. Και μένω εδώ.
Συνήθεια; Ανάγκη; Ελπίδα; Δεν ξέρω τί με κρατάει. Αλλά ξέρω ότι πνίγομαι.
Πρέπει κάτι να κάνω. Να αντιδράσω. Μα δεν έχω τη δύναμη. Κι ίσως ούτε και τη διάθεση.
Στα σχεδόν 24 μου χρόνια, μια φορά έχω δουλέψει. Κι αυτό part-time για 5 μήνες, σε μαγαζί μαμάς φίλου. Κάτι που σημαίνει ότι αν και εγώ είχα το άγχος να βγάλω τον φιλο μου ασπροπρόσωπο, μάλλον είχα ευνοϊκή μεταχείριση.
Μου άρεσε. Όχι το αντικείμενο της δουλειάς. Αυτό ήταν περιορισμένης ευθύνης, βαρετό, επαναλαμβανόμενο και μη δημιουργικό. Μου άρεσε όμως που δούλευα. Ένιωθα ότι κάνω κάτι παραγωγικό. Ναι. Μπορεί να μην ήταν δημιουργικό.. αλλά ήταν παραγωγικό. Κάτι είναι κι αυτό. Ειδικά όταν τόσα χρόνια είσαι χαμένη στα βιβλία, είτε για τη σχολή είτε γιατί σου αρέσει, είναι καλό να βγαίνεις από τη γυάλα. Και για μένα αυτή η δουλειά ήταν η πρώτη μου επαφή με τον "έξω" κόσμο.
Θυμάμαι τη μέρα που με γνώρισαν στην ιδιοκτήτρια. Η συνάντηση ήταν μάλλον τυπική, γιατί είχαν άμεση ανάγκη για προσωπικό. Παρόλα αυτά πρέπει να ήμουνα πολύ ψαρωμένη. Με ρώτησε τί όρους ήθελα και δεν είχα ιδέα τί να ζητήσω. Τέλος πάντων.. την επόμενη έπιασα δουλειά. 5ωρο, γιατί είχα και κάτι μαθήματα. 09.00 με 14.00. Βάλε και 1 ώρα να πάω και 1 να γυρίσω. Δηλαδή έπρεπε να ξυπνάω στις 7;;; Σε δυο βδομάδες ζήτησα αν γίνεται να το κάνουμε 10.00-15.00. Δεν μπορώ το πρωινό ξύπνημα...
Θυμάμαι όταν το ανακοίνωσα στη μητέρα μου. Δεν της άρεσε η ιδέα. Φοβόταν ότι θα κουράζομαι. Μαμάδες... Αλλά είχα ήδη συμφωνήσει, οπότε...
Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μου μέρα. Τετάρτη, 23/11/2005. ’γχος. Να είμαι στην ώρα μου. Να γνωρίσω τους συναδέλφους (τί περίεργη λέξη!) και να κάνω καλή εντύπωση. Να μάθω τί ακριβώς πρέπει να κάνω.. Ουφ..
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πληρώθηκα. Παρασκευή, 23/12/2005. Μαζί και δώρο Χριστουγέννων λέει.. μα εγώ ένα μήνα μόλις έκλεισα.. Πολλά λεφτά για μένα.. Τί να τα κάνω;; Τελικά εννοείται ότι βρήκα τρόπο να τα ξοδέψω..αλλά μου είχαν κάνει εντύπωση τότε. Ήταν τα πρώτα χρήματα που κέρδισα.. Εκείνα τα Χριστούγεννα πήρα δώρα σε όλους. Και το ευχαριστήθηκα.
Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που γράφω.. Απόψε θυμήθηκα ένα περιστατικό που με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα. Την πρώτη απόλυση. Όχι δική μου. Της κυρίας Ελευθερίας.
Η κυρία Ελευθερία πρέπει να ήταν γύρω στα 50κάτι.. δεν παίρνω κι όρκο γιατί ποτέ δεν τα πάω καλά με τις ηλικίες. Δούλευε χρόνια στο μαγαζί. Μπορεί να ήταν λίγο τεμπέλα, αλλά είχε καλή καρδιά. Λάτρευε και τα ζώα. Τάιζε τα αδέσποτα της γειτονιάς κι είχε κι ένα γάτο νομίζω, ο οποίος ήταν άρρωστος. Είχε ένα γιο. Κακομαθημένο. Ο άντρας της είχε πεθάνει χρόνια τώρα, και πλέον είχε μια σχέση με έναν άλλο κύριο. Θυμάμαι τις χαρές που κάναμε όταν της ζήτησε να την παντρευτεί. Για να είναι εξασφαλισμένη οικονομικά, αν πάθει κάτι εκείνος. Γιατί τα έφερνε βόλτα δύσκολα. Ήταν πάντα πολύ καλή μαζί μου.
Λίγες μέρες πριν την απόλυσή της, προσλήφθηκε μια άλλη κοπέλα. Η κ. Ελευθερία αναστατώθηκε πολύ. Σα να το είχε προαίσθημα. Μου εξομολογήθηκε το φόβο της. Κι εγώ -πόσο αφελής μπορούσα να είμαι;;;- της έλεγα ότι αυτά είναι βλακείες. Ότι καταρχάς αν ήταν να τη διώξουν θα της το έλεγαν έγκαιρα, κι ότι εν πάσει περιπτώσει δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Την επομένη, ήρθε η ιδιοκτήτρια, εμένα με έστειλαν σε μια εξωτερική δουλειά. Στην πόρτα την άκουσα να λέει "Ελευθερία μου, θέλω να σου μιλήσω". Κάτι μέσα μου σφίχτηκε. Δε θα έκανα ούτε 10 λεπτά να γυρίσω. Βρήκα την Ελευθερία έξω από το μαγαζί, σε μια γωνία να κλαίει. Δε μπορώ να βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Αισθάνομαι σα να μου σχίζουν τα σωθικά. Πέτρωσα. ’μέσως κατάλαβα τί είχε γίνει. Τί να πεις σε κάποιον που μόλις έμεινε άνεργος, χωρίς να ακουστείς γελοίος; Τί να πεις σε κάποιον που μέχρι χτες τον διαβεβαίωνες ότι όλα θα πάνε καλά, όταν έχεις βγει ψεύτης; Την αγκάλιασα και με αγκάλιασε. Έκλαιγε με λυγμούς. "Πώς θα το πω στο παιδί μου; Τί θα πώ στο Γιώργο; Πού θα βρω τώρα δουλειά;" Απόγνωση. Πίκρα. Σιγή. Εγώ με το ζόρι κρατιόμουνα, να μη με δει ότι δακρύζω.
Εκείνη η μέρα έχει χαραχτεί μέσα μου. Μαύρισε η ψυχή μου. Απότομη προσγείωση. Μετά από αυτό όλα ήταν διαφορετικά. Σα να χάθηκε το όμορφο κλίμα που επικρατούσε. Πήγαινα στη δουλειά και κάτι με έσφιγγε μέσα μου.
Δεν ξέρω τί απέγινε τελικά η κυρία Ελευθερία. Για κάποιο διάστημα περνούσε από το μαγαζί. Έψαχνε να βρει δουλειά. Ακόμα δεν είχε πει στον άντρα της ότι ήταν άνεργη, κι έτσι τρυγύρναγε στους δρόμους μέχρι να έρθει η ώρα "να σχολάσει". Με έπιανε η καρδιά μου όποτε την έβλεπα. Δεν ξέρω οι άλλες κοπέλες πώς ένιωθαν. Πάντως κανείς δεν έδειχνε τίποτα. Είναι απίστευτο πώς προσαρμοζόμαστε, πώς ξεχνάμε, πώς αδιαφορούμε. Για να επιβιώσουμε.
Μετά έφυγα κι εγώ. Κι έκτοτε δεν έχω ακούσει νέα της. Ελπίζω να είναι καλά...
-------
* Το όνομα είναι αλλαγμένο για ευνόητους λόγους.
Κορυφαία;;;
;-)
Κι εκεί που κάθεσαι και διαβάζεις για production models και systems of innovation, έχοντας ανοιχτό το παράθυρο (μπας και μπει λίγη δροσιά) αλλά κλειστές τις κουρτίνες (για να μη σε παρασύρει ο ήλιος που σε καλεί για μια βόλτα) ξαφνικά ακούς κάτι καμπανούλες..
Ωπ! Τί γίνεται;; Α, ναι! Είναι το βανάκι του πλανόδιου παγωτατζή που με τις καμπανούλες και τη σειρήνα του, κάνει αισθητή την παρουσία του στη μικρή γραφική γειτονιά μας...
Γιατί ξέχασα να πω, ότι ακριβώς πίσω από την εστία είναι το πάρκο μας, όπου τώρα που έχει καλοκαιριάσει ξημερωβραδιάζονται τα παιδάκια παίζοντας (και σκούζοντας) στις κούνιες και στο γρασίδι.. (Και μετά σου λένε "αχανές και απρόσωπο" το Λονδίνο)
Τέλος πάντων... μέχρι τώρα προσπαθούσα να αντισταθώ στου πειρασμούς.. αλλά σα παιδάκι κι εγώ.. να μη βγω να πάρω το παγωτό μου;;; Μηχανής παρακαλώ. ;-)
- Στείλε Σχόλιο
από το πρωί φαίνεται, λένε και μάλλον έχουν δίκιο..
Κατάφερα να κοιμηθώ στις 7 μετά από πολύ στριφογύρισμα κι ενώ υπολόγιζα να σηκωθώ κατά τις 10.30 γιατί στις 11 έπρεπε να πάμε στη σχολή με μια συμφοιτήτρια, με ξυπάνει στις 9 μηνυματάκι που έλεγε ότι τελικά θα πάμε στην σχολή στις 9.30! Όχι ρε γμτ, πάει ο ύπνος και κυρίως πάει το πρωινό χουζούρεμα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μου πάει καλά η μέρα.
Τέλος πάντων, φυσώντας και ξεφυσώντας σηκώνομαι, ντύνομαι, παίρνω και μια μπανάνα για το δρόμο και κατεβαίνω στην αυλή όπου συναντώ την Khusboo, την Ινδή συμφοιτήτριά μου. Το σχέδιο είναι το εξής: Σήμερα πρέπει να παραδώσουμε τη φόρμα για την Επιτροπή Ήθικής, διορθωμένη μετά από ένα απαντητικό email που μας ήρθε την προηγούμενη βδομάδα. Η όλη ιστορία γίνεται επειδή θα στείλουμε ερωτηματολόγια για την πτυχιακή μας και ο κανονισμός λέει πως πρέπει να μας δώσει άδεια η εν λόγω επιτροπή. Τώρα εγώ μπορεί να είμαι ανόητη, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο δικός μας κλάδος πρέπει να περάσει από τέτοιο εξονυχιστικό έλεγχο... Στο κάτω κάτω ερωτηματολόγια σε managers θα στείλω, εκ των οποίων οι 9 στους 10 θα τα αγνοήσουν. Αν και πολύ θα το ήθελα, δεν μπορώ να υποχρεώσω κανέναν να τα συμπληρώσει, ούτε και ζητάω ευαίσθητα δεδομένα... Τέλος πάντων.. αγγλική τυπολατρεία μάλλον. Το ξεπερνάμε.
Έχουμε λοιπόν τις απαντήσεις που μας στείλαν κι επειδή δεν είναι τόσο ξεκάθαρο το τί ζητάνε, είπαμε να πάμε στο γραφείο τους, να πάρουμε τις διευκρινήσεις μας και μετά να διορθώσουμε τη φόρμα, να την εκτυπώσουμε και να την παραδώσουμε. Δουλειά 30 λεπτών. ’ρα θα πάμε τσακ μπαμ και θα γυρίσω να κοιμηθώ! Αμ δε!
Καταρχάς φτάνουμε στη σχολή, βρίσκουμε την υπέυθυνη για το θέμα, αλλά επειδή η Khusboo κουβαλάει μια βαλίτσα (κυριολεκτικά) με βιβλία, αποφασίζουμε να πάμε πρώτα βιλβιοθήκη να τα επιστρέψει και μετά να πάμε για τις απορίες μας. Μετά την βιβλιοθήκη μου ζητάει να πάμε να εκτυπώσει τις διορθώσεις τις.. Οκ.. πάμε.. και ξαφνικά εκεί που χαζεύω στον υπολογιστή, κοιτάζω δίπλα και τη βλέπω να φτιάχνει τη φόρμα. Ρε συ, της λέω, δεν θα πάμε πρώτα στην Andrea για να μας πει τί θέλουν; Α όχι μου λέει θέλω πρώτα να το φτιάξω και μετά.. Καλά της λέω, εγώ τότε πάω τώρα γιατί δεν θέλω να κάνω τζάμπα κόπο. Και πάω να τη βρω.. αφού περνάμε κάνα 10λεπτο μαζί στο οποίο κατάλαβε ότι τα μισά από αυτά που μου είχαν πει δεν ευσταθούσαν, φεύγω να συμπληρώσω τα υπόλοιπα στοιχεία που χρειάζονται. Τέλεια. Όμως η Khusboo ακόμα γράφει τα δικά της.. Τί να κάνω; Την περιμένω.. Περνάει μια ώρα κι επιτέλους τελειώνει. Και τώρα πρέπει να τα εκτυπώσουμε. Έλα όμως που ο εκτυπωτής της βιβλιοθήκης δεν λειτουργεί... Nevermind θα πάμε στις αίθουσες των PAWS. Ναι, ωραία τα λες.. Είναι περίοδος εξεταστικής και όλες οι αίθουσες είναι κατηλλημένες.. Φτού! Και τώρα;;
Πάμε στο γραφείο IT, να τους αναφέρουμε το πρόβλημα με τον εκτυπωτή της βιβλιοθήκης. Και μας ανακοινώνουν ότι ναι το ξέρουμε, βασικά έχει πέσει το δίκτυο και μάλλον κανείς εκτυπωτής δε λειτουργεί στο campus...αλλά αν θέλετε μπορείτε να πάτε στην τάδε αίθουσα μέσω του τάδε σκοτεινού διαδρόμου που οδηγεί σε ένα άλλο κτίριο από την πίσω πλευρά κτλ κτλ.. να δοκιμάσετε μήπως εκεί οι εκτυπωτές είναι εντάξει. Οκ.. θα πάμε. Στο μεταξύ όποιον συμφοιτητή μας συναντάμε πρέπει να περάσουμε ένα 10λεπτο κουβεντιάζοντας για τα νέα του ΣΚ και φυσικά πρέπει να αναλύσει η Khusboo με κάθε λεπτομέρεια την μέχρι τώρα διαδρομή μας καθώς και το πρόβλημά της. Ποιό είναι; Της ζητάνε την υπογραφή της επιτηρήτριάς της η οποία όμως λείπει σε άδεια μητρότητας. Κι εγώ βιάζομαι, δεν έχω καμμία όρεξη για κοινωνικές επαφές, νυστάζω κι έχω αρχίσει να έχω νεύρα και πονοκέφαλο...
Με τα πολλά βρίσκουμε το σκοτεινό διάδρομο και βρισκόμαστε τελικά στο άλλο κτίριο το οποίο φαντάζει όμως λαβύρινθος.. τώρα σε ποιά αίθουσα είναι οι εκτυπωτές; Μετά από κάποιες βόλτες βρίσκουμε ένα γραφείο που είχε κόσμο μέσα, ρωτάμε και μας λένε. Πάμε στην αίθουσα και φυσικά ο εκτυπωτής δε λειτουργεί... Τα νεύρα μου!! Κι όπως περιφερόμαστε στους διαδρόμους, τσουπ, πέφτουμε πάνω στον Gregory! Α μπράβο, για έλα να τα ακούσεις τώρα! Κι εκεί που έχω πάρει φόρα να του πω δυο λογάκια για την οργάνωση σε αυτό το campus συνειδητοποιώ ότι έχει γείρει το κεφάλι ελαφρώς στα δεξιά, έχει φορέσει εκείνο το αφοπλιστικό χαμόγελό του και με κοιτάζει με ένα βλέμμα σχεδόν παιδικό.. Α ρε Γρηγοράκι...πώς τα καταφέρνεις δε ξέρω.. Χαλάλι.. Χαμηλώνω την ένταση και βάζω τελεία... Και την σκυτάλη θα πάρει η Khusboo η οποία για 9η φορά θα εξηγήσει την οδύσσειά μας και θα πει τον πόνο της.. Αμάν βρε κοπελιά.. αφού σου είπα τί πρέπει να κάνεις! Αφού η επιτηρήτριά σου είναι έγκυος και σου έβαλαν νέο επιτηρητή, θα πας να πάρεις την δική του υπογραφή.. Τόσο δύσκολο είναι;;; Τέλος πάντων, ο Γρηγόρης είναι στον κόσμο του, δεν καταλαβαίνει τί μπέρδεμα έχει γίνει.. Κι εκεί που πάμε να χωρίσουμε και να πάρει ο καθένας τον δρόμο του, γυρίζει και μας λέει με μια μελιστάλαχτη φωνούλα "Excuse me, you wouldn't happen to know your way around this place, would you?" Εντάξει σηκώνω τα χέρια ψηλά.. Αν εσύ ο αναπληρωτής διευθυντής του τμήματος δεν έχεις μάθει ακόμα να κυκλοφορείς στο campus, λες εγώ -που πρώτη φορά έρχομαι σε αυτή την πτέρυγα- να ξέρω;; Έτσι καταλήξαμε να περιφερόμαστε στα τυφλά δυο φοιτήτριες κι ένας καθηγητής (εμείς μπροστά να δείχνουμε το δρόμο κι αυτός να ακολουθεί παρακαλώ -α! μας άνοιγε τις πόρτες όμως, πάντα κύριος!) κι εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως το IQ και των τριών είναι περιορισμένων δυνατοτήτων.. Τελικά ο Γρηγόρης δεν άντεξε και βγήκε από το κτίριο για να κάνει τον κύκλο με τα πόδια, ενώ εμείς συνεχίσαμε την ενδιαφέρουσα περιήγησή μας, και κάποια στιγμή καταφέραμε να βρεθούμε στο χώρο μας.
Ξανασυναντάμε παιδιά, ξαναδίνουμε αναφορά τί, πώς, πού, ποιός και γιατί, και ενώ εγώ έχω φορτώσει άσχημα -βλέπεις χάθηκε κι η επίδραση του γαλήνιου καθηγητή- η Khusboo θέλει να πάμε να χτυπάμε σβάρνα τα γραφεία των καθηγητών να μας αφήσουν να χρησιμοποιήσουμε τους δικούς τους εκτυπωτές.. Βρε καλή μου, δε γίνεται αυτό που λες.. πάμε σπίτι να το εκτυπώσουμε και ξαναρχόμαστε! όχι όχι να το προσπαθήσουμε. ’ντε λοιπόν άλλη μια προσπάθεια. Πάμε στη γραμματεία μας, μήπως και φιλοτιμηθεί αλλά όπως ανακαλύψαμε μετά από μια 10λεπτη αναμονή, δεν υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο.. Πηγαίντε σπίτια σας και φέρτε τη φόρμα αύριο..
Όχι καλή μου εγώ σήμερα θα τελειώσω με τη ριμαδιασμένη φόρμα.. κι έτσι γυρίζω σπίτι να την εκτυπώσω και θα επιστρέψω μετά να την παραδώσω. Και επειδή πλέον με έχει πιάσει το -μη μου μιλάτε, δαγκώνω- λέω στην κοπέλα να μείνει με τα παιδιά στη βιβλιοθήκη για να μην ταλαιπωρείται άδικα και να 'χω κι εγώ την ησυχία μου. Φεύγω σφαίρα λοιπόν, πάω παίρνω χαρτί για τον εκτυπωτή, εκτυπώνω τα χαρτιά και ξανάρχομαι στη σχολή. Και φυσικά με αυτά και με κείνα, πέφτω πάνω στο lunch break! Ε όχι ρε γμτ! Κι άντε να ψάχνω τη γραμματέα στην αίθουσα εστίασης, γιατι να περιμένω εγώ άλλες δυο ώρες απλά ΔΕΝ το εξετάζω σαν ενδεχόμενο. Τη βρίσκω της το δίνω, πέφτω πάνω και στον καθηγητή που έψαχνε η Khusboo, της λέω πού είναι να έρθει να τον βρει και την κάνω. Χάνω το λεωφορείο όμως και πρέπει να περιμένω άλλο ένα 15λέπτο... Και ναι επιτέλους ξεπροβάλλει το επόμενο λεωφορείο. Μπαίνω μέσα, κάθομαι και πάνω που λέω άντε σε 10 λεπτά θα έιμαι στο κρεβάτι μου... μπαίνει ένας τύπος, ο οποίος δεν έχει εισιτήριο.. Μόλις το καταλαβαίνει ο οδηγός σταματάει το λεωφορείο και καλεί την αστυνομία. Μετά από κάνα εικοσάλεπτο αναμονής, κατεβαίνει ο τύπος που είχε μπει χωρίς εισιτήριο και πάει και ρωτάει τον οδηγό πόση ώρα ακόμα θα μείνουμε σταματημένοι! Δεν άκουσα τι του είπε ο οδηγός, αλλά εγινε ένας ψιλοκαβγάς.. κάτι έπιασε το αυτί μου να λέει ο επιβάτης ότι έδειξε την κάρτα του στον οδηγό αλλά ομολογώ δεν κατάλαβα. Μετά λοιπόν μια έντονη στιχομυθία, ο επιβάτης αφού απολογήθηκε σε μας για την καθυστέρηση που μας προκάλεσε (!!) κατέβηκε από το λεωφορείο και μετά από λίγο συνεχίσαμε κι εμείς το δρόμο μας...
Τελικά έφτασα σπίτι μου στις 14.30.... Μια δουλειά που ήταν υπόθεση 30 λεπτών κράτησε 5 μιση ώρες, και μου έσπασε τα νεύρα. Κι έχω και διάβασμα να κάνω...
Αλλά έπρεπε να το περιμένω.. απότομο ξύπνημα και ηρωική έξοδος από το κρεβάτι χωρίς χουζούρεμα ποτέ δε μπορέι να μου βγει σε καλό...
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΈστω ότι υπάρχουν λεπτές κλωστές γύρω μας. Που διαχωρίζουν καταστάσεις από καταστάσεις.
Έστω ότι είναι ελαστικές. Μπορείς να τις τεντώσεις. Να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην από κει μεριά και να επιστρέψεις στην αρχική σου θέση, χωρίς περαιτέρω συνέπειες.
Αρχικά δεν τις πλησιάζεις. Φροντίζεις να κινείσαι στις περιοχές όπου οι όροι είναι ξεκάθαροι. Αργά ή γρήγορα καταλαβαίνεις ότι η οριοθέτηση δεν είναι απόλυτη. Και τότε ανακαλύπτεις την ελαστικότητα των κλωστών. Κι αρχίζεις να πειραματίζεσαι με αυτές.
Δειλά στην αρχή. Αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ τις τεντώνεις. Μπορείς έτσι να μπαίνεις για λίγο σε άλλους χώρους. Όμως οι κλωστές πάνω σου σε πιέζουν, σου θυμίζουν ότι αυτός ο χώρος ανήκει σε άλλη κατάσταση, η οποία ορίζει διαφορετικές ισορροπίες από αυτές που έχεις επιλέξει.
Και το ερώτημα είναι, μέχρι ποιό σημείο μπορείς να παίξεις μαζί τους;
Πόσο μπορείς να τις τεντώσεις χωρίς να σπάσουνε;
---------------
"So let us not talk falsely now, the hour is getting late"
Καληνύχτα...
Photo: 2004-20 by *JimDuvall
Μια από τις αγαπημένες μου σελίδες είναι η deviant art. Έχει μερικές πραγματικά απίστευτες φωτογραφίες...
Μια από αυτές είναι κι η παραπάνω.. έπεσα πάνω της τυχαία το πρωί ..
Mου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση, δημιουργώντας μου ανάμεικτα συναισθήματα, παρόλο που φοβάμαι απίστευτα τις βελόνες.
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Από όταν πρωτοήρθα εδώ το μετρό μου άρεσε πολύ. Εντάξει, σίγουρα είναι παλιό, και ενίοτε κλειστοφοβικό, αλλά μου άρεσε γιατί έχει μουσικούς! Εκεί που τρέχεις στον πανικό να προλάβεις να κάνεις γρήγορα την αλλαγή για να μη φτάσεις καθυστερημένος, εκεί που σπρώχνεσαι με άλλους καταϊδρωμένους -καθότι στο μετρό επικρατεί τρομερή ζέστη!- ξαφνικά συνειδητοποιείς μια μουσική να απλώνεται στο διάδρομο.
Αχνά στην αρχή αλλά όσο προχωράς δυναμώνει.. μέχρι που στη γωνία μετά τη στροφή και πριν τη σκάλα, ξεπροβάλλει η φιγούρα ενός ανθρώπου (άντρας, γυναίκα, νέος, γέρος, όλα παίζουν) άλλοτε με μια κιθάρα, άλλοτε με βιολί, άλλοτε με σαξόφωνο, άλλοτε με κάτι παραδοσιακά όργανα που δεν έχω ιδέα τί είναι, και σου χαρίζει απλώχερα τη μουσική του και το τραγούδι του.
Υπέροχο δεν είναι; Σαν να έχεις το σάουντρακ της ημέρας σου... Όσο για το ύφος; Όση ποικιλία υπάρχει στα όργανα άλλη τόση και στο είδος. Από κλασική μουσική, μέχρι ροκ, τζαζ και παραδοσιακή. ’λλες φορές γνωστά κομμάτια άλλες φορές δικά τους.
Την πρώτη φορά που τους είδα κόλλησα... αργότερα το έψαξα κι έμαθα ότι αποτελούν πλέον θεσμό. Το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή για πρώτη φορά το 2003, και σήμερα περιλαμβάνει πάνω από 400 ερμηνευτές σε 25 σταθμούς του μετρό, για τους οποίους μόνη αμοιβή είναι τα χρήματα που θα μαζέψουν από τους βιαστικούς χρήστες του... Όλοι οι συμμετέχοντες περνάνε από audition και δεν είναι λίγοι αυτοί που κατάφεραν μέσα από την προβολή τους στους υπόγειους σταθμούς να αναγνωριστεί το ταλέντο τους και να συνεργαστούν με συγκροτήματα όπως οι Simply Red και μέλη της Αγγλικής Εθνίκης Όπερας...
Όπως και να χει, κατά τη γνώμη μου είναι ένας πολύ όμορφος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου.. Ειδικά όταν έχω ξυπνήσει στραβά -και δεν είναι λίγες αυτές οι φορές- μια συνάντηση μαζί τους, μου φτιάχνει κατακόρυφα τη διάθεση!!! Γι αυτό και πιστεύω πως αξίζουν την προσοχή μας και όχι μόνο.. ;-)
Διάβαζοντας το post της 'Εμυ (Διαπίστωση), μπήκα σε σκέψεις...
" Υπάρχει περίπτωση να ωριμάζω αλλά να μην αλλάζω...;" Πολύ εύστοχη απορία..
Όμως τί θα πει "ωριμάζω";
Έχει όντως να κάνει με την αλλαγή; Κι αν ναι, για τί είδους αλλαγή μιλάμε; Λένε πως η βάση του χαρακτήρα μας, ο κεντρικός πυρήνας της ψυχοσύνθεσής μας διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Σίγουρα στην πορεία μας αλληλοεπιρρεαζόμαστε. Όμως πόσο μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε σαν άνθρωποι;
Μήπως ωριμάζω σημαίνει όχι ότι παύω να κάνω λάθη, αλλά ότι μαθαίνω να τα εκμεταλλεύομαι για να ανακαλύψω πτυχές μου εαυτού μου και να αναπτυχθώ ως άνθρωπος;
Μήπως ωριμάζω σημαίνει όχι να κάνω πάντα το ορθό/σωστό, αλλά να γνωρίζω πότε επιλέγω το λάθος και γιατί;
Μήπως τελικά ωριμάζω σημαίνει απλά αποκτώ συνείδηση των επιλογών μου κι αναλαμβάνω την ευθύνη για τις συνέπειες τους;
Μήπως;
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣε γενικές γραμμές, δε μου αρέσουν τα musical.. Τα ψιλοβαριέμαι και προτιμώ το θέατρο.. Παρόλα αυτά, εδώ που είμαι, δεν θα μπορούσα να μην πάω να δω το πασίγνωστο Φάντασμα της Όπερας.
Για να είμαι ειλικρινής φοβόμουνα ότι η παράσταση δεν θα μπορούσε να με εκπλήξει. Αν προσθέσουμε και τις εντυπώσεις φίλων και γνωστών που το είχαν ήδη παρακολουθήσει και οι οποίες, ασυνείδητα είχαν ανεβάσει τον πήχυ των προσδοκιών μου, πίστευα ότι τελικά αυτό που θα έβλεπα δεν θα μπορούσε να με συναρπάσει.
Κι όμως, η παράσταση ήταν εκπληκτική.. Παρόλο που η ιστορία και τα τραγούδια είναι πασίγνωστα, η όλη παραγωγή ήταν τόσο προσεγμένη και οι ερμηνευτές τόσο καλοί που πραγματικά ζούσες την ιστορία λεπτό προς λεπτό και σχεδόν ένιωθες την αγωνία των κεντρικών προσώπων. Τί να πρωτοπώ; Η μουσική; Οι στίχοι; Οι ερμηνείες; Τα κοστούμια; Τα σκηνικά ευρήματα; Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Αν κάποια στιγμή μπορέσετε, δείτε το. Τελείωσε η παράσταση κι αισθανόμουνα ότι ήμουνα σε ένα παραμύθι. Τελικά η παράσταση όχι μόνο με συνεπήρε, αλλά το κυριότερο ίσως, με άγγιξε και μάλιστα βαθιά. Κι αυτό σε πείσμα όσων λένε ότι κάτι που είναι εμπορικό δεν μπορεί να είναι αληθινό.
Και πώς και το θυμήθηκα τώρα μήνες μετά;
Απλά γιατί χτες βγήκα μια βόλτα το βράδυ. Νύχτα στο Λονδίνο. Κρύο, συννεφιά, υγρασία. Πήγα μέχρι το ποτάμι και χάζεψα λίγο. Ηρεμία. Κι εκεί μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του αγαπημένου μου κομματιού από την παράσταση.. "Τhe music of the night". Το τραγουδάει το Φάντασμα στην Κριστίν στο καταφύγιό του, στην -κατά τη γνώμη μου- πιο ερωτική σκηνή της παράστασης.
Μου αρέσει η νύχτα. Κι η μουσική. Κι ο έρωτας. Κι αυτό είναι ένα από τα κομμάτια που συνδυάζει και τα τρία. Κι επειδή πολλές φορές τα τραγούδια μπορούν να μας εκφράσουν καλύτερα, παραθέτω τους στίχους εδώ.. To τραγούδι έχει αρκετές παραλλαγές, αλλά αυτή είναι η αγαπημένη μου. Κι αν προσθέσετε και τη μουσική, τότε πραγματικά μεταμορφώνεται σε ένα σαγηνευτικό, νυχτερινό κάλεσμα...
"The music of the night"
(μουσική Andrew Lloyd Webber, στίχοι Charles Hart)
Κάθε Κυριακή εδώ, είναι μέρα καθαριότητας. Θα πλύνω, θα σιδερώσω, θα καθαρίσω και θα τακτοποιήσω το χάος που επικρατεί στο δωματιάκι μου.
Βέβαια σε περιόδους παράδοσης εργασιών και εξεταστικής, το πρόγραμμα προσαρμόζεται κι έτσι έτυχε ημέρα καθαριότητας να είναι η σημερινή. Στο μέσο της εξεταστικής βρισκόμαστε, φιλοξενούμενο είχα, και μιας και δε μπορώ και να κοιμηθώ, μου φάνηκε καλή ιδέα να συγυρίσω λίγο το χώρο μου. Βοηθάει και στη συγκέντρωση λένε. Έτσι λοιπόν, αφού τελείωσα με πλυντήρια και σκούπες, άρχισα να μαζεύω και να τακτοποιώ τις σημειώσεις, τα φυλλάδια και τα βιβλία από τα δυο πρώτα μαθήματα.
Γενικά είμαι ακατάστατη. Η μάνα μου πάντα φώναζε πώς μπορώ να ζω στο δωμάτιό μου. Και το γραφείο μου, πάντα γεμάτο με χαρτάκια, σημειώσεις, βιβλία και λογής αντικείμενα, ήταν ο κύριος στόχος της. Παρόλα αυτά όπως όλοι οι ακατάστατοι δήλωνα κι εγώ ότι σε αυτό το χάος μπορώ και κινούμε με άνεση, ότι ήξερα ανα πάσα στιγμή πού είναι τί, αρκεί να μη διαταράχτεί η εύθραυστη ισορροπία των πραγμάτων από κάποιον άλλο. Κι όταν εκείνη επιστράτευσε -για να με θίξει- τους ψυχολόγους και τη δήλωση "το γραφείο εκφράζει την κατάσταση που επικρατεί στο μυαλό αυτού στον οποίο ανήκει" εγώ δε μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Και να αρχίσω να της αναλύω θεωρίες περί χάους κι εντροπίας.. (ούτε που θυμάμαι τώρα τί ακριβώς έλεγα, αλλά είχα την ατάκα -μετά από κάνα τέταρτο διάλεξης -ότι αφού λοιπόν το χάος επικρατεί στο σύμπαν, δε βρίσκω το λόγο να κάνουμε θέμα το ότι επικρατεί και στο γραφείο μου).
Είναι όμως κάποιες φορές -ελάχιστες- που το συμμάζεμα -όλων των ειδών- παίρνει μια τελετουργική υπόσταση. Και τότε ναι, το απολαμβάνω. Έτσι και σήμερα, όταν κατά τη διάρκεια της διεκπαιρεωτικής διαδικασίας της γενικής καθαριότητας, έπεσα σε κάτι κάρτες, και σημειώματα. Συνήθως, απέφευγα να τα πειράζω, όμως σήμερα κάθισα και τα διάβασα και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει. Κι αφού πέρασα τη δοκιμασία, πήρα το κινητό στα χέρια μου και άρχισα να διαβάζω κάποια παλιά μηνύματα που είχα ακόμα κρατημένα. Κι αντί να μελαγχολήσω, πάλι χαμογέλασα. Και ένιωσα πως ήρθε η ώρα να τα σβήσω. Όχι γιατί έπαψαν να έχουν αξία, ή γιατί τα απαρνούμε, αλλά γιατί όσο τα κρατάω, με κρατάνε κι αυτά. Έτσι, ένα, ένα, τα άφησα να φύγουν. Και χαμογέλασα, ξέροντας ότι αν και κομμάτια μου, δεν με ορίζουν πια.
Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι ένας κύκλος ολοκληρώθηκε.
- Στείλε ΣχόλιοΟυφ... πάει κι αυτό..
Δώσαμε σήμερα Finance... από τα 8 θέματα έπρεπε να γράψουμε τα 4... μια χαρά. Ανοίγω την κόλλα και τί να δω; Από τα 8 ήξερα το 1.. Μια φορά είπα να διαβάσω κι εγώ τα "sos" κι αποφάσισε η καθηγήτρια να πρωτοτυπήσει.. ’ρχισα να γελάω με τα χάλια μου. Ειλικρινά σε αυτή την εξεταστική η αναισθησία μου με έχει εκπλήξει. Να φανταστείτε ότι το βράδυ δεν κοιμήθηκα για να διαβάσω, αλλά τελικά κατέληξα να παίζω στον υπολογιστή. Τέλος πάντων.. με 1 ερώτηση συμπαθητικά απαντημένη, 1 χάλια και 2 κάπου στο όριο (ίσως και λίγο πιο κάτω) περνάω;;;
Όχι πως έχει και σημασία βέβαια, γιατί ό,τι ήταν να γίνει έγινε. Δεν έχω όρεξη ούτε τις σημειώσεις μου να συμβουλευτώ για να δω πώς πήγα. Μου φτάνει που πέρασε κι αυτό, κι έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Γιατί με ταλαιπώρησε. Όχι τόσο γιατί διάβασα και κουράστηκα (γιατί κακά τα ψέμματα, αυτό που έκανα δεν θεωρείται διάβασμα) απλά το είχα έννοια κι ένιωθα άσχημα που δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Κι η αναμονή, από την Πέμπτη μέχρι σήμερα, ήταν ό,τι χειρότερο... Αντί να θέλω πιο πολύ χρόνο για να προλάβω να κάνω όσα έπρεπε, επειδή δε μου έβγαινε να κάνω τίποτα, μετρούσα ανυπόμονα τις ώρες να έρθει η στιγμή που να μας δώσουν τα θέματα και να βγω από αυτή την αγωνία της αναμονής. Δεν τη μπορώ την αναμονή. Σε τίποτα.
Τέλος πάντων, αρκεί που πάει, πέρασε κι αυτό. Αποτελέσματα στο περίπου τον Ιούλιο, και στα σίγουρα τον Νοέμβριο, οπότε έχουμε καιρό... Τώρα πρέπει να στραφούμε στον επόμενο "στόχο", αυτόν της Παρασκευής. International Business Strategy. Κι εδώ δεν έχει επιλογή.. Τρία στα τρία παρακαλώ. Κι αν τολμάς κάνε επιλεκτικό διάβασμα...
Nevermind... Είμαι εξαντλημένη ψυχολογικά και σήμερα θα χαλαρώσω..
Από αύριο, βλέπουμε... ;-)
Χωρίς πολλά σχόλια.. Ένας από τους σκίουρους που μεγαλώνουν στο Holland Park..
Ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω αν είναι απλά υπέρβαρος ή μήπως είναι θηλυκιά σκιουρίνα σε περίοδο εγκυμοσύνης... Όπως και να χει, είναι γλύκας!
Τελικά αυτό το blog οδεύει με τα χίλια στην κατάθλιψη... Αναμενόμενο βέβαια για όσους με ξέρουν. Νομίζω γοητεύομαι από το να είμαι σε κατάσταση μελαγχολίας.. και δεδομένης της ψυχοσύνθεσής μου είναι πάρα πολύ εύκολο να βρεθώ σε αυτή την κατάσταση. Τέλος πάντων αυτό είναι θέμα συζήτησης με τον ψυχαναλυτή μου..
Πάντως δε το βρίσκω και τόσο περίεργο. Γιατί τις καλές στιγμές θελω να τις περνάω με ανθρώπους.. Και στην τελική ακόμα και χάλια να είμαι, από τη στιγμή που επέλεξα να είμαι μαζί τους, δεν μπορώ να μεταφέρω την δική μου κατάσταση στους άλλους. Δεν ταιριάζει, δεν πρέπει, δεν.. δεν.. Έτσι τις ώρες που είμαι εγώ με τον εαυτό μου, στρέφομαι στα χαρτιά, και τώρα τελευταία και στον υπολογιστή για να μοιραστώ τις πιο προσωπικές, απαισιόδοξες κι ενίοτε σκοτεινές μου σκέψεις -ίσως και πλευρές. Δεδομένης και της ώρας που γράφω συνήθως.. ε ναι, δεν μπορώ να είμαι μέσα στη καλή χαρά.
Παρόλα αυτά επειδή δεν είμαι μίζερος άνθρωπος (ναι, δεν είμαι, όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο!), αποφάσισα σήμερα να γράψω κάτι θετικό, πολύχρωμο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να προσπαθήσω να παίξω το παιχνίδι της Πολυάννας, σε μια πιο light έκδοση... Εντάξει, δε μπορώ να κάνω το κάθε post μου να είναι αισιόδοξο, αλλά θα προσπαθήσω 1 στα 5 να είναι. Να δίνει μια ανάλαφρη έως χαζοχαρούμενη νότα στο βαρύ κλίμα που επικρατεί, να βρίσκει κάτι καλό να πει για τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, Γιατί είναι πολύ εύκολο να κατρακυλήσεις στο γκρεμό της απαξίωσης και της γενίκευσης, και είναι συνάμα άδικο και για μένα και γι αυτούς που είναι γύρω μου και γελάμε, κλαίμε, μοιραζόμαστε πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα.
Αυτά. Θα επανέλθω σύντομα με κάτι χαρούμενο κι αισιόδοξο. Σε πείσμα των καιρών και του άλλου μου εαυτού.. ;-)
----------------------------------------------------------------------------
Και η απάντηση στο χτεσινοβραδυνό ξέσπασμα... έρχεται πάλι από ένα τραγουδάκι...
"Foule sentimentale, on a soif d'ideal,
attiree par les etoiles, les voiles
que de choses pas commerciales..."
"Μ'αγαπάς;" (στιγμιαία παύση)
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...
Είναι μια ερώτηση που με φοβίζει.
Από όποια μεριά κι αν βρίσκομαι. Του ερωτηθέντος ή του ερωτών.
Δε θα έπρεπε αλλά..
Είναι στιγμές που όλοι μας έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε. Ναι, αυτοί που μας αγαπούν το δείχνουν με τις πράξεις, με ένα άγγιγμα, με ένα βλέμμα. Αλλά θέλουμε και να το ακούμε μια στο τόσο.
Είναι λοιπόν στιγμές που θες την επιβεβαίωση ότι σε νοιάζονται, ότι η παρουσία σου έχει νόημα αν όχι για όλους όσους κατα καιρούς λέγονται φίλοι, έστω για ένα πρόσωπο.
Και επειδή ο καθένας μας τείνει να είναι χαμένος στον κόσμο του, να αναλογίζεται τις δικές του ανάγκες, ξεχνώντας πολλές φορές ότι και οι δίπλα του έχουν τελικά παρόμοιες ανάγκες, φτάνεις στο σημείο, να εκμαιεύσεις αυτό το σ'αγαπώ με τον πιο ύπουλο (ίσως;) τρόπο. "Μ'αγαπάς;"
Ανθρώπινο. Κατανοητό. Ύπουλο;;; Μα γιατί;;;
Γιατί τί περιθώριο αφήνεις στον άλλο να σου απαντήσει αρνητικά; Όλοι ξέρουμε ότι όταν κάποιος φτάσει στο σημείο να ρωτήσει αν τον αγαπά, έχει ανάγκη τη μία και μοναδική απάντηση. "Ναι, σ'αγαπώ." Και μάλιστα αυτή πρέπει να δωθεί σχεδόν αντανακλαστικά. Δευτερόλεπτα δισταγμού, είναι αρκετά να συνθλίψουν αυτόν που κρέμεται από τα χείλη σου περιμένοντας την πολυπόθητη επικύρωση της αξίας του. Αλλά πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι αυτή η απάντηση, κάτω από τέτοιες συνθήκες "εκτάκτου ανάγκης"; Αν ο άλλος, σε κοιτάξει κατάματα και σου πει, "ξέρεις σε εκτιμώ, (παύση) σε νοιάζομαι, (παύση) περνάμε καλά, αλλά (ουφ) ... δεν.. δεν σ'αγαπώ (παύση διαρκείας)", θα εκτιμήσεις την ειλικρίνειά του; Μάλλον μαλάκα θα τον πεις, θρασύ, αναίσθητο, και διάφορα άλλα κοσμητικά αναλόγα του πόσο πολύ είχες ανάγκη να ακούσεις το "σ'αγαπώ". Οπότε τί κάνουμε; Ειδικά σε μακροχρόνιες σχέσεις, βάζουμε το πιο ζεστό προσωπείο μας και λέμε με μια ανάσα "Σ'αγαπώ βρε κουτό!"
Έχω βρεθεί και από τις δυο πλευρές. Ξέρω την αγωνία που νιώθεις λίγο πριν εκστομίσεις αυτή τη φαινομενικά αθώα ερωτησούλα. Το έχω ρωτήσει. Αλλά τελικά είδα ότι η απάντηση δεν έχει καμία αξία.
Πλέον προσπαθώ να μη ρωτάω. Τα κρατάω μέσα μου. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα σκάσω. Θα βγάλω την ανάγκη μου αλλού, συνήθως δακρύζοντας μακριά από όλους. Αλλά δε μπορώ να αισθάνομαι ότι εκβιάζω τον άλλο, κι ας έχω ανάγκη το σ'αγαπώ, τόσο να το ακούω, όσο και να το λέω. Γιατί τελικά πρόκειται για μια μορφή ψυχολογικού εκβιασμού. "Μ'αγαπάς; Σ'αγαπώ". Ίσως κι απλά να είμαι πολύ εγωίστρια.
Έχω όμως βρεθεί και στη θέση αυτού που πρέπει να απαντήσει. Και βλέπω στα μάτια του άλλου την αγωνία του. Και τώρα;
Αν πρόκειται για άτομο που όντως αγαπάω, αισθάνομαι ηττημένη. Γιατί συνειδητοποιώ ότι από λάθος μου ή παράλλειψή μου, έβαλα τον άνθρωπό μου σε τέτοια ψυχολογική δοκιμασία. Αυτούς που αγαπάμε, εραστές, φίλους, συγγενείς πρέπει να τους το δείχνουμε αλλά και να τους το λέμε, ωστέ ποτέ να μην νιώσουν την ανάγκη να μας ρωτήσουν. Ναι δεν είναι πάντα εύκολο, ναι, δεν προλαβαίνουμε, ναι έχουμε κι άλλα στο νου μας, αλλά αν δεν καταφέρουμε έστω αυτό, έχουμε αποτύχει.
Αν πρόκειται για άτομο που δυστυχώς δε μπορώ να απαντήσω καταφατικά... νιώθω διπλά άσχημα. Γιατί ό,τι και να πω εκείνη την ώρα ή θα πληγώσω έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη μια καλή κουβέντα, ή θα πω ψέμματα. Και ναι έχω κάνει και τα δύο... Αναλόγως της κατάστασης και του ατόμου, μπορεί να πω ψέμματα και να αναβάλλω την αναστήλωση της αλήθειας σε μια λιγότερο ευάλωτη στιγμή, να προσπαθήσω να χρυσώσω το χάπι με υπεκφυγές, παρατείνοντας ίσως την αμηχανία του άλλου ή και να φανώ άκαρδη λέγοντας τα πράγματα όπως είναι. Κι ας μη μπορεί να καταλάβει ο άλλος έιναι ότι εκείνη τη στιγμή συμπάσχω κι εγώ μαζί του. Γιατί μπορεί να μην τον αγαπάω, αλλά δεν είμαι αναίσθητη.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Κι αν νομίζεις ότι μόνο η ερώτηση με φοβίζει, κάνεις λάθος. ’λλο τόσο με φοβίζει και η δήλωση. "Σ'αγαπώ." Και γι αυτό δε φταίω εγώ. Φταίνε οι γύρω μου. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί. Όλοι όσοι έχουν στερήσει και στερούν από αυτή τη φράση την αξία της, με το να τη χρησιμοποιούν απλά και μόνο για να πάρουν αυτό που θέλουν. Ναι, όλες οι σχέσεις είναι μια ανταλλαγή. Ένα άγραφο συμβόλαιο. Δίνεις κάτι και παίρνεις κάτι άλλο. Όσο και να μισώ αυτή την ιδέα, την έχω αποδεχτεί πλέον. Και ναι, παρόλα αυτά, παραμένω αθεράπευτα ρομαντική. Κι ας ξέρω ότι θα συνεχίσω να τρώω τα μούτρα μου. Αλλά θέλω τουλάχιστον ο άλλος να είναι ειλικρινής μαζί μου. Τουλάχιστον αυτό.
Δε μπορεί να γνωριζόμαστε 2 βδομάδες και να μου λες ότι με αγαπάς. Τί αγαπάς ρε $@%$&;; Καλά, καλά, δε με ξέρεις ακόμα! Κι εν πάσει περιπτώσει δε χρειάζεται να μου πεις ότι με αγαπάς για να με ρίξεις στο κρεβάτι. Ή όταν έχεις αλλάξει αισθήματα -κάτι απολύτως κατανοητό και μη κατακριτέο- δε θέλω να με παραμυθιάζεις απλά και μόνο γιατί είσαι βολεμένος ή γιατί δεν έχεις τα @@ να παραδεχτείς τί συμβαίνει μεταξύ μας.
Είναι αρρώστο το ότι πλέον ακούω "σ'αγαπώ" κι αντί να χαίρομαι -γιατί αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση- κάθομαι και να σκέφτομαι.. "τώρα αυτός τί θέλει από μένα και το λέει;" Είναι κατάντια. Δική μου ή των άλλων δεν ξέρω. Μάλλον και των δυο μας. Γιατί δεν ήμουνα έτσι. Έγινα στην πορεία. Κι είναι κρίμα.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Σταματάω εδώ. Το ράδιο έβαλε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια...
"And God does not care for your benevolence,
anymore than he cares for the lack of it in others,
nor does he care for you to sit
at windows in judgement of the world he created
while sorrows pile up around you
ugly, useless and over-inflated."
Καλό ξημέρωμα...
Απόψε είμαι θλιμμένη.
Αναπολώ κάποια πράγματα κι έχω μελαγχολήσει. Αισθάνομαι μοναξιά. Έντονη.
Συνειδητοποίησα ότι ποτέ στη ζωή μου δεν ανήκα σε κάποια παρέα. Είχα και έχω φίλους (έχω;) αλλά είναι σκόρπιοι. Πέντε από το σχολείο, τρεις από το πανεπιστήμιο, δυο από εδώ, δυο από εκεί. Και συνήθως δεν τα πάνε καλά και μεταξύ τους. Έτσι, την αίσθηση της παρέας δεν την έχω νιώσει παρά ελάχιστες φορές κι αυτές φευγαλέα.
Δεν ξέρω γιατί...
Έχω παρατηρήσει ότι επικοινωνώ καλύτερα όταν είμαι με έναν μόνο άνθρωπο. Για να συμμετέχω σε μια συζήτηση θα πρέπει να είναι παρόντες το πολύ άλλα 2-3 άτομα. Αν είμαστε παραπάνω, για κάποιο περίεργο λόγο αποσύρομαι στον εαυτό μου και παρακολουθώ.
Γενικά προτιμώ να ακούω και να παρατηρώ. Για όσο με θυμάμαι έτσι ήμουνα. Δεν ξέρω αν αποφεύγω να μιλάω γιατί δεν θέλω να αποσυντονίσω τον άλλο, ή γιατί φοβάμαι να εκτεθώ εγώ.
Όμως απόψε αισθάνομαι πολύ μόνη. Αποκομμένη. Χωρίς σημείο αναφοράς. Θέλω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πει κάποιος ότι με θυμήθηκε και πήρε να δει τί κάνω. Όμως ούτε κι απόψε θα μου κάνει τη χάρη. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Από όταν έχω έρθει εδώ άνθρωποι που θεωρούσα κοντινούς μου, έχουν εξαφανιστεί. Αισθάνομαι σαν να μην υπάρχω. Ότι τελικά οι σχέσεις μου μαζί τους δεν ήταν όπως νόμιζα.
Απόψε είμαι μόνη. Ή καλύτερα, απόψε δε μπορώ να αγνοήσω τη μοναξιά μου.
Μου λείπει η ζεστασιά του να ξέρεις ότι κάποιος σε νοιάζεται. Κι η αίσθηση του ανήκειν.
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο Αυτό που θέλουν.
Αυτό που νομίζουν.
Αυτό που φαίνομαι.
Αυτό που θέλω.
Αυτό που νομίζω.
Αυτό που είμαι.
Αυτό που θέλουν, έχουν δικαίωμα να το απαιτούν; Γιατί στην τελική όλοι θέλουμε κάτι.
Αυτό που νομίζουν, έχει τελικά σχέση με μένα ή πιο πολύ με τους ίδιους;
Αυτό που φαίνομαι, πόσο αληθινό είναι;
Αυτό που θέλω, το θέλω γιατί πηγάζει από μένα; Ή γιατί επιρρεάζομαι;
Αυτό που νομίζω, πώς ισορροπεί ανάμεσα σε αυτό που θέλω κι αυτό που είμαι;
Κι αυτό που τελικά είμαι; Τί είναι; Κάτι ανεξάρτητο από μένα; Ή το καθορίζω εγώ; Είναι σταθερό; Ή μήπως μεταβάλλεται, παλλινδρομεί, εξελίσσεται; Κι αν δεν είναι μόνο ένα;
Κι ό,τι και να ναι, αν τελικά δε μου αρέσει; Πόσο μπορώ να του εναντιωθώ; Πού σταματάει η "απλή" εσωτερική σύγκρουση και πού αρχίζει η ψύχωση;
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο10-5-2007, Research Methods, 10:00-13:00
Ok. Καλά τα πήγαμε σήμερα. Εξέταση με ανοιχτά βιβλία, άρα το βάρος ήταν στην οργάνωση. Οργάνωση χρόνου και οργάνωση σημειώσεων. Στο πρώτο γενικά τα πάω ψιλοχάλια στο δεύτερο είμαι στο στοιχείο μου. Αποτέλεσμα; Από τις 4 ερωτήσεις, ολοκλήρωσα μόνο την 1, και μου έμειναν κάτι υποερωτήματα αναπάντητα στις άλλες τρεις. Αλλά σε γενικές γραμμές καλά πήγαμε. Το μόνο που με ανησυχεί λίγο είναι ότι με την πάροδο του χρόνου ο γραφικός μου χαρακτήρας - ο οποίος ούτως ή άλλως είναι άστα να πάνε- χειροτέρευε με βαθμό γεωμετρικής προόδου... αλλά για την ώρα nevermind...
Το όλο σκηνικό ήταν ωραία εμπειρία, δε λέω.. αλλά γίνεται να σταματήσει εδώ;
Επόμενο μάθημα: Finance, 15-5-2007. Και για να γίνει το πράγμα πιο ενδιαφέρον, δε φτάνει ότι είναι το χειρότερό μου, δε φτάνει ότι η συγκέντρωσή μου εξακολουθεί να είναι σε χαμηλά επίπεδα, έρχονται και κάτι φίλοι από Αθήνα το Σάββατο. Και φυσικά ένα τετράωρο καφέ θα πάμε να τον πιούμε, δεν θα πάμε; Αυτά είναι! Στην υγειά μας!
Λόγοι "ανωτέρας βίας" με αναγκάζουν να εγκαταλείψω τη ζεστασιά του blog μου και να επανέλθω στην πραγματικότητα...
Θα σας στέλνω τηλεγραφήματα από το μέτωπο.
Ελπίζω μόνο μετά να ξαναβρώ το δρόμο μου, γιατί την τελευταία φορά που είχα φύγει έκανα κάτι χρόνια να επιστρέψω...
5 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΚάτι η βροχή, κάτι το ψάξιμο στο internet, κάτι το blog του Ορφέα...
...πέρασε κι η σημερινή μέρα.
Από αύριο μετακομίζω στην βιβλιοθήκη.
Αν δεν πιάσει κι αυτό...
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΕπιτέλους... βρέχει.
Πρέπει να είμαι από τους λίγους που είναι ευχαριστημένοι από τον καιρό σήμερα στο Λονδίνο. Μετά από 1,5 μήνα απίστευτης καλοκαιρίας, ήλιος, γαλάζιος ουρανός, υψηλές θερμοκρασίες κτλ κτλ, σήμερα άρχισε να πέφτει ένα ρυθμικό ψιλόβροχο.
Μου αρέσει πολύ η βροχή. Πιο πολύ μου αρέσει να είμαι έξω και να βρέχομαι. Ίσως επειδή μου μοιάζει με τελετή εξαγνισμού. Κι ακόμα πιο πολύ μου αρέσει, αφού εχω βραχεί, να κάθομαι μπροστά στο αναμμένο τζάκι, χαζεύοντας μια τις σπίθες και τα ξύλα της φωτιάς και μια τις σταγόνες στο τζάμι. Όμορφες οι μελωδίες της φωτιάς και της βροχής..
Εντάξει, εδώ δεν έχω τζάκι.. αλλά βολεύομαι μια χαρά και με το παράθυρό μου. Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες να παρατηρώ τις σταγόνες.. Να αλληθορίζω μπροστά τους, κάνοντάς τις να παίρνουν άλλα σχήματα, βλέποντας μέσα τους ό,τι εγώ θέλω. Κι αυτό ς ο ρυθμικός της ήχος.. πολλούς τους νευριάζει αλλά όχι εμένα. Αχ.. μου αρέσει πολύ η βροχή. Χάνομαι σε αυτή. Και συχνά παύω να σκέφτομαι, χαζεύοντάς τη. Και μου αρέσει και η κατάσταση αμέσως μετά τη βροχή. Όταν δειλά δειλά βγαίνει ο ήλιος, και κάνει τις σταγόνες να λαμπυρίζουν. Κι αν βγει και το ουράνιο τόξο.. ποιός τη χάρη μας!
Χτες βράδυ, εκεί που διάβαζα, κάηκε η λάμπα του γραφείου μου -και μετά λένε κάποιοι ότι εγώ είμαι αναβλητικό άτομο, αφού και να θέλω να διαβάσω, δε με αφήνουν οι συγκυρίες!!!- και βγήκα έξω να πάρω άλλη. Η όσφρηση δεν είναι το δυνατό μου σημείο, όμως ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μύριζε βροχή.. όχι δεν είχε βρέξει ακόμα, ήταν όμως κάτι στην ατμόσφαιρα που το προετοίμαζε... κι αμέσως γαλήνεψα.
Λατρεύω τη μυρωδιά της βροχής. Ειδικά όταν συνδυάζεται με φρέσκο χώμα ή γρασίδι. Μαζί με το άρωμα του γιασεμιού, τα έχω συνδέσει με τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Θα μου πείτε πώς κολλάνε βροχή και καλοκαίρι...
Δεν κολλάνε. Αλλά μερικές φορές οι αναμνήσεις κι οι αισθήσεις σου παίζουν όμορφα παιχνίδια. Τα ομορφότερα καλοκαίρια τα πέρασα στην Εύβοια. Στο εξοχικό της θείας του πατέρα μου, στην Ερέτρια. Ένα σπίτι με μεγάλο κήπο γύρω γύρω. Το θυμάμαι αμυδρά. Πίσω ήταν τα πεύκα, η αιώρα του θείου κι η κούνια που έστησε ο θείος για χάρη μου. Μπροστά ήταν το γιασεμί και το γρασίδι με τα λουλούδια, κι ενίοτε κυκλοφορούσε κι ένας τυφλοπόντικας. Από εκεί έχω ίσως τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις μου. Ίσως κι απλά να τις έχω εξωραΐσει.. δεν ξέρω και δε με νοιάζει αυτή τη φορά.
Κάθε πρωί η θεία που ξύπναγε πάντα νωρίς θα πότιζε τον κήπο. Κι έτσι όταν εγώ σηκωνόμουν λίγο μετά, όλος ο χώρος μύριζε έντονα βρεγμένο χώμα και γρασίδι. Λατρεμένη μυρωδιά. Αν την προλάβαινα να ποτίζει και έμπαινα στα πόδια της θα κατέβρεχε και μένα, κάτι που επιδίωκα. Ο θείος πέρναγε πολλές ώρες ξαπλωμένος στην αιώρα. Είτε παίρνοντας το μεσημεριανό του ύπνο είτε διαβάζοντας εφημερίδα. Κι εγώ από πάνω του, να χαζεύω και να διώχνω τα μυρμήγκια -κάτι τεράστια μαύρα μυρμήγκια- που ανεβοκατεβαίνανε πάνω στα πόδια του. Μου έκανε εντύπωση πώς δεν γαργαλιόταν. Κυνηγούσα και τα τζιτζίκια μικρή. Και τις ακρίδες. Προσπαθούσα να μαντέψω τί χρώμα είχαν κάτω από τα φτερά τους. Κόκκινο ή πράσινο; Συνήθως ήταν πράσινο.. ή μήπως όχι; Χάζευα και τις πασχαλίτσες, τις πεταλούδες, και τα άλλα ζωύφια.. Και γενικά όλα τα ζωάκια. Λίγο πιο πέρα από τα πεύκα ήταν ο κήπος με τα λαχανικά. Κάθε μεσημέρι η γιαγιά μου -αδελφή της θείας- θα με έστελνε να φέρω γλυστρίδες, αλλά με άφηνε να τις φάω μόνο άμα της υποσχόμουν ότι θα μίλαγα λιγότερο. Φαίνεται μικρή δεν έβαζα γλώσσα μέσα. Κάποιες φορές θυμάμαι, ερχόντουσαν τα παιδιά της θείας. Είχαν και ένα σκυλάκι.. τον Τόμπα, κόκερ σπάνιελ νομίζω ήταν. Κι εγώ τρελαινόμουνα. Πάνω κάτω πάνω κάτω, μέχρι που το σκυλάκι τα έφτυνε και δε μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Τα απογεύματα η γιαγιά με τη θεία καθόντουσαν στο μπαλκόνι και κεντάγανε. Τώρα δε θυμάμαι.. μπορεί να κένταγε μόνο η γιαγιά μου, δίπλα στο γιασεμί. Μου είχε δείξει πως να φτιάχνω μπουκετάκια από γιασεμί με πευκοβελόνες.. κι αυτό είχε γίνει το αγαπημένο μου δώρο. Αν σε αγαπούσα θα σου έδινα ένα ματσάκι πευκοβελόνες με γιασεμί. Δεν ήταν τίποτα θα μου πείτε.. για μένα όμως ήταν τα πάντα. Τα απογεύματα λοιπόν, με το μικρό θείο μου, τον γιο της γιαγιάς μου, θα ζωγραφίζαμε, και θα παίζαμε με τις ώρες ντόμινο κι άλλα επιτραπέζια παρόμοιου τύπου. Μερικές φορές μπορεί να συμμετείχε κι ο μεγάλος θείος. Με το που έπεφτε ο ήλιος θα ερχόντουσαν γείτονες ή συγγενείς για επίσκεψη. Και τότε θα βάζαν στη μέση εμένα να τους διασκεδάζω με τραγούδια. Τα σουξέ μου ήταν λέει το "αχ κουνελάκι" και το "αχ Ευλαμπία" τα οποία έλεγα με τον χαρακτηριστικό τρόπο που μιλάνε τα μικρά παιδιά, τρώγοντας λέξεις και συλλαβές... Κι αφού γελάγανε όλοι πολύ, το βράδυ πια, θα μαζευόντουσαν οι μεγάλοι και θα παίζανε μπιρίμπα με τις ώρες. Και τότε δεν επιτρεπόταν να ενοχλήσεις, γιατί για το θείο η μπιρίμπα ήταν ιερή. Αλλά δε με ένοιαζε, γιατί το βράδυ τα αρώματα της φύσης γινόντουσαν πάλι έντονα. Όπως και οι ήχοι... αρκεί να άνοιγες τον εαυτό σου και να αφουγκραζόσουν με όλες σου τις αισθήσεις.
Στην Ερέτρια ανέπτυξα και την πρώτη μου αγάπη για τη θάλασσα και τον κόσμο της. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό.. πόσο φοβόμουνα να πατήσω στην άμμο... Δεν ήταν το ότι έκαιγε.. απλά αισθανόμουνα ότι έχανα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, ότι θα με ρουφούσε ολόκληρη μέσα της. Έτσι για ένα διάστημα με μετέφεραν κατευθείαν στην βρεγμένη άμμο, όπου μπορούσα να παίζω άφοβα. Εκείνα τα καλοκαίρια η γιαγιά μου, έβλεπε ακόμα καλά και μάζευε μικρά μικρά κοχυλάκια, και καθόμουν με τις ώρες δίπλα της μαζεύοντας κι εγώ. Κι ο θείος μου, με μάθαινε να κάνω βουτιές. Με το ζόρι με βγάζανε από τη θάλασσα. Πηγαίναμε σε μια συγκεκριμένη παραλία κάθε μέρα, ακριβώς κάτω από το σπίτι, αφού περνάγαμε το δρόμο και διασχίζαμε την αυλή του γείτονα. Απόσταση 5 λεπτών και ούτε. Ήταν οριοθετημένη από δυο βράχους. Μια φορά τόλμησα να βγω από τα "σύνορά" της και περπατώντας στην αμμουδιά βρέθηκα σε μια παραλία γυμνιστών, ή κάτι τέτοιο. Δεν είπα σε κανέναν τί είδα εκείνη τη μέρα αλλά δεν τόλμησα και να ξαναφύγω. Ο κολπίσκος της παραλίας μου, αντιπροσώπευε την ασφάλειά μου. Μέχρι που πέθανε ο γείτονας μας που ήταν γιατρός -μα πώς γίνεται να πεθάνει ο γιατρός, αναρωτιόμουνα- και οι καινούργιοι ιδιοκτήτες δε μας άφηναν να περνάμε. Πηγαίναμε σε μια παραδιπλανή παραλία, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Ο παράδεισός μου είχε αρχίσει σιγά σιγά να διαβρώνεται. Μαζί με την παραλία έχασα και την παιδική μου ανεμελιά.
Βρεγμένο χώμα, βρεγμένο γρασίδι και γιασεμί. Αν η νοσταλγία μύριζε, για μένα αυτό θα ήταν το άρωμά της. Είναι αυτό που είπε ο Προυστ, για το πώς μια μυρωδιά μπορεί να σου ξυπνήσει μνήμες, να σε κάνει να ταξιδέψεις στο παρελθόν σου... Κι η βροχή; Δεν ξέρω πώς δένει με τις αναμνήσεις μου. Μάλλον επειδή έχει μια παρόμοια μυρωδιά και μου προκαλεί μια γλυκιά μελαγχολία. Όπως η μυρωδιά των αναμνήσεών μου. Βρεγμένο χώμα, βρεγμένο γρασίδι και γιασεμί.
Πάω. Η βροχή δυναμώνει και με καλεί.
Μη πεις τίποτα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να εκφραστείς. Τρόποι πιο άμεσοι κι ίσως και πιο ειλικρινείς. Τα λόγια έχουν καταντήσει αναξιόπιστα. Τώρα πια, για να μιλήσεις, θα πρέπει να διαλέξεις προσεχτικά τις λέξεις σου και να τις προσαρμόσεις κάπου ανάμεσα σε αυτά που νιώθεις, αυτά που αισθάνεσαι ότι αντέχεις να παραδεχτείς, αυτά που νομίζεις ότι είμαι έτοιμη να δεχτώ κι αυτά που πιστεύεις ότι θέλω να ακούσω. Τα τρία αυτά φίλτρα θα αλλοιώσουν την αλήθεια σου, προτού καν τα λόγια φτάσουν στα χείλη σου. Θα αλλοιώσουν εσένα. Για να μη μιλήσω για μένα. Γι αυτό σου λέω. Μη πεις τίποτα. Κουράστηκα να χάνω τον εαυτό μου σε αναλύσεις λέξεων, ύφους και κρυφών νοημάτων. Τα λόγια έπαψαν να είναι γέφυρες. Τώρα πια τα χρησιμοποιύμε για να φτιάξουμε πολεμίστρες ή γυάλινα παλάτια. Γι αυτό, μη πεις τίποτα. Μη ταράξεις την εύθραυστη ομορφιά της στιγμής. Ας κάτσουμε απλά ο ένας δίπλα στον άλλο. Ταξιδεύοντας στη σιωπή. Κι αν ακόμα θες κάτι να πεις, διάβασέ μου το αγαπημένο σου ποίημα.
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΔιαβάζω στατιστική... όλα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα στα μαθηματικά. Βήμα βήμα , χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες μεθόδους ανάλογα το πρόβλημα και τιμές από ειδικούς πίνακες ανάλογα τη μέθοδο, μπορείς να ανακαλύψεις αν η αρχική υπόθεση αληθεύει ή όχι. Και εν συνεχεία να την απορρίψεις ή να την αποδεχτείς.
Και σκέφτομαι... γιατί να μην είναι και στη ζωή μας τα πράγματα τόσο απλά; Γιατί να μη μπορείς να βρεις τόσο εύκολα, την αλήθεια, την σωστή ερμηνεία που κρύβεται πίσω από τα πράγματα που σε απασχολούν;
Βέβαια, επιστρέφοντας στο διάβασμα βλέπω ότι ακόμα και στη στατιστική υπάρχουν περιθώρια για σφάλματα, πχ μπορείς να απορρίψεις κάτι που ισχύει, ή να αποδεχτείς κάτι που δεν είναι αλήθεια. Και όσο προσπαθείς να περιορίσεις το πρώτο είδος σφάλματος, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να υποπέσεις στο δεύτερο κι αντίστροφα. Οπότε, τί είναι προτιμότερο;
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Παρελθόν. Σύνολο αμφίδρομων σχέσεων με πρόσωπα και καταστάσεις, που καθορίζουν το παρόν και το είναι σου. Και συνήθως τα κατάλειπά τους καταφέρνουν να επιρεάσουν και το μέλλον σου.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε κάποιοι, πως ό,τι έχεις αφήσει μισό, θα βρεθεί ξανά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο δρόμο σου, και θα συνεχίζεις να το βρίσκεις αντιμέτωπο μπροστά σου μέχρι να βρεις το κουράγιο να το αντιμετωπίσεις, μέχρι ο κύκλος που έχει ανοίξει να κλείσει και η πορεία του να ολοκληρωθεί. Μπορεί και να ισχύει. Βέβαια τίθεται ένα ερώτημα. Πώς ξέρεις ότι κάτι έχει κάνει τον κύκλο του; Πώς ξέρεις ότι έχεις δώσει τη σωστή ερμηνεία στο παρελθόν κι όχι ότι απλά έχεις προσαρμόσει αυτά που έχουν γίνει, πετσοκόβοντάς τα, στον τρόπο που θα ήθελες - θα σε βόλευε ίσως; - να έχουν γίνει;
Προσπαθώ να αξιολογήσω κάποια πράγματα. Να τα βάλω σε μια σειρά, να τα δω από όσο περισσότερες οπτικές γωνίες μπορώ, μήπως και συλλάβω έστω φευγαλέα την αιτία, το αποτέλεσμα και το νόημά τους. Συχνά πέφτω στο λάθος να απορρίψω κάτι, ένα γεγονός, μια επιλογή ή μία πράξη, στο σύνολό του, αφήνοντας πίσω ένα παρελθόν όλο γωνίες που πληγώνουν εμένα κι είναι πιθανόν άδικες απέναντι στους άλλους. ’λλες πάλι γλιστράω στην ευκολία της ωραιοποίησης, δίνοντας στρογγυλές ερμηνείες, ανώδυνες για όλους, αλλά πιθανόν και εξίσου άχρηστες.
Τελικά δεν ξέρω τί είναι χειρότερο.
Να απαξιώνεις ή να εξιδανικεύεις;
Επειδή παρασοβάρεψε το blog...ας πω και κάτι ανάλαφρο, μη νομίζει ο κόσμος ότι όλο γκρινιάζω και παραπονιέμαι...
Καταρχάς σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη!
Κάτι μια συζήτηση, κάτι ένα βάρος που έφυγε από πάνω μου, κοιμήθηκα πολύ ήρεμα, οπότε και ξύπνησα με ευχάριστη διάθεση! Ίσως να πέρασε κι η επιρροή της πανσέληνου, όπως ανέφερε κάποιος.
Και επειδή όπως λένε η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, πήραμε σήμερα τα αποτελέσματα μιας εργασίας. Πήγα πολύ καλά, οπότε το κέφι μου ανέβηκε ακόμα περισσότερο!
Τόσο που αποφάσισα να αναβάλω το προγραμματισμένο ανέβασμα στη ζυγαριά, γιατί δε λέει να δω το νούμερο και να πανικοβληθώ... άσε, θα ζυγιστώ μια μουντή μέρα που όλα θα μου φταίνε, έτσι για να υπάρχει αρμονία...
Κατά τα άλλα, το πρωί κάναμε και κατασκοπία.. Πήγαμε να ανακαλύψουμε σε ποιό κτίριο δίνουμε εξετάσεις, να μετρήσουμε το χρόνο που μας παίρνει να πάμε ως εκεί και να δούμε την αίθουσα... Διότι ο καλός στρατηγός, εκτός από τον αντίπαλο, πρέπει να έχει μελετήσει και το χώρο στον οποίο θα δώσει τη μάχη του! Και φυσικά επειδή ξέρω ότι έχετε μεγάλη αγωνία για το πού δίνω, κατάφερα και να βγάλω και μια φωτογραφία για να τη μοιραστώ μαζί σας και να σας καθησυχάσω.. Ωραία είναι η αίθουσα, εμπνέομαι νομίζω... Μόνο που θα μας χτυπάει ο ήλιος, κι εγώ κινδυνέυω να αποκοιμηθώ...(ξέρετε, βραδινό ξενύχτι διαβάζοντας και μιλώντας στο chat, πρωινό ξύπνημα με τη τσίμπλα στο μάτι, βαρετά θέματα που κάτι σου θυμίζουν αλλά δεν ξέρεις ακριβώς τί κι είσαι εξαντλημένη για να κάνεις το απαραίτητο scanning στο μυαλό σου, συν ο ήλιος να σε χτυπάει.. ε δε θες και πολύ... παραδίδεις πνεύμα). A! κι οι κάμερες με χαλάνε λίγο.. αλλά πλέον εδώ που είμαι τις έχω συνηθίσει.
Για να αποφύγω λοιπόν αυτή την κατάσταση, από αύριο, ημέρα Σάββατο 5 Μαΐου 2007, σταματάνε τα ψέματα κι οι κάθε είδους αναβολές (έτσι λέμε για να τα ακούμε, μπας και τα πιστέψουμε). Ξεκινάω διάβασμα σοβαρό και μεθοδικό. Ή μήπως να το μεταφέρω για την Δευτέρα, όπως κάνουμε με τις δίαιτες;;; Γιατί ΣΚ και διάβασμα, όσο να'ναι χτυπάει λίγο άσχημα στο αυτί μου... Τέλος πάντων, όπως μας βγει.
Πάντως σιγά σιγά μπαίνουμε σε τροχιά εξεταστικής.. Το νιώθω.Το τυπικό "Τί κάνεις;" των γνωστών και φίλων και την τυπικότατη απάντηση "μια χαρά, εσύ;". Και το να συνεχίζει ο καθένας τη δουλειά του, ενώ είναι εμφανές ότι ο ένας από τους δυο είναι χάλια. ’μα δε σε ενδιαφέρει πραγματικά ή έστω δεν έχεις χρόνο να ακούσεις τον άλλον, δείξε λίγο σεβασμό και μη μπεις καν στον κόπο να ρωτήσεις.
Τις κατατάξεις, τις ταξινομήσεις, το μαύρο-άσπρο και τα στεγανά στερεότυπα.
Να είμαστε όλοι φίλοι κι αδελφοί και μόλις στρίψεις την γωνία, να αρχίζει η κακεντρέχεια, η συκοφαντία και το θάψιμο.
Να προσαρμόζω τα συναισθήματά και τη διάθεσή μου στις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τις αντοχές των άλλων. Έχω κι εγώ τις δικές μου και τελικά αν δεν τις φροντίσω εγώ κανείς δεν θα το κάνει για μένα.
Να χαμογελάω συγκαταβατικά στην κάθε μαλακία που θα μου πουν. Γιατί έχω "σωστή" διαπαιδαγώγηση κι "ευγενικούς" τρόπους και για να είμαι "ευχάριστη" κι "αποδεκτή" στην εκάστοτε παρέα.
Να είμαι το "καλό παιδί", είτε με την έννοια του αγαθού-χαζού, είτε με την έννοια μιας τυποποιημένης ηθικής. Έ όχι, ρε φίλε. Έχω κι εγώ τις αδυναμίες και τα πάθη μου. Κι έχω κάνει λάθη που ούτε εγώ δε με είχα ικανή να κάνω. Και αν για χάρη ευκολίας και επιβίωσης δεν αντιδρώ, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω πως με δουλεύεις.
Να κάνω ή να μου κάνουν εκπτώσεις. Μερικές φορές, το λίγο είναι χειρότερο και σε κάποια πράγματα πρέπει να ισχύει το "ή όλα ή τίποτα".
Την ασφάλεια της μέσης οδούς, της μετριοπάθειας και της μετριότητας. Το κάνω κι εγώ συχνά. Αλλά με έχει αρρωστήσει πλέον.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο"I am in truth the Steppenwolf that I often call myself;
that beast astray who finds neither home nor joy nor nourishment
in a world that is strange and incomprehensible to him."
"Der Steppenwolf" είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του Γερμανού συγγραφέα Herman Hesse. To βιβλίο εκδόθηκε το 1928 και γρήγορα θεωρήθηκε παρακμιακό και αντικοινωνικό.
Ο λύκος της στέππας διηγείται την ιστορία του Harry Haller, ενός απογοητευμένου από τη ζωή και αντικοινωνικού άντρα, ο οποίος περνάει μια κρίση μέσης ηλικίας και προετοιμάζει την αυτοκτονία του στα πεντηκοστά του γενέθλια.
Η ιστορία ξεκινά με μια σύντομη διήγηση ενός νεαρού, ο οποίος μας αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός πακέτου σημειώσεων, με τον τίτλο "Το αρχείο του Harry Haller, Για τρελούς μόνο" που άφησε πίσω του πριν μερικά χρόνια ένας εκκεντρικός ένοικος που αυτοαποκαλούνταν Λύκος της Στέππας", και συνεχίζει με την ανάγνωση από μέρους μας αυτών των σημειώσεων, οι οποίες δεν ξέρουμε αν αναφέρονται σε πραγματικά γεγονότα ή αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας.
Με το να αυτοαποκαλείται Λύκος της Στέππας, ο αντιήρωάς μας αποξενώνεται από την κοινωνία, καθότι ένας τέτοιος λύκος δεν μπορεί ποτέ να είναι μέλος της. Η διπλή φύση του (άνθρωπος-λύκος) τον βασανίζει γιατί δεν μπορεί να αποκαλύψει τον εαυτό του στην ολότητά του στους γύρω του και άρα δεν μπορεί ποτέ ούτε να κερδίσει την αποδοχή τους, ούτε να εξαλείψει την ανάγκη να τους παραπλανήσει. Αποκομμένος από όλους και όλα, δεν έχει μάθει να χαίρεται και η μοναδική του λύτρωση προέρχεται από τους στίχους ενός ποιήματος ή από μια μουσική φράση, και δυστυχώς είναι φευγαλέα.
Καθώς προχωράμε στις σημειώσεις του, μαθαίνουμε για τη μυστηριώδη συνάντησή του Harry με ένα πλανώδιο που κρατούσε ένα πλακάτ με τα λόγια "Μαγικό Θέατρο: Είσοδος Όχι για Όλους", ο οποίος του έδωσε ένα φυλλάδιο με τίτλο "Πραγματεία πάνω στο Λύκο της Στέππας" και που ουσιαστικά ήταν μια ψυχολογική ανάλυση του χαρακτήρα του ιδίου. Στην προσπάθειά του να βρει αυτό το Μαγικό Θέατρο, ο Harry γνωρίζει την Hermine, την πόρνη Maria και τον τζαζίστα μουσικό Pablo. Και όχι, δεν θα σας πω τί γίνεται στη συνέχεια, γιατί αξίζει να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Το βιβλίο αυτό είναι μακράν το αγαπημένο μου, γι αυτό και δε μπορώ να είμαι αντικειμενική. Μέχρι τώρα αποτελεί το μοναδικό κείμενο που με έχει συγκλονήσει τόσο βαθιά. Δεν ξέρω αν έφταιγε η περίοδος που το διάβασα και η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, αλλά γρήγορα αναγνώρισα στοιχεία του εαυτού μου και ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή. Τα λόγια του Hesse κι οι αγωνίες του Harry συντονίστηκαν με τις δικές μου, με αποτέλεσμα η πορεία του Λύκου της Στέππας να είναι συνάμα φαρμάκι και βάλσαμο για την ψυχή μου. Δεν ξέρω αν το έχετε αισθανθεί ποτέ αυτό. Κάτι να σας λυτρώνει και ταυτόχρονα να σας σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στην απόγνωση.
Ο Hesse ήταν ένας από τους μαθητές του Nietzsche, πολλοί μάλιστα τον θεωρούν τον μοναδικό άξιο μαθητή του. Στο βιβλίο αυτό καταπιάνεται με θέματα υπαρξιακά και όχι μόνο όπως η πολλαπλότητα του εαυτού μας, η αποξένωση, η προσωπική μοίρα, ο ρόλος των τάξεων, ο εσωτερικός διχασμός, ο θάνατος, η κοινωνική αποσύνθεση, ο ελιτισμός, η απέχθεια στην μετριότητα, ο ρόλος της τέχνης κι η σημασία του γέλιου, μέσω μιας προσέγγισης ταυτόχρονα κοινωνιολογικής και ψυχολογικής.
Το κείμενο είναι διάσπαρτο με μοτίβα όπως αυτό της μουσικής και του χορού, σύμβολα όπως οι καθρεφτες, η αροκάρια και οι Αθάνατοι και έννοιες παρμένες από την φιλοσοφία του Nietzsche και την ψυχολογία του Jung. Αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, εξελίσσεται σταδιακά σε ένα παιχνίδι του συγγραφέα με το πως αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες του πραγματικού, του υπερρεαλιστικού και της ψευδαίσθησης.
Σήμερα θεωρείται από τα κλασικά βιβλία της Γερμανικής λογοτεχνίας και λόγω της θεματικής του επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις δίνοντας διαφορετικά μηνύματα κάθε φορά, ανάλογα την ηλικία, τα βιώματα και την ψυχολογική κατάσταση του καθενός. Απλά όπως μου είχε πει κι αυτός που μου το σύστησε, καλό θα ήταν να το αποφύγετε σε περιόδους έντονων υπαρξιακών αναζητήσεων, γιατί μπορεί να έχει σοβαρές "παρενέργειες"...
- Στείλε ΣχόλιοPhoto: Fantasy II by Mary Jane
Ξέρω πως δεν ενδείκνυται να βάζουμε στίχους από ποιήματα, αλλά δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μοιραστώ το παρακάτω ποίημα του Καβάφη μαζί σας...
"Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας"
Διάβασα νωρίτερα το παραπάνω ποίημα στον δικτυακό τόπο του αρχείου Καβάφη και δεν ξέρω αλλά μοιάζει να με έχει στοιχειώσει...
Πόσοι άραγε από μας μπορούν να ισχυριστούν ότι κατάφεραν να βρουν την ηδονή όπως την αναζητούσαν;
Και πόσοι αποπροσανατολίστηκαν από έρωτες της ρουτίνας;
Μακάρι όταν έρθει η ώρα να κάνω τον απολογισμό μου να μπορώ να πώ τα ίδια λόγια...
Τότε ίσως η πορεία μου να αποχτούσε κάποιο νόημα.
Δεν μπορώ να ξεκινήσω να μελετάω αν δεν υπάρχουν οι παρακάτω συνθήκες:
- Αν πρώτα δεν έχω φτιάξει πρόγραμμα μελέτης. Το ότι η κατάστρωση του σχεδίου αυτού μπορεί να πάρει ώρες, δεν έχει σημασία.
- Αν είμαστε στο πρώτο μισό της μέρας, πάντα μετρώντας από την ώρα που θα σηκωθώ.
- Αν δεν έχω οργανώσει τα βιβλία και τις σημειώσεις μου, ακόμα κι αν αφορούν άλλο μάθημα από αυτό που έχω σκοπό να διαβάσω.
- Αν η ώρα δεν είναι ακριβώς ή και μισή. Ο,τιδήποτε στο ενδιάμεσο δε με εμπνέει.
- Αν δεν έχω δει μια τηλεοπτική σειρά ή δεν έχω κερδισει μια παρτίδα σκάκι ή έστω μια πασιέτζα στoν υπολογιστή, έτσι για να μου φτιάξει το κέφι.
- Αν δεν έχω πρώτα μιλήσει με όλους όσους κυκλοφορούν στο MSN και στο Skype.
- Αν δεν ρωτήσω την Evi πώς τα πάει με το διάβασμα, μπας και με αγχώσει. Δυστυχώς συνήθως είναι στα ίδια χάλια με μένα, οπότε αντί να αγχώνομαι, χαλαρώνω ακόμα περισσότερο.
- Αν δεν έχω δίπλα μου κάτι να μασουλάω και κάτι να πίνω, πράγμα που συνήθως σημαίνει ότι πρέπει να πάω μια βόλτα στο off license της γωνίας.
- Αν δεν ρίξω μια ματιά σε κάποιες ιστοσελίδες να δω τί γίνεται.
- Αν τσούζουν τα μάτια μου από τον υπολογιστή. Στην περίπτωση αυτή, δεν κλείνω τον υπολογιστή, αλλά απλά πηγάινω μια βόλτα στο κρεβάτι μου για μισή, μια, μιάμιση ώρα κτλ.
- Αν δε βρω εκείνη τη φωτογραφία, φυλλάδιο, διαφημιστικό, κτλ που ξαφνικά μου δημιουργήθηκε μια έντονη επιθυμία να ανακαλύψω πού το έχω παραχώσει.
- Αν δεν ακούσω κάνα δυο, πέντε, εφτά, κτλ τραγουδάκια για να χαλαρώσω πριν την μεγάλη προσπάθεια.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μέχρι να τα κάνω όλα αυτά... έχει χαθεί και το δεύτερο μισό της μέρας, αισθάνομαι πολύ κουρασμένη πνευματικά και πρέπει μάλλον να κοιμηθώ, γιατί ελπίζω αύριο να καταφέρω να σηκωθώ νωρίς και να αρχίσω διάβασμα στην ώρα μου...αφού πρώτα διορθώσω το πρόγραμμα μου στο οποίο έχω μείνει πίσω... κτλ κτλ...
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
"Είναι μια λέξη που με έχει σακατέψει, είναι μια λέξη που παντού μ' ακολουθεί,
και μου ζητάει λογαριασμό βράδυ πρωί, "γιατί" δεν τη θέλω άλλο πια την έχω βαρεθεί."
Πολλά βράδια, όταν είμαι μόνη μου, συνηθίζω να βάζω τη σύντομη ζωή μου στο μικροσκόπιο. Δεν το κάνω επίτηδες. Εκεί που κάθομαι και χαλαρώνω, έχοντας ανάψει κάνα κερί, ακούγωντας μουσικούλα ή και στη σιωπή πίνοντας το ποτό μου, πιάνω τον εαυτό μου να παίρνει μια ή περισσότερες πτυχές της και να αρχίζει να τις εξετάζει αναλυτικά. Ψάχνει να βρει την ερμηνεία πίσω από τις πράξεις μου και τα συναισθήματά μου. Σαν να μην είμαι εγώ η ίδια, προσπαθώ να με δω από απόσταση. Γιατί επέλεξα αυτό, γιατί αισθάνθηκα έτσι, γιατί, γιατί... όπως λέει και το τραγούδι "κάθε στιγμή στη ζωή μου ένα μεγάλο γιατί". Κι εντάξει μπορεί στην περίπτωσή μου να μην είναι κάθε στιγμή, αλλά σίγουρα αυτές που αξίζουν κι αυτές που με έχουν σημαδέψει, συνοδεύονται από αυτή την βασανιστική λέξη.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Αλλά φοβάμαι ότι τις περισσότερες φορές αυτά που κάνω και νιώθω δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ότι πολλές φορές λειτουργούν εντός μου "δυνάμεις" υποσυνείδητες που λανθάνουν της προσοχής μου και ξεφεύγουν από τον έλεγχό μου. Και ψάχνω εκ των υστέρων, όσο μπορώ νηφάλια κι αποστασιοποιημένα να βρω αν όντως υπήρξαν τέτοιες δυνάμεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή κι αν ναι ποιές ήταν, από πού προήλθαν και πού με πάνε.
Πιστεύω ότι το παρελθόν μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας. Αυτό που με βασανίζει είναι ότι τα πρώτα μου χρόνια -όπως και όλων μας- καθορίστηκαν από τους γονείς μου, και σημαδεύτηκαν από τη μεταξύ τους σχέση και τη σχέση τους με μένα. Και πιστεύω ότι προβάλλω στις σχέσεις μου με τους άλλους συμπλέγματα, ανάγκες κι ανασφάλειες που μου δημιούργησαν εκείνοι. Και αυτό με αποκαρδιώνει γιατί είναι κάτι που με ξεπερνά...
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο'Οτι θυμάμαι χαίρομαι... Deconstructing Steppenwolf London calling Αναποδιές και γκρίνιες Αποδράσεις από την καθημερινότητα Ξεσπάσματα Ψάχνωντας απαντήσεις Μουσικά ταξίδια Πανεπιστημιακά Ταξιδιωτικές εξορμήσεις