Μετά από πολύμηνη σιγή των υπευθύνων σχετικά με το μέλλον των γυρισμάτων της ταινίας Ζάχαρης Άχνης τα πράγματα μοιάζουν να παίρνουν νέα τροπή, καθώς σκηνοθέτης και πρωταγωνιστές εθεάθησαν ντυμένοι με κοστούμια ξωτικών να κάνουν πρόβα μια νεά χορογραφία σε έμπνευση του σεναριογράφου. Φήμες λένε ότι η παραγωγή σκέφτεται σοβαρά να αφήσει στη μέση την Ζάχαρη Άχνη και να προσλάβει το καστ για να γυριστεί ένα musical-παρωδία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Νεότερα από τον ανταποκριτή μας εδώ.
© ΚυραΚΑΤιναΝews
Πάντα κοντά στους σινεφίλ!
Τις προάλλες είχαμε πάει σε μια pub με κάτι φίλους κι αφού φάγαμε, έπιασε το μάτι μας σε ένα πάγκο μια στοίβα με επιτραπέζια παιχνίδια... Χαζοχαρήκαμε, αλλά γρήγορα ανακαλύψαμε ότι δε μπορούσαμε να παίξουμε κανένα καθότι τα πιόνια και τα λοιπά εξαρτήματα έλειπαν...
Έτσι καταλήξαμε να χρησιμοποιούμε αυτό το πινακάκι για 5χρονα και να παίζουμε κάτι σα σκιτσογραφίες...
Όποιος βρει τί απεικονίζει το παραπάνω σχέδιο.... έχει μια μπύρα (τί άλλο;;;) κερασμένη από μένα όταν κατέβω!
Υ.Γ. Να βοηθήσω... πρόκειται για επάγγελμα....
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΧτες είχα μια από τις πιο όμορφες βραδιές εδώ στο Λονδίνο. Μια βραδιά που μου θύμισε γιατί μου αρέσει αυτή η πόλη και πως μπορώ ακόμα να περνάω καλά.
Πήγα μετά από πολύ καιρό θέατρο.. Και μάλιστα σε κωμωδία. Γενικά αποφεύγω τις κωμωδίες.. όχι γιατί προτιμώ τα δράματα αλλά γιατί μου είναι δύσκολο να βρω μια κωμωδία στα γούστα μου.. Το έργο που διάλεξα -σχεδόν στην τύχη- λεγόταν Boeing-Boeing. Συγγραφέας του είναι ο Marc Camoletti και όπως διάβασα το θεατρικό ήταν μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του 60. Η υπόθεση σχετικά απλή. Ο Bernard είναι ένας playboy στο Παρίσι που έχει 3 φιλενάδες, όλες αεροσυνοδούς. Η κάθε μια φυσικά αγνοεί την ύπαρξη της άλλης και πιστεύει ότι είναι η μοναδική γυναίκα και αρραβωνιαστικιά του. Ο τρόπος που χειρίζεται την κατάσταση ο Bernard φαίνεται να λειτουργεί μια χαρά μέχρι την εισαγωγή ενός νέου αεροσκάφους το οποίο εκτελεί τις πτήσεις ταχύτερα και ανατρέποντας έτσι το μελετηρά οργανωμένο ημερίσιο πρόγραμμά του. Στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που ολοένα και πληθαίνουν, ο Bernard έχει σύμμαχο την υπηρέτρια του σπιτιού και ένα φίλο από τα παλιά που καταφτάνει απρόσμενα.
Είναι δύσκολο να περιγράφεις μια παράσταση και δεν είναι και αυτή η πρόθεσή μου. Έφυγα από το θέατρο μέσα στην τρελή χαρά. Είχα να γελάσω έτσι στο θέατρο από την εποχή του Σεσουάρ για δολοφόνους... Πολύ καλές ερμηνείες, απίστευτες ατάκες, ρετρό σκηνοθεσία και γαλλική μουσική. Ένας συνδυασμός που με ενθουσίασε! Τελείωσε το έργο και πέταγα από τη χαρά μου.
Ωστόσο καθοδόν προς το σπίτι η διάθεσή μου έπεσε σχεδόν κατακόρυφα.. και συνειδητοποίησα ότι ενώ κατά τη διάρκεια της μέρας είμαι συνήθως λίγο-πολύ καλά, πάντα όταν επιστρέφω σπίτι με πιάνει μια μελαγχολία. Ναι όντως πέρασα υπέροχα χτες αλλά θα πέρναγα ακόμα καλύτερα αν είχα κάποιον να μοιραστώ αυτή τη χαρά μου...
Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι τα ψυχολογικά μου -που από τον Αύγουστο δεν με έχουν αφήσει να ησυχάσω- δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον τόπο, όσο με την κατάστασή μου. Νομίζω ότι βιώνω την πιο έντονη περίοδο μοναξιάς που έχω ζήσει ποτέ. Ενώ ανέκαθεν απολαύμβανα να είμαι μόνη μου και μπορούσα να περνάω καλά με τον εαυτό μου, πλέον μπροστά στην προοπτική του να γυρίσω σε ένα άδειο και παγωμένο σπίτι, σφίγγεται η καρδιά μου και ζορίζομαι. Η αντίδραση μου είναι τόσο έντονη που προτιμώ να μένω στο γραφείο παραπάνω ώρες απλά και μόνο για να καθυστερήσω την επιστροφή... γιατί με το που θα πάρω το δρόμο του γυρισμού, το μυαλό μου αδειάζει, αρχίζω να επεξεργάζομαι την κατάστασή μου και πέφτω στο κενό...
Μίλαγα τις προάλλες με ένα φίλο... -το γεγονός και μόνο ότι συζητάω το θέμα αυτό είναι από μόνο του δηλωτικό της σοβαρότητας της κατάστασης καθότι είμαι γενικά πολύ κλειστός άνθρωπος- είπαμε διάφορα και με βοήθησε πολύ στο να πλησιάσω την εστία του προβλήματος...
Κρατάω αυτό που είπε κάπου προς το τέλος της συνομιλίας μας...
"Η ζωή μας δεν είναι σα μια ταινία, αλλά σαν τηλεοπτική σειρά. Έχει θεματικούς κύκλους επεισοδίων και όπως στις σειρές από καιρό σε καιρό το cast ανανεώνεται, έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν πρέπει αυτό το ενδεχόμενο να σε μαγκώνει. Απλά πρέπει να προσέξεις γιατί ενώ κανένας "ηθοποιός" δεν είναι μόνιμος, με guest star το πολύ πολύ να γυρίσεις ένα επεισόδιο...."
Ωραία τα λες βρε φιλε.... όμως ενώ μου αρέσει πολύ η εισαγωγή νέων προσώπων και χαρακτήρων, έχω τραγικό πρόβλημα με τους αποχαιρετισμούς των παλιών "ηρώων" με τους οποίους έχω μοιραστεί καταστάσεις και συναισθήματα. Κι όσο για το τελευταίο... πώς ορίζεις ποιός είναι guest star, ποιός έχει supporting role και ποιός θα είναι ο συμπρωταγωνιστής σου, όταν αφενός δεν είσαι ο συγγραφέας κι αφετέρου το σενάριο δεν είναι γραμμένο από την αρχή αλλά εξελίσεται σε πραγματικό χρόνο;;;
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΜεγάλωσα σε μια οικογένεια που όσες φορές προσπάθησα να εκφράσω την ενόχλησή ή την αντίθεσή μου σε κάτι, πάντα σκόνταφτα στον τείχο "επιχειρημάτων" ηλικιακής ανωτερότητας (είμαι μεγαλύτερος κι έχω δίκιο) ή καταστασιακής εξουσίας (είμαι ο πατέρας σου και θα κάνεις αυτό που σου λέω). Τις λίγες φορές που με κάποιο τρόπο κατάφερα να υπερκεράσω τέτοιες αντιδράσεις έμπαινε σε λειτουργία το κήρυγμα εκτάκτου ανάγκης που στη συγκεκριμένη περίπετωση συνοψίζανταν στο εξής: "Μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το εκφράσεις. Οφείλεις να αποδεχτείς την ετυμηγορία μας και αν αργότερα στο μέλλον εξακολουθείς να πιστεύεις ότι η απόφαση/επιλογή μας ήταν εσφαλμένη μπορείς να φέρεις το θέμα στην επικαιρότητα υπό την προϋπόθεση του να μας πετύχεις σε φάση ηρεμίας και χαλαρότητας". Αυτή η άποψη βασίζεται στο θεώρημα που λέει ότι όταν κάποιος κάνει κάτι με το οποίο εσύ διαφωνείς ή πιστεύεις ότι είναι λάθος, αν του το πεις εκείνη τη στιγμή -που είναι ψυχολογικά φορτισμένος- 9 στις 10 φορές δεν θα σε ακούσει ψύχραιμα, αλλά θα αντιδράσει αμυντικά θεωρώντας ότι προσβάλλεις τον ίδιο και τις ικανότητές τους και το μόνο που θα καταφέρεις είναι να θίξεις τον εγωισμό του και να τον κάνεις να μουλαρώσει.
Αυτό μπορεί να έχει κάποια βάση αλήθειας γιατί όντως η πιο καλή στιγμή να συζητήσεις κάτι με κάποιον δεν είναι όταν υπάρχει ένταση, αλλά αργότερα όταν τα πράγματα θα έχουν κοπάσει. Ωστόσο στη δική μου περίπτωση, μιά από τις συνέπειες που είχε όλη αυτή η διαχείριση του θέματος της διαφωνίας από τους γονείς μου ήταν το εξής: στην ενήλικη ζωή μου, όσο κι αν κάτι με ενοχλεί, όσο κι αν θεωρώ ότι είναι λάθος, κατά κανόνα ΔΕΝ θα αντιδράσω. Μια συμπεριφορά που με ενοχλεί και μια που μου αρέσει θα τις δεχτώ -πρωτοβάθμια για μένα αλλά οριστικά για τους άλλους- με τον ίδιο τρόπο.
Αν το θέμα σταματούσε εδώ τότε ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα.. Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι πάντα την αρχική απουσία αντίδρασης ακολουθεί η δευτεροβάθμια ανάλυση: μια μακρά περίοδος επεξεργασίας και διαλογισμού πάνω στο επίμαχο ζήτημα, μια ένορκη διοικητική εξέταση κατά τη διάρκεια της οποίας η υπεραναλυτική μου τάση θα εξαντλήσει όλα τα πιθανά σενάρια που οδήγησαν σε αυτή τη μη αποδεχτή εκ μέρους μου συμπεριφορά, θα δώσει όλες τις πιθανές ερμηνείες ακολουθώντας ενίοτε επικίνδυνα συνειρμικά μονοπάτια και θα καταλήξει 9 στις 10 φορές να καταδικάσει τον άλλο πρωτού καν του δοθεί η ευκαιρία να επιχειρήσει υπέρ του εαυτού του.
Έτσι όταν τελικά αποφασίσω ότι οι απαραίτητες συνθήκες - ηρεμία και ψυχραιμία- επικρατούν και ξαναφέρω το θέμα στην επικαιρότητα - το οποίο μπορεί να συμβεί και ένα μήνα μετά το πέρας του συμβάντος, η διαρκής επανάληψη της ακροαματικής διαδικασίας στο μυαλό μου, θα έχει μετατρέψει τη "συζήτησή" μας από συνομιλία σε απαγγελία κατηγοριών και καταδίκη.
Κι αυτό γιατί όλη αυτή η περίοδος λειτουργεί όπως στο ανέκδοτο με το γρύλλο. "Θα του πω αυτό, θα μου πει εκείνο, θα απαντήσω αυτό, θα δικαιολογηθεί έτσι, θα αντιδράσω αλλιώς, θα... θα.. θα... " με το σενάριο κάθε φορά να είναι διαφορετικό αλλά η κατάληξη ίδια. Έχω δίκιο, έχει άδικο. Κι όσο πιο πολλά τα σενάρια και πιο μακρύ το διάστημα αντίδρασης, τόσο να φουντώνει η αγανάκτηση εντός μου.
Γι αυτό και η εξέλιξη της -κατά τα άλλα πάντα καλοπροαίρετης- "συζήτησης" είναι καταδικασμένη να εκπλήξει τον συνομιλητή, καταλήγοντας πάντα σε κάτι αντίστοιχο του: "ε άι στο διάολο κι εσύ κι ο γρύλλος!!!"
Υ.Γ. Τώρα που εντόπισα όμως... χιχι... θα μπει κι αυτό στη λίστα των συμπεριφορών που ζητούν αναθεώρηση... το θέμα είναι ότι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλές σε αυτή τη λίστα... κι η υπεραναλυτική γραφειοκρατεία μου είναι τρομερά δυσκίνητη.... όπερ σημαίνει φίλοι και γνωστοί θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και υπομονή... ;-)
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΧτες συμπλήρωσα την πρώτη μου εβδομάδα σε κανονική δουλειά. Τα συναισθήματα -όπως πάντα- ανάμεικτα...
Καταρχάς ανακούφιση που επιτέλους βρήκα δουλειά. Όχι ότι αν ήταν επιλογή μου θα βιαζόμουνα, αλλά οι 7 βδομάδες που πέρασα ψάχνοντας, απομονωμένη στο σπίτι μου και χωρίς διάθεση να κάνω τίποτα, ήταν αρκετά ψυχοφθόροι.
Έτσι λοιπόν είμαι πλέον εργαζόμενη κοπέλα - με ό,τι αυτό συνεπάγεται.. Ξυπνάω πλέον στις 6.30.. χουζουρεύω μέχρι τις 7.20 -άντε 7.30- και μετά τρέχω να προλάβω να ετοιμαστώ. Φεύγω το αργότερο στις 8... ζω την εκπληκτική εμπειρία του να προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό της πόλης σε ώρα αιχμής και φτάνω στη δουλειά μεταξύ 8.45-9.00. Σχολάω στις 17.30, είμαι σπίτι κατά τις 6.30, 7 παρά και για την ώρα δεν έχω καταφέρει να βρω μια φόρμουλα που να μου επιτρέπει να εκμεταλλευτώ τις 5 ώρες που μένουν μέχρι να ξαπλώσω... Λίγο να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι, λίγο να μαγειρέψω τίποτα για το βράδυ, λίγο να κάτσω στον υπολογιστή... η ώρα περνάει και τελικά δεν έχω κάνει τίποτα ουσίας...
Αυτή η βδομάδα ήταν βδομάδα προσαρμογής.. Στη δουλειά τα πράγματα είναι πολύ καλά. Συμπαθώ πολύ τους συναδέλφους μου και τα αφεντικά μου. Στο τμήμα μου είναι όλοι κάτω από 30 και γενικά επικρατεί ένα κλίμα ευφορίας. Επιτέλους μετά από 1 χρόνο και κάτι μήνες στο Λονδίνο, άρχισα να γνωρίζω Βρετανούς κι είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό. Η δουλειά φαίνεται ενδιαφέρουσα. Έχουμε αυστηρό χρονοδιάγραμμα όμως και ήδη κατάφερα να είμαι αρκετά πίσω σε αυτά που έπρεπε να είχα κάνει... Πάντως και η διευθύντρια και η κοπέλα που με επιβλέπει είναι καθησυχαστικές... Τις Παρασκευές είναι έθιμο να μαζεύεται η εταιρεία σε μια pub και να τα πίνει.. Γενικά υπάρχει μια σχετικά έντονη ροπή προς το ποτό - στο διάλλειμα για φαγητό πολλοί καταναλώνουν 2 και 3 μπύρες ή ποτήρια κρασί και μετά συνεχίζουν ακάθεκτοι τη δουλειά τους. Πώς τα καταφέρνουν δεν ξέρω.. πάντως εγώ κατάφερα να με πάρει ο ύπνος πρώτη μέρα στο γραφείο... Ευτυχώς κανένας δεν το πήρε χαμπάρι... αλλά πρέπει να το προσέξω... Παρόλα αυτά διαμαρτύρομαι διότι είναι απολύτως φυσιολογικό μετά το φαγητό να θες να κοιμηθείς, καθώς το αίμα φεύγει από τον εγκέφαλο και συγκεντρώνεται στο στομάχι το οποίο προσπαθεί να χωνέψει.. Κάτι μου λέει όμως ότι δεν θα συμεριστούν την άποψή μου, αν τυχόν με πιάσουν να λαγοκοιμάμαι...
Επιστρέφοντας στα της δουλειάς.. η Παρασκευή ήταν η τελευταία μέρα για 2 από τους συναδέλφους μου και το μεσημέρι φάγαμε όλο το τμήμα μαζί.. ενώ μετά το σχόλασμα επειδή μετατίθεται κι ένας manager είχε αφήσει 1000 λίρες στην pub και όλη η εταιρεία έγινε φέσι... Αν και πρώτο μου ΣΚ.. έχω δουλειά για το σπίτι... την οποία φυσικά ακόμα δεν έχω κάνει, καθότι σήμερα είχαν τραπέζι οι συγκάτοικοι σε κάτι φίλους τους κι από τις 1 μέχρι τις 9 ήμουν μαζί τους.
Σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένη... αν και συχνά με πιάνει μια μελαγχολία για τη ζωή που αφήνω πίσω μου -εξάλλου δεν θέλω και πολύ για να μελαγχολήσω. Είναι πολύ περίεργο να με βλέπω να συμπεριφέρομαι όπως οι "μεγάλοι". Γιατί αισθάνομαι ακόμα πολύ παιδί... Είναι στιγμές που χαίρομαι που έφτασα ως εδώ, αλλά ως επί το πλείστον θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Αισθάνομαι μικρή, ανέτοιμη κι ανώριμη. Φοβάμαι ότι θα αλλοιωθώ και θα χάσω κάποια κομμάτια του εαυτού μου που δεν συμβαδίζουν με τη ζωή των "ενηλίκων εργαζομένων", τα οποία όμως μου αρέσουν ίσως πιο πολύ από όλα. Και θέλω να χωθώ σε μια αγκαλιά σα μωρό για να νιώσω λίγη ζεστασιά.. Είναι ωραίο να στέκεσαι σιγά σιγά στα πόδια σου και το χαίρομαι, αλλά μόνο αυτό δε φτάνει. Ναι, αν μου λείπει κάτι, είναι αυτή η ζεστασιά της αγκαλιάς που σε τυλίγει και σου λέει "μη σε νοιάζει τίποτα, εγώ είμαι εδώ". Αλλά κανείς δε μοιάζει να μπορεί να δώσει μια τέτοια αγκαλιά... Κι ο αρκούδος μου είναι στην Αθήνα...
Αισθάνομαι κι άλλα πολλά... αλλά έχω καταναλώσει μεγάλη ποσότητα κρασιού και μπύρας απόψε και είναι πιο ασφαλές να μη μπω σε λεπτομέρειες αυτή τη φορά...
'Οτι θυμάμαι χαίρομαι... Deconstructing Steppenwolf London calling Αναποδιές και γκρίνιες Αποδράσεις από την καθημερινότητα Ξεσπάσματα Ψάχνωντας απαντήσεις Μουσικά ταξίδια Πανεπιστημιακά Ταξιδιωτικές εξορμήσεις