Ξύπνησα το πρωί με έναν ελλεινό πονοκέφαλο. Ολόκληρη η αριστερη πλευρά του κεφαλιού μου, μου έδινε ισχυρές σουβλιές. Ειδικά χαμηλά προς το σαγόνι. Ο πόνος χτύπαγε στο αυτί και το μάτι.

Ο «Βασιλάκης», παίζει να έχει και τα διπλά μου χρόνια, είναι ο οικογενειακός μας οδοντίατρος κοντά μια εικοσαετία. Πόνους, καθαρισμούς, σφραγίσματα, ελέγχους στο Βασιλάκη. Μαμά, μπαμπάς και κόρη.

Μου έμαθε όταν ήμουν πιτσιρίκι πως να βουρτσίζω τα δόντια μου και με δωροδοκούσε με αυτοκόλλητα, όταν το έκανα σωστά. Τον έπαιρνε τηλέφωνο ο μπαμπάς μου κάτι άκαιρες ώρες σε κάτι εντελώς άσχετες μέρες «Βασίλη σώσε με πεθαίνω». Μου έβαζε τις φωνές να χρησιμοποιώ στοματικό διάλυμα και του έβαζα τις φωνές να  μου κάνει καθαρισμό στην εξάμηνη εξέταση «Παιδάκι μου λέμε δε χρειάζεσαι. Σώνει και καλά να σου κάνω καθαρισμό».

Πατάω τσιρίδες όταν με πονάει σε στυλ Κάλλας, μου εξηγεί ακριβώς τι κάνει, μιλάει ακατάπαυστα και έχει το ραδιόφωνο το ιατρείου μονίμως συντονισμένο να παίζει ροκ.

Ξέρει ότι προτιμώ να μου κάνει ένεση και δε με ρωτάει καν. Όσο πιο πολλές τόσο πιο καλά. Να μην καταλαβαίνω τίποτα. Κάποια φορά πριν πολλά χρόνια παραλίγο να του προκαλέσω εγκεφαλικό του ανθρώπου…

Εξηγούμαι

-Αναστασία, πόσο χρονών είσαι;

-14

-Αποκλείεται.

-Με δουλεύεις; Τι αποκλείται; Αφού 14 είμαι.

-Όχι βρε. Αποκλείεται να έχεις τους φρονιμίτες σου.

-Παρακαλώ; Ποιος ήρθε;

-Παιδάκι μου, οι φρονιμίτες σου, έχουν φυτρώσει και οι τέσσερις και είναι κανονικότατοι.

Έκανε το σταυρό του ο άνθρωπος. Τους είχα και τους τέσσερις, χωρίς προβλήματα, χωρίς πόνους και κυρίως πολλά χρόνια νωρίτερα από όταν κανονικά θα έπρεπε να εμφανιστούν.

Το θέμα όμως είναι ότι τον πόνο που γλίτωσα τότε τον έχω τώρα.

Πονάω λέμε. Ούτε να μιλήσω δεν μπορώ…

Και ο Βασίλης δεν έχει ώρα σήμερα…

και ενώ θα με έβαζε κάπου στο πρόγραμμα…

εκείνη την ώρα εγώ έχω μάθημα…

και πονάω…

και παίρνω παυσίπονα…

και θα πάω αύριο…

και μέχρι αύριο Mesulid όπως μου είπε...

και ουφ...

και το βράδυ θα βάλω ούζο να μουδιάσει...

και πονάω.

Κάνε κάτι γιατρέ μου! Τρέλαινομαι...

Έφυγα, γύρισα. πήγα. ήρθα. παρουσίασα... τελείωσα και επίσημα. Στάθηκα με το 1 και 60 (με το πολύ ζόρι) ύψος μου μπροστα από τον καθηγητή πάτησα το F5 του PowerPoint και άρχισα την ιστορία..."Ο Παναμάς... η διώρυγα... μπλα μπλα μπλα"

-"Εντάξει Αναστασία, τελείωσαμε. Την καταθέτεις στη γραμματεία μου αφήνεις και εμένα δύο αντίτυπα, τακτοποιείς τις εκκρεμότητες με τη βιβλιοθήκη και τέλειωσες..."

Βαθιές ανάσες ανακούφισης. Τέλος με τ κεφαλαίο. Για τις επόμενες δύο ώρες ήμουν σε υπερένταση, μετά όμως έκλειναν τα μάτια, λύγιζαν τα γόνατα... θα κοιμόμουν και από την επόμενη άρχιζε μία άλλη πραγματικότητα...με λίγες διακοπές.

Καφέδες και ταβλάκι, φαγητό και ουζάκια το βράδυ, μπυρίτσες και γέλια...

Και αυτή η αμφιβολία της έναρξης γενικά, να πλανιέται στον αέρα...

Και εντελώς απρογραμμάτιστα το Σάββατο βράδυ βρίσκομαστε τρεις κοπέλες (που μετά γίναμε τέσσερις) σε μία κουζίνα, να πίνουμε μπύρες και ουίσκια, να ακούμε Τσανακλίδου, Αλεξίου και Γαλάνη και να έχουμε πλαντάξει στο κλάμα...οπού στα καπάκια βάζουμε τα γέλια με τα χάλια μας...

"Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής..."

Ούτε οι μπύρες ήταν, ούτε τα ουίσκι που έκαναν τη διαφορά, αλλά αυτά που ειπώθηκαν. Χαμένες αγάπες, καινούριους έρωτες, πλήγες και σημάδια, δουλειά και καθημερινότητα, επικοινωνία και αλήθεια...αλλά πάνω από όλα μιλήσαμε για όνειρα.

"Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί
Τα καλύτερα θα 'ρθουν μάτια μου δεν ανησυχώ
φτάνει το δικό σου πρόσωπο να βλέπω όταν ξυπνώ"

Αυτά τα όνειρα που τα βλέπεις ακόμα και με τα μάτια ανοιχτά. Όνειρα εφικτά και απραγματοποίητα ταυτόχρονα. Όνειρα που γίνονται ουτοπίες ακριβώς μέσα σε αυτή τους την απλότητα. Όνειρα για τη ζωή μας όπως θα θέλαμε να είναι... Και δεν αναφέρομαι στα υλικά αγαθά αλλά στα άλλα, τα ανεκτίμητα. Για μια ζωή χωρίς άγχος, να κάνουμε αυτό που μας αρέσει επάγγελμα, να έχουμε χρόνο και μάλιστα ποιοτικό , αντί να τον σπαταλάμε δεξία και αριστερά και πάνω από όλα οι άνθρωποι που θα είναι δίπλα μας να είναι αληθινοί.

Και όταν γιαγιάδες πια με τα άσπρα μας μαλλιά και τα καφτάνια, κοιτάμε πίσω να χαιρόμαστε που είχαμε μια ζωή όπως τη θέλαμε. Μαζεμένες στον κοινόχρηστο κήπο του οικισμού που θα φτιάξουμε, να τα συζητάμε και να γελάμε, πάνω από το τραπέζι της μπιρίμπας. Να σας κρατήσω θέση;

Τα μάτια μου έχουν χάθει κάπου μέσα στις κόγχες τους...

Το μυαλό μου κλείνει έναν έναν όλους του, τους διακόπτες...ρελέδες, ασφάλειες τα πάντα.

Οι καρποί μου πονάνε ανελέητα, τα γόνατα μου επίσης...

Αλλά τελείωσε η άτιμη. Τελείωσε. Η πτυχιακή μου. Πάει, πάπαλα, finito, END...

57 σελίδες με τα όλα τους. Διαγράμματα, εικόνες, σχέδια και πλοία, πολλά πλοία. Ουφ, ουφ. Και πάνω που λες τέρμα αυτό ήταν. Δεν ξαναπιάνω βιβλία στα χέρια μου, ό,τι μάθαμε, μάθαμε και τα λοιπά...

Ξυπνάς ένα ωραίο πρωί και λες "Τώρα θέλω να μάθω"

Για να ακούσεις τη μάνα σου να λέει "Αγάπη μου, και το έλεγα εγώ η τούμπα που έφαγες μικρή, θα σου άφηνε κουσούρι. Έχεις σαλτάρει μου φαίνεται. Τόσα χρόνια τρέχαμε πίσω σου κι εγώ κι ο μπαμπάς να στρώσεις κ*$ο να διαβάσεις και εσύ τίποτα. Μας δούλευες ψιλό γαζί ότι διάβαζες και έκρυβες μες στα βιβλία σου κόμικς. Και τώρα που ξεμπέρδεψες θες να μάθεις. Αχ Παναγίτσα μου δεν είναι αργά στους καλύτερους γιατρούς θα σε πάω..." και συνεχίζει το μονόλογο η άμοιρη μάνα.

Για να ανακοινώσει περιχαρής η κόρη "Γράφτηκα στο φροντιστήριο. Θα μάθω ισπανικά."

Πήρα και βιβλία, πήρα και τετράδια, καινούρια στυλό, μολύβια, γόμες... το άδειασα το βιβλιοπωλείο.

Και πάω όλο χαρά στο φροντιστήριο και μαθαίνω...

Γιατί είναι κάτι που εγώ επέλεξα. Που δεν με πίεσε κανείς να μάθω, γιατί "πρέπει". Τόσα "πρέπει" για την μελλοντική μας αποκατάσταση, που αλλοίμονο και αν αναγνωρίζονται ποτέ οι κόποι μας στα θρανία. Θα ήταν βέβαια παράλογο να έχουμε την απαίτηση από οποιοδήποτε πιτσιρίκι να θελήσει να "μάθει", αλλά θα μπορούσαμε και εμείς να κάνουμε τη γνώση πιο ελκυστική. Και στην τελική δεν είναι ανάγκη να το αναγκάσουμε να διαβάσει γιατί πρέπει, αλλά επειδή διαβάζοντας μαθαίνει κάτι διαφορετικό, διευρύνεται το πνεύμα του και ανοίγουν οι ορίζοντες του.

Ναι, το παραδέχομαι. Ήμουν φυτό, αλλά όχι επειδή διάβαζα αυτά που έπρεπε αλλά επειδή διάβαζα αυτά που ήθελα.

Έχετε ακούσει πολλά παιδιά να κάνουν κοπάνα από το φροντιστήριο για να διαβάσουν;

Την κοπάνησα από τα αγγλικά για να διαβάσω τον Αλχημιστή.

Έχετε ακούσει πολλά παιδιά να μην κάνουν τα μαθήματά τους επειδή διάβαζαν λογοτεχνία;

Επί ένα τρίμηνο πήγαινα κάθε μέρα αδιάβαστη στο σχολείο αλλά είχα διαβάσει Λυμπεροπούλου, Ταχτσή, Ζωρζ Σαρρή, Δέλτα, Ζωγράφου,Θεοτοκά, Παπαδιαμάντη...

(Είμαι περιπτωσάρα το ξέρω)

Τι μου πρόσφερε περισσότερα; Αυτά που έπρεπε να μάθω ή αυτά που ήθελα;

Buenos Noches, πάω για μάθημα...

Είμαι σίγουρη πως θα γελάσετε αλλά δεν με πειράζει. Είναι μια παλιά συνήθεια που η χρονική αρχή της χάνεται στα βάθη της μνήμης μου. Και πριν σας εξηγήσω τι εννοώ θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις. Όλες έχουν πολλές απαντήσεις αλλά μόνο μία κοινή...και εκεί είναι το κλειδί...

Ποιος ξεκουράζει το ταλαιπωρημένο σας κορμί κάθε βράδυ;

Που βλέπεται τα πιο ωραία όνειρα;

Που κρυβόσασταν όταν ο κόσμος φαινόταν αφιλόξενος;

Που κάθεστε και κάνετε ταβανοθεραπεία;

Που βρίσκεστε με τον/την καλό/καλή σε πιο προσωπικές και ιδιαίτερες στιγμές;

Ποια τοποθεσία πρωινού φημίζεται;

Άντε δε σας κουράζω άλλο...μα φυσικά το κρεββάτι μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό από τα μερικά επιπλέον λεπτά χουζουρέματος, από την Κυριακάτικη εφημερίδα στη θάλπωρή του, από τα άπειρα μαξιλάρια και παπλώματα...

Για το ρου των γεγονότων, το δικό μου κρεββάτι φιλοξενεί εκτός από εμένα εφτά, ναι, ναι εφτά μαξιλάρια, ένα πάπλωμα, μία κουβέρτα (το καταχείμωνο), ενίοτε και μία ηλεκτρική και τον φημισμένο Κύριο Κούνελο.

Και που κολλάει το παραλήρημα του κρεββατιού μου με τις αγαπούλες. Μα του λέω κάθε μέρα πως το αγαπάω...

Δηλαδή χτυπάει το ξυπνητήρι, μετά το μπινελίκι και το απαραίτητο χασμουρητό, πρέπει και οφείλουμε να ευχαριστήσουμε το κρεββάτι μας που μας φιλοξένησε ακόμα μία νύχτα και έκανε τα όνειρα μας λίγο πιο όμορφα. Περνάμε πάνω του ένα μεγάλο μέρος της ζωής κοιμώμενοι. Χοροπηδάμε, το ανακατεύουμε, το στρώνουμε και το ξεστρώνουμε, του αλλάζουμε σεντόνια...γενικώς το ταλαιπωρούμε και αυτό στωϊκά περιμένει κάθε βράδυ να μας ξεκουράσει. Εδώ καλά καλά δεν αντέχουμε να κοιμηθούμε στην αγκαλιά κάποιου άλλου και του δείχνουμε συνεχώς την αγάπη μας, ενώ το κρεββάτι μας το αφήνουμε παραμελημένο και ας μας έχει αγκαλιά ένα οχτάωρο τουλάχιστον!

Απλώνουμε χεράκια, χώνουμε μουσούδα στα μαξιλάρια και μεταξύ χασμουρητών και τεντωμάτων του εκδηλώνουμε την αγάπη μας.

Σ'αγαπάω κρεββατάκι μου...νυστάζω!!!

ΥΓ. Φαίνεται πως μου λείπει ύπνος,εεε;

Πλησιάζει η ώρα να αφήσω το γραφείο...

Πέρασε άλλη μια μέρα υπερβολικού τρεξίματος. Δε λέω άγχος, γιατί αυτή τη λέξη την έχω διαγράψει από το λεξιλόγιο μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πίστευα και πιστεύω πως όλα γίνονται και όλα έχουν τη λύση τους. Σίγουρα θα με πείτε υπερβολικά αισιόδοξη...Είμαι!

Πάω στο σπίτι όπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα φτάσω σε καμιά ώρα. Θα φάω, θα ξαπλώσω λιγουλάκι και μετά διάβασμα. Τελειώνουν οι μέρες, αυξάνονται οι σελίδες και τη Δευτέρα παραδίδω την πτυχιακή. Τρίτη απόγευμα με το καλό, αεροπλάνακι και βζουμ Χίος για ακόμα μία φορά. Παρουσίαση και ολιγοήμερες διακοπούλες. Και τώρα χοροπηδάμε...

χοροπηδάμε λέμε...

παιδί μου τι έπαθες; Ξεκούνα. Χίος πας χοροπήδα!!!

Ίσως είναι η πρώτη φορά μετά από εφτά χρόνια που έχω ανάμεικτα συναισθήματα, όσον αφορά τη Χίο! Θα πάω να δω τις φίλες μου, γνώριμα μέρη, τη σχολή μου... να ξεφύγω από την ανιαρή εργασιακή μου καθημερινότητα!

Αλλά με φοβίζει κιόλας. Υπογράφω το πέρας των φοιτητικών μου χρόνων. Πάω στο νησί που μέχρι πριν λίγο ήταν το σπίτι μου ως επισκέπτρια. Σίγουρα έχω χάσει κάποια επεισόδια από την καθημερινότητα των φιλενάδων μου που όσο και αν προσπαθούμε να καλύψουμε δια τηλεφώνου, δεν καλύπτονται... Συν του ότι αφήνω τα καμάρια μου εδώ...

Μπορώ να σας πάρω όλους και να πετάξουμε μαζί για το νησί; Να μείνουμε εκεί και να ευχαριστηθούμε μια άλλη καθημερινότητα; Πιο χαλαρή, πιο επικοδομητική, πιο ανθρώπινη. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο...

Θα αφήσω την εικόνα της θάλασσας που έχει χαρακτεί στο μυαλό μου, πιο ζωντανή από οποιαδήποτε φωτογραφία, να με ταξιδέψει σε όλα αυτά που θα ήθελα! Και σήμερα που φυσάει είναι ότι πρέπει... Το ελαφρύ κυματάκι θα πάρει μακριά την κούραση και η αύρα θα φέρει μόνο όμορφα συναισθήματα...