Είχαμε, δεν είχαμε τη δημιουργήσαμε πάλι την παράδοση. Πιστοί ως Έλληνες...

Τα Χριστούγεννα...γαλοπούλα στον φούρνο.

Το Πάσχα...αρνάκι στη σούβλα.

Το καλοκαίρι... Ελλάδα στα κάρβουνα.

Μέσα στις τελευταίες μέρες είδα... και έπαθα.

Τα δάση και τις καλλιέργιες ζωσμένα στις φλόγες... Λύπη

Καμένα αυτοκίνητα, σπίτια, εκκλησίες, χωριά ολόκληρα...Φρίκη

Τον αριθμό τον θυμάτων σε ανοδική πορεία...Θλίψη

Τον "κρατικό μηχανισμό" σε ρόλο κομπάρσου... Θυμό

Τους πολιτικούς άφαντους... Οργή

Την Ελλάδα παραδομένη στις φλόγες, ανίκανη να παλέψει... Απελπισία

Και κάποια στιγμή το πήρα απόφαση, πως χειρότερα δεν μπορεί να γίνουν τα πράγματα. Τι άλλο πια να κάψουν; Τι απέμεινε; Προσπάθησα να το δω και λίγο αισιόδοξα... Πιάσαμε πάτο, μόνο προς τα πάνω πια μπορούμε να πάμε. Μέσα από τις στάχτες, θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν ή και καλύτερα. Ως άλλοι φοίνικες της μυθολογίας...

Άδικος κόπος...

Ώρα 10 μμ. Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας, στο ρεύμα της ανόδου. Τουλάχιστον έξι διερχόμενοι οδηγοί πέταξαν αναμμένο τσιγάρο από το παράθυρο.

-Που πας ρε φιλάκι; Μας δουλέυεις; Εδώ ο διάολος αποφάσισε να κάνει πρόβα τζενεράλε της "Κόλασης" με την Ελλάδα και εσύ στην κοσμάρα σου; Έχουν λυσσάξει οι πάντες από χθες με τις φωτιές και εσύ ο "υπεράνω" αμολάς έτσι ωραία και κυριλέ το τσιγάρο σου, αναμμένο;

Είπαμε να τρελλαθούμε, αλλά δε θα μας τρελλάνεις εσύ και ο κάθε εσύ. Αυτό πια δεν είναι ανευθυνότητα...είναι βλακεία.

Αγανάκτηση...

Ποιες εκλογές; Ο τελικός του Eurobasket 2007! Απλά έτυχε να πέσουν και οι εκλογές την ίδια μέρα. Από τις 3 Σεπτεμβρίου ξεκινάνε οι αναμετρήσεις. Ποιος εκλογικός πυρετός και κουραφέξαλα; Ετοιμάζεται η Εθνική μας να μοιράσει καρδιακά και εγκεφαλικά, με πόντους το τελευταίο λεπτό.

Θα ξεχάσω ποτέ το ΘΕΪΚΟ τρίποντο του Διαμαντίδη από πάσα του Ζήση κόντρα στη Γαλλία το 2005, που μας έδωσε το εισητήριο για τον τελικό; Την επανάληψη της φάσης στο Mundobasket 2006 κόντρα στην Αυστραλία, μόνο που αυτή τη φορά έδωσε την πάσα ο Διαμαντίδης και έβαλε το τρίποντο ο Ζήσης; Τον περίπατο με τις ΗΠΑ και το απίστευτο 101-95; Ή τον περίπατο στον τελικό με την Γερμανία για το ευρωπαϊκό του 2005;

Θα ξεχάσω ποτέ προεκλογικές δηλώσεις που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα; Υποσχεσείς και λόγους που δεν κρατήθηκαν; Διαδηλώσεις, πορείες, σκάνδαλα, συκοφαντίες, τσακωμούς; Και εδώ μπάλα πετάνε. Το μπαλάκι των ευθυνών, από τον έναν στον άλλον. Μόνο που εδώ σκοπός δεν είναι να μπει στο καλάθι, αλλά να μην μείνει στα χέρια σου, γιατί καίγεσαι.

Η άλλη διαφορά είναι πως και στις δύο περιπτώσεις πανηγυρίζεις. Στις εκλογές βέβαια μετά το θυμάσαι και λες πόσο γελοίος ήμουν, ενώ στον αθλητισμό το λες και νοσταλγείς το "Βαλ' το αγόρι μου".

Κάποτε επηρρεαζόμουν, σοβαρά. Όχι πια. Δυο κουβέντες ευθύνονται γι' αυτό. Η πρώτη από ένα φίλο, φανατικό υποστηρικτή ενός κόμματος, σε μια κρίση ρεαλισμού: "Δε πάμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Άλλοι κάνουνε κουμάντο. Όποιος και να βγει, η Ευρώπη αποφασίζει. Διαφέρει μόνο ο τρόπος εφαρμογής. Ήπια και μαλακά, απότομα και σκληρά." Η δεύτερη από τον πατέρα μου: "Αν δεν δουλέψουμε κανένας τους, δεν θα μας δώσει να φάμε". Ότι θα ψηφίσω, θα ψηφίσω. Ποιον; Κάποιον, που να μου είναι συμπαθής. Ωχ αμάν και πως θα πάω στον τελικό στην Ισπανία, που είναι την ίδια μέρα; Γιατί δεν το σχολιάζω θα είμαστε στον τελικό. Με τέτοια παιδιά, σίγουρο. Άρε εκλογές τι μου κάνετε;

Εθνική Ελλάδος εναντίον κομμάτων. Η απόλυτη ομόνοια εναντίον της απόλυτης διχόνοιας.

Θερμή παράκληση προς τους υπεύθυνους των πανηγυρισμών. Μην κατεβείτε στην Ομόνοια να γιορτάσετε εκλογικές νίκες. Δε θέλω να δω σημαίες με διακριτικά. Δε λέει. Μόνο ελληνικές. Ας κατεβούμε να γιορτάσουμε τη νίκη των παιδιών (καλομελέτα και έρχεται). Και να φωνάζουμε όλοι μαζί...

Ολέ Ελλάς ολέ, ολέ... Δε σταματώ να τράγουδω ποτέ...

Τις δεσμίδες φωτός που σχηματίζονταν στον ασάλευτο βυθό, τις έσκιζε μόνο ο υπνωτικός κυματισμός από τα κοράλια. Πίσω από τον βράχο ήξερα πως ήταν ένα ψάρι, κοιμισμένο κι αυτό τώρα, μέσα στη απόλυτη σιωπή του βάθους...

Και αν νομίζετε πως αναφέρομαι στη θάλασσα, πλανιέστε πλάνην οικτράν. Για ενυδρείο μιλάω. Αυτούς τους ορθογώνιους μικρόκοσμους, με τους πολύχρωμους κατοίκους. Κάποια στιγμή θέλω να αποκτήσω ένα και να το τοποθετήσω σε περιόπτη θέση στο σπίτι. Λέω κάποια στιγμή, αφενός γιατί υπάρχουν άλλες προτεραιότητες αγορών και αφετέρου γιατί το ενυδρείο δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ποτέ δεν θα πήγαινα σε ένα μαγαζί να τους πω "Γεια σας, θέλω ενα ενυδρείο", χωρίς να ξέρω τι παίζει γύρω από το θέμα. Αλλά επειδή όπως προείπα δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες μου, δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με αυτό... ως σήμερα. Παραμονή του Δεκαπεντάγουστου, νέκρα στο γραφείο, για να μη με πάρει ο ύπνος είπα να δω τι παίζει. Βρήκα ένα site, έκανε κλικ και άρχισα να μορφώνομαι.

Έμαθα πως ανά λίτρο νερού αντιστοιχεί ένα εκατοστό ψαριού (?). Πως υπάρχουν ψάρια που πλέουν στο βυθό, άλλα που πλέουν στη μέση και άλλα στην επιφάνεια, γι' αυτό καλό θα είναι να συνδυάζεις από όλα τα είδη. Υπάρχουν ψάρια επιθετικά, φιλειρηνικά και άλλα που ενώ δεν θέλουν φασαρίες, αν απειλήσεις το χώρο τους γίνεται το σώσε. Πως για ένα ενυδρείο πρέπει να προμηθευτείς δεξαμενη, φίλτρο, φως, θερμόμετρο, διακοσμητικά και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα. Υπάρχουν και τα έτοιμα, αλλά γενικώς δεν τα συνιστούσαν. Και όλα αυτά εξαρτώνται σαφώς από το μέγεθος, αλλά και από το τι θες να βάλεις μέσα.

Εεε, εγώ θέλω να βάλω Νέμους, που το κανονικό τους όνομα είναι Ocellaris Clownfish ή False Percula Anemonefish (δεν παίζει να το πω). Ο απαυτούλης, ο Νέμο, είναι του αλμυρού νερού, που σημαίνει μεγαλύτερη φροντίδα και ιδιαίτερα φίλτρα. Άρα και τα υπόλοιπα πρέπει να είναι του αλμυρού. Και είναι κάτι ψάρια...κάτι ουρές, κάτι χρώματα. Τέλεια. Αν είναι αλμυρό νερό μπορείς όμως να βάλεις κοράλια και αστερίες και γαρίδες...και χάζεψα.

Και αφού αναδυθούμε κάνουμε έναν απολογισμό και λέμε: (εσωτερικός διάλογος)

-Βρε σούργελο, μεγάλο, εσύ δεν κοιτάς με μάσκα το βυθό γιατί τα κάνεις πάνω σου με τα φύκια.

-Μα δε θα βάλω φύκια.

-Ακουμπάς γλίτσα (την άλγη όπως την λένε) και τσιρίζεις από αηδία

-Μα θα το καθαρίζω συχνά και θα πάρω και από εκείνα τα ψαράκια που την τρώνε.

-Αφού δεν έχεις υπομονή

-Εεε εντάξει, το ξέρω αλλά το αποτέλεσμα θα αξίζει τον κόπο. Στο τέλος τέλος δεν πάω να το πάρω αύριο, πρέπει πρώτα να πάρω ψυγείο είπαμε, άσε με να ονειρευτώ. 

Ο αστερίας σκαρφάλωνε αργά πάνω στο βράχο, για να χαθεί πίσω από το ροζ κοράλι που φωσφόριζε στο μισοσκόταδο. Οι γαρίδες... οι γαρίδες...

"Μαμάααα, έβαλες τις γαρίδες μου στο σαγανάκι;"

Να δω χεράκια...

Ας σηκώσουν τα χέρια τους όσοι έχουν σιγοτραγουδήσει I had the time of my life, όσοι έχουν προσπαθήσει να ξεπατηκώσουν χορευτικές φιγούρες, όσοι έχουν έχουν/είχαν φάει κόλλημα, όσοι την έχουν δει πάνω από δέκα φορές. Ποια; Μα το Dirty Dancing. Αυτή την ταινία που βλέπαμε τα κοριτσάκια, οι κοπελίτσες και χαιρόμασταν, και συνεχίζουμε και βλέπουμε και χαιρόμαστε. Πολλά χεράκια βλέπω...

"Τι; Δεν έχεις δει το Dirty Dancing;" κάπως έτσι αντίδρασε μια φίλη μου, όταν της είπα πως δεν έχω δει την ταινία. Έχω όμως δικαιολογία. Ήμουν μικρουλάκι, τότε που με ρώτησε. Δημοτικό; Παίζει. Με καθίζει λοιπόν στον καναπέ και τη βάζει στο βίντεο (!!!). Δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία. Είπαμε ήμουν μικρουλάκι.

Περάσαν όμως τα χρόνια, μπήκα στην εφηβεία, και ένα βράδυ, ατέρμονης αναζήτησης στο βίντεο κλαμπ, πέφτει το μάτι μου στην κλασσική ήδη τανία. Επεξεργάστηκα για λίγο το ενδεχόμενο να την ξαναδω, καθότι δεν την θυμόμουν ιδιαίτερα και με θαραλλέα βήματα πήγα στο ταμείο. Τη στιγμή εκείνη, ξεκινούσε ένας μεγάλος έρωτας.

Το στόρι κλασσικό. Κορίτσι γνωρίζει αγόρι. Αγόρι πολύ, μα πολύ ωραίο (σας είπα ότι είναι ωραίο;) που (θα το πω κομψά) προσφέρει τη συντροφιά του σε ευκατάστατες κυρίες για υλικά ανταλλάγματα. Κορίτσι πολύ γλυκό, λίγο άβγαλτο, που δεν έχει ιδέα από χορό. Γνωρίζονται, ψιλοστραβώνουν ο ένας με τον άλλον, παίζει πρόβλημα, βοηθάει το κορίτσι το αγόρι και για αυτό μαθαίνει χορό. Ξαναπαίζει πρόβλημα, αυτή τη φορά το κορίτσι ορθώνει ανάστημα, το αγόρι το εκτιμάει τον αλτρουισμό της δεσποινίδος, και καθότι τσιμπημένος, την αρπάζει, ρίχνουν ένα χορό και ζήσαν αυτόι καλά και εμείς καλύτερα...

Σε πολύ γενικές γραμμές, αυτό είναι. (Το αναφέρω για τους μη γνωρίζοντες, ). Και τώρα είναι εύλογο να μου πεις "καλά, εσύ στην εφηβεία σου σκεφτόσουν τον αλτρουισμό της πρωταγωνίστριας;". Όχι βέβαια, τον Patrick Swayze έβλεπα, αργότερα όμως το έπιασα το νόημα. Στον εν τω μεταξύ δεν υπάρχει περίπτωση να μη φας ένα κολληματάκι με την μουσική επένδυση της ταινίας. Μετά είναι και ο χορός, έρχεται και δένει το γλυκό. Ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση να τη βλέπω και να την ξαναβλέπω.

Από εκείνη την εποχή έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Την ταινία έχω να τη δω επίσης αρκετό καιρό. Όμως θυμάμαι την κάθε ατάκα, το κάθε τραγούδι, την κάθε κίνηση σαν να την είχα δει χθες. Και δεν εξετάζω το αν έχει βάθος ή όχι, το αν είναι δημιουργία της έβδομης τέχνης ή τι. Εξετάζω το ότι με συγκίνησε, με έκανε να τραγουδήσω, να χορέψω, ακόμα και να αποφασίσω να είμαι λίγο πιο θαραλλέα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ένα αγαπημένο κομμάτι από το παρελθόν, με την εκπληκτική ιδιότητα να με πηγαίνει πάλι πίσω και να επαναφέρει θύμησες, από καιρό ξεχασμένες. Και στην τελική κάθε τι έχει αξία, για τα συναισθήματα που μας προκαλεί.

Τώρα τι με έπιασε και τα λέω αυτά; Άκουσα χθες πάλι το soundtrack της ταινίας μαζί με μια φίλη μου. Τσιρίζαμε ντουέτο και σπάσαμε τα νεύρα κάποιου. Χαιρόμασταν και παλιμπαιδίζαμε, και θυμόμασταν σκηνικά από την ταινία και από τις ζωές μας και χαχανίζαμε και... ήταν άψογα. Γιατί αυτό είναι η ουσία. Και αν τα αγόρια της παρέας ετοιμάζουν τις ντοματές, μη μας παρεξηγείτε... Κοριτσάκια είμαστε! Άλλωστε καλό θα ήταν να τη δείτε και εσείς κάποια στιγμή. Καθαρά για επιμορφωτικούς λόγους.  

Εξαιρετικά αφιερωμένο...

τη γνώρισα τη ζω. Έτσι δε λέει ένα τραγούδι του Πάριου; Ε, με εγκαταλείψανε...όλοι.

Φίλους, γνωστούς; Ασ'τους την έχουν κάνει από μέρες. Νησάκια, παραλίες, ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Γυρνάνε τον κόσμο τα κΑλόπαιδα. Δε θα γυρίσουν εδώ...θα τους δείξω εγώ.

Σήμερα όμως με εγκατέλειψε και η μαμά μου... και ο μπαμπάς μου. Πήγανε διακοπές. Και όσο εκείνοι θα αράζουν τις κορμάρες τους στην παραλία και θα κουτσομπολεύουν στο χωριό, εγώ θα ψήνομαι στην Αθήνα και με τον ιδρώτα του προσώπου μου θα συμβάλλω στο οικογενειακό εισόδημα.

Τέτοια τους έλεγα, αλλά δεν κατάφερα να τους δημιουργήσω τύψεις, τις οποίες θα εκμεταλλευόμουνα σε περίπτωση ανάγκης.  Φύγανε σήμερα τα ξημερώματα. Η μαμά μου λίγο αγχωμένη για το αν θα τα καταφέρω, ο μπαμπάς μου πιο ψύχραιμος. Τι να καταφέρω; Μα να επιβιώσω φυσικά, και μαζί με μένα και το υπόλοιπο σπίτι με τους κατοίκους του.

Θα πρέπει πρώτα πρώτα να μαγειρεύω. Delivery να βρει το σπίτι μας αποκλείεται, οπότε το αποκλείουμε και εμείς. Άρα μαγειρεύουμε. Έχω κάνει ήδη προμήθειες και το ΣΚ προβλέπεται γαστριμαργικό όργιο. Την υπόλοιπη εβδομάδα όμως που θα δουλεύω; Θα δείξει.

Μετά δεν θα πρέπει να βάλω και κανά πλυντήριο; Θα πρέπει... και να σιδερώσω. Ουπς.

Τα υπόλοιπα: καθάρισμα, ξεσκόνισμα κλπ τα έκανα και πριν οπότε μία η άλλη. Μόνο που τώρα προστέθηκαν και οι βεράντες της μαμάς μου, γιατί δεν γίνεται να τις αφήσω μες στο χώμα.

Σε όλα αυτά πρόσθεσε και όλες τις βόλτες της μπουμπούς μου (πριν είχαμε καταμερισμό εργασίας), το φαϊ δυό γατιών (της γειτόνισσας), το να ρίχνω καμιά ματιά στην Ήρα (το λυκόσκυλο της άλλης γειτόνισσας) και φυσικά το καθάρισμα και ταϊσμα του Καβουρίνου (δεν πρόκειται για καβούρι, για καναρίνι πρόκειται. Η μαμά μου το βάφτισε, μη με ρωτάτε δεν ξέρω τίποτις). Επίβλεψη του ποτιστικού στον κήπο. Πότισμα στις υπόλοιπες γλάστρες (νομίζω μου είπε ανά δυο μέρες ή κάνω λάθος; θα το βρω). Κουράστηκα...

Συν τοις άλλοις θα πρέπει να ελέγχω πόρτες και παράθυρα, να κλειδώνω κλπ. Με αυτό το τελευταίο τα έχουμε παίξει λίγο οικογενειακώς, γιατί πριν δυο μέρες μας άνοιξαν το εξοχικό. Βέβαια δεν πήραν τίποτα γιατί απλούστατα είναι καινούριο και δεν είχε τίποτα μέσα...χιχιχι

Και φυσικά θα πρέπει να κοιμάμαι, για την ακρίβεια να καταφέρω να κοιμάμαι. Επειδή είμαι πολύ ατρόμητη και τώρα που θα είμαι μόνη με το που θα ακούω κάτι, θα τα κάνω πάνω μου... Άψογα!

Μόνη στο σπίτι; Που θα πάει; Θα την παλέψουμε...

Είναι φυσικά και μία ωραιότατη ευκαιρία για πάρτυ! Θα μπάσω μέσα τα σκυλιά και τα γατιά να γίνει πανικός!!!

Μου συνέβη κάτι πρωτοφανές...

Μπήκα σε σκέψεις. Σκέψεις για τη ζωή μου γενικά. Και όσο παίδευα τον εγκέφαλο μου, κατέληξα στο ό,τι η ζωή μου πάντα έμοιαζε με... τις βαλίτσες μου!

Βαλίτσα 1η: Μεγάλη...για την ακρίβεια, τεράστια

Σχεδόν από τότε που άρχισα να φτιάχνω μόνη μου τη βαλίτσα μου (σε μικρή παιδική ηλικία), μέχρι και το σχετικά πρόσφατο παρελθόν μου, δεν μπορούσα ποτέ να αποφασίσω τι θα πάρω μαζί μου και τι θα αφήσω. Οπότε για να μη μπαίνω σε τέτοιες διαδικασίες, τα έπαιρνα όλα και ησύχαζα. Δεκαπέντα αρκουδάκια, καμιά δεκαριά κούκλες και οι προίκα τους, όλα μαζί στριμωγμένα στη βαλίτσα, που αργότερα έγιναν μπλούζες, παντελόνια και κρέμες!  Άλλωστε εγώ τις κουβαλούσα; Με αποκορύφωμα, το ταξίδι προς τη Χίο για να δω τι λέει το Πανεπιστήμιο. Υποτίθεται πως θα πήγαινα εγώ με κάποιες αποσκευές, και θα ερχόταν ο μπαμπάς μου μετά από μία εβδομάδα με το αυτοκίνητο για να φέρει τα υπόλοιπα. Τελικά τα υπόλοιπα ήταν αντικείμενα μη προσωπικής χρήσης, γιατί αυτά τα είχα πάρει όλα εγώ: υπολογιστής, τηλεόραση, χαλί, παπλώματα και διάφορα άλλα είδη οικιακού εξοπλισμού. Τα Χριστούγεννα που επέστρεψα πρώτη φορά ως φοιτήτρια στο πατρικό, τα κουβάλησα όλα πίσω (2 βαλίτσες μεγάλες, 2 σακ-βουαγιάζ, μία τσάντα πλάτης και μία χειρός)... για να τα ξανπάρω μετά πάλι στη Χίο!

Τι έκανα; Έπαιρνα το σπίτι μου μαζί... Ήθελα να νοιώθω όπου πήγαινα, έστω και για διακοπές, σαν το σπίτι μου. Άρνηση εγκατάλειψης οικογενειακής εστίας; Κάπως έτσι...

Βαλίτσα 2η: Μικρή, σακίδιο ώμου.

Αφού είδα και απόειδα με τα συνεχή πήγαινε- έλα στη Χίο και τις υπέρβαρες βαλίτσες, τις οποίες πλέον σήκωνα εγώ, άρχισα να περιορίζω δραματικά τον όγκο των αποσκευών μου... Εν συνεχεία άρχισα να περιορίζω τα ταξίδια... Δεν ξεκούναγα για τίποτα και για κανένα λόγο.  Όταν παρουσιαζόταν η ανάγκη να μετακινηθώ, έπαιρνα μαζί μου τα απολύτως απαραίτητα, και πολλές φορές ούτε και αυτά... Γιατί πως να το κανούμε; όσες μέρες και να έλειπα θα γύριζα πάλι...σπίτι!

Βαλίτσα 3η: Μεσαίου προς μικρού μεγέθους, μονίμως έτοιμη...

Πέρασαν τα χρόνια, γύρισα στην Αθήνα και όλο και κάτι παρουσιαζόταν και έπρεπε να ξαναπάω στο νησί. Με την επιστροφή μου εκ νέου στην Αθήνα, η βαλίτσα έμενε πεισματικά, κλειστή στο πάτωμα του δωματίου και το περιεχόμενό της αρνιόταν να πάει στη θέση του. "Σαν έτοιμη από καιρό..." για την επόμενη αναχώρηση. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα να ξαναφύγω και η βαλίτσα ήταν ο καθρέφτης μου.

Ήθελα όπου πάω να έχω το σπίτι μου μαζί... έστησα το σπίτι μου, τη ζωή μου και σταμάτησα να μετακινούμαι... έφυγα από εκεί και ήμουν έτοιμη πλέον ανά πάσα ώρα και στιγμή να ξαναφύγω! Και τώρα; Νομίζω πως είμαι πάλι σε στάδιο αλλαγής βαλίτσας... Θα δείξει!

Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα στις αρχές του αιώνα να ταξιδεύω με μπαούλα και καπελιέρες... έρε γλέντια που θα 'χαμε!

Αν κάτι μου είχε κάνει εντύπωση στον μουσικό παράδεισο, είναι το πόσο φιλικά είναι όλα τα μέλη. Ανοιχτά, ομιλιτικά και γλυκήτατα... Και παρόλο που ήμουνα ψιλιασμένη... το χθεσινό δεν το περίμενα!!!

Σας ευχαριστώ όλους θερμά! Ανθρωπούς που μιλαμέ σε τακτική βάση ή και όχι! Να έχετε ό,τι καλύτερο στη ζωή σας... Και μάλλον οι ευχές σας πιάσαν τόπο γιατί όλα εξελίχθηκαν απολύτως ομαλά!

Την έσπασα την παράδοση:

Πρώτον έκοψα την τούρτα στο σπίτι μου.

Δεύτερον δεν άκουσα ξανά την ιστορία της γέννησης από την μαμά μου. Την  άκουσα από τον μπαμπά μου. Πρωτοτυπία κι αυτό.

Και τρίτον και βασικότερο δεν τσακώθηκα με κανέναν, δεν έβαλα τα κλάματα και δεν αρρώστησα.

Το μόνο ίσως ψεγάδι στην χθεσινή μέρα ήταν το "κατόρθωμα" της Sunny. Προκειμένου να κρύψει ένα κόκκαλο, σκαρφάλωσε σε μία γλάστρα της μαμάς μου για να το χώσει, η γλάστρα είχε κάκτους και της μπήκε ένα αγκάθι στην πατούσα. Κλαψούριζε το ζουζούνι, εγώ τρόμαξα...αλλά πήραμε γραμμή εγκαίρως τι είχε γίνει. Βγάλαμε το αγκάθι, της βάλαμε betadine, έτρωγε το betadine (που είναι απαίσιο) και μετά ήθελε χάδια... Ψευτόκλαιγε και τριβότανε.

Αχ τι την κάνω που της έχω αδυναμία;

Ευχαριστώ και πάλι!!!

Πολλά φιλιά και μια τεράστια αγκαλιά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η σημερινή ημερομηνία έχει αποκτήσει στην οικογενειά μου έναν εντελώς παραδοσιακό τρόπο εορτασμού. Παραδοσιακό και εντελώς πρωτότυπο.

Εδώ και 20 (μέχρι τα πέντε δεν καταλάβαινα) συναπτά έτη ακούω την ίδια ιστορία. Πως ξύπνησε η μάνα μου χαράματα 7ης Αυγούστου, πως προλάβαμε τον γυναικολόγο, γιατί έσκασα μύτη νωρίτερα, πριν φύγει διακοπές (μπινελίκια που θα έχωσε...), πως με άλλαξαν νοσοκομείο μετά την γέννηση, πόσα κιλά ήμουν...και στο απόγειο της διήγησης πατάει και μια συγκίνηση η μάνα μου. Και δε λέω εντάξει παιδί της είμαι, να συγκινηθεί... αλλά κάθε χρόνο τα ίδια, με την ίδια θρησκευτική ευλάβεια;

Εδώ και 25 χρόνια, έχω σβήσει κεράκια όπου μα όπου μπορείς να φανταστείς...εκτός από το σπίτι μου. Στη Χαλκιδική, στη Σύρο, στη Χίο (αρκετές φορές), στην Τουρκία, μέσα σε πλοίο και σε αυτοκίνητο, στην Κατερίνη, στο Τολό στη Νάξο (επίσης αρκετές φορές), στην Ζάκυνθο... να μην είναι καμιά 15 μέρη τουλάχιστον. Και μακράν η καλύτερη τούρτα ήταν στη Χαλκιδική...σοκολάτα και το παντεσπάνι το είχαν ραντίσει με βύσσινο. Απλά τέλεια!!!

Εδώ και πέντε χρόνια, ανήμερα των γενεθλίων μου, μου συμβαίνουν...τα χειρότερα.

2002: Στην Ίμβρο, άρρωστη με πρησμένες πυώδεις αμυγδαλές, στο πανηγύρι του Σωτήρος, στη πλατεία του χωριού. Με το που πάει δώδεκα η ώρα, βγαίνει ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, τραγουδάκι γενεθλίων και η τούρτα. Όλο το χωριό να με κοιτάει...και πλακώνουν οι θειάδες και τα γιαγίδια και φιλιούνται, αγκαλιάζονται...και σκάει μύτη και μια γαλανομάτα θεία και "άχου το πως μεγάλωσε, και τι γλυκό"...με μάτιασε!!! Ήμουν που ήμουν ήρθα και απόγινα. Ένα με το πάτωμα... Από τότε όποτε τη βλέπω αλλάζω δρόμο, φτύνομαι, φέρνω σβούρες...άπαπα!

2003:Στη Χίο, σε γνωστό κλαμπ του νησιού με την παρέα μου, μερικά μπουκαλάκια και ξαφνικά με παίρνει το παράπονο για μία φίλη μου και αρχίζω να κλαίω με μαύρο δάκρυ. Και κλάμα η κιουρία, να έχω πλαντάξει. Να με έχουν πιάσει αγκαλιά οι δύο κολλητές μου, για να με ψιλοκρύψουνε και δώσ' του να κλαίω εγώ. Αρρώστησα...από το κλάμα!

2004:Στη Χίο, ετοιμάζομαι να βγω, σε μεζεδοπωλείο, για πιο ήσυχα πράγματα (μην έχουμε τα περσινά), κάτι λέγεται με τους γονείς μου...πατάμε ένα καβγά! Ο πρώτος και ο μοναδικός στα 22 (τότε) χρόνια. Φωνή εγώ, φωνή ο μπαμπάς μου, κλάμα η μάνα μου...κλάμα στο τέλος κι εγώ. Έλεος...

2005:Με τις φίλες μου τσακώθηκα πρόπερσι, με τους γονείς μου πέρσι, φέτος; Με το αμόρε φυσικά. Ρίχνουμε και ένα καβγά με το έτερον ήμιση. "Που πότέ δε με υπολόγισες. Άκαρδε, σκληρόπετσε, αναίσθητε. Μια καλή κουβέντα δε ξέρεις να λες..." , γιατί εγώ έσταζα μέλι... Χαμός!!!

2006: Δε θυμάμαι. Στη Χίο ήμουνα, στην παραλία αλλά τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι. Μόνο τρία τέταρτα της ώρας...Μετά το απόλυτο κενό. Είπα μετά τις προηγούμενες καταστροφικές χρονιές να το ρίξω έξω. Το έριξα, έπεσα και εγώ, στο πάτωμα, από τα ξύδια. Μιλάμε για πολλά κιλά χάλια. Πως γίνεσαι όταν έχεις πιει μερικές μπύρες, άπειρα σφηνάκια βότκας και τεκίλας, και λίγο καρπουζο-βότκα; Ξέρω όμως πως έγινα ρεζίλι...γενικώς και σε όλους.

2007: Θέλω να σπάσω τις παραδόσεις... Για πρώτη φορά θα είμαι σπίτι μου, για πρώτη φορά δεν μου έχει πει ακόμα η μαμά την κλασσική πια ιστορία, και αν την ξεκινήσει απλά δεν θα την ακούσω και για πρώτη φορά θέλω απλά να είναι όλα ήρεμα... Να πάρω αγκαλιά τη Sunny μου (ο σκύλος μου), η οποία επίσης έχει γενέθλια σήμερα, και να σβήσουμε τα κεριά μας. Εγώ τα εικοσιπέντε της τούρτας...και το μωρό μου, τα δύο της μπριζόλας. 

Πάντως φέτος, είναι ήδη πιο καλά από τα προηγούμενα. Δύο υπέροχοι άνθρωποι από τη μουσική κοινότητα μας, μου κάναν μια γλυκίτατη έκπληξη. Σούπερ ντούπερ σοκολατένιο γλυκό με άπειρη σαντιγύ και ένα κεράκι, εκεί που δεν το περίμενα με τίποτα. Mprizas και Deos να είστε καλά...

Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Ετοιμάζονται οι γονείς μου να φύγουν για διακοπές και μέσα στο γενικό χαμό μου ανακοινώνει η μαμά μου πως πρέπει να πάω (εγώ) στο φαρμακείο. Και το έπιασα το παρασύνθημα.. Πρέπει να ετοιμάσω το φαρμακείο ΤΟΥΣ για το ταξίδι. Μα γιατί εγώ; Αφού ποτέ δεν ήθελα να γίνω γιατρός. Ποτέ... αλλά πάντα εγώ τις Α’ βοήθειες. 

Πριν δύο και κάτι ψιλά χρόνια ετοιμαζόμασταν, ο φοιτητόκοσμος της Χίου, να πάμε στις Πολιτιστικές Εκδηλώσεις που διοργάνωνε το Πανεπιστήμιο στη Σάμο. Πριν καν ξεκινήσω να ετοιμάζω βαλίτσα, είχα έτοιμο το νεσεσερ Α’ βοηθειών. Ο τότε δεσμός μου που με παρακολουθούσε άρχισε να κουνάει το κεφάλι του:

-Πας καλά παιδάκι μου; Τι κάνεις εκεί; Διακοπές πάμε όχι να σφαχτούμε...

Πριν το τέλος της εκδρομής βγήκαν και τα πιο βαριά σύνεργα: γάζες, Betadine, Hansaplast. Ο «Δεν-πάμε-να-σφαχτούμε», σφάχτηκε. Πάτησε σπασμένα γυαλιά δίπλα στην πισίνα. Μπράβο το καμάρι μου. Τρέχα Σιάκι ... Κλαψούριζε ο σφαγμένος «Δεν-πάμε-να-σφαχτούμε» πως τον πονάει το πόδι του και δεν μπορεί να το πατήσει (λογικό το κόψιμο από γυαλί πονάει και πρήζεται), διπλή σειρά γάζες και βαμβάκι η Αναστασία για να μπορέσει ο κύριος να βάλει παπούτσι. Με τον εν λόγω κύριο σφαχτήκαμε κάποια άλλη φορά, εντελώς αναίμακτα (άσχετο)

• Βαμβάκι, γάζες, Hansaplast, ταινία αυτοκόλλητη, κανά επίδεσμο
• Ψαλίδι, τσιμπιδάκι φρυδιών (καραδοκούν αχινοί και αγκάθια)
• Οξυζενέ, ιώδιο ή Betadine ή κάτι αντισηπτικό
• Οινόπνευμα
• Αμμωνία, Fenistil
• Κολλύριο
• Αντιδιαρροικά (SOS- να τρέχεις και να μην φθάνεις)
• Ασπιρίνες, Depon, Ponstan, ό,τι θέλει ο καθένας, ας υπάρχει απόθεμα, χρειάζονται
• Γάζες με αλλοιφή για εγκαύματα
• Θερμόμετρο
• Κάτι για το στομάχι και τη χώνεψη και δραμαμίνες

Σε γενικές γραμμές αυτά είναι. Εννοείται και οτιδήποτε άλλο χρειάζεστε προσωπικά. Και μια που θα πάτε στο φαρμακείο μην ξεχάσετε και διάφορα άλλα χρήσιμα πραγματάκια... (σφυρίζει αδιάφορα)... αντηλιακό και liposan εννοώ. Τστστστσ... 

Ακολουθεί γεγονός πληροφοριακού χαρακτήρα (μπορεί γνωστό, μπορεί και όχι) άκρως απιστευτικό.

Ας θέσουμε λοιπόν τα στοιχεία της υπόθεσης μας. Έστω πως είστε οδηγοί και έχετε στην κατοχή σας αυτοκίνητο... Έστω πως το αυτοκίνητο διαθέτει συναγερμό ή κεντρικό κλείδωμα... Κατά συνέπεια διαθέτει και τηλεκουμάντο, κοινώς τηλεχειριστήριο. Έστω ότι έχετε δύο τηλεχειριστήρια (το τονίζω αυτό γιατί στην παραλαβή των καινούριων αυτοκινήτων δίνουν ένα και το δεύτερο πρέπει να το αγοράσεις).

Και διαδραματίζονται τα εξής:

Έχεις αργήσει στο ραντεβού σου. Ψάχνεις εδώ και πάρα πολύ ώρα για θέση και τη βρίσκεις. Παρκάρεις... Κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο, αγχωμένος και φεύγεις. 

Γυρνώντας μετά από ένα δίωρο, πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο σου, ψάχνεις τις τσέπες σου...και τα κλειδιά σου άφαντα. Φτάνεις στο αυτοκίνητο, κοιτάς από το παράθυρο και τι να δεις; Τα κλειδιά αιωρούνται γαλήνια δίπλα στο τιμόνι. Κοινώς τα κλείδωσες μέσα... (Ευτυχώς αυτό ακόμα δεν το έχω πάθει. Μόνο το χειρόφρενο ξεχνάω)

Τι κάνεις;;;;

Πως θα ανοίξεις το αυτοκίνητο;;;;;;

Χωρίς φυσικά να φωνάξεις διαρρήκτη ή κλειδαρά....

Και τώρα μπαίνω στον πειρασμό να δώσω την απάντηση σε άλλο post...

Πειρασμός...

Με γαργαλάει...

Θα αντισταθώ με σθένος και θα σας πω.

Λοιπόν έστω πως το δεύτερο τηλεκουμάντο το έχετε σπίτι σας. Και στο σπίτι σας είναι η μαμά/ μπαμπάς/ αδελφός/αδελφή/ξαδέλφη, κάποιος στην τελική που να έχει ΚΙΝΗΤΟ.

Τηλεφωνείτε από το κινητό σας στο κινητό του προσώπου που είναι κόντα στο δεύτερο κλειδί.

Τοποθετείτε το δικό σας κινητο στο αυτοκίνητο, κοντά στο σημείο λήψης του σήματος (συναγερμού ή κεντρικού κλειδώματος), συνήθως στο παρμπρίζ από τη μεριά του οδηγού.

Ο συνομιλητής σας τοποθετεί το τηλεχειριστήριο κοντά στο δικό του κινητό, πατάει το κουμπί ξεκλειδώματος και το αυτοκίνητο...ανοίγει. Όσο μακριά και αν είστε...

Και αν ακούγεται τρελό, που να δείτε όλους τους εργαζόμενους εδώ στα γραφεία να παίζουν με κλειδιά και κινητά. Βέβαια το πιο τρελό είναι πως... γίνεται. Ωωω ναι...

"Ξέχασα τα κλειδιά μου στο αυτοκίνητο, αλλά δεν πειράζει θα ανοίξω με το κινητό μου..." ντοϊοοον

Μήπως το κινητό σου κάνει και καφέ;;;

καιρού.

Σήμερα έμαθα το εξής απίστευτο και εκπληκτικό. Σύμφωνα λοιπόν με τη λαϊκή παράδοση από σήμερα ως και τις 6 του Αυγούστου διανύουμε τα "Ημερομήνια".

Πως είπατε; Τα Ημερομήνια. Αυτά που προβλέπουν τον καιρό.

Λοιπόν εξηγούμαι. Κάθε μέρα (από 1η ως 6η) ο καιρός αντικατοπτρίζει δύο μήνες του χρόνου. Δηλαδή σήμερα από τις 00.00 ως και τις 12.00 ανάλογα τι καιρό θα έχει, τέτοιο καιρό θα έχει και τον Σεπτέμβριο. Από το μεσημέρι ως τις 24.00 κάνουμε προβλέψεις για τον Οκτώβριο. Αύριο προβλέπουμε Νοέμβριο και Δεκέμβριο και τα λοιπά.

Δεν γνωρίζω κάτα πόσο ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά για να έχει επιβιώσει τόσα χρόνια, από στόμα σε στόμα όλο και κάτι θα αληθεύει. Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, δεν έχεις ακούσει λαϊκούς θρύλους που να είναι ψέματα; Φυσικά και έχω ακούσει. Ξέρω κιόλας μάλιστα θρύλους για κάποια περιοχή, τους οποίους τους είχε φτιάξει ο παππούς μου για να έχει την ησυχία του. Η παρατήρηση θα δείξει...

Προς το παρόν πάντως ξέρουμε πως το Σεπτέμβριο θα έχει φυσιολογικές για την εποχή θερμοκρασίες και πιθανότατα ενισχυμένους ανέμους...

Καλό μήνα, καλές διακοπές, καλή διασκέδαση και καλές προβλέψεις.