Δεν είμαι θεατρολόγος και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέατρο. Φυσικά αναγνωρίζω ότι όπως και οι άλλες τέχνες, το θέατρο έχει διανύσει μια μεγάλη και πλούσια διαδρομή, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί σχολές και τάσεις οι οποίες όμως σε μεγάλο βαθμό μου είναι άγνωστες. Έτσι μιλάω απλά σαν θεατής και το μόνο κριτήριο που έχω είναι το αισθητικό. Μια παράσταση μου αρέσει, δε μου αρέσει η με αφήνει αδιάφορη.

Την Παρασκευή αποφάσισα -κυριολεκτικά στην τελευταία στιγμή- να πεταχτώ στην Επίδαυρο να δω μια παράσταση. Ο λόγος ήταν μάλλον η νοσταλγία. Είχε περάσει πάρα πολύ καιρός από την τελευταία παράσταση αρχαίας τραγωδίας και κάτι μου έλειπε. Το Φεστιβάλ Επιδαύρου είχε μία και μοναδική παράσταση πρωτού ολοκληρωθεί. Αισχύλου "Αγαμέμων".

Η παράσταση είχε κάνει πρεμιέρα την ίδια μέρα που έκλεισα τα εισητήρια κι έτσι δε μπορούσα να βρω κριτικές. Αλλά δε με πείραζε. Η οικογένεια των Ατρειδών είναι η αγαπημένη μου. Η αλήθεια είναι ότι λίγο αργότερα καθώς έψαχνα περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές, ανακάλυψα κάτι που με ανησύχησε. Η σκηνοθέτρια Άντζελα Μπρούσκου προέρχεται από τον χώρο του εναλλακτικού-πειραματικού θεάτρου. Αυτό με προβλημάτισε λίγο (γιατί έχω καεί από προηγούμενες εναλλακτικές παραστάσεις) αλλά όχι για πολύ. Στην Επίδαυρο ανεβαίνει η παράσταση, ό,τι και να είναι αποκλείεται να μην είναι καλή σκέφτικα.

Δυστυχώς τα πράγματα δείχναν δυσοίωνα από την αρχή. Με το που φτάσαμε στο θέατρο, όλο χαρά και ενθουσιασμό κοιτάμε στο κοίλο και στη σκηνή και ανακαλύπτουμε την παντελή απουσία σκηνικού... με εξαίρεση ένα μικρό τηλεσκόπιο σαν αυτό που χρησιμοποιούσαν οι ναυτικοί από την περίοδο των μεγάλων ανακαλύψεων και μετά. Δεν βαριέσαι είπα... θα δίνει έμφαση στους ηθοποιούς και γι αυτό δεν θα θέλει να αποστάσει τους θεατές με σκηνικά...

Αφού καθόμαστε στις θέσεις μας, ανοίγουμε το πρόγραμμα να διαβάσουμε λίγο και να περάσει και η ώρα. Εκεί βλέπω μια φωτογραφία του χορού ντυμένου με τζιν φόρμες με τιράντες και μπλε ναυτικούς μπερέδες που στην αρχή νόμιζα ότι ήταν από πρόβες αλλά βλέποντας και τον Αγαμέμνονα ντυμένο καπετάνιο κατάλαβα ότι κάπως έτσι θα είναι το concept της παράστασης.. Δηλαδή εκτός από τα σκηνικά ξεχνάμε και τους χιτώνες και τις χλαμύδες... Παρόλα αυτά παραμένω θετική. Όπως και να το κάνουμε αρχαία τραγωδία είναι. Αποκλείεται να μην είναι καλή η παράσταση.

Και να που επιτέλους ξεκινάει. Μπαίνει ο χορός ντυμένος ναυτεργάτες και το ταξίδι αρχίζει. Το πρώτο 20λεπτο η κατάσταση παλεύοταν. Ωστόσο όσο περνούσε ο καιρός τόσο κατρακυλούσαμε.

• Καταρχάς ο χορός προσπαθούσε συνειδητά καθόλη τη διάρκεια της παράστασης να μετατρέψει την τραγωδία σε κωμωδία.
  
• Η μετάφραση του αρχαίου κειμένου δεν μου άρεσε καθόλου. Πάει καιρός από τότε που διάβασα την τραγωδία αυτή αλλά είμαι σίγουρη ότι η μετάφραση παραήταν ελεύθερη με σκοπό κυρίως στα χορικά να προκαλεί γέλιο.
• Από τη στιγμή που μπήκε ο κήρυκας να αναγγείλλει την άφιξη του Αγαμέμνονα δεν υπήρχε σωτηρία. Ήταν ντυμένος τσολιάς και κουβαλούσε ένα καρπούζι -του οποίου το συμβολισμό αδυνατώ να εντοπίσω- και το οποίο λίγο αργότερα καταβροχθίστηκε από τον ίδιο και το χορό. (γεγονός που μου ξύπνησε θύμησες από την πρώτη εναλλακτική παράσταση που είχα παρακολουθήσει πριν μερικά χρόνια "Περιμένωντας τον Γκοντό (κάτι για την πείνα...)" στην οποία οι ηθοποιοί τρώγανε κοτόπουλο, το φτύναν στη σκηνή και το ξανατρώγανε από το πάτωμα...)
• Ο οποίος χορός σε κάποια άλλη σκηνή έβγαλε βιολιά, ακκορντεόν και τύμπανα κ έστεισε κυριολεκτικά χορό σαν να ήταν σε πανηγύρι.
• Η Κλυταιμνηστρα (Αμαλία Μουτούση) αν και δεν μπορώ να πω ότι έπαιξε άσχημα, δεν μου άρεσε. Υπήρχε κάτι στη φωνή της και στον τρόπο παιξίματος που μου φάνηκε άκαμπτο και τραχύ, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια.
  
• Εκεί που προσωπικά βγήκα από τα ρούχα μου ήταν κατά τη διάρκεια του μονόλογου του Αγαμέμνονα (Μηνάς Χατζησάββας) το μεγαλύτερο κομμάτι του οποίου δεν κατάφερα να ακούσω διότι ο χορός είχε μετατραπεί σε αγέλη σκυλιών και γαύγιζε, λαχάνιαζε με τη γλώσσα έξω όπως κάνουν τα συμπαθή τετράποδα και σε μια φάση δεν δίστασε να ανέβει πάνω στο πόδι του ίδιου του Αγαμέμνονα και να κάνει την κλασσική παλινδρομηκή κίνηση...

Κάπου εκεί σταμάτησα να παρακολουθώ και σήκωσα το κεφάλι μου στον έναστρο ουρανό που ομολογουμένως αποτελούσε το καλύτερο θέαμα της βραδιάς. Μέχρι και τα αεροπλανάκια άρχισα να μετράω περιμένοντας να ολοκληρωθεί αυτό το "πράγμα" που είχα έρθει να παρακολουθήσω... Πολύς κόσμος δεν άντεξε και έφυγε πριν το τέλος. Και σε κάποια στιγμή που το κοινό έπαψε να πέρνει στα σοβαρά αυτά που έβλεπε, κάποιος έκανε παρατήρηση σε κάποιον να μη γελάει για να εισπράξει την απάντηση "Μα μόνο για γέλια είναι κυρία μου". Μια απάντηση που ακούστηκε δυνατά σε όλο το θέατρο και έκανε τον Αγαμέμνονα να σταματήσει για μια στιγμή την ομιλία του.

Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος λόγος που έμεινα μέχρι το τέλος και που τελικά χειροκρότησα συγκρατημένα ήταν πολύ απλά γιατί θεωρώ ότι οι ηθοποιοί δεν φταίγαν ούτε στο ελάχιστο για την εικόνα που παρουσιάσαν. Όλο αυτό ήταν "έμπνευση" και ευθύνη της σκηνοθέτριας. Απεναντίας οι ηθοποιοί και κυρίως ο χορός αξίζουν συγχαρητήρια που κατάφεραν να υπομείνουν αυτό το μαρτύριο και μπόρεσαν να αποδώσουν αυτό που τους ζητήθηκε.

Μπορεί απλά να μην έχω αναπτύξει το θεατρικό μου κριτήριο και γι αυτό να μην μπόρεσα να κατανοήσω "τί ήθελε να πει η σκηνοθέτρια". Μπορεί κι απλά να είμαι συντηρητική και όταν πάω να δω αρχαία τραγωδία να θέλω να δω αρχαία τραγωδία κι όχι επιθεώρηση.

Εν πάσει περιπτώση από όσα διάβασα το φεστιβάλ δεν είχε και την καλύτερη χρονιά του φέτος. Ελπίζω οι υπεύθυνοι να δούνε λίγο πιο σοβαρά τη δουλειά τους. Κι αν είναι να ξαναανεβάσουν εναλλακτικές παραστάσεις, ας φροντίσουν τουλάχιστον να γράφουν φαρδιά πλατιά στα προγράμματα "ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ - Μπαίνετε με δική σας ευθύνη" για να ξέρουμε κι εμείς οι λιγότερο προχωρημένοι και να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές...

Υ.Γ. Επίσης έχω να προσθέσω ότι λυπάμαι αφάνταστα τους κακόμοιρους τουρίστες που βρισκόντουσαν στο θέατρο και οι οποίοι -δεδομένου ότι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν/παρηγορηθούν από το κείμενο- πρέπει να έπαθαν σοκ με τα όσα είδαν...