Ο χιονιάς ήρθε και έφυγε...τα χιόνια έμειναν και καταπώς φαίνεται θα μείνουν για αρκετές μέρες ακόμα στο σπίτι μου!

Μαζί με το χιονιά όμως ήρθαν και τα φιλαράκια του... Τιιιι; Δεν τα ξέρετε; Ώρα για τις γνωριμίες. Γιατί εγώ τα γνώρισα καλάααα.

Η βαρεμάρα. Τέσσερις μέρες κλεισμένη στο σπίτι, τα είδα όλα.

Ο παλιό-καιρος (όχι με την κακή έννοια), ξέρετε ο καιρός που τα σπίτια δεν είχαν ζεστό νερό και έβραζαν με τις κατσαρόλες. Έεε το κάναμε και αυτό.

Ο σινεμάς...του σινεμά, οι σινεμάδες. Ποιο home theater; Όχι καλέ. Κλασσική, παραδοσιακή τηλεόραση. Ελληνικές ταινίες με happy end και αμερικάνικες γλυκανάλατες...Έκανα και μαραθώνιο Bridget Jones diary. Άρε Κατερινιώ...που ήσουνα;

Η καθαριότητα. Το έκανα το σπίτι...γυαλί. Μέχρι με οδοντόβουρτσα καθάρισα την τουαλέτα. Τι να κάνω; Σκυλοβαριόμουνα.

Η λαιμαργία. Έτρωγα ό,τι, μα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Δηλαδή μερικά κιλά σοκολατάκια, σαβαγιάρ, αγκινάρες, πατάτες και άλλα πολλάααα.

Ο έρωτας. Ερωτεύτηκα τον τοίχο μου. Σε σημείο που ήθελα να πάρω φόρα και να του την πέσω, με το κεφάλι.

Η σιωπή. Ναι, δεν είχαμε και τηλέφωνο. Κάτι έπαθαν οι γραμμές από το χιόνι. Κατά συνέπεια ούτε διαδίκτυο, άτιμη τεχνολογία.

Η υπνηλία. Από τη απόλυτη βαρεμάρα, κατέληξα να κοιμάμαι όρθια σαν κοτόπουλο.

Σας παρακαλώ, καλέ μου κύριε χιονιά... δε λέω ωραία η παρέα σας, αλλά όχι για πολύ. Και τα φιλαράκια σας, γλυκήτατα, αλλά όταν είναι κατ' επιλογήν και όχι από αναγκή...

Μην μου τα ξανακουβαλήσετε. Θα τα φωνάξω εγώ...

ΥΓ. Κατερινούλι, ετοιμάσου. Σούπερ ντούπερ μαραθώνιος.

Περηφάνια και προκατάληψη, Bridget Jones Diary 1 και 2, και για το τέλος Love actually... Τι λες;

Ως κλασσικός ά-καιρος άνθρωπος, τα 'χω και πάλι χαμένα. Βρέχει, κάνει κρύο, ενίοτε χιονίζει και στο μυαλό μου βαρκούλες αρμενίζουν...

Από τώρα, ονειρεύομαι τις καλοκαιρινές μου διακοπές (που δεν ξέρω και αν θα καταφέρω να πάω για ακόμα μια φορά).

Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου μου να δείχνει συνεχώς τις τελευταίες μέρες μονοψήφιους αριθμούς κάτω του πέντε, στη θέση της θερμοκρασίας και εγώ να ταξιδεύω στην Αγιά Φωτιά, στο Τηγάνι, στη Τζαμαρία άντε και στις καλές μου μέχρι και Βρουλίδια.

Ανυπομονώ να βάλω λινά άνετα παντελόνια και μπλουζάκια κοντομάνικα. Ο εγκέφαλός μου (μάλλον τα ροκανίδια που έχω στον εγκέφαλο) δίνουν σήματα στη μύτη μου και μυρίζω από το πουθενά καρύδα... Ψάχνω μεγάλη βίδα (όχι για μένα, το έχω πάρει απόφαση πως δε θα βρω) για να κρεμάσω την αιώρα μου στο μπαλκόνι. Και ακόμα και όταν ο ουρανός είναι κατάμαυρος κυκλοφορώ με γυαλί ηλίου, γιατί με ενοχλεί ο ήλιος... *&(#*$^* ασχολίαστο!!!

Δεν νομίζω πως πια στην περίπτωση μου χωράει η ερώτηση: Τρελαίνομαι γιατρέ μου;

Είναι βέβαιο!!! Προς το παρόν άντε μέχρι τη Sunny Beach της γειτονικής Βουλγαρίας! Έτσι από τρέλα!!!

Άντε και καλό καλοκαίρι!!!

ΥΓ. Νομίζω πως πάσχω από οξεία καλοκαιρινίτιδα και πως με χτύπησε ο ιός "εργάσιους βαρεμένους"...

Οι τύψεις δε με αφήνουν σε ησυχία. Εις μάτην προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου. Είναι για καλό...Δεν κινδυνεύει το ζωάκι να πάθει χίλια δυο μεγαλώνοντας. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει καρκίνο της μήτρας, που είναι τόσο διαδεδομένος στα σκυλιά. Δεν θα χρειαστεί να γεννήσει και να αποχωριστεί τα παιδάκια της.

Όπως σε κάθε πράξη υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή όχι. Εμένα αλλού είναι το πρόβλημα μου.

Υπεύθυνη για αυτό το ζωάκι είμαι εγώ. Να είναι καλά, υγιές και ευτυχισμένο. Με ποιο δικαίωμα όμως θα αποφασίσω εγώ, για το αν εκείνη θα γίνει μανούλα ή όχι;

Δεν στάθηκα ικανή να προστατέψω το ζώο από αποφάσεις άλλων. Μου είπαν «πρέπει να τη στειρώσεις» και δεν μπόρεσα να αποτρέψω το μοιραίο.

Η τελευταία πράξη παίχτηκε το Σάββατο, το πρωί. Η Sunny κείτονταν αναίσθητη στο τραπέζι του χειρουργείου. Ο γιατρός της σκούπιζε τη κοιλιά και εγώ της κράταγα με μία γάζα το πόδι, από όπου μόλις της είχαν αφαιρέσει τον ορό. Η στείρωση είχε γίνει.

Όλη την υπόλοιπη μέρα σερνόταν στα πόδια μου και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την ανακουφίσω από τους πόνους.

Από χθες είναι ήδη καλύτερα. Η ανάρρωση γίνεται με γρήγορους ρυθμούς. Οι πληγές θα κλείσουν, τα ράμματα  θα κοπούν. Το γεγονός όμως είναι μη αναστρέψιμο.

Οι τύψεις με βαραίνουν. Την πρόδωσα; Πως νοιώθει κάποιος που σε εμπιστεύεται απόλυτα και έχει αφήσει στα χέρια σου την ευτυχία του, όταν εσύ τον πληγώνεις ανεπανόρθωτα, σωματικά και ψυχικά;