Τα κατάφερα! Έκλεισα ένα χρόνο ως κινούμενη συμφορά με δίπλωμα. Σε απλά ελληνικά πριν ένα χρόνο πήρα το ροζ χαρτάκι, με τη φάτσα μου και τρισάθλιο μαλλί (άσχετο).

Για να φτάσει στα χέρια μου πέρασε από χίλια μύρια κύματα, και από ακόμα περισσότερα κύματα πέρασα εγώ για να πιάσω το τιμόνι.

Αρχές του 2004, πήρα τη μεγάλη απόφαση να κινήσω τα νήματα για να μάθω να οδηγάω. Ποτέ δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα, και στο νησσάκι που ήμουνα δεν το χρειαζόμουνα κιόλας, απλά κάποια στιγμή έπρεπε να το κάνω. Όλα καλά και ωραία, ξεκινάω τα μαθήματα και λίγο πριν τα ολοκληρώσω και πάω για εξετάσεις, πήγα για άλλες εξετάσεις... ιατρικές. Ένας αφόρητος πόνος στο δεξί γόνατο. Για φρένο- γκάζι ούτε λόγος. Μόνο χειρόφερνο στην ακμάζουσα πορεία μου στις πίστες. Με το πολλά περνάει ο καιρός, ξανακάνω κάποια μαθήματα οδήγησης, ταυτόχρονα γίνομαι δεκτή στο μεταπτυχιακό, μπλέκω εκεί ξαναπαρατάω το δίπλωμα. Στην τελική δεν τρελαινόμουνα κιόλας. Πήρα τελικά την απόφαση να δώσω πέρσι το καλοκαίρι και το πήρα...ουπς.

Μέχρι να έρθει το χαρτί, μέχρι να έρθω και εγώ Αθήνα, είχαν περάσει δύο μήνες και τιμόνι εγώ δεν... Με τίποτα και για κανένα λόγο. Ο μπαμπάς μου, με παρακάλαγε να πάρω το αυτοκίνητο αλλά εγώ πάντα με τη δικαιολογία στο στόμα. Μέχρι εκείνο το μεσημέρι κάποιας Δευτέρας του Οκτωβρίου, που έρχεται μία πελάτισσα στο μαγαζί μας και ανακοινώνει στη μαμά μου πως ο μπαμπάς μου έπεσε από τη σκάλα. Τρώμε μία φρίκη, τρέχουμε. Ο μπαμπάς κυριλέ. Μόλις είχε φάει τούμπα από δυόμιση μέτρα και τσακωνότανε με τον κόσμο που του έλεγε να πάει στο νοσοκομείο, ενώ εκείνος ήθελε να τελειώσει τη δουλειά του (έχω και μπαμπά να μοιάσω). Έρχεται το ασθενοφόρο και τον πάμε με το ζόρι στο ΚΑΤ. Ευτυχώς σοβαρή ζημιά δεν υπήρχε. Ψιλοπράγματα, δύο πλευρά ραγισμένα και σπασμένη κλείδα (στον ώμο). Τον πάμε σπίτι, ξεκουράζεται, ξυπνάει, με φωνάζει...

-Έλα, πάρε τα κλειδιά και πήγαινε στο Γαλάτσι να φέρεις το αυτοκίνητο.

-Χαχα, καλό. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

-Όχι, μου λέει, δεν κατάλαβες, δεν είναι αστείο. Παίρνεις τα κλειδιά, πας στο Γαλάτσι παίρνεις το αυτοκίνητο και έρχεσαι.

Και τι να κάνω το κακόμοιρο παιδάκι, πήγα το πήρα, βγήκα στην Εθνική οδό, φυσούσα, ξεφυσούσα, ίδρωνα, τραγουδούσα...έφτασα και πήρα την κρυάδα. Όλο τον επόμενο μήνα εκτελούσα χρέη οδηγού και μου έφυγε το άγχος.

Και πάνω που συνήθισα το αυτοκίνητο μας, καθότι δεκαετίας και δε με ένοιαζε και πολύ για καμιά γρατζουνιά, αποφασίζει ο μπαμπάς μου να πάρει καινούριο για εκείνον. Μέχρι εδώ καλά... Έλα όμως που το καινούριο είναι πιο μεγάλο από το παλιό και δεν έβρισκε να παρκάρει στη δουλειά του αλλά έχει και περισσότερα κουμπιά και μπερδευότανε. Την πρώτη κιόλας μέρα που το είχαμε, έδωσε κουτουλιά στον εσωτερικό καθρέφτη και τον έσπασε, προκειμένου να ανοίξει την πόρτα στη μαμά μου από μέσα, επειδή δεν ήξερε πως ανοίγει με το κεντρικό κλείδωμα. Υπάρχει; Οπότε, καλό μου κοριτσάκι πάρε εσύ το καινούριο, που έχει χώρο στη δουλειά σου να παρκάρεις. Φτου κι απ' την αρχή. Άντε να κουμαντάρω την γκουμούτσα...

Συμπέρασμα; Έχει περάσει ένας χρόνος που οδηγάω, πηγαίνω καλά, δεν έχω προκαλέσει ακόμα ατύχημα, ενίοτε τρέχω (σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας)...άλλά δεν έχω μάθει να παρκάρω. Μόνο με τη μούρη και σε αλάνα. Που θα πάει θα βρεθώ στην ανάγκη και θα το κάνω κι αυτό...Έβγαλα και το "Ν".

Μου τη δίνουν οι μετακομίσεις... Μάζεψε κούτες, αποφάσισε τι θα βάλεις μέσα και τι θα πετάξεις, τύλιξε τα μεγάλα επίπλα, φόρτωσε, ξεφόρτωσε, καθάρισε το σπίτι, άνοιξε κούτες, βάλε τα πράγματα στη θέση τους...

Εε αυτό το τελευταίο στο λαιμό μου έχει κάτσει. Όχι πως και τα άλλα είναι καλύτερα, ειδικά όταν φεύγεις από κάπου που αγαπάς. Αλλά αυτό το τελευταίο... ένα χρόνο με παιδεύει. Το λέω και δεν αισχύνομαι διόλου. Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που γύρισα από το νησί και τις κούτες ακόμα δεν τις έχω ανοίξει όλες.

Τα ρούχα έκαναν ένα μήνα να μπουν στην ντουλάπα. Για τα βιβλία κλείσαμε οκτάμηνο. Βέβαια κάποιο διάστημα τα είχα εναποθέσει στο πάτωμα. Ωραιάτατα ήταν. Όχι πως και τώρα δεν έχω πράγματα στο πάτωμα. Είμαι της Ιαπωνικής φιλοσοφίας και των χαμηλών επίπλων.

Καλά, μη βαράτε... Μπούρδες λέω. Η καθυστέρηση και η χαμηλή διακόσμηση οφείλεται σε δύο λόγους.

1ον. μόλις ταχτοποιηθώ, θα έχω ταχτοποιηθεί και θα έχουν εξατμιστεί όλες οι ελπίδες μου να γυρίσω μια μέρα πίσω

2ον. Που να τα βάλω τα πράγματα, αφού ακόμα δεν έχω έπιπλα. Sorry, όλα τα έπιπλα. Έχω ένα κρεββάτι, ένα γραφείο, τραπέζι, πολυθρόνες βεράντας, πολλές βιβλιοθήκες και ακόμα περισσότερα φώτα (αν τα ανάψω όλα μαζί χρειάζομαι γυαλιά ηλίου). Η επίπλωση του σπιτιού μου περιορίζεται αυστηρώς στα ανωτέρα κομμάτια. Σε σημείο που είναι τόσο άδειο και με προκαλεί να πάρω μια μπάλα και να αρχίσω να παίζω ποδόσφαιρο. Και λέω αυστηρώς, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο...μα τίποτε.

Το WC δεν έχει καθρέφτη, το σαλόνι δεν έχει τίποτα για να κάτσεις εκτός από το πάτωμα και φυσικά δεν υπάρχει ούτε κουζίνα, ούτε ψυγείο. Και αυτό είναι πρόβλημα γιατί κάθε τρεις και λίγο πάω στη γειτόνισσα-μαμά μου να ζητιανέψω παγάκια, γάλα, κρύο νερό. Και καλά να είναι μέρα, αν είναι βράδυ; Καλή ώρα όπως χθες που πέντε η ώρα τα ξημερώματα, ξύπνησα, είχα λυσσάξει και είχε τελειώσει και το κρύο νέρο. Που να πηγαίνω κάτω; Ήπια νερό από τη βρύση και έβραζε.

Βέβαια νομίζω πως το καλύτερο από όλα είναι το ότι δεν έχω κουρτίνες. Και δεν έχω κουρτίνες επειδή δεν έχω κουρτινόξυλα. Και δεν έχω κουρτινόξυλα επειδή δεν έχω πάει να αγοράσω, αλλά ποιος να τρέχει τώρα. Και έχει και ζέστη, ουφ.

-Καλά ρε παιδί μου τρελάθηκες και έχεις κλειστά όλα τα πατζούρια; Άνοιξε να δει λίγο φως το ματάκι σου.

-Μωρέ εγώ να τα ανοίξω να δει φως το ματάκι μου. Τους απέναντι που θα δουν άλλα πράγματα τα ματάκια τους τι να τους κάνω;

Και ναι αυτή η μετακόμιση με έχει κάνει Ιάπωνα (κάθομαι στα πατώματα), ζήτουλα (ζητιανεύω όλη την ώρα από την μαμά μου κρύο νερό κλπ) και επιδειξία (όλη η γειτονιά έχει δει πια τα κάλλη μου). Αμάν πια...

ΥΓ. Πρέπει να το πάρω απόφαση να πάω να ψάξω και κουρτινόξυλα. Έχει καταντήσει γελοίο.

Φοβάμαι τα πνεύματα-φαντάσματα, τους δράκουλες και τα poltergeist (δε βλέπω θρίλερ ποτέ). Και όλα αυτά τα σχετικά του "Αφού δεν υπάρχουν..." δε με πείθουν. Αποδειξέ το μου και θα το πιστέψω. Δεν κοιτάω ποτέ έξω από παράθυρο το βράδυ, αν είμαι μόνη μου... τρέμω. Απλά φοβάμαι αυτά που δεν μπορώ να εξηγήσω, να δω και να αναλύσω...

Δεν φοβάμαι τους κλέφτες, τους ληστές, τους βιαστές... Αντιμετωπίζονται. Με διάφορους τρόπους.

Σιχαίνομαι τα φίδια, τις σαύρες και τα φύκια. Γλιστράνε...γιαξ.

Δεν με πειράζουν οι αράχνες (τις πατάω), τα ποντίκια (βάζω κόλλα) και οι νυχτερίδες...

Δεν ανησυχώ για μένα ποτέ... Φάω, δε φάω, κοιμηθώ ή όχι, χτυπήσω, τρακάρω, αρρωστήσω. Ανησυχώ για την αναστάτωση και ίσως τη στεναχώρια που θα προκαλέσω στους δικούς μου ανθρώπους.

Ανησυχώ όμως και για τους άλλους... Να είναι καλά και ευτυχισμένοι. Και δε το αντέχω να μαθαίνω άσχημα νέα. Ό,τι και αν είναι αυτά. Από το "πονάει ο λαιμός μου" μέχρι το "χάσαμε την...".

Γιατί τα λέω όλα αυτά;΄

Υπάρχουν φόβοι και φόβοι, σοβαροί ή όχι. Αισθήματα και συναισθήματα. Μπορεί να ακούγεται γελοίο το ότι φοβάμαι τα φαντάσματα (να δω κάτι ημίλευκο που πετάει μπροστά μου...) αλλά το φοβάμαι δεν έγκειται στο δαιμονικό αλλά στο άγνωστο. Και ο φόβος μου αυτός είναι ίσως μια ανησυχία και μια δικαιολογία για το μετά. Το μετά τη ζωή τι; Και θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας και πως ούτε εμείς θα φύγουμε ποτέ ουσιαστικά από κοντά τους όπου και να πάμε...

Καλό ταξίδι...

Όταν το βράδυ, όλοι όσοι έχετε χάσει κάποιον αγαπημένο, την ώρα που κοιμάστε νοιώσετε κάτι να σας ηρεμεί, τότε σίγουρα κάποιος ανησυχούσε για σας και ίσως τελικά το άγνωστο (που φοβάμαι ή και φοβάστε) να είναι πιο γνωστό από όσό νομίζουμε...

Υ.Γ. Να δω πως στο καλό θα κλείνω το βράδυ τα παράθυρα τώρα που θα φύγουν οι δικοί μου για διακοπές... Κανένας εθελοντής;

Με αφορμή μερικά posts που διάβασα σχετικά με την εθνική μας υπερηφάνεια, θα σας πω μια ιστορία...

Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Ίμβρο, ένα εκ των δύο ελληνικών νησιών που παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, με τη συνθήκη της Λωζάνης το '23. Έμεινε εκεί ως τα δώδεκα της, όπου τα πράγματα άρχισαν και δυσκόλευαν για τους Έλληνες (ανεξάρτητα από το αν τους είχαν αναγκάσει να έχουν τούρκικη υποκοότητα) και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ήταν 17, ήρθε στην Αθήνα, δούλεψε, γνώρισε αργότερα το μπαμπά μου κλπ κλπ.

Άσχετα με την ιστορία, αν και εκείνα τα χρόνια έφυγε μεγάλο μέρος του πληθυσμού από το νησί, τώρα τελευταία γίνονται προσπάθειες και αναθερμαίνονται τα πράγματα. Το καλοκαίρι για παράδειγμα μαζεύονται ως και 2000 άτομα, μόνο στο χωριό της μητέρας μου. Βέβαια ακόμα, υπάρχουν προβλήματα, ειδικά με τα σπίτια και τα οικόπεδα. Για να κληρονομήσεις και να κληροδοτήσεις πρέπει να έχεις τούρκικη υπηκοότητα. Δηλαδή ή γίνε Τούρκος ή χάνεις την περουσία σου. Που θα πάει θα βρεθεί λύση...

Πίσω στην ιστορία... Ήμουνα περίπου πέντε χρονών, όταν πήραμε την απόφαση να πάμε διακοπές στο νησί, να γνωρίσω επιτέλους τη γιαγιά και τον παππού. Στρατιωτικές άδειες, χαρτιά, χαμός. Best of του ταξιδιού Τούρκος που μας απειλεί με καραμπίνα επείδη είδε το GR στο αυτοκίνητο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους ως ανθρώπους αλλά με την πολιτική. Και φυσικά με το φανατισμό γενικότερα ανεξάρτητως χρώματος, φυλής, θρησκείας αυτών που τον εκδηλώνουν. Έχω γνωρίσει Τούρκους ανοιχτόμυαλους και συζητήσιμους, με τους οποίους έχουμε και πολλά κοινά ως λαοί.  Anyway στο νησί όλα υπέροχα. Πανέμορφος τόπος. Ο παππούς μου ένα καλοκάγαθο γεροντάκι που δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω όσο και όπως θα ήθελα, η γιαγιά θεά, το χωριό γραφικότατο, γαϊδουράκια, προβατάκια. Τέλεια. Στην επιστροφή είχαμε κανονίσει να πάμε και στην Πόλη για τουρισμό. Δυστυχώς θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από τότε αλλά θυμάμαι το βασικότερο...

Και ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης. Είναι πρωί και είμαστε στην "Κλειστή αγορά" (Καπαλί τσαρσί νομίζω) για ψώνια. Οι γονείς μου ψάχνανε για δερμάτινα. Εντοπίζουν μαγαζί, και μου λέει η μαμά μου

-Καρδούλα μου, τώρα που θα μπούμε στο μαγαζί μη μιλάς καθόλου.

-Ναι μαμά.

Η μαμά μου μιλάει τούρκικα, και προκειμένου να πετύχει καλή τιμή, θα έκανε παζάρια στα τούρκικα για να μην καταλάβουν ότι είμαστε τουρίστες. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να σου κάνουν έκπτωση ως και 70%!!!!!!

Μπαίνουμε οι δυό μας στο μαγαζί, ο μπαμπάς μου απ' έξω περίμενε. Με κράταγε από το χέρι. Και ξαφνικά κάτι μουρμούριζα... Η μαμά μου με κοίταζε άλαλη. Ασυναίσθητα τελείως καθώς κοίταζα γύρω γύρω τα δερμάτινα τραγουδούσα... τον ΕΘΝΙΚΟ μας ΥΜΝΟ!!!

Έκανα αυτό το πράγμα, εν έτει 1987 όταν οι Ελληνο-τουρκικές σχέσεις δεν ήταν στα καλύτερα τους. Με έπνιγε το εθνικό συναίσθημα, ο πατριωτισμός, πες το όπως θέλεις. Τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορία κουβάλαω πίσω μου και όλα αυτά που μας χαρακτηρίζουν, καλά και κακά, και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό; Δήλωσα και εγώ την καταγωγή μου με τον ποιο ξεκάθαρο τρόπο...

Είναι απόλυτα φυσιολογικό, η ανθρώπινη διάθεση να έχει μεταβολές. Από την απόλυτη ευφορία μέχρι την απόλυτη μιζέρια και δυστυχία. Και τι παράδοξο, ακόμα και σε αυτό, το ανάποδο εγώ... ή κάπως έτσι τουλάχιστον.

Δεν ξέρω που οφείλεται, δεν μπορώ να το αποδώσω πουθενά. Όχι τη γενική αναποδιά μου, αλλά την κάτα κόρον μη μεταβαλλόμενη διάθεσή μου. Τη φαινομενική τουλάχιστον...

Από διηγήσεις, τείνω να πιστέψω πως γεννήθηκα "ντοπαρισμένη". Όταν όλα τα άλλα παιδάκια κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν ξύπνια και έκλαιγαν, εγώ κοιμόμουνα του καλού καιρού. Όταν τα άλλα βρέφη κοιμόντουσαν, το δικό μου μάτι γαρίδα και χαμογέλαγα σε όποιον έβλεπα. Μέχρι φήμες κυκλοφόρησαν σχετικά με την ικανότητα μου για ομιλία, ακριβώς επειδή δεν είχα δώσει δείγματα... Από τότε μάλιστα είχα και nickname, το οποίο δεν σκοπεύω να παραθέσω εδώ, επειδή είναι άκρως γελοίο.

Στην μετέπειτα ζωή μου, συνήθιζε η μητέρα μου την γενικότερη ανέμελη και πέρα βρέχει διάθεση μου, να τη θεωρεί αναισθησία. Μπορεί να έχει και δίκιο. Φράσεις όπως "χαζό παιδί χαρά γεμάτο" ή "μες την καλή χαρά και την ατέρμονη βλακεία" βρήκαν χρήση στο καθημερινό λεξιλόγιο μου. Για παράδειγμα όταν προ ετών γνώρισα τη μία εκ των κολλητών μου, της προκάλεσα έκπληξη, αντιπάθεια και επιφύλαξη. "Μα δεν γίνεται αυτό το παιδί να είναι τόσο χαζοχαρούμενο συνέχεια. Τόσο ανοιχτό;" Μέχρι που βεβαιώθηκε πως γίνεται και πολύ μάλιστα. Όταν γελάω, με ακούει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και συνήθως γελάνε και οι άλλοι μετά...μαζί μου. Who cares?

Δύσκολα με ρίχνει κάτι. Και όταν βλέπω άλλους πεσμένους, κάνω τα αδύνατα δυνατά για να τους δω, έστω χαμογελαστούς. Η έσχατη λύση είναι η σοκολάτα (σύνηθες τρόπος για να σταματήσει να κλαίει μια φίλη μου).

Μα φυσικά και εγώ πέφτω καμιά φορά, αλλά δεν πρόκειται να με δει ποτέ κανείς. Πρώτον επειδή δεν διαρκεί πολύ και δεύτερον επειδή κρύβομαι μέχρι να μου περάσει. Έχω βρει διάφορους τρόπους να περιορίζω αυτά τα αρνητικά μου συναισθήματα... Καθαρίζω το σπίτι, ακούω μουσική, παίζω κιθάρα, γράφω, μουτζουρώνω ή ονειρεύομαι. Και έχω καταλήξει στα:

Για τα πάντα υπάρχει λύση, αρκεί να ηρεμήσεις και να σκεφτείς.

Δεν αξίζει να σε στεναχωρεί τίποτα. Απλά δεν αξίζει.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι σοβαρή.

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι ο καλύτερος καμβάς για να δημιουργήσεις και να βγουν οι πιο θετικές σκέψεις και τα πιο αυθεντικά όνειρα.

Και επειδή κάτι συζητούσα περί γκρίνιας, θα ήθελα και εγώ να γκρινιάξω που δεν θα πάω διακοπές και θα δουλεύω... αλλά δε θα το κάνω. Όχι επειδή το πιέζω, αλλά επειδή ήδη βρήκα τρόπους να το ξεπεράσω. Πως?

Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι υπέροχη. Θα πηγαίνω στη δουλειά σε χρονό μηδέν. Θα γυρίσω όλο τα μαγαζιά τώρα που έχει εκπτώσεις (χιχιχι). Σινεμά, χωρίς να κλείνω από πριν εισητήριο. Βόλτες, χωρίς να αγχώνομαι για το παρκάρισμα. Κοκτέηλ άκρως καλοκαιρινά στο μπαλκόνι μου, μαζί με μια σεζ-λονγκ και μια φουσκωτή πισίνα. Τουρισμό στο κέντρο της πολής (να κατεβείς στο Σύνταγμα με λουλουδάτο σορτς και φωτογραφική μηχανή και να μιλάς στον περιπτερά αγγλικά). Και το καλύτερο για το τέλος... ουζάκια σε παραθαλάσσιες ταβερνούλες.

Και αν σε καμιά από τις βόλτες σας, ακούσετε κανένα τρανταχτό, δυνατό γέλιο που μετατρέπεται σε χαχανητά και καταλήγει σε πνίξιμο, τύπου γουρουνιού και διάφορες άλλες παραλλαγές, μπορείτε να είστε σίγουροι πως είμαι εγώ. Τι να κάνω; Αφού γεννήθηκα χαρούμενη.

Ταξίδια... όχι από αυτά, τα κανονικά, που μπαίνεις σε πλοία, αεροπλάνα και αυτοκίνητα. Από τ' άλλα, τα νοερά σε τόπους μαγικούς και χρόνους ξεχασμένους από καιρό...

Χθες, αποφάσισα μετά από καιρό να επισκεφθώ τα μαγαζιά. Στη βόλτα, λοιπόν σε ένα δισκοπωλίο, πέφτει το μάτι μου σε ένα CD. Το σηκώνω, κοιτάζω τα περιεχόμενα και ωωω τι θαύμα... ένα τραγούδι που εδώ και πάρα πολύ καιρό έψαχνα, μαζί με άλλα παλιά και αγαπημένα. 18 κομμάτια στο σύνολο, κάποια πολύ γνωστά και κάποια που με το ζόρι μου θύμιζαν κάτι. Ηχογραφήσεις τέλος 80', αρχές 90'.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω το CD στο CD-player, δυναμώνω την ένταση και αρχίζω να ξεφωνίζω: "Γύριζα ρεμάλι, αλήτης μες στους δρόμους, έκανα και δέκα χρόνια φοιτητής..." Και για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα: Λαθρεπιβάτες. Ναι εκείνο το συγκρότημα των 90's που είχαν ο Θαλασσινός με τον Νικολάου.

Και ακούγοντας τα τραγούδια... Οι δείκτες του ρολογιού γύρισαν πίσω. Καλοκαίρι 1990, μόλις είχα τελειώσει τη δευτέρα δημοτικού. Ο δήμος Γαλατσίου, οργάνωνε συναυλίες στη Βεϊκου, στο γήπεδο μπάσκετ. Εκείνο το απόγευμα θα εμφανίζονταν οι Λαθρεπιβάτες. Με το που το άκουσα λύσαξα να πάω. Το "Ταξίδι στο όνειρο" ήταν από τα αγαπημένα ακούσματα της εποχής. Αν δεν με απατά εντελώς η μνήμη μου, στο βιντεοκλίπ μεταφέραν ένα στρώμα με ένα αυτοκίνητο και έτρεχαν πέρα δώθε...κάτι τέτοιο. Έβαλα μία μαύρη μπλούζα (για πολύ ροκά μιλάμε) τρομάρα μου και πήγα με γονείς, θειάδες, κουμπάρες και όλο το σόι γενικότερα. Ήμουν όρθια θυμάμαι στις κερκίδες και ξεφώνιζα με όλη μου τη δύναμη. Ήταν η πρώτη μου συναυλία...

 Χθες που τους ξανα-άκουσα, κάποια από τα τραγούδια που νόμιζα άγνωστα, ήταν ακούσματα ξεχασμένα. Όχι επειδή δεν άξιζαν, αλλά μικρό παιδάκι ήμουνα...

"Εγώ είμαι ένα ρεμάλι, με ελεύθερη καρδιά"... Πέρυσι το καλοκαίρι έιχα την τύχη να δω ξανά τους δύο αυτούς καλλιτέχνες ζωντανά, στη Χίο. Ήταν 30 Αυγούστου, το τελευταίο φοιτητικό μου βράδυ. Την επόμενη μέρα φόρτωνα τα πράγματά μου.

Είναι παράξενα ωραίες, αυτές οι αναμνήσεις των τραγουδιών. Πικρές για τα χρόνια που πέρασαν, γλυκές για τη νοσταλγία που άφησαν...

"Κι ενά φεγγάρι στα βαθιά, ίδιο τ' Αυγούστου η φωτιά, με ταξιδεύει..."

Λαθρεπιβάτη σε έναν κόσμο, που η τρέλα έγινε ανάγκη επιβίωσης...

 Υ.Γ. Η φώτο είναι από τίτλο εφημερίδας.

"Και ποιος σου είπε πως μας ενδιαφέρει η δημαρχία?"

Την Πέμπτη που μας πέρασε έπρεπε να πάω, που αλλού, στη Χίο. Ξυπνάω ακόμα μια φορά χαράματα πάω στο Βενιζέλος, παρκάρω και μπαίνω στο κεντρικό κτίριο. Και ωωω τι χαρά... Η εταιρεία είχε ανοίξει check in για τους επιβάτες χωρίς αποσκευές. Ωραιότατα, θα τελειώσω και γρήγορα. Φτάνω στο δίλεπτο μπροστά στην κοπέλα, μου τσεκάρει και μου προτείνει να μου τσεκάρει και για την βραδυνή πτήση. Ακόμα καλύτερα δεν θα τρέχω με την ψυχή στο στόμα. Όλα τέλεια... Όλα;

Μπαίνω στο αεροπλάνο, δένομαι (όχι χεράκια πίσω), κάθονται όλοι και ακούγεται η φωνή του πιλότου από το ηχείο... Δε με γελάν τα αυτιά μου. Δεν είναι το κλασσικό "Καλως ήρθατε στην πτήση ..." αλλά "Η αναχώρηση θα καθυστερήσει λιγάκι λόγω τεχνικών προβλημάτων. Προσπαθούμε να τα διορθώσουμε και θα αναχωρήσουμε το συντομότερο". Παναγία μου αφήστε με να φύγω. Δε θέλω να πεθάνω. Βασικά πέθανα... Ψόφησα στην καρέκλα για κάμια ώρα (ελπίζω να μην παραμιλούσα). Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήταν και αξημέρωτα... Με τα πολλά, ξύπνησα και μας ανακοίνωσαν πως θα αλλάξουμε αεροσκάφος. Άκυρη η ελευθερη πτώση λοιπόν.

Αλλάξαμε πλάνο, φτάσαμε στη Χίο κλπ. κλπ. Ήρθε η ώρα της αναχώρησης... Καθ' οδόν προς το αεροδρόμιο ψάχνω την τσάντα μου...ωχ αμάν. Που είναι το εισητήριο, οεο; Βρε που 'ν' το, που 'ν' το; Άφαντο. Μάλλον δεν του άρεσε η ιδέα να έρθει μαζί μου στη Χίο και έμεινε στο Βενιζέλο. Φτάνω στο αεροδρόμιο, κατατρομαγμένη, όχι που θα έμενα στη Χίο, αλλά για τη δουλειά την επόμενη, πάω στη κοπέλα, της λέω τι έγινε...

"Δεσποινίς, μην ανησυχείτε. Η θέση σας δεν χάθηκε. Απλά πρέπει να ξαναβγάλετε εισητήριο, γιατί έτσι είναι ο κανονισμός."

"Να ξαναπληρώσω δηλαδή;"

"Ναι για να σας δώσουν καινούριο απόκομμα"

Πάω στο ταμείο, λέω πάλι την ιστορία, βρίσκουν το εισητήριο

"94 € παρακαλώ"

Άπαπα. 94 το προηγούμενο και 94 αυτό που θα έβγαζα = 188 € τελική τιμή ενός εισητηρίου. Κοινώς βράστα, αλλά ας όψεται η ανάγκη. Πλήρωνε κερατιάτικα για μην έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου...

Έλα που πάλι δεν είχα μετρητά επάνω μου (δες προηγούμενο post), ευτυχώς όμως, με τα χίλια ζόρια δέχτηκαν την κάρτα... Ουφ

Φτάνω Αθήνα, πάω να πάρω το αυτοκίνητο και τη ώρα που βγαίνω από το πάρκινγκ... στουκάρω σε ένα πεζοδρόμιο. Πάει η μάσκα του τουτού.

Μα υπάρχει τέτοια μέρα; Σενάριο να ήταν πάλι το θεωρείς τραβηγμένο. Ευτυχώς όμως είχα προλάβει να κάνω μια βουτίτσα, βάλσαμο για τα υπόλοιπα δεινά. Έτσι να μην τρελαθούμε κιόλας...

Πριν δύο εβδομάδες, για την ακρίβεια στις 28 του Ιουνίου, είχα την τύχη και την ατυχία να βρίσκομαι στη Χίο (για μάθημα ως γνωστόν).

Ατυχία, επειδή έμαθα για την φωτιά της Πάρνηθας από τις ειδήσεις και τηλέφωνα γνωστών, ενώ ταυτόχρονα δεν είχα καμία ειδοποίηση από τους γονείς μου. Και όλο αυτό το χαρακτηρίζω ατυχία, λόγω του ότι το σπίτι μας είναι στους Θρακομακεδόνες και έχω δει προ καιρού φωτιά να φτάνει στο κατώφλι μας.

Τύχη ήταν γιατί δεν είδα ζωντανά το μακάβριο αυτό θέαμα. Όπως μου είπαν αργότερα οι γονείς μου, που ξενύχτησαν στο μπαλκόνι, ο ουρανός είχε βαφτεί κόκκινος και ο αέρας έφερνε αποκαϊδια από το βουνό. Τέτοιες ώρες είναι που σε πιάνει απελπισία και νοιώθεις εντελώς ανήμπορος απέναντι στη φωτιά. Όλη η γειτονιά στο πόδι, ανήσυχοι για την επόμενη μέρα.

Η επόμενη μέρα ήρθε και το αποτέλεσμα ήταν, όπως όλοι θα γνωρίζετε αποκαρδιωτικό. Τώρα δύο εβδομάδες αργότερα ακόμα καθαρίζω στάχτες. Τα θλιμμένα, απομεινάρια των κάποτε περήφανων δέντρων, που έχουν παρεισφρύσει σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Χθες λοιπόν που καθόμουνα με τον πατέρα μου στον κήπο, παρατηρούσα το εξής: το υπέρτατο "μπάχαλο" κηπουρικής που έχει δημιουργήσει η μάνα μου. Και αν σας ξενίζει η λέξη μπάχαλο, που να το δείτε κιόλας. Για παράδειγμα, έχει φυτέψει τριανταφυλλιές, δίπλα σκάει μύτη μία κορομηλιά, πάνω στην κορομηλιά έχει σκαρφαλώσει ένα κλήμα, από δίπλα μεγαλώνουν κάτι ντοματιές και πιπεριές και η εικόνα κλείνει με γεράνια, γαρύφαλλα και όλο τον βοτανικό κήπο. Μέχρι ραπανάκια έχει βάλει η αθεόφοβη. Στυλίστική συμβουλή: αν θέλετε να κάνετε τη σκάλα σας να μοίαζει ξεχωριστή, φυτέψτε δίπλα της μια κολοκυθιά. Τα κολοκύθια να κρέμονται από τα κάγκελα είναι κάτι το φαντασμαγορικό. Κλαδάκι να σπάσει, δεν το πετάει παρά πάει και το φυτεύει...και πιάνει, μεγαλώνει και ανθίζει. Και όλοι μένουμε να αναρωτιόμαστε πως στο καλό το κανεί. Πως ένα απλό κοτσάνι χωρίς ρίζες γίνεται ολόκληρο φυτό...

"Τα αγαπάει η μάνα σου τα λουλούδια. Τα φυτεύει με αγάπη γιατί δε θέλει να τα δει πεθαμένα" μου είπε χθες ο πατέρας μου. Και εδώ είναι το σημαντικό. Ναι είναι ζωή το πράσινο, ναι μας προστατεύει αλλά εμείς; Το αγαπάμε; Αγάπη και φροντίδα θέλει το βουνό για να φουντώσει ξανά. Και όλες αυτές οι κινητοποιήσεις τις τελευταίες ημέρες, κάτι σημαίνουν. Αρκεί να μη μείνουμε στα λόγια...

Όταν ήμουν μικρή, πολύ μικρή, ζήλευα τα φυτά επειδή νόμιζα πως η μαμά μου τα αγαπάει πιο πολύ από μένα και πήγαινα και τα έκοβα. Με είδε η μαμά μου, με πήρε από το χέρι και με πήγε κοντά σε ένα λουλούδι και μου λέει:

 "Γιατί τα κόβεις. Πονάνε, έχουν ψυχούλα και αυτά και κλαίνε να κοίτα..."

Από τον κομμένο μίσχο έτρεχε υγρό. Λίγες μέρες αργότερα με είδε πάλι η μαμά μου στο μπαλκόνι να τους μιλάω και να τα χαϊδεύω (είπαμε ήμουνα μικρή).

Δεν ξέρω αν κλαίνε ή αν πονάνε, πάντως σίγουρα έχουν ψυχή, γιατρέ μου. Και πολύ δυνατή μάλιστα. Μου το απέδειξε το καμμένο, από την προ δύο ετών φωτιά, πεύκο δίπλα από σπιτί μας. Μέσα από τα μαύρα του κλαδιά, βγήκαν άλλα, φωτεινό πράσινο...