Τα φερε έτσι η τύχη και μίλησα σήμερα με ένα παιδί. Και λέω παιδί γιατί ούτε γνωστός είναι, ούτε φίλος, ούτε και ήμασταν ποτέ ζευγάρι. Κάτι απροσδιόριστα ενδιάμεσο...

Είναι περίεργες αυτές οι σχέσεις.. δύσκολες να τις οριοθετήσεις και εύθραυστες... γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρη πού πατάς και τί απαιτήσεις μπορείς να έχεις...

Τέλος πάντων.. ο συγκεκριμένος έχει πει την πιο τραγική ατάκα μετά από σεξ που έχω ακούσει.. και δυστυχώς την είπε σε μένα...

Μήνες μετά, απόψε δηλαδή, το έφερε η κουβέντα σε εκείνο το βράδυ...

Το τί ειπώθηκε δεν έχει σημασία πια. Απλά αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω ένα μικρό σχόλιο.

Είναι πολύ βολικό να λες ότι πληγώθηκες, ότι σου φέρθηκαν άσχημα κι ότι σε πρόδωσαν κι ότι γι αυτό αναγκάστηκες να γίνεις σκληρός, αναίσθητος και παρτάκιας, αλλά στην ουσία δεν πρόκειται παρά για μια φτηνή δικαιολογία για να ησυχάζεις τη συνείδησή σου και στην ουσία να γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι...

Κρίμα.. γιατί όταν σε γνώρισα ήσουν κάτι όμορφο και λαμπερό... μα τώρα έχεις αφήσει την υπεροψία και τον εγωισμό να σε θαμπώσουν...

Υ.Γ. Κι είναι διπλό το κρίμα.. γιατί όταν ένας άνθρωπος που θεωρείς δικό σου, ακυρώνει έτσι τον εαυτό του, ακυρώνει ταυτόχρονα και τις δικές σου επιλογές... κι αυτό πονάει πιο πολύ από μια αιχμηρή ατάκα σε μια ευάλωτη στιγμή...

Γύρισα και με βρήκα όπως με άφησα.

Μπερδεμένη, ευσυγκίνητη μέχρι αηδίας και συναισθηματικά φορτισμένη.

Εκτός από εμένα σε ανάγκη εύρεσης ισορροπίας, βρήκα κι ένα σπίτι σε χαοτική κατάσταση, γεμάτο κούτες και σακούλες, το οποίο προσπάθησα και προσπαθώ ακόμα να βάλω σε μια τάξη...

Χμ... το σπίτι...

Η αλήθεια είναι οτι βιάστηκα να το κλείσω. Κάποιος ίσως να έλεγε ότι κακώς το έκανα. Αλλά μόνο εγώ ξέρω ότι εκείνες τις μέρες ήμουνα στα όριά μου. Και προτίμησα την ηρεμία μου παρά την παράταση του πανικού. Το θέμα είναι τώρα που ήρθα και εγκαταστάθηκα να δω πόσο θα μου κοστίσει αυτή η "ηρεμία" μου. Το βασικότερο "θεματάκι" είναι το μπάνιο. Είχα χαζοχαρεί τρελά που είχα μπανιέρα... τελικά καλύτερα θα ήταν να είχα απλά ένα ντους. Γιατί; Γιατί πολύ απλά η μπανιέρα δεν έχει τηλέφωνο, και η βρύση είναι τέτοια που ούτε προέκταση μπαίνει, ούτε τίποτα... πράγμα που δημιουργεί πρόβλημα γιατί πώς θα κάνω μπάνιο;; Δηλαδή εντάξει θα μπαίνω στη μπανιέρα (τρελή σπατάλη νερού, αλλά θα δω πώς θα το λύσω αυτό) αλλά τα μαλλιά;;; Τα μαλλιά πώς τα λούζεις;;; Φυσικά όταν ανακάλυψα το πρόβλημα (το οποίο να σημειώσω το υποψιαζόμουν όταν είδα τη δική μας μπανιέρα αλλά ήταν ήδη αργά...) πήρα το σπιτονοικοκύρη να του το πω.. και τί μου απάντησε;;; Να τα λούζω λέει σε κουβά όπως οι προηγούμενοι!!! Δηλαδή έλεος... Ξεκίνησε μια μακρά κουβέντα και τελικά - επειδή ακόμα δεν έχουμε υπογράψει τα συμβόλαια κι άκρη δεν έβρισκα- του είπα ότι αν δεν λυθεί το ζήτημα αυτό εγώ στις 9 Νοέμβρη μετακομίζω. Αυτό κάπως τον τάραξε και μου είπε ότι θα το κοιτάξει, μήπως καλέσει υδραυλικό να αλλάξει τη βρύση και να το χρεωθούμε μισό μισό... Άντε να δούμε...

Κατα τα άλλα το σπίτι είναι σχετικά οκ. Και λέω σχετικά γιατί η διαρρύθμιση είναι λίγο κάπως. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σπίτι σε δυο ορόφους όπου στον πρώτο μένει ένα νεαρό ζευγάρι και μπαίνει σφήνα το υπνοδωμάτιό μου και στον δεύτερο (σοφιτούλα) είναι το μπάνιο μου, κι ο εννιαίος χώρος καθιστικό-κουζίνα. Δεν έχουμε κοινούς χώρους, εκτός από την είσοδο και τις σκάλες αλλά δεν είμαστε και τελείως ανεξάρτητοι. Εξάλλου και τους λογαριασμούς τους μοιραζόμαστε.

Το τελευταίο θεματάκι είναι ότι το σπίτι είναι αρκετά κρύο για τα δικά μου δεδομένα και γούστα (αλλά αυτό 90% είναι παραξενιά μου.. εδώ κυκλοφορούσα με ζακετούλα το καλοκαίρι στην Αθήνα.. οπότε καταλαβαίνετε).

Κι επειδή όλο γκρινιάζω... το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι γείτονες/συγκάτοικοί μου (ο Daniel και η Ilona - Νεοζηλανδός και Λιθουανή, τέλειο;;) φαίνονται πολύ καλά παιδιά!!! Συμπαθέστατοι και λογικοί. Ο Daniel μάλιστα μου έδωσε τους κωδικούς του για να μπαίνω στο ιντερνετ από τη δική του σύνδεση ασύρματα. Εντάξει το σήμα δεν είναι δυνατό και πολλές φορές με πετάει έξω, αλλά δεν το συζητάω. Για το άμεσο μέλλον είναι μια χαρά και μου έρχεται και πολύ οικονομικότερα... Πληρώνω 10 αντί για 30 λίρες και μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, να ψάχνω για δουλειά και να κρατάω και μια επαφή με τον έξω κόσμο. Εντάξει skype, msn και τα τοιαύτα ζορίζονται λίγο, αλλά στην έσχατη πάω για μια ώρα στο internet cafe απέναντι. To θέμα του ιντερνετ επίσης με βόλεψε πολύ γιατί δεν θα ήθελα να μπω σε διαδικασίες και σε ένα μήνα να βρεθώ να μετακομίζω και πάλι... Οπότε αναλόγως και του πώς θα τρέχει το νετ, ίσως καθυστερήσω τη σύνδεση μέχρι να βρω δουλειά... Στα καλά συγκαταλέγω -για την ώρα- και το ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ πολύ. Δεύτερο πρωινό σήμερα και πάλι ξύπνησα στις 8... το οποίο για μένα είναι ρεκόρ... Βέβαια το 7ωρο μου το συμπληρώνω αλλά και πάλι.. δε με έχω συνηθίσει έτσι...

Χτες είναι η αλήθεια δεν ήμουνα καλά... Σήμερα όμως με βλέπω αρκετά καλύτερα. Το Σάββατο έχουμε και πάρτυ γενεθλίων δυο συμφοιτητών μου και πιστεύω θα περάσουμε καλά.. Έχω να τα δω τα παιδιά... σχεδόν 3 βδομάδες, αν όχι παραπάνω...

Υ.Γ. Θέλω τόσο πολύ να μπω σε μια ρουτίνα, να ξυπνάω το πρωί και να έχω ένα πρόγραμμα... μπορεί τότε να μη μου αρέσει σα πρόγραμμα, αλλά κι αυτή η αναμονή δεν παλεύεται....

....

Πέρασαν κιόλας 2 εβδομάδες...

Έχω σχεδόν τελειώσει το πακετάρισμα και σε λίγες ώρες αναχωρώ και πάλι.

Συναισθήματα ανάμεικτα. Όπως πάντα άλλωστε.

Αυτή τη φορά η επιστροφή όμως δεν είναι στην εστία και στην φοιτητική ζωή...

Πάπαλα η φοιτητική ζωή.. μεγαλώσαμε λέει και πρέπει να βγούμε στην "παραγωγή"... Μόνο και μόνο στο άκουσμα αυτής της λέξης με πιάνει το στομάχι μου.

Τέλος πάντων, για να μη γκρινιάζω συνέχεια, πλέον έχω και το δικό μου σπίτι. Εντάξει το "μου" είναι λίγο σχετικό, αλλά δεν πειράζει.

Εδώ και δυο μέρες μου έχει κολλήσει το όλα καλά κι όλα ωραία... ειδικά η στροφή που λέει:

Με εκφράζει απόλυτα νομίζω...

Αναρωτιέμαι διάφορα αυτές τις μέρες...

Μου είπε ένα παιδί ότι έχω κόμπλεξ με το γάμο.. κι ένας φίλος ότι φοβάται πως θα καταστρέψω τη ζωή μου και διάφορα τέτοια καλά. Και το χειρότερο είναι ότι μάλλον έχουν δίκιο.

Επίσης σκέφτομαι πολύ και για τα επαγγελματικά. Όλοι με ρωτάνε τί θέλω να κάνω, τί θα ψάξω να βρω κτλ. Και φυσικά η κορυφαία ερώτηση -που από όσο ξέρω παίζει πολύ και σε συνεντεύξεις- πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 5 χρόνια. Και να πεις ότι δεν προσπαθώ; Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι... αλλά τίποτα. Πάντως ακόμα κι αν μπορούσα να με φανταστώ, αυτό που θα φανταζόμουν τώρα δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που θα είμαι τότε...εγγυημένα.

Τέλος πάντων.. ήθελα τόσα πολλά να γράψω αυτές τις μέρες και πάλι δεν πρόλαβα.
Δεν πειράζει θα έχω όλο το χρόνο τώρα που θα ανέβω πάνω.. μόνο που δεν θα έχω ιντερνετ για κάνα μήνα και δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Αλλά από την άλλη καλύτερα. Λίγη απομόνωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.. κι ο άλλος μου εαυτός έχει ανοίξει αρκετά θεματάκια των οποίων τη "συζήτηση" διαρκώς αναβάλω εδώ και ένα εξάμηνο... ε μάλλον ήρθε η ώρα τους. Όχι ότι θα βρω απαντήσεις και λύσεις.. όχι βέβαια.. απλά μια νέα παράταση να πάρω...

Ουφ... πέφτω πάλι.. είναι κι η πανσέληνος..

Υ.Γ. Έχω έναν αρκούδο εδώ... Είναι τεράστιος. μου τον είχαν κάνει δώρο οι συμμαθητές μου πριν πολλά χρόνια... κάπου στο γυμνάσιο νομίζω.. Τον βγάλαμε Βρασίδα. ούτε και θυμάμαι πώς και γιατί. Θα ήθελα όμως πολύ να μπορούσα να τον πάρω μαζί μου... Έχει την καλύτερη αγκαλιά του κόσμου... και δεν ζητάει και τίποτα σε αντάλλαγμα...

Γενικά είμαι οξύθυμη, συνήθως αποφεύγω να εκδηλώνομαι, αλλά ο κανόνας είναι ότι τσαντίζομαι πολύ εύκολα, έστω κι αν 99 στις 100 φορές κρατάω το θυμό μέσα μου. Στη μια όμως φορά που θα τον εξωτερικεύσω, καλύτερα να μην είσαι μπροστά...

Χτες έσκασα από το φαγητό. Σήμερα όμως ειλικρινά βράζω κι αν μου κλείσεις τη μύτη θα σκάσω από τα νεύρα μου αυτή τη φορά.

Ήδη έχω πλακωθεί με 2 άτομα και δεν έχω όρεξη να δω και να μιλήσω σε κανέναν. Παρόλα αυτά το βράδυ έχω να βγω κι ελπίζω η διάθεση μου να αλλάξει 180 μοίρες, αλλιώς δε με βλέπω καλά... ούτε εμένα ούτε την παρέα, που δε μου φταίει σε τίποτα, αλλά πότε ξέσπαει κανείς σε αυτούς που πρέπει;

Όχι.. η τακτική είναι το παίζουμε κυριλέ, ψύχραιμοι, κι ευγενικοί σε αυτούς που μας έχουν σπάσει τα νεύρα, και μετά διαολοστέλνουμε όλους τους άλλους για ψύλλου πήδημα.

Ναι εντάξει το παραδέχομαι. Τα νεύρα μου είναι σε άσχημη κατάσταση. Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο (αν και έχω κάνα δυο θεωρίες) αλλά εν πάσει περιπτώσει ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από αυτούς που πρόκειται να υποστούν τις συνέπειες (κι αυτούς που ήδη τις έχουν υποστεί).

Προσοχή όμως, δεν θεωρώ ότι στην ουσία έχω λάθος, απλά οι αντιδράσεις μου μάλλον ήταν (και θα είναι) αρκετά πιο έντονες και η στάση μου σαφώς λιγότερο παθητική (ειδικά όταν όλοι έχουν συνηθίσει να κάνω το μαλάκα, να μην αντιδρώ και να προσαρμόζομαι στις δικές τους ορέξεις, τότε το να υψώσεις τη φωνή, να μιλήσεις απότομα και να πεις κι ένα "δε με παρατάς κι εσύ!" θεωρείται πραγματικά υπερβολικά αγενές, εξωφρενικό και πρωτόγνωρο.)

Δεν πειράζει 5 μέρες μείνανε και μετά θα ησυχάσουμε όλοι μας. Υπομονή!

Ουφ!!! Δεν αντέχω άλλο....

Σήμερα έφαγα σα γουρούνι... Και καλά τα brownies με τη σοκολάτα, τα καρύδια και το παγωτό πες εντάξει, τα λιγουρεύτηκα και τα καταβρόχθησα.. Γιατί φεύγοντας πήγα και πήρα πακέτο για το σπίτι, σουβλάκια, πατάτες και πίτες;;;

Τόση λαιμαργία πια;;; Αφού είχα ήδη σκάσει με το γλυκό...

Εδώ και 3 ώρες έχω σκάσει, πονάει το στομάχι μου και πριν λίγο άνοιξα μια σόδα... (το οποίο ειναι δηλωτικό της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, καθότι την σιχαίνομαι)

Όλο το βράδυ φυσάω-ξεφυσάω και προσπαθώ να βρω μια στάση που να με βολεύει...

Αχ.. ας με συγκρατήσει κάποιος την επόμενη φορά που θα βγω....

Τελικά πρέπει να είμαι πολύ περίεργο άτομο.

Πάντα είχα ένα κόλλημα με τον χρόνο, τον προγραμματισμό και την τυπικότητα. Θέλω ο άλλος να σέβεται τον χρόνο μου. Παλιότερα άμα κανονίζαμε κάτι και τελικά προέκυπτε κάτι άλλο απαιτούσα να το ξέρω. Δεν κατακρίνω τα απρόοπτα που συμβαίνουν, φυσικά και όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, αλλά βρε παιδί μου, βλέπεις ότι θα αργήσεις, πάρε ένα ρημάδι τηλέφωνο να ενημερώσεις... Τί θα πει, "είσαι σπίτι σου, και να αργήσω μια ώρα δεν έγινε και τίποτα;;" Ναι το έχω ακούσει κι αυτό, και μάλιστα ουκ ολίγες φορές... και έχω γίνει κόκκινη από τα νεύρα μου.

Επίσης όσο περνάει από το χέρι μου θέλω να ξέρω με ποιόν θα είμαι αύριο και πού αλλά επειδή αυτό πολλές φορές δεν γίνεται συμβιβάζομαι απλά με το να ξέρω ότι θα είμαστε μαζί κι ας μην έχουμε κανονίσει το τί θα κάνουμε, το πού και το πότε ακριβώς. Δεν λέω όχι στις αυθόρμητες προτάσεις, του στυλ, "βαριέμαι μόνος μου, να περάσω να σε πάρω;". Κάθε άλλο, λατρεύω τις εκπλήξεις και χαίρομαι όταν κάποιος με θυμάται έτσι στο άσχετο, αλλά εκ των πραγμάτων σε καταστάσεις όπως η δική μου αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο είναι 90% ανεφάρμοστο.

Κάπως έτσι καταλήγω στο ότι τις τρεις φορές που έχω κατέβει Αθήνα τον τελευταίο χρόνο μάλλον έχω υπερβολικές απαιτήσεις. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να θεωρηθεί το ότι θέλω να ξέρω το νωρίτερο δυνατό πότε μπορεί ο καθένας να με δει, προκειμένου να "χωρέσω" όσους περισσότερους γίνεται στο μικρό χρονικό διάστημα που θα είμαι κάτω;

Παράδειγμα πρώτο:

"Καλησπέρα. Τί κάνεις; Σε τρεις μέρες θα είμαι Αθήνα. Θα κάτσω για 13 μέρες. Θα βρεθούμε; Εντάξει, οπότε να περιμένω τηλέφωνό σου; Τέλεια. Καλού κακού θα σου στείλω κι ένα μήνυμα όταν είμαι κάτω για να στο θυμίσω. Το ξέρω ότι δε χρειάζεται, αλλά δεν πειράζει. Έγινε. Οπότε πάρε με εσύ όταν μπορέσεις." Φυσικά ακόμα περιμένω τηλέφωνο... και ξέρω ότι θα το περιμένω για αρκετό καιρό ακόμα...

Παράδειγμα δεύτερο:

"Άντε να έρθεις βρε παιδί μου, να βρεθούμε που έχουμε καιρό να τα πούμε και μου λείπεις και και μπλα μπλα μπλα..." Κι όταν έρχομαι, ξαφνικά γίνονται σεισμοί, καταποντισμοί, πλημμύρες και δεν ξέρω τί, κι όχι απλά δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε αλλά ούτε τηλέφωνο δεν ανταλλάσουμε.

Παράδειγμα τρίτο:

Είπα τηλέφωνο και θυμήθηκα και μια άλλη περίπτωση. Αυτή που είτε είμαι επάνω, είτε κάτω, η επικοινωνία παραμένει σε σταθερά ιντερνετικά επίπεδα. Ναι είπαμε καλό το ιντερνετ και μας φέρνει πιο κοντά αλλά όταν είμαι μισή ώρα μακριά είναι κατάντια να "επικοινωνούμε" μέσω messenger.

Έτσι με αυτά και με εκείνα, οι μέρες περνούν κι εγώ μπροστά από ένα ημερολόγιο και πάνω από ένα τηλέφωνο, προσπαθώ να δω πώς θα τα προλάβω όλα. Αλλά τελικά για να βρεθούν δυο άτομα πρέπει να θέλουν και οι δυο. Δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς.

Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι όταν δυο μέρες πριν φύγω κάποιοι θα με θυμηθούν και αν τολμήσω να πω το αυτονόητο, ότι "ρε παιδιά, τόσες μέρες σας παρακαλάω, τώρα που μου το λέτε δε μπορώ, κανόνισα" θα πάρουν το υφάκι του θιγμένου καρδινάλιου και θα αρχίσουν τα σχόλια ότι ξαφνικά έγινα πολυάσχολη και ούτε ένα απόγευμα για τους "φίλους" μου δεν χαραμίζω και διάφορα άλλα τραγελαφικά που ειλικρινά ένας θεός ξέρει πως τα ακούω και δεν αντιδρώ με καντήλια όπως θα τους άξιζε...

Ναι τελικά πρέπει να είμαι τρελά ιδιόρυθμη που από τη στιγμή που έρχομαι για δυο βδομάδες κι έχω να δω φίλους, συγγενείς και γνωστούς (και όχι δεν το βαρυγκομάω, το αντίθετο!), να περάσω από τράπεζες και μαγαζιά, να κάνω εξωτερικές δουλειές και δουλειές του υπολογιστή, κι αντί να τους πω "εγώ τότε μπορώ, άμα θέλετε, αλλιώς το Πάσχα πάλι", τους ενημερώνω από πριν, τους δίνω το περιθώριο επιλογής και το μόνο που ζητώ είναι κάτι λίγο πιο συγκεκριμένο από ένα ψεύτικο και ξύλινο "ναι ναι, θα τα πούμε."

Πες μου βρε παιδί μου ότι δεν μπορείς, δε προλαβαίνεις, δε γουστάρεις στην τελική να βρεθούμε, να το ξέρω να κάνω κι εγώ τα κουμάντα μου. Είναι πιο έντιμο και ειλικρινές και όχι δεν πρόκειται να κρατήσω μούτρα. Με ξέρεις άλλωστε.

Όχι όμως να με αφήνεις μετέωρη, κι εγώ από καλή πρόθεση κι επειδή θέλω να σε δω, να αρνούμαι προσκλήσεις τρίτων και να αφήνω κενά (ναι γιατί είμαι ηλίθια και πάντα ελπίζω ότι θα με σκεφτεί ο άλλος), μήπως και τελικά μπορέσεις/προλάβεις /θελήσεις (όπως θες πες το) και τελικά να καταλήγω να χαζεύω τηλεόραση... Και να πω ότι έχει και κάτι της προκοπής, χαλάλι.. αλλά όλο μετεκλογικές αναλύσεις πετυχαίνω και ο κόμπος στο στομάχι γίνεται εντονότερος.

Y.Γ. Αυτές τις μέρες το περίφημο "μακριά κι αγαπημένοι" αποχτά άλλο νόημα... γιατί από κοντά... προκοπή δε βλέπω...

Και να που ο καιρός πέρασε και ήρθε η ώρα να κλείσει και αυτός ο κύκλος... του μεταπτυχιακού.. Οι τελευταίες μέρες ήταν πραγματικά επεισοδιακότατες, με ξενύχτια και εντονότη πίεση. Ειδικά οι τελευταίες 4 μέρες πριν την παράδοση πρέπει να ήταν μακράν οι χειρότερες που έχω περάσει. Η πτυχιακή, το σπίτι, οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρω, για τη δουλειά, το άμεσο μέλλον μου και κυρίως για το αν θα επιστρέψω Αθήνα ή θα μείνω Λονδίνο, οι συναισθηματικές φορτίσεις που κορυφώθηκαν, όλα έβαλαν το χεράκι τους και με έκαναν να αισθάνομαι σα σάκος του μποξ που δεν ήξερε από που του έρχονταν οι ανάστροφες. Αλλά και οι επόμενες μέρες δεν ήταν πιο ήσυχες. Εκεί που περίμενες ότι μετά την παράδοση κι αφού τελικά κατάφερα να κλείσω σπίτι θα ηρεμούσα επιτέλους, πέρασα ένα μαύρο Σαββατοκύριακο, βουτηγμένη στην απόγνωση, την μελαγχολία και το κλάμα. Τέτοια ευσυγκινισία δεν την έχω ξαναβιώσει. Τουλάχιστον είχαμε κάτι "ευτράπελες" καταστάσεις (βλέπε απόπειρα ληστείας, νυχτερινή ξενάγηση σε ασθενοφόρο συνδυασμένη με βόλτα σε νοσοκομείο, και τέλος μεταμεσονύχτιο κυνήγι ποντικού στα δωμάτια) με κεντρική ηρωϊδα την Εύη (φίλη, συμφοιτήτρια και συγκάτοικο στην εστία) που κάπως με απέσπασαν από την καταστροφική μάχη που λάμβανε χώρα στα ενδότερα...

Η αλήθεια είναι ότι έφτασα πολύ κοντά στο να τα παρατήσω. Όχι την εργασία, όχι, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, έχουμε κι έναν εγωισμό. Αλλά στο να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να επιστρέψω μόνιμα πλέον στην Αθήνα, να είμαι κοντά σε ανθρώπους που ξέρω και σε οικείες καταστάσεις. Τις μέρες μετά την παράδοση της εργασίας, δε μπορούσα με τίποτα να με φανταστώ να περνάω ένα ακόμα χρόνο στο Λονδίνο. Δεν μπορούσα με τίποτα να βρω τί ήταν αυτό που με είχε κάνει λίγους μήνες πριν να αποφασίσω ότι ναι θα μείνω να δουλέψω εδώ. Βέβαια τώρα που τα βλέπω πιο ψύχραιμα τα πράγματα, όλη αυτή η συναισθηματικοψυχολογική αστάθεια πρέπει να οφείλεται απλά στο ότι οι εντός μου συσσωρευμένες εντάσεις και αντιφατικές επιθυμίες με είχαν φέρει στα όριά μου και η παραμικρή παρεμβολή από το εξωτερικό περιβάλλον διογκονώνταν και δημιουργούσε δυσανάλογες αντιδράσεις μέσα μου.

Κι αυτό που τελικά με κράτησε, δεν ήταν τίποτα άλλο από τον εγωισμό μου. Αργώ να πάρω μια απόφαση. Πολύ. Αλλά άπαξ και την πάρω και πολύ περισσότερο άμα την ανακοινώσω κιόλας, δε μπορώ να διανοηθώ ότι θα την αλλάξω, ότι θα κάνω πίσω κι ότι ένα στόχο που έβαλα θα τον παρατήσω και μάλιστα χωρίς καν μια προσπάθεια. Ίσως το σκεπτικό να είναι ηλίθιο. Ίσως και να πιέζομαι χωρίς ουσιαστικό λόγο. Αλλά έτσι είμαι. Κι όσο κι αν μέσα μου συναισθηματικά είμαι κομμάτια, η λογική μου διατηρεί καλώς ή κακώς την ανεξαρτησία της και προς το παρόν και τα πρωτεία.

Τώρα είμαι Αθήνα εδώ και 4 μέρες. Και είμαι όντως καλύτερα. Καταρχάς έχω καταφέρει να κοιμηθώ αρκετά. Γιατί πραγματικά μου έλειπε ο ύπνος και η ξεκούραση. Επίσης έχω δει κάποιους φίλους κι έχω να δω κι ακόμα πιο πολλούς τις επόμενες μέρες, κάτι που αν και αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, είναι καλύτερο από το να ερχόμουν και να μην έβλεπα κανένα όπως το είχα σκεφτεί κάποια στιγμή προκειμένου να αποφύγω τον αποσυντονισμό που ακολούθησε την τελευταία μου επιστροφή στην πατρίδα. Σίγουρα εξακολουθώ να είμαι προβληματισμένη σχετικά με το μέλλον μου αλλά είναι και τέτοιος ο χαρακτήρας μου που προβληματίζεται για τα πιο απλά πράγματα, πόσο μάλλον για κάτι τόσο σημαντικό όπως είναι η μετάβαση από την φοιτητική ζωή στην αγορά εργασίας.

Ναι.. γιατί μαζί με τον κύκλο του μεταπτυχιακού κλείνει και μια ευρύτερη περίοδος, ανεμελιάς και χαλαρότητας, όπου οι σκοτούρες περιορίζονταν στο αν θα περάσω το μάθημα, αν θα προλάβω την εργασία και πού θα βγούμε το βράδυ. Τώρα ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη παύω να είμαι φοιτήτρια, να μένω στην εστία ή με την μαμά και γίνομαι άνεργη, σε αναζήτηση δουλειάς, με νοίκι και λογαριασμούς να τρέχουν. Υποθέτω κάπου εδώ είναι που μπαίνω στον κόσμο των ενηλίκων.. και όχι όταν έγινα 18...

Δεν μου αρέσει αυτή η μετάβαση. Δεν θέλω να πραγματοποιηθεί, αλλά βλέπω ότι όσο και να την αρνούμαι, δεν καταφέρνω τίποτα. Μάλλον ζορίζομαι περισσότερο. Από την άλλη αισθάνομαι τόσο παιδί ακόμα, αφελής και άπειρη. Βέβαια από μια άλλη οπτική μπορεί να έλεγε κανείς ότι απλά είμαι καλομαθημένη και ανίκανη να αυτοδιαχειρίζομαι. Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω και τότε πεισμώνω ανάποδα. Όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Οπότε αυτόματα αυτή η περίοδος μετάβασης γίνεται περίοδος δοκιμασίας. Να τεστάρω τον εαυτό μου. Να αποδείξω ότι δεν είμαι ένα κακομαθημένο κοριτσάκι που έχει μάθει να τα έχει όλα έτοιμα. Και κάπως έτσι, προσπαθώντας να εστιάσω στην πρόκληση της νέας κατάστασης που ξεδιπλώνεται μπροστά μου και όχι στην ξεγνοιασιά που χάνεται ανεπιστρεπτί, κούτσα κούτσα προχωράω.

Εξάλλου, δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να παραπονιέμαι ή να θλίβομαι. Κι όλα αυτά δεν είναι παρά παρενέργειες μιας ψυχής βαθιά συναισθηματικής και ευαίσθητης που αρέσκεται να φτάνει στα όριά της, να μεγενθύνει καταστάσεις, εντάσεις, συναισθήματα και αντιθέσεις, να κάνει βαθιές βουτιές στο είναι της, και να μην ξεκινά την ανάδυση παραμόνο αφού έχει αγγίξει τον πάτο και έχει ξεμείνει από οξυγόνο...

Τόσο απλά όσο και απροσδόκητα....

Όπως μια φυσαλίδα που ανεβαίνει, ανεβαίνει
κι εκεί που δεν το περιμένεις σκάει κι εξαφανίζεται...



Κι εσύ που ταξίδευες μέσα της,
μένεις για κλάσματα του δευτερολέπτου μετέωρη
και μετά γκρεμίζεσαι στο κενό.

Έχουν μια μαγεία οι φυσαλίδες..
διάφανα πολύχρωμες.. σε συνεπαίρνουν

Μόνο που όσο πιο ψηλά σε ανεβάζουν ,
τόσο πιο έντονο το σοκ της πτώσης...

Κι αυτό που μένει δεν είναι παρά
ένα ακόμα ανεκπλήρωτο όνειρο,
και το γνώριμο βαθύ κενό.

Που για άλλη μια φορά
θα προσπαθήσεις να ντύσεις με μελωδίες

Για να μη φαίνεται και σε εκθέτει.





Έπρεπε να το περιμένεις όμως.



Ακόμα να μάθεις να μην εμπιστεύεσαι εφήμερες φυσαλίδες;

Ας είναι...
"Καληνύχτα γεια χαρά, θα σε κρύψω σε μια στιγμούλα
και κανείς δεν θα σε βρει, ίσως, ούτε και εσύ.
Ποιός θα βρει στο πέλαγο, μια μικρούλα, αχ, φυσαλίδα
που χορεύει στο νερό, ίσως, ούτε και εγώ."

Λίγο πριν το τέλος, ο καπετάνιος κάθεται πεισματικά κλειδωμένος στην καμπίνα του. Έχει αφεθεί στην αγκαλιά της τρικυμίας και με μια σχεδόν ρομαντική απάθεια απολαμβάνει το τρίξιμο των ξύλων καθώς τα κύματα τσακίζουν το ταλαιπωρημένο σκαρί. Το αγαπάει αυτό το πλοίο. Χρόνια τώρα τον ταξίδευε και του κρατούσε συντροφιά. Αλλά δε μπορεί να κρύψει το χαμόγελό του. Όλα κάποτε φτάνουν σε ένα τέλος. Κι αυτό εδώ είναι το δικό τους.

Πάντα του άρεσε να προκαλεί την τύχη του. Να φτάνει τον εαυτό του στα άκρα. Βαθιά μέσα του ξέρει πως αυτή τη φορά δεν θα γλυτώσει. Αλλά παραμένει ήρεμος, ψύχραιμος, σχεδόν αδιάφορος. Η λογική του τον καλεί να αντιδράσει. Η ψυχή του όμως είναι σε νάρκωση. Κι ας βλέπει κόπους τόσων καιρών να εκμηδενίζονται. Είναι καιρός τώρα που η καταστροφή του ασκεί μια ακαταμάχητη έλξη.

Χαράζει τη ρότα. Κατευθείαν στο μάτι του κυκλώνα. Οι ναύτες έντρομοι, αρνούνται να ακολουθήσουν. Οι φωνές τους απομακρύνονται καθώς εγκαταλείπουν το πλοίο. Δεν τους κατηγορεί. Αλλά θα ήθελε μια παρέα.

Εκείνος θα τον καταλάβαινε. Μόνο εκείνος. Αλλά τώρα είναι πια αργά. Ακολούθησε το δικό του δρόμο και χάθηκε στα βάθη της θάλασσας που τόσο αγάπησε. Κρίμα. Κι είχε τόσα πολλά να του πει, τόσα πολλά να τον ρωτήσει.

Βαρέθηκε την απατηλή ασφάλεια των βρώμικων λιμανιών. Αποζητά την ένταση της αναμέτρησης με το ανέφικτο. Θα μπορούσε να έχει αποφύγει εκείνο το σκόπελο. Αλλά όχι. Πήγε κι έπεσε πάνω του με όλη του τη δύναμη. Τί να καταλάβουν οι άλλοι; Γι αυτούς είναι ένας ακόμα τρελός αυτόχειρας. Δεν πρόκειται να ασχοληθούν μαζί του παρα μόνο αν από λάθος, η θάλασσα τον ξεβράσει. Τότε θα σπεύσουν να τον καταδικάσουν και να εξαφανήσουν το ταλαιπωρημένο κουφάρι του. Γιατί θα χαλάει τη θέα της παραλίας που λιάζονται αμέριμνοι.

Είναι καιρός τώρα που ένιωθε ότι πνίγεται. Οι αισθήσεις του ήταν νεκρές. Ο ίδιος ήταν νεκρός. Κι αυτή είναι η ύστατη προσπάθεια να επιβεβαιώσει ότι ζει. Να ξεφύγει από την μιζέρια της μετριότητάς του. Κι ας ξέρει ότι θα ηττηθεί. Τί σημασία έχει όμως; Εξάλλου δεν θα λείψει σε κανέναν.

Κοντά στις δέκα χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα, βλέπει μια φιγούρα...
Είναι ο πλοίαρχος Νέμο που τον καλεί... Ο φίλος κι αδελφός, που τον περιμένει...

Εκεί που παλεύεις με τη Σκύλλα (τη regression analysis) και τη Χάρυβδη (το καταραμένο SPSS) και είσαι έτοιμη να αφεθείς στο έλεός τους...

Εκεί που έχεις χάσει κάθε ελπίδα να διατηρήσεις την φοιτητική σου αξιοπρέπεια...
(ναι υπάρχει κι αυτό, και συνίσταται στο να παραδώσεις μια εργασία το επίπεδο της οποίας θα σου επιτρέψει να κοιτάξεις κατάματα την επιτροπή και να πεις, "εγώ αυτό μπόρεσα, αυτό έκανα" χωρίς να αισθάνεσαι ανίκανη και άχρηστο πωταπό σκουλήκι)

Σε μια κίνηση απελπισίας (αναρωτιέμαι πραγματικά τί σκεφτόμουνα εκείνη την ώρα...) τσεκάρεις τα email σου... όχι τα προσωπικά... (αυτά τα τσεκάρεις ούτως ή άλλως κάθε 45λεπτο).. τα άλλα... τα του πανεπιστημίου...

Κι εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα διάφορα διαφημιστικά και στις αγγελίες αναζήτησης εθελοντών για πειράματα στο νευρικό σύστημα και τη μυική μάζα, για συλλογή ούρων και χορήγηση ουσιών, παίρνει το μάτι σου ένα πολύ συγκεκριμένο email... "Re:Have a nice holiday!" ο τίτλος...

"Μα καλά.. εγώ δεν το τακτοποίησα αυτό μαζί με τα άλλα στο φάκελο της πτυχιακής;;;" σκέφτεσαι... και κάνεις κλικ...

Και το κείμενο, που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν περίμενες, εμφανίζεται μπροστά σου σε όλο του το μεγαλείο:

"Greetings,

I am back in London, and available at home by telephone on Mοnday or in the office on Tuesday.

Best,

Gregory"

Αυτά είναι! Λίγο πριν την λήξη της τραγωκωμωδίας (ή μήπως τραγοκωμωδίας;;) που ζω την τελευταία βδομάδα (και όχι μόνο, αλλά αυτό είναι άλλο θεματάκι), εμφανίστηκε επιτέλους ο "από μηχανής" θεός....

Τελικά ίσως και να έχω ελπίδες...
αν και μάλλον θα πρέπει πρώτα να βρω το μαγικό ζωμό του Πανοραμίξ... για την ώρα πάω για αγριογούρουνα... τα καλά νέα μου άνοιξαν την -ήδη ακατάπαυστη- όρεξη...

Ελπίζω μόνο ο Γρηγοράκης αφενός να είναι διαβασμένος και αφετέρου να μην έχει κάψει πολλά εγκεφαλικά κύτταρα λόγω παρατεταμένης παραμονής κάτω από τον ήλιο στις ιταλικές παραλίες...