Από τότε που ήμουνα παίδι, έφτιαχνα ιστορίες. Ονειρευόμουν με τα μάτια ανοιχτά. Άλλοτε πράγματα εφικτά, άλλοτε τελείως ανέφικτα. Όνειρα παιδιάστικα, σύντροφοι σε μεγάλες διαδρομές και μακρινά ταξίδια. Με αφορμή μια εικόνα, ένα τραγούδι ή ακόμα και μόνο με την ιδέα της προσμονής.

Έφτιαχνα θερμοκήπιο και καλλιεργούσα κάθε λογής γαρύφαλλα. Έκανα ταξίδια με ξύλινα σκαριά σε απέραντους ωκεανούς, παρέα με ακούραστα θαλασσοπούλια. Άλλαζα το κόσμο, την πόλη που έμενα...

Μεγαλώντας τα όνειρα αυτά γίναν πιο συγκεκριμένα. Σχημάτιζα εικόνες για το πως θα είναι το μέρος που πρόκειται να επισκεφθώ. Πως θα είναι το πάρτυ που ετοίμαζα. Πως τέλειωνα το σχολείο, πέρναγα στο Πανεπιστήμιο. Έπαιρνα το πολυπόθητο χαρτί...

Ώρες, ώρες όμως θυμάμαι εκείνα τα όνειρα που έκανα μικρή και αφήνομαι πάλι στην γνώριμη αγκαλιά τους...

Είναι οι συνοδοιπόροι μου, η συντροφιά μου. Είναι εκείνες οι ώρες που κλείνομαι στον εαυτό μου και αποτραβιέμαι. Τότε που προσπαθώ μέσα από τα πιο τρελά μου όνειρα, να καταλάβω κάτι περισσότερο για το τι θα ήθελα πραγματικά.

Και είναι εκείνες οι ώρες που η λησμονιά με πονάει. Επειδή άφησα κάποια όνειρα ανεκπλήρωτα πίσω μου. Επειδή η γνώση με έκανε να συνειδητοποιήσω το ουτοπικό και με ανάγκασε να προσγειωθώ στο ρεαλισμό. Και είναι εκείνες οι ώρες που σπάω ξανά τα σύνορα και γίνομαι πάλι παιδί. Να ονειρευτώ το ανεκπλήρωτο, το φανταστικό... Και ας ξέρω πως τίποτα από όλα αυτά δε μπορεί να γίνει, με παρακινεί να προσπαθήσω, ακόμα και για το ακατόρθωτο.

Γιατί τα όνειρα μου είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Τρέμω και μόνο στη σκέψη πως μπορεί να σταματήσω να ονειρεύομαι. Και τότε βλέπω τον ατελή κόσμο μας και αναθαρρώ.

Όσο υπάρχει κάτι για να γίνει, τόσο θα υπάρχουν και όνειρα. Όσο ο κόσμος ξεχνάει, αδικεί, πολεμάει, τόσο θα περιμένουμε ένα πιο όμορφο μέλλον. Αρκεί να μη λησμονήσουμε... Τότε που ονειρευόμασταν με τα μάτια ανοιχτά...

Σας αφήνω τώρα... Πάω να παίξω σε ένα καταπράσινο λιβάδι, με ένα υπαίθριο πανηγύρι. Με πιερότους, ακροβάτες, ξυλοπόδαρους, φακίρηδες και ένα καρουζέλ στη μέση.

Με μια γλυκόπικρη θλίψη για ένα έτος που φεύγει και πολλές ελπίδες για το καινούριο που έρχεται...

Καλή χρονιά!

που με βασανίζει 20 χρόνια!!!

Θα το πω και ας γελάσετε... Πιστεύω στον Άγιο Βασίλη! Είμαι 25 χρονών μουλάρα και πιστεύω πως ο Άγιος Βασίλης βάζει τα δώρα μου κάτω από το δέντρο!!!

Δεν το λέω τυχαία. Έχω αποδείξεις. Ώντας πιτσιρίκι, έγραφα το πατροπαράδοτο γράμμα στον Άγιο. Για την ακρίβεια τα πρώτα μου τα έγραφαν, εγώ τα υπαγόρευα! Αργότερα, μέχρι και σήμερα, τα γράφω μόνη μου (έμαθα να γράφω.... μπράβο Σία)!!!

Το έδινα μετά στη μαμά μου για το ταχυδρομήσει στο Βόρειο Πόλο. Με το που το έστελνε, κρέμαγα ένα κουκλάκι Άγιο Βασίλη από το ποδί στην πόρτα μου. Απειλή για να μου φέρει τα δώρα. Αν δεν τα έφερνε θα έμενε εκεί όλο το χρόνο. Μέχρι τώρα την έχει γλιτώσει, βέβαια!!!

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, άναβα το δέντρο μας, έβαζα μελομακάρονα και κουραμπιέδες σε περίοπτη θέση και ένα ποτήρι με νερό!!! Έβγαζα τους δικούς μου από το σπίτι, κλείδωνα ΕΓΩ και πηγαίναμε να κάνουμε ρεβεγιόν...

Όταν γυρνούσαμε έλειπε το νερό, κάποιος κουραμπιές, είχαν χρησιμοποιηθεί χαρτοπετσέτες και τα δώρα μου ήταν κάτω από το δέντρο!!! Ερχόταν ο Άγιος...

Μεγαλώνοντας, όλοι προσπάθησαν να με πείσουν πως δεν υπάρχει... Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να μάθω πως στο καλό με κοροϊδευαν οι γονείς μου...

"Δίνατε κλειδιά στο θείο Νίκο και έμπαινε;"

"Όχι"

"Αφήνατε ανοικτή την μπαλκονόπορτα και έμπαινε ο θείος;"

"Όχι"

"Φεύγατε από κει που ήμασταν, τα βάζετε και γυρνούσατε;"

"Όχι"

"Πριν κλειδώσω με απασχολούσατε και τα βάζατε;"

"Όχι"

Τόσα "όχι" πια ούτε από χυλόπιτες.

"Παιδάκι μου πότε θα το πάρεις απόφαση; Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης..."

Εεε, αφού υπάρχει κάτι πρέπει να ζητήσω και φέτος... Ακόμα δεν το έχω σκεφτεί. Ανάποδα όμως θα τον κρεμάσω. Για το καλό...

Και μην ξανακαούσω κουλά του τύπου "Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης".

Υπάρχει και μου φέρνει και δώρα. Ή δεν υπάρχει και είμαι πολύ μεγάλο κορόιδο... Θα μάθω όταν και αν αποκτήσω δικά μου παιδιά! Τότε θα μου αποκαλύψουν την τερατώδη συνομωσία που εξελισσόταν πίσω από την πλάτη μου! Προς το παρόν ας χαρώ και φέτος...

"Άγιε μου Βασίλη,

φέτος θέλω...."

« Στούντιο πρωινάδικου είναι. Παιδάκι μου τι έχεις κάνει; Χάζεψες τελείως;»

Είναι παράδοξο, αλλά γενικότερα αυτή την ερώτηση την ακούω ιδιαίτερα από τους γονείς μου. Μάλλον εγώ είμαι παράδοξη... Το έχω πάρει όμως απόφαση.

Εξηγούμαι. Από 15 χρονών έμενα με τους γονείς μου αλλά και μόνη μου. Το σπίτι μας είχε δύο διαμερίσματα όπου στο ένα έτρωγα και χάζευα, στο άλλο διάβαζα, κοιμόμουνα και χάζευα επίσης (πολύ χάζεμα τελικά). Δεν ήταν κρίμα τέτοια εποχή το ένα σπίτι να είναι στολισμένο και το άλλο γυμνούλι; Εεε πήραμε ένα δεντράκι και για το δικό μου. Ένα δέντρο λοιπόν... Ψεύτικο εννοείται.

Στα 18 έφυγα και πήγα στη Χίο για σπουδές. Τα πρώτα Χριστούγεννα εκεί με έπιασε το παράπονο. Δηλαδή μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου που θα γυρίσω στο πατρικό, δεν θα έχω δεντράκι. Πήρα λοιπόν ένα, πάλι ψεύτικο.

Τώρα πια όμως που γύρισα μόνιμα και νόμιμα στο πατρικό, στο δικό μου διαμέρισμα, επισήμως, είχα δύο δεντράκια. Τι να έκανα; Να στόλιζα το ένα και το άλλο να έμενε παραπονεμένο στο πατάρι; Και ποιο από τα δύο να στολίσω;

Στόλισα λοιπόν και τα δύο και λύθηκε το πρόβλημα. Και που θα τα βάλουμε, οεο; Μαζί, δίπλα, δίπλα στο σαλόνι. Και λογικά έφαγε φρίκη η μάνα μου. Να μπει μια ωραία πρωία στο σαλόνι, που κατά τα άλλα είναι άδειο και να δει δύο στολισμένα δεντράκια στη γωνία. Με τις μπάλες τους, τα φωτάκια τους, κομπλέ...

Για να μη σχολιάσω και το υπόλοιπο στόλισμα. Γιρλάντες στη σκάλα. Αγιο- Βασίληδες δεξιά και αριστερά και άπειρα κεράκια. Και όλο το πανηγύρι στήθηκε νωρίς νωρίς, μη και δε προλάβω. Τι να κάνω; Με κατέλαβε το πνεύμα των Χριστουγέννων. 18 Νοεμβρίου το σπίτι είχε ντυθεί Χριστουγεννιάτικο... Έχω πρόβλημα, το ξέρω!!!

Άντε και του χρόνου θα τα κάνω τρία. Μη σου πω και φέτος αν προλάβω... Δάσος θα στήσω!!! Χιχιχι

Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια. Το ξέρω. Δεν είμαι μοντέλο. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω. Έτσι ήμουν και δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξω. Αλλά όχι και έτσι...

Τι θέλω να πω;

Δεν είμαι πρώτο μπόι. Για κοπέλα θα με χαρακτήριζες κανονική προς κοντή. Τα τακούνια σώζουν την κατάσταση. Χοντρή δε με λες. Έχω μόνιμα τρία κιλά πάνω από το κανονικό για το ύψος μου. Λένε οι ειδικοί 50-53, εγώ είμαι κλασσικά κολλημένη στα 56. Έχω φτάσει και στα 59 ενίοτε, αλλά δε θα πεθάνουμε κιόλας. Πεινάω, θα φάω. Δεν πεινάω δεν θα φάω. Απλό...

Αλλά ακόμα και αυτά τα έξτρα κιλάκια τα παίρνω σταθερά στην κοιλακή χώρα (είμαι πολύ σταθερός τύπος τελικά). Όχι στη λεκάνη και στους μηρούς όπως συνηθίζεται για όλες τις κοπέλες. Αλλά και εκεί να τα πάρω δεν θα φανεί. Δεν θα φανεί επειδή έχω πλάτες. Όχι δεν κάνω γυμναστική. Την απεχθάνομαι. Όχι δεν πήγαινα κολύμβηση. Απλά έτσι γεννήθηκα. Με πλάτες...

Και εδώ είναι που αρχίζει το πρόβλημα. Πρόβλημα γιατί δεν μπορώ να βρω μπλούζες. Όλες αυτές οι μικροκαμένες, λεπτοκομμένες μπλούζες δεν μου μπαίνουν. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Είναι λες και μπήκαν στο πλύσιμο. Οπότε ψάχνοντας για μπλούζα ζητάω πάντα το large...

Και στο κατάστημα γίνεται πάντα ο εξής σουρεάλ διάλογος:

Πωλήτρια: Να σας βοηθήσω;

Α: Ναι, παρακαλώ αυτή τη μπλούζα σε large.

Π: Αποκλείται είστε αδύνατη. Το small φοράτε.

A: Όχι. Φοράω το large. Θα μου το δώσετε.

Π: Δοκιμάστε πρώτα το small.

Το φοράω. Βλέπει η κοπέλα πως δεν μπαίνει με την καμία.

Π: Α, να σας δώσω το medium.

A: Δεν μου δίνεται κατευθείαν το νούμερο μου να τελειώνουμε.

Π: Όχι, όχι. Δοκιμάστε αυτό.

Το οποίο δοκιμάζω και πάλι δε μου μπαίνει. Και έκπληκτη η πωλήτρια μου δίνει τελικά το επιθυμητό νούμερο.

Ήξερα πως συνήθως οι κοπέλες ζητάνε το μικρό και οι πωλήτριες τους δίνουν το μεγαλύτερο. Εγώ που ζητώ το μεγάλο γιατί σώνει και καλά θέλουν να με μικρύνουν;

Και στην τελική δυό μέτρα πλάτη έχω δεν φαίνεται;

Συμβαίνουν κάποιες φορές κάποια πράγματα και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις...

Για παράδειγμα, όπως έχω πει και στο παρελθόν η μαμά μου είναι από το πολύπαθο νησί Ίμβρος. Γεννημένη, αρκετά μετά από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, όπου Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στους Τούρκους, αν και Ελληνίδα πήρε υποχρεωτικά τούρκικη υποκοότητα. Αξιοσημείωτο είναι πως στην ταυτότητα την τούρκικη αναγράφεται πως είναι "Ρωμιά ορθόδοξη"... Αργότερα με το γάμο της απέκτησε και επίσημα την ελληνική. Μέχρις εδώ καλά...

Στην Ίμβρο δικαίωμα για να κληρονομήσουν και να κληροδοτήσουν έχουν μόνο οι τούρκοι υπήκοοι. Έτσι μπόρεσε ο παππούς μου να κληροδοτήσει στα παιδιά του την ακίνητη περιουσία του, εκείνα μπορούν να την κληροδοτήσουν στα εγγόνια, αλλά τα εγγόνια δεν μπορούν να κληρονομήσουν γιατί δεν έχουν τούρκικη υποκοότητα. Και έτσι σιγά σιγά όλη η περιουσία των Ελλήνων της Ίμβρου θα περάσει στη δικαιοδοσία του τουρκικού κράτους...

Αμ δε σφάξανε. Από που και ως που να επιτρέψουμε να χαθεί η ελληνική κτήση και το ελληνικό στοιχείο; Θα πάρει και η επόμενη γενιά τουρκική υποκοότητα, δικαιωματικά λόγω γονέων, να κρατήσουμε τα εδάφη μας ως ότου λυθεί το θέμα από διεθνή δικαστήρια...

Άρα έχουμε και λέμε: Εγώ πρέπει να πάρω και τούρκικη υποκοότητα για να διεκδικήσω τα κεκτημένα μας και πάνω απ' όλα την οικογενειακή μας εκκλησία (είναι ζήτημα τιμής). Άρα η μαμά μου πρέπει να δηλώσει το γάμο της στις τούρκικες αρχές και εν συνεχεία να δηλώσει και εμένα...

Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι... Δεν γίνεται να δηλώσει απλά το γάμο της. Πρέπει να ξαναπαντρευτεί. Να ξαναπαντρευτεί το μπαμπά μου στην Ίμβρο με πολιτικό γάμο, το καλοκαίρι που μας έρχεται.

Έχω ακόυσει για ζευγάρια που χώρισαν και ξαναπαντρεύτηκαν.

Έχω ακούσει για ζευγάρια που είχαν κάνει πολιτικό γάμο και μετά έκαναν και θρησκευτικό.

Έχω ακούσει για ζευγάρια που συζούσαν πολλά χρόνια και αποφάσισαν να παντρευτούν όταν γέρασαν.

Αλλά για ζευγάρι παντρεμένο 33 χρόνια, με θρησκευτικό γάμο, χωρίς να έχουν χωρίσει και με παιδί 25 ετών να ξαναπαντρεύεται με πολιτικό... εεε πρώτη φορά το άκουσα!

Και εδώ αρχίζει το δούλεμα...

"Μαμά, θα σε πάω εγώ στο δημαρχείο. Που θα ανοίξετε λίστα γάμου; Μπαμπά, θα μου φιλήσεις το χέρι για στη δώσω. Να μου την προσέχεις. Βίο ανθόσπαρτο. Να ζήσετε, να ευτυχίσετε.Καλούς απογόνους. Που θα πάτε μήνα του μέλιτος; Θα σας πετάξουμε και ρύζι να ριζώσετε; Και μαμά για την πρώτη νύχτα του γάμου μη φοβάσαι..."

Άντε να δω και τι θα κάνω; Θα προλάβω να ραφτώ; Μήπως να φωνάξω και την Τατιάνα να καλύψει το ευτυχές γεγονός; Να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα;

Έρε γλέντια...