Από όλους τους τραγουδιστές που έχω ακούσει μέχρι σήμερα, υπάρχει ένας που ξεχωρίζω γιατί κάθε φορά μου βγάζει μια γοητευτικότατη μελαγχολία και μια έντονη νοσταλγία.

Είναι Αρμένιος στην καταγωγή και μαζί με την Piaf αντιπροσωπεύουν για μένα την Γαλλία και την μουσική της. Είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να με κάνει να συμπαθήσω τη γαλλική γλώσσα και να ανακαλύψω την ομορφία της.

H ερμηνεία που ακολουθεί είναι από το 2004 και κατά τη γνώμη μου άκρως συγκινητική. Εκφραστικότατος ως συνήθως, αν και στο συγκεκριμένο κομμάτι για μένα είναι απαραίτητο να βρει κάποιος τα λόγια και τη μετάφραση...

Με αφορμή την νέα ταινία του Batman "The dark knight" -την οποία και συνιστώ ανεπιφύλακτα σε fans του ήρωα και μη- είπα να χαζέψω λίγο τις παλιότερες ταινίες του ήρωα.

Η πρώτη εικόνα του Batman που έχω είναι εκείνη της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 60 με πρωταγωνιστές τους Adam West και Burt Ward. Δεν ξέρω αν τη θυμάστε καθόλου. Νομίζω στην Ελλάδα την έδειχνε για ένα διάστημα το Seven-X και προσωπικά την παρακολουθούσα μανιωδώς. Παιδική σειρά, με χρωματιστά κοστούμια, τον Batman με κολάν, τον Robin με σορτσάκι και αστείες χορευτικές φιγούρες στις σκηνές πάλης. Στην ηλικία μου δεν ήθελα και τίποτα άλλο...

Ωστόσο αν με ρωτούσε κανείς ποιά είναι η πρώτη ταινία του Batman η απάντηση -σχεδόν αντανακλαστική- θα ήταν: Μα φυσικά το "Batman" του Tim Burton με τον Nickolson στο ρόλο του Jocker.

Κι όμως, σήμερα ανακάλυψα ότι η πρώτη ταινία Batman γυρίστηκε το 1966 με τίτλο "Batman: The movie" και ήταν βασισμένη -πού αλλού;- σε εκείνη την παλιά σειρά που προφανώς γνώρισε τέτοια επιτυχία ώστε να μεταφερθεί και στην μεγάλη οθόνη.

Με τα σημερινά στάνταρ η σειρά ειναι τραγική όπως άλλωστε και τόσες άλλες παλιές παραγωγές.. και σίγουρα δεν περίμενα η ταινία να είναι κάτι καλύτερο.. Αλλά τίποτα δεν με προετοίμαζε για αυτό που είδα...

Ένα μικρό δείγμα ακολουθεί παρακάτω....

Πάντως όσο "απερίγραπτη" κι αν είναι η ταινία, απόλαυσα κάθε στιγμή της.
Μάλλον επειδή μου ξύπνησε μνήμες παιδικής αθωότητας.
Αν ποτέ πέσει στα χέρια σας, κι αν σας άρεσε η σειρά, μην την προσπεράσετε...

Ok.. το παραδέχομαι...

Μου έχει ανοίξει η όρεξη. Και δεν μπορώ να πω όχι σε φαγητό, πόσο μάλλον σε γλυκό.

Και πλέον άμα ξεκινήσω, τρώω ακατάπαυστα. Δηλαδή μέχρι σκασμού και τελικής πτώσης.

Και μετά θέλω να πάω για ύπνο... για να χωνέψω... ωστε στο επόμενο γεύμα να είμαι σε πλήρη ετοιμότητα.

Κι υποτίθεται ότι όταν γύριζα θα μαζευόμουνα λιγάκι στο θέμα του φαγητού...

Μάλλον έχει δίκιο μια ψυχή που με φωνάζει ...χρυσόψαρο.

• Το δωματιάκι μου στην εστία
• Οι βόλτες στις όχθες του Τάμεση
• Το σχεδόν μόνιμο ψιλόβροχο στο παράθυρό μου
• Η ομίχλη ένα βράδυ που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι είσαι πίσω στο χρόνο
• Η θέα του Λονδίνου κάθε φορά που διέσχιζα το ποτάμι από κάποια γέφυρα, ειδικά αν ήταν βράδυ και τα κτίρια ήταν φωτισμένα
• Τα ατελείωτα ξενύχτια για τις εργασίες, τις εξετάσεις και την πτυχιακή
• Οι Κυριακές που μαζευόμασταν στην κουζίνα να δούμε ράγκμπυ με τους Ιρλανδούς συγκατοίκους
• Η παμπ απέναντι από την εστία και το παρκάκι από πίσω της
• Οι πρώτες απόπειρες μαγειρικής
• Το πάρτυ-έκπληξη που μου ετοίμασαν τα παιδιά από την εστία
  
• Το Covent Garden να σφίζει από ζωή μια ηλιόλουστη μέρα με διάφορους πλανώδιους μουσικούς διαφόρων ειδών να χρωματίζουν το πρωινό μας
• Οι μουσικοί στο μετρό
• Τα κόκκινα λεωφορεία, ειδικά τα παλιά Routemaster
• Τα ρωμαϊκά λουτρά στο Bath
• Η θέα από το λόφο του Greenwitch
• Η θεατρική παράσταση "A moon for the misbegoten"
• Τα βράδια που μαζευόμασταν με τις κοπέλες για να δούμε Παραπέντε και να μασουλήσουμε ό,τι σνακ υπήρχε στο απέναντι ψιλικατζίδικο
  
• Το πρώτο ωμό ψάρι που δοκίμασα σε ένα γιαπωνέζικο
• Η "βόλτα" με το ασθενοφόρο
• Η πρώτη κατάδυση
• Οι βόλτες στα πάρκα και το άραγμα στο χορτάρι, δίπλα σε λίμνες και ρυάκια
• Η εκδρομή στα Μidlands και τη Σκωτία
  
• Το νέο μου σπιτάκι
• Η εκκλησία του Stratford
• Η πρώτη μου δουλειά
• Ο συγκάτοικος να τραγουδάει INXS ή να παίζει ηλεκτρική κιθάρα τα Σαββατόβραδα όταν γύρναγε "ζαλισμένος"
• Οι μοναχικές βόλτες στου δρόμους του Λονδίνου με το μυαλό να σκέφτεται ακατάπαυστα
• Η πρώτη πτήση με διθέσιο αεροπλανάκι στο Kent
  
• Οι επισκέψεις φίλων και οι ακόλουθες ξεναγήσεις
• Ένα απογευμα σε μια μουσικοχορευτική προσαρμογή του Μονογράμματος του Ελύτη
• Τα μιούζικαλ, οι παραστάσεις και οι συναυλίες
• Η πρώτη μου όπερα

Και από την άλλη,

• Η μοναξιά των γιορτών στην εστία όταν όλοι έχουν φύγει
• Το άγχος της εύρεσης νέας στέγης και της μετακόμισης
• Η ανυπαρξία τηλεφώνου στο μπάνιο και το πρόβλημα του λουσίματος και του ξεβγάλματος
• Η καταθλιπτική περίοδος εύρεσης εργασίας
• Η επίθεση σε δυο φίλες μου
• Το στίβαγμα σα σαρδέλλες στο μετρό κάθε πρωί για να πάς στη δουλειά
• Ο μόνιμα γκρίζο-λευκος ξεπλυμμένος βρετανικός ουρανός
  
• Η πρώτη ώρα τότε που μου έκλεψαν την τσάντα
• Δύο χωρισμοί
• Η πρώτη απόλυση
• Οι εβδομαδιαίοι φόνοι και η έντονη εγκληματικότητα
• H σχεδόν μόνιμη μοναξιά του δεύτερου χρόνου

Είναι δύσκολο να συνοψίσεις τις αναμνήσεις που αφήνουν κοντά 2 χρόνια παραμονής σε μια ξένη χώρα, ειδικά όταν συμβαίνει να είναι και η πρώτη φορά που ζεις μόνη σου κι είναι φυσικό το να έχω παραλείψει πολλά. Εξάλλου είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που βίωσα και σίγουρα περιλάμβαναν μια ευρεία γκάμα από τα πιο αισιόδοξα και ενθουσιώδη μέχρι τα πιο στενάχωρα κι απογοητευτικά που δεν μπορεί να γίνει απλή καταγραφή τους.

Όμως υπάρχει μια φευγαλέα ανάμνηση που θέλω να μοιραστώ και να κρατήσω. Είναι η εικόνα τριών νεαρών Βρετανίδων να συνοδεύουν τραγουδώντας ψιλοζαλισμένες έναν άγνωστο κιθαρίστα που είχε ξεμείνει κι έπαιζε Beatles σε ένα άδειο διάδρομο του μετρό ένα βράδυ.

Είναι η εικόνα που κρατώ από την πόλη αυτή και που μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση.
Για πολλούς λόγους.

Nottingham, Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

Ώρα 7.30

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Έχω ξυπνήσει αρκετά νωρίτερα, χάρη στον ήλιο που μπαίνει από το παράθυρό μου, αλλά ήρθε η ώρα να σηκωθώ. Στην κουζίνα συναντώ την Κατερίνα. Το προηγούμενο βράδυ ξενυχτήσαμε μελετώντας εκείνη για την μεταπτυχιακή εργασία της, εγώ τα άρθρα του σημερινού συνεδρίου, που όπως πάντα τα άφησα τελευταία στιγμή. Μου βάζει καφέ και καθόμαστε στον καναπέ. Δεν μιλάμε, κοιτάζουμε έξω, τον καταγάλανο ουρανό που προμηνύει μια όμορφη και ζεστή μέρα.

Ώρα 8.45

Μόλις έχω βγει στο δρόμο. Είναι αρκετά νωρίς αλλά καθώς δεν ξέρω την πόλη και η αίσθηση προσανατολισμού μου είναι απλά ανύπαρκτη δεν θέλω να το ρισκάρω. Βρίσκω τη στάση και μετά από λίγο έρχεται και το λεωφορείο. Με τη βοήθεια του οδηγού κατεβαίνω στο σωστό σημείο και βγάζω το χάρτη για βρω τον δρόμο. Περπατάω για κάνα 20λεπτο μεσα σε καταπράσινα πάρκα με λουλούδια και συντριβάνια, και σε δενδρόφυτους δρόμους μέχρι που καταφτάνω τελικά στο πανεπιστήμιο. Χαζεύω τις πάπιες και κάθομαι στο παγκάκι δίπλα στη λίμνη να μαζέψω τις σκέψεις μου.

Ώρα 9.40

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω στην αίθουσα. Εχω έρθει αρκετά νωρίτερα και μέσα είναι μόνο ο Βρετανός Καθηγητής με την Ασιάτισα φοιτήτρια διδακτορικού που διοργανώνουν το συνέδριο. Χαιρετάω και κουβεντιάζουμε λίγο καθώς μου προσφέρουν καφέ.

Ώρα 10.00

Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες έχουν έρθει, αλλά ο επιτηρητής μου πουθενά. Εδώ και ώρα έχουμε περάσει τον αριθμό ατόμων με τον οποίο αισθάνομαι άνετα να επικοινωνώ οπότε έχω λουφάξει στην θέση μου και προσπαθώ να περάσω απαρατήρητη. Όχι και πολύ δύσκολο, καθώς όλοι ξέρουν όλους εκτός από μένα. Ο Gregory τηλεφωνεί και λέει ότι το τρένο του είχε καθυστέρηση, αλλά θα είναι μαζί μας στα επόμενα 10 λέπτα.

Ώρα 10.30

Το συνέδριο αρχίζει. Γίνεται η παρουσίαση του πρώτου άρθρου, ο σχολιασμός από τον υπεύθυνο και μετά αρχίζουν τα γενικότερα σχόλια και οι ανταλλαγές απόψεων στην αίθουσα. O Gregory μου ρίχνει καθησυχαστικά βλέμματα, αλλά καθώς πλησιάζει η ώρα είμαι σε αναμένα κάρβουνα.

Ώρα 11.10

Έχει έρθει η σειρά μας και ανεβαίνουμε στο βήμα. Ξεκινάει την παρουσίαση ο Gregory και μετά παίρνω την σκυτάλη εγώ. Μόλις ολοκληρώνουμε αρχίζει η συζήτηση, οι ερωτήσεις διευκρίνησης και οι επισημάνσεις για περαιτέρω βελτίωση. Το στομάχι μου πάει να σπάσει, όλα πάνε καλά μέχρι τη στιγμή που πρέπει να πω ο "δευτερογενής τομέας παραγωγής".. Μα να μη μπορώ να θυμηθώ με τίποτα τη λέξη δευτερογενής στα αγγλικά!!! Ούτε που θυμάμαι πώς απάντησα, αν και αμφιβάλλω αν οι απο κάτω κατάλαβαν τελικά τί εννοούσα.

Ώρα 11.50

Κατεβαινουμε στις θέσεις μας, δεν ξέρω αν πρέπει να υποθέσω ότι πήγαμε καλά ή όχι, αλλά ό,τι έγινε έγινε, οπότε χαλαρώνω και παρακολουθώ τη συνέχεια.

Ώρα 12.30

Διάλλειμα για φαγητό. Ανακατευόμαστε μεταξύ μας κι αρχίζουν τα πηγαδάκια. Έρχονται και ρωτάνε και μένα για περαιτέρω διευκρινήσεις και σιγά σιγά λύνεται η γλώσσα μου. Από τον μπουφέ δεν άγγιξα παρά μόνο ένα σαντουιτσάκι. Είναι επικίνδυνη η ώρα του μεσημεριού, ιδιαίτερα μετά το φαγητό και δε με παίρνει να αποκοιμηθώ.

Ώρα 13.30

Το συνέδριο συνεχίζεται. Γίνονται άλλες τρεις παρουσιάσεις κι ο διάλογος συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον. Καθώς το κλίμα έχει χαλαρώσει, οι Καθηγητές έχουν αρχίσει τα μεταξύ τους αστειάκια κι εγώ περνάω πλέον υπέροχα.

Ώρα 16.30

Τελειώσαμε και αποφασίστηκε να πάμε πρώτα για μπύρες και μετά για φαγητό. Οι περισσότεροι θα πάρουν ταξι, αλλά o Gregory κι εγώ θα πάμε με το αμάξι του Βρετανού Καθηγητή.

Ώρα 17.00

Στάση στο σπίτι του καθηγητή. Παλιό τυπικό βρετανικό σπίτι του 1800 κάτι. Ο Καθηγητής μας καλεί μέσα. Το σπίτι είναι σχεδόν κουκλίστικο με το ξύλο να κυριαρχεί παντού. Σε λίγο ξεκινάμε με τα πόδια να πάμε στην pub, και στο δρόμο ο Καθηγητής μας κάνει μια μικρή ξενάγηση στην καταπράσινη πόλη. Κάτι για τον Robin Hood, κάτι για τον Κάρολο τον Β', για τις λάμπες αερίου που δυο φορές το μήνα περνάει κάποιος να τις συντηρήσει θυμίζοντας κάτι από παλιότερες εποχές, λίγα πράγματα για το κάστρο και τα κτήματα και χωρίς να το καταλάβουμε ειμαστε στο κέντρο.

Ώρα 18.30

Έχω μόλις πιει την μπύρα μου, αρκετά δυνατή οφείλω να ομολογήσω και μεταφερόμαστε σιγά σιγά σε ένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο στο παραδίπλα στενό. Το κρασί και οι μπύρες έχουνε κάνει το στόμα όλων ροδάνι. Κάθομαι με δυο Γάλλους καθηγητές κι έναν Αυστριακό που έχει σπουδάσει στην Αμερική και η συζήτηση καλύπτει μια ευρεία γκάμα θεμάτων με έντονες κόντρες της γαλλικής κουλτούρας απέναντι στην βρετανο-αμερικάνικη.

Ώρα 20.30

Σιγά σιγά το διαλάμε κι ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Ο Gregory είναι πολύ ικανοποιημένος από την παρουσία μας, συζητάμε λίγο τα επόμενα βήματα και φεύγει να προλάβει το τρένο. Ο ένας Γάλλος με καλεί στην Τουλούζη και ο άλλος με τον Αυστριακό προσπαθούν να καταλάβουν τί θα ήθελα να κάνω μετά το μεταπτυχιακό και δίνουν συμβουλές για πιθανά διδακτορικά.

Ώρα 21.00

Κάνω βόλτα μόνη στα στενά της πόλης. Τέτοια εποχή εδώ νυχτώνει στις 11.30 και καθώς η μέρα ήταν εκπληκτικά καλή, ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει. Χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου.

Ώρα 22.00

Επιστρέφω σπίτι. Αισθάνομαι μια γλυκιά μέθη που δεν έχει καμία σχέση με το κρασί. Είναι ο ενθουσιασμός που νιώθεις όταν έχεις περάσει μια υπέροχη μέρα. Όταν ανακαλύπτεις σιγά σιγά τί θα ήθελες να κάνεις και ποιός θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Είναι η χαρά που σε γεμίζει όταν συναντάς ανθρώπους αξιόλογους και ακομπλεξάριστους. Όταν συνειδητοποιείς ότι οι καθηγητές με τους οποίους συνομιλείς σε κοιτάνε σα μάτια και παίρνουν στα σοβαρά ό,τι έχεις να πεις κι ας είσαι απλά μια φοιτήτρια μεταπτυχιακού επιπέδου. Είναι η ικανοποίηση που αισθάνεσαι όταν κάποιος σε επιβραβεύει για τα λίγα που έχεις κάνει και δείχνει γνήσιο ενδιαφέρον να σε βοηθήσει να πας παραπέρα.

-----------------------------------------------------

Και κάπως έτσι κολλάς το μικρόβιο. Εκεί που νόμιζες ότι είχες βρει κάποιο μπούσουλα στο τί θα κάνεις από εδώ και πέρα, έρχεται στο δρόμο σου μια ετερόκλητη παρεά ακαδημαϊκών που σα σειρήνες σε καλούν να βυθιστείς στο μαγευτικό κόσμο της έρευνας.

Και μέχρι εδώ δεν θα υπήρχε τόσο σοβαρό θέμα, αλλά η έρευνα έχει ενδιαφέρον και φέρνει αποτέλεσμα σε περιβάλλοντα εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτό που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια... κι αν είναι να δώσεις 3 χρόνια από τη ζωή σου, θες να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, αλλιώς δεν έχει νόημα.

Και κάπως έτσι ξαναβρίσκεσαι στο μηδέν.

Υ.Γ. το πρώτο κομμάτι είναι ένα παραδοσιακό τραγουδισμένο εδώ από τον Gene Clark, και το δεύτερο από την από τη συναυλία των Pink Martini χτες στο Λυκαβητό: Praeludium and allegro για βιολί και πιάνο, του Fritz Kreisler