Δεν μπορώ να καταλήξω στο ποιο είναι πιο εγωιστικό...

Το να αγαπάς κάποιον και να θέλεις να είναι κοντά σου;

Ή το να ξέρεις ότι σε αγαπάνε, αλλά να θες να είσαι μακριά;

Το να μην σε αγαπάνε το αντέχεις...δύσκολο, αλλά το αντέχεις!

Το να μην αγαπάς επίσης...περισσότερο επώδυνο, αλλά και πάλι!

Το να σε αγαπάνε, όμως και να αγαπάς αλλά ηθελημένα να πληγώνεις...δεν αντέχεται με τίποτα.

Όποια αγάπη και αν είναι αυτή...ερωτική, φιλική, παιδική, γονεϊκή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα "Αυτής". Εγκληματείς, είτε απέναντι σε αυτούς που καταπιέζουν, αγαπώντας σε...είτε απέναντι σε σένα που κατεπιέζεσαι αγαπημένος.

Είναι εκείνο το κλουβί που συνήθως κλείνουμε ό,τι αγαπάμε περισσότερο, επειδή κατά βάθος φοβόμαστε μη το χάσουμε, μη φύγει, μη χαθεί. Είναι εκείνο το κλουβί που έχω κλείσει εγώ με τα ίδια μου τα χέρια ανθρώπους και συναισθήματα και αντικείμενα και ό,τι θέλω να διαφυλάξω. Και είναι εκείνο το ίδιο κλουβί, μέσα στο οποίο έμαθα να ζω.

Δυστυχώς όμως, όσο ήμουν μέσα στο κλουβί μου ξέχασαν να μου πουν κάτι. Πως το κλουβί αυτό όσο κλειστό και αν είναι, όσο προσεγμένο και καλοδιατηρημένο το κράτουν, από ό,τι υλικό και αν είναι φτιαγμένο...δε σε προστατεύει. Δε είναι πάντα αρκετό να σε φυλάξει, να σε έχει καλά.

Και τότε είναι που το κλουβί αποκτά την αληθινή του υπόσταση, αυτή της φυλακής. Και είναι τότε που θες να φύγεις... Και είναι τότε που αρχίζει το δύσκολο του πράγματος. Γιατί πληγώνεις εύκολα κάποιον που δε σε νοιάζει και δε σε νοιάζεται. Κάποιον που σε αγαπάει όμως;

Και είναι τότε που πρέπει και εσύ από την πλευρά σου να βρεις τη δύναμη, να αφήσεις να απομακρυνθούν αυτά που αγαπάς...

Και είναι τότε που θες να φωνάξεις: Δε θέλω να με αγαπάτε, φυλακισμένη.

Μισήστε με, ελεύθερη...