Για να μην ξεχνιόμαστε... ;-)

Υ.Γ. Μα πώς να μη σου φτιάχνει τη διάθεση και τη μέρα μια τόσο χαζοχαρούμενη φάτσα;;;

Σήμερα έλαβα από το ταχυδρομείο ένα δεματάκι...
Ένα δώρο γενεθλίων που κατέφτασε ελαφρώς καθυστερημένα, αλλά όπως αποδείχτηκε στην πορεία στην κατάλληλη χρονική στιγμή, καθώς χρειαζόμουνα επειγόντως κάτι να με κάνει να χαμογελάσω.

Το δώρο ήταν το άλμπουμ με τα 12 βιβλία της Mafalda. Ναι σωστά καταλάβατε, εκείνου του πεντάχρονου κοριτσιού με κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες που δημιούργησε το 1964 ο Αργεντίνος Quino!

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ασχοληθεί σοβαρά με τη Mafalda. Φυσικά κάπου κάποια στιγμή είχα διαβάσει κάποιες σκηνές, αλλά δεν έτυχε να το ψάξω περισσότερο.

Αυτά μέχρι σήμερα. όμως. Γιατί πλέον έχω κολλήσει! Αν και παλιό, το κόμικ περιέχει έξυπνες ατάκες που εγγυημένα σε κάνουν να γελάσεις, θίγοντας θέματα που παραμένουν επίκαιρα ακόμα και μετά από 40 χρόνια.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα!!!

Τελικά Όλα είναι θέμα προταιρεοτήτων.
Των Δικών σου και των Άλλων. Και του κατα πόσο αυτές είναι συμβατές μεταξύ τους.

Ίσως συχνά να μην μπορείς να έχεις απαιτήσεις. Να πρέπει να συμβιβάζεσαι.

Όμως -όπως και να έχει- όσο κι αν η λογική προσπαθεί να σε οχυρώσει, τίποτα δε μπορεί να σε προστατεύσει από το πικρό συναίσθημα που προκαλεί η διάψευση των προσδοκιών σου.

Κι αυτό γιατί άλλο αυτό που σκέφτεσαι και λες, κι άλλο αυτό που νιώθεις.

Πώς πέρασε έτσι ένας μήνας.... Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω... Γενικά ο καιρός κυλά πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα... και δυστυχώς δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά του.

Ένας φίλος που σπουδάζει στην Αμερική έχει αναρτήσει στο προφίλ του αντίστροφη μέτρηση. Τη βλέπω κάθε μέρα και με πιάνει ένα σφίξιμο. 52 και σήμερα.

52 και σήμερα για να επιστρέψει εκείνος για τις γιορτές στη μαμά πατρίδα.
52 και σήμερα για να βρω δουλειά εγώ...

Σκατά. Ένας μήνας πέρασε και δεν έχω κάνει τίποτα.. Εντάξει σχεδόν τίποτα. Έχω φάει κάτι απορρίψεις όλες δικές μου, υποθέτω κάτι είναι κι αυτό. χαχα...

Αυτή η βδομάδα η τελευταία του μήνα, όπως και η πρώτη όταν γύρισα εδώ από Αθήνα ήταν χάλια. Από πολλές απόψεις. Τις ενδιάμεσες κάπως τις διασκεδάσαμε, κάτι γενέθλια από εδώ, κάτι κουβεντούλες από εκεί κάπως ξέφυγα. Αυτή όμως η άτιμη, πάλι με έριξε πολύ. Μόλις μου ήρθε μια ιδεά και τελικά επιβεβαιώθηκα.. Ναι έχουμε πανσέληνο... κάτι εξηγεί κι αυτό... όχι ότι φταίει η καημένη η σελήνη (που είναι και πανέμορφη), απλά να επιβαρύνει το ήδη βαρύ κλίμα που επικρατεί... και εντείνει τα αρνητικά μου συναισθήματα.

Να σημειωθεί ότι συμπλήρωσα και την πρώτη βδομάδα εργασίας. Προσωρινής μεν, αλλά ένα χαρτζιλικάκι ποτέ δεν είναι κακό. Το ότι το έχω ξοδέψει πριν καν κατατεθεί στο λογαριασμό μου είναι άλλο θέμα. Βλέπεις μια τα δώρα, μια τα κεράσματα, μια το σπίτι έφυγαν τα χρήματα... Τι δουλειά κάνω;;; Α μα data entry...Όπερ σημαίνει δουλειά άκρως ενδιαφέρουσα και δημιουργική... 8 ώρες μπροστά από μια οθόνη, να περνάω αριθμούς, κωδικούς και συντμήσεις για στατιστικά στοιχεία που θέλει να μαζέψει το τμήμα Συμβουλευτικής ενός κολλεγίου του Πανεπιστημίου του Λονδίνου... Καλά.. αν οι στατιστικές βαζίζονται σε τέτοια δεδομένα... εγώ δεν πρόκειται να ξαναπιστέψω καμία έρευνα. Όπως μου είπε και μια "συνάδελφος": "There are lies, damn lies, and statistics". Υποθέτω το καλό είναι ότι είναι ότι αφενός είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί μου (αυτό έλειπε! δηλαδή έλεος, δε χρειάζεται να έχεις μαστερ για να κάνεις αυτό που κάνω και δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που εγώ κάνω σε 3 ώρες εκείνων τους παίρνει μια μέρα -αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) κι αφετέρου ότι αν και Βρετανίδες, οι "συναδέλφισσες" έχουν αρχίσει να αναπτύσουν μια άλφα οικειότητα μαζί μου... Ειδικά αυτή στην οποία εγώ αναφέρομαι σήμερα μου ανοίχτηκε κιόλας και μιλήσαμε για τον άντρα της (που είναι προσφάτως συνταξιοδοτημένος και αποφάσισε να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού) και για το πώς βλέπει αυτή τη δουλειά που κάνει και τα παράπονά της από τους ανωτέρους της (κοινώς έκατσε και μου έθαψε τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα η υπεύθυνη του τμήματος). Anyway, δε με ενδιαφέρει καθόλου. Άλλες τρεις μέρες θα δουλέψω εκεί και μετά τέλος.

Σήμερα άρχισα να σκέφτομαι ότι αν είναι τελικά να καταλήξω να κάνω αυτή τη μαλακία -ή κάποια παρόμοια- έμενα και στην Αθήνα κτλ.. Εντάξει ξέρω ότι είναι προσωρινό αλλά με πήρε από κάτω... To πρόβλημα είναι ότι πολύ γρήγορα αυτού του είδους οι σκέψεις επεκτάθηκαν, κι από "τι μαλακία δουλειά κάνω" πέρασαν στο "τί σκατά κάνω εδώ πέρα" καλύπτοντας έτσι το ευρύτερο πλαίσιο της ζωής μου στο αγαπημένο Λονδινάκι για να καταλήξουν στην κλασική διαπίστωση ότι "η ζωή μου είναι κενή, δεν έχω ιδέα τί θέλω για μένα (στο άμεσο αλλά και απότερο μέλλον), αλλά έχω την υποψία -που τείνει κάποιες στιγμές να γίνει βεβαιότητα- ότι η κατεύθυνση που έχω πάρει (έστω και στα τυφλά) τελικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα μπορούσε να με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και καλά"...

Δεν ξέρω.. είπαμε είναι και η πανσέληνος και με έχει πιάσει μια γενικότερη μελαγχολία-απαισιοδοξία-απογοήτευση και όλα τα συναφή αρνητικά συναισθήματα...

Συνειδητοποίησα όμως αυτές τις τελευταίες μέρες ότι αυτό που λέει το τραγούδι "old habits die hard" είναι πάρα πολύ αληθινό. Όλοι μας κουβαλάμε συνήθειες, απωθημένα, μικρά και μεγαλύτερα κόμπλεξ, προσδοκίες, απαιτήσεις κτλ. - απόρροιες του χαρακτήρα και των βιωμάτων μας. Κι είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουν κάποια πράγματα, που καμιά φορά απλά η καλή θέληση δεν αρκεί.

Τρόμαξα σήμερα με το πώς έχουν περάσει τόσες μέρες. Το έγραψα και στην αρχή. Μου είναι απλά αδιανότητο. Τί σκατά έκανα τόσες μέρες; 30μέρες Χ 24ώρες μας κάνουν 720 ώρες. Πες να κοιμόμουνα/χουζούρευα τις 300 (το οποίο αντιστοιχεί περίπου σε 10 ώρες ύπνου τη μέρα και τώρα που το συνειδητοποιώ πρέπει επειγόντως να ελλατώσω το χρόνο που περνάω στο κρεβάτι). Οι υπόλοιπες 420 πού πήγαν μου λέτε;;;;

Σήμερα επίσης κατάλαβα ότι μια ζωή βρίσκω δικαιολογίες για να αναβάλω πράγματα που θέλω να κάνω, τα οποία όμως απαιτούν μια πιο ενεργητική συμμετοχή από το "αράζω στον καναπέ και βλέπω σειρές" ή "ανοίγω τον υπολογιστή και χαζεύω στο internet". Δεν ξέρω.. έχω δίπλα μου μια κιθάρα, κάτι βιβλία γαλλικών κι ισπανικών, τις σημειώσεις των ιαπωνικών, κάτι ταινίες λίγο πιο βαριές από τα αμερικανικά μπλογκμπαστερς κι όμως δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά.

Και το χειρότερο είναι ότι έχω να αφιερώσω χρόνο σε μένα, για πράγματα που πραγματικά θέλω να κάνω πάνω από 2 χρόνια. Γιατί; Γιατί πάντα βρίσκω δικαιολογίες. Τη μια έχεις μια σχέση και αφιερώνεις εκεί όλο σου το χρόνο σου (επιλογή φυσικά, απλά αναρωτιέμαι πόσο υγιές είναι κάτι τέτοιο και γιατί να συμβαίνει), την άλλη σπουδάζεις και δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς σοβαρά με τέτοια πράγματα γιατί όλη η νοητική ενέργεια εξαντλήται εκεί, μετά ψάχνεις να βρεις δουλειά κι αισθάνεσαι πολύ κουρασμένη-απογοητευμένη-χωρίς ενέργεια για να τη διοχετεύσεις στα πράγματα που μέχρι πριν λίγα χρόνια σε κάναν να αισθάνεσαι χαρούμενη. Και υποθέτω μετά, θα έχεις μια δουλειά, θα τρέχεις όλη μέρα για αυτή, θα έχεις ίσως άλλη μια σχέση, θα τρέχεις όλη μέρα για αυτή, θα έχεις μια οικογένεια, και πάλι θα τρέχεις όλη μέρα για αυτή...

Κι εσύ; Ο εαυτός σου; Πόσο χρόνο θα του αφιερώνεις; Ουσιαστικό, παραγωγικό χρόνο εννοώ, όχι το σάπισμα μπροστά σε μια οθόνη, σε κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας... Να κάνεις πράγματα που θα σου ανοίξουν τα μάτια και το μυαλό, που θα σε βοηθήσουν να εξελιχθείς λίγο σαν άνθρωπος...

Δεν έχω απαντήσεις.. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει επειγόντως να αναδιοργανωθώ κι εγώ και το ημερήσιο πρόγραμμά μου και οι προταιρεότητές μου και όλα. Δεν πάει άλλο έτσι. Πρέπει το ΣΚ να κάτσω να κάνω σοβαρά αιτήσεις για δουλειές. Και πρέπει να καταφέρω να ενσωματώσω στην καθημερινότητα μου λίγες ώρες αποκλειστικά για μένα. Δεν έχει νόημα να ψάχνω την επιβεβαίωση μέσω τρίτων (αυτό ξέρω θα είναι δύσκολο να το αλλάξω αλλά υποθέτω το γεγονός ότι το εντόπισα ως πρόβλημα είναι μια καλή αρχή) και επίσης δεν έχει νόημα να με βάζω πάντα σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα κι αν η εναλλακτική είναι εξίσου καλή ή και καλύτερη, ο εαυτός μου θα πρέπει να είναι πρώτη επιλογή. Εγωιστικό ίσως, αλλά και τόσο καιρό που ήμουν αλλιώς, προκοπή δεν είδα. Απεναντίας έχω κουραστεί... Το πρόβλημα είναι ότι μου έχει γίνει δεύτερη φύση τόσο καιρό και δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρω να με αλλάξω.. εξού και το άσμα που είπαμε πιο πριν...

Όλα αυτά από αύριο όμως. Για απόψε, δεδομένης και της επίρρειας της Σελήνης, πάω να πάρω κάνα κρασί από το off license απέναντι, να ανάψω τα κεριά μου (αν δεν με πιάσει η πυρομανία μου καλά θα είναι), να βάλω καμιά καταθλιπτική/κοψοφλέβικη μουσικούλα, να κάνω μακροβούτι στη μοναξιά μου και να μιζεριάσω αξιοπρεπώς...

Είναι μερικές φορές που η σκέψη σου σε οδηγεί σε μονοπάτια που αναγνωρίζεις ότι είναι παρανοϊκά. Γι αυτό και σχετικά σύντομα ανασυγκροτείσαι κι οπισθοχωρείς. Ξεχνάς τη νοητή σου διαδρομή. Μέχρι που ξαφνικά κάτι συμβαίνει... κι ανακαλύπτεις ότι τελικά δεν είσαι η μόνη που είχε αυτές τις σκέψεις....

------------------------------------------------------------------------------

Πριν αρκετά χρόνια κάπως βρέθηκε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τον τίτλο "ο άνθρωπος Ζάρι". Ακόμα θυμάμαι το εξώφυλλο. Μαλακό, μαύρο, με δυο μεγάλα πράσινα ζάρια με λευκές βούλες. Ξεκίνησα να το διαβάζω και τα συναισθήματα που μου προκαλούσε άλλαζαν κάθε τρεις και λίγο. Αρχικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, δεδομένου ότι κι εγώ είχα σκεφτεί παλιότερα κάτι παρόμοιο, στη συνέχεια άρχισα να γοητεύομαι από τις δυνατότητες που ξεδιπλώνονταν αλλά γρήγορα με έπιασε τρόμος για τις συνέπειες που μπορούσε να προκαλέσει μια ιδέα φαινομενικά ακίνδυνη, όταν τραβηχτεί στα άκρα. Τρόμαξα τόσο -ήμουν και μικρή- που τελικά το παράτησα.

------------------------------------------------------------------------------

Χρόνια μετά η ίδια ιδέα επανήλθε στο νου μου.. και θυμήθηκα το βιβλίο. Το θέμα του αν το δει κανείς επιφανειακά είναι ένας άντρας που αποφασίζει να αφήσει τα ζάρια να παίρνουν τις αποφάσεις αντί γι αυτόν. Όμως στην ουσία το θέμα δεν είναι παρά η ελευθερία. Μπορεί η παράδοση της ζωής σου στα χέρια της τύχης να σε οδηγήσει τελικά στην ελευθερία; Κι αν ναι, με τί κόστος; Και τί τελικά είναι αυτό που λέμε συμβατικά ελευθερία; Είναι ελευθερία η ψευδαίσθηση της επιλογής όταν στην ουσία παραμένεις δέσμιος των κοινωνικών επιταγών και των πρέπει που έχουν θεσπίσει άλλοι; Είναι ελευθερία το να μπορείς να κάνεις πράξεις αντίθετες με τις ηθικοκοινωνικοθρησκευτικές αξίες, αγνοώντας τις συνέπειές τους στη ζωή σου και τις ζωές των άλλων απλά και μόνο επειδή έτυχε το ζάρι να φέρει αυτό το νούμερο; Τελικά η "φιλοσοφία του ζαριού" πού οδηγεί;

-----------------------------------------------------------------------------

Δεν ξέρω.... όπως είπα δεν κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο γιατί μου φάνηκε τελικά πολύ πιο παρανοϊκό από όσο άντεχα εκείνη την περίοδο. Πάντως εδώ και λίγες μέρες νομίζω ότι φλερτάρω επικίνδυνα με την ιδέα του να αποφασίσει η τύχη για κάποια πράγματα που εγώ προσωπικά αισθάνομαι ότι δε μπορώ να σηκώσω το βάρος της επιλογής/απόφασης...

Μιας εβδομάδας αρκετά γεμάτης. Συνεντεύξεις, γενέθλια, απορρίψεις, επισκέψεις σε γραφεία, πειραματισμοί με ένα πλυντήριο (ανακαλύπτω τον κόσμο, μάθημα 1ο: πώς να αλλάζω σωλήνες), αυτοσχέδιες πίτσες, το πρώτο μου 8ωρο σε προσωρινή δουλειά.

Μιας βδομάδας με πολλά σκαμπανεβάσματα. Ψυχολογικά κυρίως. Ανολοκλήρωτοι απολογισμοί (του προηγούμενου έτους μου, της φοιτητικής μου ζωής, της παραμονής μου εδώ, κτλ) επαναλαμβανόμενοι αναπροσδιορισμοί της από εδώ και πέρα πορείας, των θέλω και των πρέπει (αισθάνομαι σα πυξίδα παγιδευμένη σε πολλαπλά μαγνητικά πεδία), συναισθηματική τραμπάλα.

Τώρα έχω αράξει στον καναπέ, έχω σκεπαστεί με την κουβέρτα και χαζεύω...
Κι εκεί που έλπιζα να δω το επόμενο επεισόδιο του 24.. το @#$^ το link δεν λειτουργεί... Κι έτσι πρέπει να τη βγάλω παρεούλα με τις σκέψεις μου κι αυτό το κενό που αισθάνομαι.

Το παρακάτω κομμάτι έχει κολλήσει στο repeat εδώ κι ένα τρίωρο...
και με ταξιδεύει σε περίεργα μονοπάτια ...

Μάνος Ελευθερίου είναι αυτός... λογικό το βρίσκω...
Να κάπως έτσι πάει "Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές..."

Μου αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις... ειδικά όταν έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις και σου δίνουν 100 λίρες!

Ναι, από σήμερα μπορώ να ελπίζω σοβαρά ότι σύντομα θα λάβω 100 λίρες. Χρήματα που τα θεωρούσα "χαμένα" καθότι τόσο καιρό πάλευα να τα πάρω και προκοπή δεν έβλεπα. Αλλά όχι πια! Σήμερα το απόγευμα μου ήρθε ένα email από τον διευθυντή της εστίας που έμενα, τον κ. Horne το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε ότι θα ενημερώσει το γραφείο οικονομικών υποθέσεων του πανεπιστημίου για να μου επιστρέψουν 100 λίρες οι οποίες μου είχαν κρατηθεί άδικα γιατί λέει έβγαλα το χερούλι του παραθύρου του δωματίου μου και το αντικατέστησα με ένα άλλο.. (!!!!)

Βέβαια μέχρι να δω τα χρήματα να μπουν στο λογαριασμό δεν το πιστεύω, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω ενθουσιαστεί γιατί το email ήρθε πραγματικά την κατάλληλη στιγμή. Δεν ήμουνα στα καλύτερά μου το πρωί.. και για να μου φτιάξω λίγο τη διάθεση δεδομένου ότι έρχονται και τα γενέθλια μού, έκλεισα εισιτήρια για δυο συναυλίες τον επόμενο μήνα. Δυστυχώς το μόνο που κατάφερα ήταν να αισθανθώ ακόμα χειρότερα, γιατί με πιάσαν τύψεις του στυλ "εδώ δεν έχεις βρει δουλειά και σκορπάς τα χρήματα της μάνας σου από εδώ κι από εκεί"...

Οπότε τώρα με το email αυτό, νομίζω επανήλθε η ισορροπία κι εγώ είμαι μέσα στην τρελή χαρά.. Και ξαφνικά έχω επιπλέον χρήματα (και μάλιστα εκτός από τα εισιτήρια θα αγοράσω και κάποια ψιλοπράγματα για το σπίτι, βλέπε μαξιλάρια για τον καναπέ, extra κουβερτούλα για τις κρύες νύχτες κτλ) και τύψεις δεν έχω (ναι πιθανόν θα έπρεπε αλλά εντάξει κανείς δεν είναι τέλειος!).

Αυτά.. πάω να ακούσω μουσικούλα να προετοιμαστώ ψυχολογικά για Paco και Corea!!!

Τετάρτη, 17 Οκτώβρη, ώρα: 10.00

45 λεπτά συνέντευξη και μετά επίλυση ενός "case study"

Το κοστούμι είναι φρεσκοσιδερωμένο και με περιμένει στην κρεμάστρα.

Έχω κοιτάξει στο χάρτη το μέρος (αλλά ακόμα δεν έχω καταλήξει τί ώρα πρέπει να ξυπνήσω προκειμένου να είμαι εκεί αρκετά νωρίτερα για να εγκλιματιστώ και να ηρεμήσω)

Έχω διαβάσει κάποια πράγματα για την εταιρεία (τα οποία φυσικά δεν θυμάμαι)

Έχω γράψει μια λίστα με πιθανές ερωτήσεις (στις οποίες ακόμα δεν έχω βρει απαντήσεις)

Κι έχω κοιτάξει αρκετά παραδείγματα με case studies (τα οποία δυσκολεύομαι να αφομοιώσω)

Για σήμερα τα έκλεισα όλα (ποιά όλα; τέλος πάντων, ας μη το σχολιάσουμε αυτό)

Θέλω να κοιμηθώ νωρίς (λέμε τώρα) για να ξυπνήσω νωρίς (ουυυυ το πέτυχες) έτσι ώστε αύριο να κάνω μια γερή επανάληψη (χμ...)

Υ.Γ. Χαχα! Μόλις ήρθε ο Dan να με καλέσει λέει να κατέβω κάτω σε 10 λεπτά να δω την Ilona μεθυσμένη.... Εντάξει δεν πάμε καλά εδω πέρα... Όπως τις προάλλες που γύρισε ο Dan λιώμα κι έβαλε στο στέρεο το Mystify των INXS στο repeat για κάνα δύωρο!!!

Είναι από τις βραδιές που θες να πεις τόσα αλλά δε βρίσκεις λόγια.
Γι αυτό όμως υπάρχουν τα τραγούδια...

Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά
η μοναξιά τους παγώνει,
πηγαίνουνε στο σινεμά
για να μη νιώθουνε μόνοι...

Θόρυβοι, φώτα, φωνές
και μες τα γέλια το χιόνι
τηλέφωνα, συντροφιές
για να μη νιώθουνε μόνοι...

και το ρεφραίν παραλλαγμένο όπως το διάβασα κάπου:

Μα εγώ έχω εμένα
κι εσύ εσένα
τί ν'αγαπήσεις και τί να πεις;
Μα εγώ έχω εμένα
κι εσύ εσένα
τί ν'αγαπήσεις και τί να πεις...

ΥΓ. Αυτό ήταν. Οι αϋπνίες μου επέστρεψαν κι επανήλθα στα φυσιολογικά βραδινά μου ωράρια...

Λοιπόν, αυτό το site προβλέπεται να γίνει ο νεός μου εθισμός...

Πρόκειται για μια σελίδα στην οποία ανοίγεις ένα λογαριασμό, κατεβάζεις ένα προγραμματάκι κι όταν το προγραμματάκι αυτό τρέχει στον υπολογιστή σου, ό,τι ακούς εμφανίζεται στη σελίδα του profile σου. Είναι ένας όμορφος τρόπος να δεις και να ακούς τί ακούν οι φίλοι σου, αλλά και να βρεις καλλιτέχνες και κομμάτια παρόμοια με αυτά που σου αρέσουν!

Πριν κάτι ώρες γράφτηκα οπότε δεν έχω να πω κάτι παραπάνω...

Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον γι αυτό και είπα να το μοιραστώ!

Η διεύθυνση είναι αυτή: Last.FM

Α!! κι όποιος τελικά το αποφασίσει, ας στείλει κι ένα ΠΜ με το profile του!

Ok λοιπόν.... μόλις τελείωσα την πρώτη σεζόν του 24...

Εκτός του ότι δεν περίμενα ότι προδότης θα είναι και αυτός που αποκαλύφθηκε στο τέλος και ψιλοέμεινα #$@^&^%&, ένα έχω να πω (κι είναι και ο λόγος που γράφω αυτό το ποστ γιατί τέτοια ώρα όλοι κοιμούνται και θα σκάσω αν δε το πω!!!)

Η γυναίκα του Γερουσιαστή απλά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ!!!! Δηλαδή ΕΛΕΟΣ!!!!!

Το καλό είναι ότι μιας που ολοκληρώθηκε η πρώτη χρονιά, μπορώ για λίγο να επικεντρωθώ στα ζητήματα που τρέχουν και για να είμαι ειλικρινής τα είχα αφήσει πίσω λόγω της σειράς...

Το κακό είναι ότι θέλω να δω τί θα γίνει στη συνέχεια..

Σήμερα αισθάνομαι σαν τον Scrats στο Ice Age όταν προσπαθώντας να βγάλει το βελανίδι από τον πάγο, άνοιξε διάφορες τρύπες τις οποίες προσπαθούσε στη συνέχεια να κλείσει χρησιμοποιώντας χέρια, πόδια, μουσούδα και ό,τι άλλο μπορούσε να σκεφτεί...

Το οποίο πιο απλά μπορεί να μεταφραστεί στο ότι, πάω να κλείσω μια εκρεμμότητα κι ανοίγουν 3 άλλες....

Πρέπει λέει να βγάλω national security number.. πήρα τηλ σήμερα να κλείσω ραντεβού και το κοντινότερο ήταν για τις 8 Νοεμβρίου.. Και ανάμεσα στα χαρτιά που μου ζήτησαν είναι και το δίπλωμα οδήγησης, το οποίο φυσικά έχω αφήσει στην Αθήνα, διότι η μάνα μου δε με εμπιστευόταν να μου το δώσει, μη μου έρθει λέει και πάρω αμάξι εδώ να οδηγήσω.. πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει τώρα να μου το στείλει ταχυδρομικώς...

Πρέπει επίσης να γραφτώ στον κοντινότερο παθολόγο.. Εντάξει αυτό το κανόνισα κι ήταν απλό.

Πρέπει επίσης να πάρω στη British Gas και να ανοίξω ξεχωριστό λογαριασμό εκεί.. Τουλάχιστον έτσι είπε ο Dan... αλλά εγώ πήρα και μου λέγανε ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προσθέσουν το όνομά μου στον ήδη υπάρχοντα λογαριασμό αερίου που ανήκει φυσικά στα παιδιά από κάτω.. και μάλιστα για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρω τον αριθμό τους.. Οπότε πάλι τίποτα δεν έκανα και πρέπει να μιλήσω με τον Dan.. αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι η κουζίνα μου δε δουλεύει με αέριο... άρα γιατί να ανοίξω λογαριασμό;;;

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τί θα κάνω με τηλέφωνο και internet.. Η σύνδεση του Dan τη μια δουλεύει την άλλη όχι...

Ήταν να μου επιστραφούν κάποια χρήματα από την κατάθεση που έκανα πέρσυ στην εστία. Κανονικά τότε δώσαμε 150 λίρες τις οποίες θα μας τις επέστρεφαν αν δεν γίνονταν ζημιές.. Και εμένα με έχουν χρεώσει με 80 λίρες γιατί λέει "έβγαλα το χερούλι του παραθύρου και το αντικατέστησα με ένα άλλο!!!!" Και από όταν το ανακάλυψα έχω πάρει άπειρα τηλέφωνα κι έχω στείλει άλλα τόσα email κι άκρη δεν έχω βγάλει. Παρόλα αυτά και πάλι δικαιούμε το ποσό των 50 λίρων... το οποίο μου είχαν πει ότι θα κατατεθεί στο λογαριασμό μου.. Αλλά σήμερα έλαβα ένα άλλο email που έλεγε ότι θα μου καταθέσουν το ποσό των 2.75 λιρών!! Και δεν έχω ιδέα τί έχει γίνει πάλι!!!

Δυστυχώς ή ευτυχώς έκανα την μοιραία κίνηση να ξεκινήσω το 24... season 1 προφανώς... Μέχρι τα πρώτα 5 επεισόδια μπορώ να πω ότι ψιλοβαριόμουνα κιόλας.. αλλά τώρα στο 17ο έχω κολλήσει άσχημα!! Ειδικά σήμερα έχω λιώσει.... και έχω και διάβασμα το οποίο φυσικά δεν κάνω....

Ταυτόχρονα έλαβα και δυο απορρίψεις σήμερα... κι έχω πέσει λίγο... βέβαια έχω και μια συνέντευξη κανονισμένη.... αλλά όπως και να το πάρεις μια απόρριψη είναι πάντα μια απόρριψη.. σνιφ...

Και οι Aphex Twin; Α ναι, μου έχουν κολλήσει δυο κομμάτια τους το Pac Man και το Techno Tetris, που παίζει να είναι από τα πιο αστεία και τα έχω στο repeat....

Και τώρα που είπα Pac Man και Tetris θυμήθηκα κάτι παλιάααα παιχνίδια arcade νομίζω τα λέγαμε (μπορεί και να κάνω λάθος!) του στυλ Bubble Bobble κτλ... και θέλω να τα παίξω!!!!

Α ναι! και πρέπει να στείλω και κάνα email στους προηγούμενους "εργοδότες" μου να τους θυμίσω ποιά είμαι ώστε άμα επικοινωνήσουν μαζί τους από εδώ να πουνε καμιά καλή κουβέντα...

Ουφ... και ταυτόχρονα έχω να μαγειρεύω, να πλένω, να σιδερώνω, να καθαρίζω και όλα τα λοιπό.. Μα καλά όλα εγώ πρέπει να τα κάνω και να τα σκέφτομαι;;; Δηλαδή έτσι θα είναι η ζωή από εδώ και πέρα;;;

Άντε μη βάλω το Total War Rome που μου κλείνει το μάτι από το τραπεζάκι και βγάλω εκεί το άχτι μου, γίνω Αυτοκράτορας και χαθώ από προσώπου γης!!!

Μπα... πάει τελείωσε... είδα το ποστερ και φτιάχτηκα.. πάω να κατακτήσω τον κόσμο...

Να σημειώσω ότι έχω τσακίσει όλα τα After Eight (σοκολατάκια με μέντα παρακαλώ) και κάτι Ferrero Rocher και κάτι μπισκότα με σοκολάτα φυσικά!!! Τελικά δεν παλεύεται να κάθεσαι σπίτι όλη μέρα...

Ψάχνοντας για τις εταιρείες στις οποίες θέλω να κάνω αιτήσεις, ανακάλυψα ότι μια από αυτές είχε αναλάβει να βοηθήσει την εταιρεία Jelly Belly να ανταποκριθεί στην αύξηση των πωλήσεών της μετά την επιτυχία του Harry Potter... Θα μου πείτε τώρα τί σχέση έχει μια σοβαρή συμβουλευτική εταιρεία με ένα ήρωα βιβλίου...

Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι γνωρίζετε τον Harry Potter, αλλα όσοι τον ξέρετε σίγουρα θα θυμάστε τα μαγικά φασόλια που τρώνε τα παιδιά και τα οποία έχουν ό,τι γεύση μπορείτε να φανταστείτε, από την πιο όμορφη μέχρι την πιο αηδιαστική!!

Και η Jelly Belly ανάμεσα στα προϊόντα της έχει και μια σειρά ζαχαρωτών σε σχήμα φασολιού με 50 διαφορετικές γεύσεις!!! Για του λόγου το αληθές παρακάτω μπορείτε να δείτε και ποιές είναι αυτές!

Η εταιρεία ξεκίνησε το 1976 και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι τα συγκεκριμένα φασόλια έγιναν το αγαπημένο ζαχαρωτό του Προέδρου Reagan ο οποίος τα εισήγαγε στο Οβάλ Γραφείο και το Air Force One. Γρήγορα τα φασόλια μας διαδόθηκαν στον κύκλο των διπλωματών και των ηγετών κρατών, ενώ στάλθηκαν και σαν δώρο-έκπληξη από τον Πρόεδρο το στους αστροναύτες του Challenger το 1983.

Χτες ανακάλυψα κι εγώ με τη σειρά μου τη μαγεία των φασολιών!!! Κι έκτοτε προσπαθώ να βρω ποιά γεύση είναι η αγαπημένη μου..θα με βοηθήσετε;

Και επειδή κάποιος το ζήτησε η σελίδα τους είναι: Jelly Belly Shop

Kabi kabi θα πει, μερικές φορές στα ινδικά.. κι αυτό το κειμενάκι είναι αφιερωμένο σε εκείνες τις φορές που ο εαυτός σου λειτουργεί με τρόπο που δεν θεωρείς ότι αξίζει ούτε σε σένα ούτε στους άλλους...

Μερικές φορές λοιπόν, ενώ ξέρεις -γιατί μεταξύ μας, πάντα ξέρεις- που μπλέκεις και τί ξεκινάς υποτάσσεσαι στην αδυναμία της στιγμής και προχωράς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων σου σε όσους εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία...

Μερικές φορές προσπαθείς να κοροϊδέψεις τη συνείδησή σου λέγοντας ότι εσύ έχεις δείξει τα απαραίτητα σημάδια.. Σημάδια ναι.. αλλά τα λόγια σου σε αναιρούν... κι οι άνθρωποι πάντα δίνουν περισσότερη σημασία στα λόγια...

Μερικές φορές δεν μπορείς να διαλέξεις τί θες. Κι ενώ προσπαθείς να φανείς συνεπής στα θέλω και τις αρχές σου, ξέρεις ότι μοιραία σε βάθος χρόνου κάπου θα το κάνεις το στραβοπάτημα. Κι όμως συνεχίζεις...

Μερικές φορές υποτάσσεσαι στις ανάγκες σου. Κάνεις για μια στιγμή το κέφι σου, χωρίς να δώσεις σημασία στις συνέπειες και πρωτού το καταλάβεις έχεις μπλεχτεί σε μια κατάσταση που η μόνη λύση της είναι ο δικός σου συμβιβασμός ή το να παραδεχτείς ότι έπαιξες κάποιον που δεν έφταιγε κι απλά πλήρωσε τα σπασμένα ενός τριτου.

Μερικές φορές ανακαλύπτεις με τρόμο ότι ο τρόπος που φέρθηκες ήταν ακριβώς αυτός που σου είχαν φερθεί και είχες πληγωθεί. Και προσπαθώντας να αναβάλεις το αναπόφευκτο, παρατείνεις το τέλος, καταφέρνοντας ουσιαστικά απλά να πληγώσεις τον άλλο περισσότερο.

Μερικές φορές στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο κι αυτοτιμωρείσαι, αλλά παρόλα αυτά δε βρίσκεις το θάρρος να παραδεχτείς σε έναν τρίτο τα πράγματα όπως είναι.

Μερικές φορές ούτε κι εσύ η ίδια δεν γνωρίζεις τί τελικά συμβαίνει... και θες απλά έναν άνθρωπο δίπλα σου, να σου κρατάει το χέρι χωρίς να ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα.

Μερικές φορές θες κάποιον να σε αγαπάει - ή έστω να σε δέχεται για αυτό που πραγματικά είσαι, αλλά ξέρεις ότι ποτέ δεν θα τον βρεις, γιατί πάντα κρύβεις τις αδυναμίες και τα ελλατώματά σου όσο καλύτερα μπορείς.

Γιατί τελικά προσπαθώντας να γίνεις αποδεχτή δείχνεις προς τα έξω την καλή "Κυριακάτικη" εικόνα σου. Κι αυτό δημιουργει απαιτήσεις και προσδοκίες στους άλλους, στις οποίες για να ανταπεξέλθεις αργότερα θα πρέπει ενδεχομένως μερικές φορές να παρουσιάζεσαι σαν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι..

Όμως έτσι πολύ γρήγορα εγκλωβίζεσαι σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και όχι ουσίας... Κουράζεσαι με τον ψεύτικο ή έστω μισό εαυτό σου, κι αισθάνεσαι ότι το ενδιαφέρον κι η αγάπη των άλλων προορίζεται για αυτό που νομίζουν ότι είσαι κι άρα όχι για σένα... Απογοητεύεσαι κι αποσύρεσαι. Μέχρι που ξανασυναντάς κάποιον που στιγμιαία πιστεύεις ότι ίσως μπορεί να σε δεχτεί όπως είσαι... όμως ξαναπέφτεις στη λούμπα του να κάνεις καλή εντύπωση... και πρωτού το καταλάβεις άλλος ένας φαύλος κύκλος έχει μόλις ξεκινήσει...

Μετά από το σπίτι, σειρά έχουν οι εταιρείες...

Εντάξει καλά συμμαζευτήκαμε - κι ας επιμένει ο Μπρίζας - αλλά πρέπει να βρούμε και μια δουλειά...και μάλιστα άμεσα...

Έτσι χτες κατάφερα να στείλω τις πρώτες αιτήσεις μου... τις οποίες χωρίζω σε δυο κατηγορίες.. Αιτήσεις σε εταιρείες που με ενδιαφέρουν πραγματικά - οι οποίες συνήθως συμπληρώνονται Online και είναι πολύ χρονοβόρες καθότι είναι γεμάτες ηλίθιες ερωτήσεις που πραγματικά σπάω το κεφάλι μου να δω πώς θα τις απαντήσω - και αιτήσεις σε μικρότερες εταιρείες που ζητούν μονάχα ένα βιογραφικό κι ένα συνοδευτικό γράμμα...

Και τώρα τί;

Τώρα συνεχίζουμε το ψάξιμο και τις αιτήσεις... και ταυτόχρονα περιμένουμε εναγωνίως να χτυπήσει το τηλέφωνο...

Στο μεταξύ αύριο έχω λέει κι ένα τεστάκι στο Office σε ένα χαζοπρακτορείο εύρεσης εργασίας... Εκεί πήγα από το άγχος μου μήπως χρειαστεί να βρω κάποια προσωρινή δουλειά μέχρι να μου απαντήσουν οι πολυεθνικές... γιατί η διαδικασία στις περισσότερες από αυτές είναι αρκετά χρονοβόρα.. και ψυχοφθόρα θα έλεγα εγώ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και θα το συζητήσουμε όταν θα έχω πρόσκληση για συνέντευξη...

Αυτά... τώρα πάω να δω λίγο το Excel γιατί όπως πάντα όταν δίνω "τεστάκια" με πιάνει ένα "κάτι"...

Αυτό λοιπόν είναι το καινούργιο μου σπίτι! Τώρα που το συμμάζεψα λίγο, μπορώ να το δείξω. Δεν έχω τελειώσει βέβαια ακόμα μαζί του (πχ θέλω να πάρω ένα χαλάκι για μπροστά από τον καναπέ) αλλά σιγά σιγά...

Ο χώρος που είναι στις δυο φωτογραφίες είναι ενιαίος, από τη μια το καθιστικό/γραφείο κι από την άλλη η κουζίνα. Αριστερά της κουζίνας είναι η πόρτα για το μπάνιο, δίπλα το ψυγείο και αριστερά του, η πόρτα από την οποία κατεβαίνω στο υπνοδωμάτιο και στους γείτονες/συγκάτοικούς μου. Απέναντι από το ψυγείο είναι και το παράθυρο της σοφίτας, κι ένας χώρος που τον έχω κάνει αποθηκούλα... Εδώ περνάω όλες μου τις ώρες εκτός ύπνου. Και είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι αρχίζω να τον αισθάνομαι σαν χώρο μου...

Σήμερα υπογράψαμε και τα συμβόλαια, κι έτσι πλέον κατοικώ και επισήμως εδώ. Αν όλα πάνε καλά αυτό θα ισχύει για τους επόμενους 6 μήνες τουλάχιστον.. αν όχι και παραπάνω. Και μεταξύ μας, μακάρι να πάνε όλα καλά, γιατί δεν αντέχω άλλη μετακόμιση.

Επίσης επισήμως και πάλι από χτες έπαψα να είμαι φοιτήτρια καθότι η φοιτητική μου κάρτα έληξε και οι κωδικοί μου δεν ισχύουν πια.. αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Κι επειδή το πανεπιστήμιο μου λείπει πολύ, τις τελευταίες μέρες το έχω κάνει σύστημα το πρωί να πηγαίνω στο μόνο χώρο που έχω ακόμα πρόσβαση.. στο γραφείο ευρέσεως εργασίας... και το μεσημέρι να τρώω στο εστιατόρειο του πανεπιστημίου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φερθώ σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα...

Κατά τα άλλα, το Σάββατο είχαμε το πάρτυ γενεθλίων τριών συμφοιτητών στο σπίτι της Εύης και την Κυριακή είχα και την πρώτη μου επίσκεψη. Από την Ilona. Ήρθε με ένα μπουκάλι κρασί για να γνωριστούμε και καταλήξαμε να συζητάμε τα συναισθηματικά μας από το πρώτο βράδυ! Τη συμπάθησα πάρα πολύ.

Τέλος, σήμερα ήρθε και ο σπιτονοικοκύρης μου, καθότι θα αλλάζαμε τη βρύση του μπάνιου.. βέβαια μου ήρθε από τις 5 και περιμέναμε ένα τρίωρο σχεδόν τους μάστορες... κατά τη διάρκεια του οποίου τον κέρασα καφέ και μπισκοτάκια, του απαγόρεψα να καπνίσει -μετά από παρακάλια τον έβαλα όρθιο δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο- μιλήσαμε για τον βασιλιά που έχτισε το Ταζ Μαχάλ και τη διαμάχη Σιχ και μουσουλμάνων (εδώ λίγο μπερδεύτηκα για να είμαι ειλικρινής) και χαζέψαμε βιντεάκια με ινδικά τραγούδια (ο Steve είναι Πακιστανός, γεννημένος στο Λονδίνο) στο youtube. Έμαθα και την πρώτη μου φράση στα ινδικά: "Kuch na kano" που θα πει, "Μη λες τίποτα".

Κλείνω αυτό το ποστ, με τί άλλο; Το highlight της ημέρας που δεν είναι φυσικά τίποτα άλλο από τη νέα μου βρύση για τη μπανιέρα που πλέον έχει ΚΑΙ τηλέφωνο!!!

Τώρα νομίζω είμαι έτοιμη να δεχτώ επισκέψεις! ;-)