«Τι είναι αυτό παιδάκι μου; Τρελάθηκες;» κάπως έτσι, με λίγο μπάσο στη φωνή και αρκετή ένταση, ακούστηκε ο πατέρας μου ένα πρωινό κάποιου Σεπτεμβρίου πριν περίπου 1 χρόνο και κάτι, στην αποβάθρα που μόλις είχε δέσει το πλοίο από τη Χίο. Εγώ απτόητη και χαμογελαστή με το νεό μου απόκτημα αγκαλιά. Το απόκτημα απτόητο και αυτό κούναγε μανιωδώς την ουρά του. Και ωω ναι περι σκύλου πρόκειται. Και τι σκύλου; Φόβερου και τρόμερου. Κτήνος λέμε. Μοβόρικο...ουου.

Καμία σχέση. Μια μισοριξιά της πλάκας είναι, γύρω στα εφτά κιλά, κάτασπρο με λίγο κανελοχρυσαφί σε αποχρώσεις του ροζ (???>!@#%). Δεν κάνω πλάκα. Μερικές φορές όταν είναι στον ήλιο ροζίζει...λιγάκι. Ράτσα περιοπής...καθαρόαιμο «Κοπρίτιους μπαστάρδους». Αλλά είναι δικό μου ... και το λατρεύω!!!

Η πρώτη επαφή ήταν μάλλον τρομαχτική και για τις δυο μας. Εγώ τρόμαξα από τους ψύλλους που έφερε πάνω της και εκείνη από το μπάνιο και το τράβηγμα για να την καθαρίσω. Αποστολή εξετελέσθη και συμφιλιωμένες πια προσπαθήσαμε να συμβιώσουμε.

Sunnybeach: -«Ρε παιδιά, πως να την πούμε;»

Νονός: -«Αλητή, ξεπερασμένο. Μάγκα;»

S: -« Helloοοο το σκυλί είναι θηλυκό...»

N: -«Είναι άσπρη. Χιόνη. Χιονούλα. Απρούλα»

S: -«Τσιτσιτσιτσι...»

Άσχετος: -«Μα αυτή στον ήλιο λάμπει... Ηλιόλουστη»

Ν: -«Και το όνομα αυτής... Sunny»

Sunny the bitch… Sunnybitch… Sunnybeach…το πιασες γιατρούλι μου;  

Υ.Γ. Η φώτο είναι τραβηγμένη από το «νόνο» της τη δεύτερη μέρα που την είχα. Δεν είναι μια κούκλα; 

Έγινα νονάααααα… Βάφτισα προχθές ένα κοριτσάκι, ενός έτους παρά τρεις μέρες. Και το όνομα αυτής Βασιλεία (της γιαγιάς).

Ο μπαμπάς της φίλος από το φοιτητικά χρόνια στη Χίο. Γνωριστήκαμε κάτω από σχετικά αστείες συνθήκες όταν είχε επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του (Χίο) για τη στρατιωτική θητεία και γίναμε φίλοι. Το επάγγελμα του τον κράτησε αργότερα μακρία από το νησί και την Ελλάδα, γενικότερα, και έτσι η επικοινωνία γινόταν μέσω τεχνολογίας.

Σε μία από τις εκ των υστέρων επισκέψεις του στη Χίο,παίρνει τηλέφωνο και λέει:-«Είσαι σπίτι. Έρχομαι για καφέ μαζί με κάποιον που θέλω να γνωρίσεις»Ήρθε μαζί με την αρραβωνιαστικιά του. Ήταν ο παιδικός της έρωτας (από τα καλοκαίρια στη Χίο), κολλητός του αδερφού της. Τα έφερε έτσι η ζωή που χαθήκανε για χρόνια και όταν ξανασυναντηθήκαν ο έρωτας ήταν αμοιβαίος. Ένα χρόνο περίπου μετά από εκείνη την επίσκεψη πανρευτήκανε. Στον γάμο ήταν όλα παραμυθένια και το ζευγάρι πιο ερωτευμένο από ποτέ. Αμέσως μετά το γάμο φύγανε για εξωτερικό, όπου τον έστελνε η εταιρεία του. Στο χρόνο πάνω έσκασε μύτη και η δεσποινίς.

Όταν τηλεφώνησαν για τις ευχές των Χριστουγέννων πριν έξι μήνες έγινε και η πρόταση για τα βαφτίσια, καθότι ο κουμπάρος τους, όπως επιβάλλει το έθιμο, δεν γινόταν να τη βαφτίσει.Το ανακοίνωσα πασιχαρής στη μαμά μου.

-«Θα γίνω νονά!»

-«Αχού, πάει το παιδί μου. Τρελάθηκε.»

σ.σ. Γνωστό αυτό.

-«Ξέρεις τι θα πει νονά;» με ρωτάει. «Έξοδα, υποχρεώσεις, ευθύνη και έξοδα.»

Ναι, το ήξερα και το έμαθα ακόμα καλύτερα όταν έσκαγα τα ευρώπουλα από το μισθό μου για βαφτιστικά, σταυρό, λαμπάδες και όλα τα συμπληρωματικά. Όσο για τις υποχρεώσεις δεν ήθελα να σταθώ στις υλικές και δεν με ένοιαζε. Για μένα υποχρεώσεις δεν σήμαινει μία επίσκεψη κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και γενέθλια.

Υποχρεώσεις ενός πνευματικού γονιού είναι να βλέπει το μωρό να μεγαλώνει. Θέλω να ακούσω τη Βασιλεία να με λέει «νονά», να την παίρνω από το χέρι και να πηγαίνουμε σινεμά σε όλα τα κινούμενα σχέδια που κυκλοφορούν (η τέλεια δικαιολογία για να τα βλέπω και εγώ) να αλωνίζουμε πάρκα, παιδικές χαρές και  καταστήματα παιχνιδιών. Και όταν μεγαλώσει να την πηγαίνω για ψώνια, για καφέ, για τις πρώτες βραδυνές τις εξόδους (βέβαια τότε δε θα θέλει εκείνη την παρέα μου αλλά θα προσπαθήσω να είμαι trendy νονά). Να με εμπιστεύεται και να ρωτάει τη γνώμη μου. Να μπορέσω να της χαρίσω λίγη από την πείρα, που ίσως τότε να έχω αποκτήσει. Να είμαι δίπλα της.

Κοινώς να βγάλω τα αποθημένα μου από την έλλειψη της δικής μου νονάς. Γιατί είχα μια νονά τυπική στις τυπικές επισκέψεις της. Κι ας τη θαυμάζω υπερβολικά σαν άνθρωπο, δεν μπόρεσα ποτέ να τη πλησιάσω ουσιαστικά. Ίσως τώρα από την άλλη όχθη του ποταμού μπορέσω να καλύψω το κενό με εκείνη (τη νονά μου) και καταφέρω η Βασιλεία να μη νοιώσει ποτέ το ίδιο κενό με εμένα.

Τώρα γιατρέ μου κατά πόσο είμαι σοβαρό άτομο για πνευματική μάνα...Τελευταία ερώτηση σχετικά με τη λαϊκή ρήση «Πήρε από το λάδι»: Υπάρχει περίπτωση να πάρει και καθόλου τρέλα το παιδί; Να χαρώ εγώ για αυτό;

Αθάνατη ελληνική επαρχία... Και πριν προλάβετε να βγάλετε συμπεράσματα, έχω να δηλώσω fan της ζωής εκτός μεγαλουπόλεων, και δη της Αθήνας.

Δεν ξέρω αν ήταν τύχη ή ατυχία, αλλά γεννήθηκα στην πρωτεύουσα, πριν από μερικά (λίγα) χρόνια. Η ζωή, η μοίρα, πείτε το όπως θέλετε, τα έφεραν έτσι ώστε στους καταλόγους κατάταξης των Πανελλαδικών  δίπλα στο όνομα μου αναγραφόταν: Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Χίος.

Πρώτη αντίδραση: έβαλα τα κλάμματα. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν ήταν το ότι δε μου άρεσε ο προορισμός. Λάτρευα τη Χίο από παιδάκι που έκανα εκεί διακοπές. Ήταν το ότι φοβήθηκα. Φοβήθηκα να φύγω από την ασφάλεια της πατρικής εστίας και ακόμα περισσότερο φοβήθηκα να μείνω σε νησί. Είχα την παράλογη ιδέα να πιστεύω πως κινδυνέυω από τα κύματα (τρελό έτσι;;;). Μετά από λογικές και παράλογες συζητήσεις, με γονείς, συγγενείς και φίλους, αποφάσισα να πάω.

Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τη μαμά μου, το μπαμπά μου που με στήριξαν, το σκηνοθέτη μου, το κοινό μου και το Θεό που μου έδωσε την αναλαμπή και μπήκα στο αεροπλάνο. Ω, θεία αναλαμπή της τρέλας.

Προορισμός: Χίος. Στόχος: Φοιτητική ζωή.

 Έξι υπέροχα χρόνια έμεινα εκεί. Έξι χρόνια που παρακάλαγα να μην τελειώσουν και τα επέκτεινα με διάφορους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Και όταν «αναγκάστηκα» να επιστρέψω στην πατρική εστία, έφερα μαζί μου μόνο ωραίες εικόνες, και άφησα πίσω μου φίλους και ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Το γιατί μου άρεσε η ζωή εκεί είναι ένα άλλο κεφάλαιο, όχι επί του παρόντος.

Όταν η ζέστη σου χτυπάει τη πόρτα... Την κλείνεις και ανάβεις το air condition ή την καλείς μέσα και την κάνεις εσύ από το παράθυρο; Έκανα το λάθος και επέλεξα το δεύτερο. Την έκανα από το «παράθυρο» με απότερο σκοπό την ανεύρεση κοντινής παραλίας προς δροσιάν και μπάνιο.  

Το «την έκανα» είναι πάντα σχετικό. Γιατί πρότου απλώσουμε τα κάλλη μας στην ψάθα του καλοκαιριού παίζει και μία απαραίτη(!!! ) προετοιμασία. Ξυραφάκια, κεράκια, κρεμούλες και διάφορα άλλα καλλωπιστικά προϊόντα. Και μετά από τον ιδρωτά και τον πόνο ετοιμάζουμε και την τσαντούλα που θα σέρνουμε μαζί μας. Αντηλιακά, καπελάκι (προσέχουμε κιόλας), μάσκα για τις βουτιές, περιοδικό για το αραλίκι, το βιβλίο (καθότι κουλτουριάρηδες), Mp3 player, ψάθα, πετσέτα, νεράκι, βούρτσα για τα μαλλάκια... ουφ ατέλειωτη η λίστα. Έτοιμη;

Ξεκινάμε. Αφήνω την 20κιλή πλέον τσαντούλα στη θέση του συνοδηγού, βάζω το κλειδί στη μηχανή και τη μουσική στο τέρμα και με απόλυτη καλοκαιρινή διάθεση ξεκινάμε για μακροβούτια... στον ιδρώτα. Μα γιατί όλοι είχαν την ίδια ιδέα με μένα; Μα γιατί έχω κολλήσει δύο ώρες στο ποτάμι; Μήπως να τη ρίξω σε γλυκά νερά τη βουτιά που λέγαμε; Και ο δρόμος που έμοιαζε να μην έχει τέρμα επιτέλους φτάνει στο τέλος του. Φτάσαμε... και που παρκάρουμε, οεο; Κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι το κλασσικό τσαντάκι του Sport Billy. Βγάζουμε το τσαντάκι από την τσεπή, βάζουμε το τουτουκι μέσα και κατηφορίζουμε στα γαλάνα (λέμε τώρα) νερά. Αλλά επειδή δυστυχώς δεν είμαι ήρωας cartoon συνεχίζω να ψάχνω απεγνωσμένα για μία θεσούλα. Και ωω θαύμα τη βρήκα. «Σταμάτα καλέ μου κύριε από πίσω να κορνάρεις. Προσπαθώ να παρκάρω.»

Βγαίνω κλείνω το αυτοκίνητο παίρνω την κατά τα άλλα ελαφριά τσάντα στο ώμο και ψάχνουμε το «ιδανικό σημείο απλώματος». Κοινώς κοντά στη θάλασσα, μακριά από παιδικές τσιρίδες με τη σχετικά άπλα γύρω γύρω. Μα κάτι απαιτήσεις που ‘χω και ‘γω; Κοντά στη θάλασσα μπα, μείον ένα. Χωρίς τσιρίδες, μείον δύο. Παιδάκια είναι,  με αυτή τη ζέστη τα κακόμοιρα... και αν δεν κάνουν τώρα τη φασαρία πότε θα την κάνουν; Άπλα; Ούτε για αστείο. Τρία πατήματα, δύο συγνώμη, μία παρολίγον σύγκρουση με επιταχυνόμενο μπαλάκι και άλλη μία με ομπρέλα, αργότερα, καταφέρνω να απλώσω τη ψάθα. Ώρα για μπλουμ. Και ενώ βάζω δαχτυλάκι στη θάλασσα συνειδητοποιώ πως δε με εμπνέει ιδιαίτερα ούτε το χρώμα, ούτε η διάυγεια της. Ασ’το για μετά. Ηλιοθεραπεία λοιπόν...

Τελικός απολογισμός: ελαφρά ηλίαση, ένα καβουρί χρωματάκι (ναι αυτό το κόκκινο του κάβουρα αφού βράσει στο ζουμί του), ατέλειωτα λίτρα ιδρώτα και χιλιόμετρα, σπασμένα νεύρα, τόνοι κόκκων άμμου που έχουν κολλήσει παντού και καμία βουτιά. Μήπως γιατρέ μου την επόμενη φορά που θα έχω τέτοια ιδέα, να πιω μια ασπιρίνη μπας και μου περάσει; Να γίνω χειμερινή κολυμβήτρια να γλιτώσω και από όλα αυτά; Το air condition πάντως δεν το ανάβω. Αρκετά προβλήματα θα έχει η ΔΕΗ και ο πλανήτης και χωρίς εμένα. Παγωτό, παγωμένο τσάι, παγάκια και ηλιοθεραπεία υπό σκιά...λέτε να πιάσει γιατρέ μου;